Unijne zmiany w VAT - skutki dla polskich podatników

Do października 2005 r. jedyną formą wprowadzania przepisów o VAT były dyrektywy, których adresatami były państwa członkowskie UE. Implementacja takich przepisów wymagała zmian w krajowych systemach prawnych, w sposób przyjęty przez dane państwo. Podatnicy, co do zasady, nie mogą powoływać się bezpośrednio na postanowienia dyrektyw unijnych. Jedyny wyjątek obejmuje sytuację, w której przepisy krajowe stoją w sprzeczności z postanowieniami dyrektywy. Natomiast adresatami rozporządzeń są bezpośrednio podatnicy.

Pomimo tego, polski ustawodawca zdecydował o implementacji niektórych postanowień przedmiotowego rozporządzenia do polskich przepisów i uregulował to ustawą z 13 lipca 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług. Nowelizacja dotyczy jedynie czterech regulacji odnoszących się do definicji eksportu towarów i usług elektronicznych, a także zmian opodatkowania wynajmu środków transportu oraz sprzedaży wysyłkowej. Trudno znaleźć uzasadnienie dla nowelizacji polskich przepisów o VAT. Przepisy rozporządzenia stosuje się bezpośrednio, w związku z tym wybiórcza nowelizacja przepisów wydaje się bezprzedmiotowa (zwłaszcza że część zmienionych przepisów odwołuje się wprost do szczegółowych regulacji rozporządzenia Rady WE). Tytułem uzupełnienia należy dodać, że poza zakresem przedmiotowym lipcowej nowelizacji ustawy o VAT pozostało wiele kwestii związanych m.in. z płatnościami kartą kredytową i debetową, usługami dotyczącymi organizacji pogrzebów, wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów.