Pozorna umowa o pracę nakładczą

Stan faktyczny

W 2005 r. Elwira J. w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zawarła blisko 70 umów o pracę nakładczą m.in. z Elżbietą M. W ramach przedmiotowej umowy Elżbieta M., która równocześnie prowadziła własną działalność gospodarczą i z tego tytułu podlegała ubezpieczeniom społecznym, zobowiązała się do rozdystrybuowania określonej liczby pakietów reklamowych. Norma miesięczna wskazana w umowie wynosiła 145 kompletów reklamowych. Elżbieta M. w grudniu 2005 r. rozdysponowała tylko 9 kompletów. Elwira J. nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń co do raportu oraz liczby rozesłanych kompletów reklamowych i wypłaciła Elżbiecie M. należne jej wynagrodzenie, tj. 36 zł (jeden pakiet - 4 zł; 9 x 4 = 36 zł). Jednocześnie Elżbieta M. zmieniła tytuł do ubezpieczeń społecznych z działalności gospodarczej na pracę nakładczą. Elwira J. jako płatnik składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zawartej z Elżbietą M. umowy o pracę nakładczą złożyła odwołanie od decyzji ZUS do sądu. W wyniku przeprowadzonego postępowania zarówno sąd I, jak i II instancji podzieliły stanowisko ZUS, nie przychylając się do twierdzeń wnioskodawczyni. W ocenie sądów obu instancji cel zawarcia umowy o pracę nakładczą był sprzeczny z ustawą. Zawartą umowę należy uznać za nieważną, gdyż miała ona na celu obejście prawa. Sąd II instancji podkreślił ponadto, że nieważna jest czynność prawna, która jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. W związku z powyższym Elwira J. wniosła skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.