Wyrok WSA w Łodzi z dnia 3 grudnia 2024 r., sygn. III SA/Łd 441/24
Dnia 3 grudnia 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Ewa Alberciak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Kowalska, Sędzia WSA Joanna Wyporska-Frankiewicz, Protokolant st. sekretarz sądowy Aneta Krawczyk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 roku sprawy ze skargi G. K. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 kwietnia 2024 roku nr UP-292/2024 w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek oddala skargę.
Uzasadnienie
Decyzją z 26 kwietnia 2024 r. nr UP - 292/2024 Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 572), zwanej dalej k.p.a., w związku z art. 83 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 497) - po rozpoznaniu wniosku G. K. o ponowne rozpatrzenie sprawy - utrzymał w mocy decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 14 marca 2024 r. nr 555/2024 o odmowie umorzenia należności z tytułu składek.
W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny.
26 stycznia 2024 r. do ZUS wpłynął wniosek skarżącego reprezentowanego przez żonę B. K. o umorzenie należności z tytułu składek z powodu trudnej sytuacji materialnej.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego decyzją z 14 marca 2024 r. odmówił umorzenia należności z tytułu składek za zatrudnionych pracowników w części finansowanej przez płatnika składek oraz za osobę prowadzącą działalność gospodarczą w łącznej kwocie 214 830,79 zł oraz odmówił umorzenia należności z tytułu składek osoby ubezpieczonej będącej równocześnie płatnikiem tych składek w łącznej kwocie 174 007,15 zł.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że nie wystąpiła w sposób bezsporny żadna z przesłanek uzasadniających uznanie należności za całkowicie nieściągalne w myśl zapisu art. 28 ust. 2 i 3 u.s.u.s. Skarżący nie wykazał zgodnie z art. 28 ust. 3a u.s.u.s., że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną spłata należności wiązałaby się z brakiem możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych jego gospodarstwa domowego. Wnioskodawca nie wykazał, że powstanie zadłużenia było następstwem szczególnych zdarzeń. Nie wykazał, że stan zdrowia lub konieczność sprawowania opieki nad przewlekle chorym członkiem rodziny pozbawiły go możliwości uzyskiwania dochodu umożliwiającego opłacenie należności.