Dokonana 22 czerwca 2001 r. nowelizacja ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (j.t. Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 z późn.zm.) oraz wydane na podstawie jej zmienionych przepisów rozporządzenia wykonawcze (Dz.U. Nr 153, poz. 1765-1768) wprowadziły z dniem 1 stycznia 2002 r. nowe zasady wydawania zezwoleń na pracę cudzoziemcom, zaś kompetencje do wydawania decyzji administracyjnych w tym zakresie (należące dotychczas do starostów) przekazane zostały z tym dniem do gestii właściwych wojewodów.

Cudzoziemiec może wykonywać pracę na terenie RP, jeżeli posiada zezwolenie na pracę wydane przez wojewodę właściwego ze względu na siedzibę pracodawcy. Z tego obowiązku zwolnieni są cudzoziemcy, którzy uzyskali zezwolenie na osiedlenie się w Polsce w rozumieniu art. 19 ustawy z 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach (j.t. Dz.U. z 2001 r. Nr 127, poz. 1400) lub status uchodźcy. Wykonywanie pracy przez cudzoziemca oznacza zarówno zatrudnienie bądź wykonywanie innej pracy zarobkowej (tj. w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, o dzieło albo w okresie członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub spółdzielni kółek rolniczych), jak i - co jest rozwiązaniem nowym - pełnienie funkcji w zarządach osób prawnych prowadzących działalność gospodarczą. W tym ostatnim przypadku o przyrzeczenie i zezwolenie na pracę występuje - jak określa to enigmatycznie art. 50 ust. 6 ustawy - podmiot upoważniony do powierzenia cudzoziemcowi wykonywania pracy.