Dofinansowanie do wypoczynku pracowników - skutki podatkowe

Pracodawca może zapewnić pracownikom i ich rodzinom pomoc w postaci dofinansowania do wypoczynku. Często finansowaniu tej pomocy służy zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (ZFŚS). Jednak praktycznie pracodawcy sektora prywatnego nie muszą tworzyć tego funduszu. Należy więc rozgraniczyć sytuację pracodawców, którzy tworzą ZFŚS, oraz tych, którzy funduszu nie tworzą. Od tego będą zależne również skutki podatkowe dopłat do wypoczynku.

Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (oprócz pracodawców sektora finansów publicznych) powinni tworzyć pracodawcy zatrudniający co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty na dzień 1 stycznia danego roku. Jednak tworzenie funduszu przez tych pracodawców nie jest obligatoryjne, ponieważ układ zbiorowy pracy albo regulamin wynagradzania może postanawiać, że fundusz socjalny nie będzie tworzony. Pracodawcy sektora prywatnego, którzy zatrudniają mniej pracowników, również mogą, ale nie muszą, tworzyć funduszu socjalnego. Fundusz przeznaczony jest na finansowanie działalności socjalnej, która obejmuje usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form krajowego wypoczynku oraz działalności sportowo-rekreacyjnej. Na podstawie art. 2 pkt 5 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j.t. Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn.zm.) z funduszu mogą korzystać pracownicy i ich rodziny, a także byli pracownicy, w tym emeryci i renciści, ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał w odpowiednim regulaminie prawo do korzystania z funduszu. W przepisach ww. ustawy nie ma ścisłych kryteriów przyznawania świadczeń z funduszu. Mają one charakter uznaniowy, a przyznanie świadczenia zależy od sytuacji materialnej pracownika. W celu zapewnienia wypoczynku z ZFŚS mogą być finansowane: