Wyrok WSA w Krakowie z dnia 13 listopada 2024 r., sygn. II SA/Kr 1190/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Nawara-Dubiel Sędziowie: Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędzia WSA Sebastian Pietrzyk Protokolant: starszy referent sądowy Paulina Filipek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2024 r. sprawy ze skarg Gminy J. i A. K. na decyzję Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie nr 287/2024 z dnia 2 lipca 2024 r. znak WOB.7721.393.2023.JKUR w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę.

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Suchej Beskidzkiej decyzją z dnia 19 września 2023 r. nr 104/2023 znak: PINB.7355.II.92.JG.2014.MG

1/ nakazał Gminie J. dokonać rozbiórki części wybudowanej drogi dojazdowej bez wymaganego pozwolenia na budowę w zakresie zlokalizowanym na działkach nr [...], [...], [...] położonych w N.

2/ A. K. dokonać rozbiórki części wybudowanej drogi dojazdowej bez wymaganego pozwolenia na budowę w zakresie zlokalizowanym na działce nr [...] położonej w N.

wraz z wykonaną w tym zakresie podbudową pod nawierzchnię bitumiczną i elementami odwodnienia nawierzchni – w związku z nieprzedłożeniem dokumentów legalizacyjnych dotyczących budowy drogi w N. na działkach nr [...], [...], [...], [...] w zrealizowanym zakresie na długości 86 m – od drogi gminnej ("N. przez wieś") przebiegającej po działce nr [...] w N. w kierunku zachodnim – do zabudowań zlokalizowanych na działce nr [...] w N.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że podczas kontroli z 31 marca 2014 r. stwierdzono wykonany asfaltowy dojazd, w stosunku którego powzięto od mieszkańca informację, że został on wykonany bez pozwoleń. Pracownicy urzędu Gminy oświadczyli, że w 2003 r. na zlecenie Rady Sołeckiej, została utwardzona droga dojazdowa do domów poprzez nałożenie nawierzchni bitumicznej. Na wykonanie tych prac Gmina posiadała zgodę mieszkańców, do których prowadzi droga. Wykonany asfalt jest położony na prywatnych działkach, w związku z tym Gmina nie posiada żadnej dokumentacji. Podczas oględzin z 10 grudnia 2018 r. stwierdzono, że przedmiotowa droga dojazdowa ma szerokość utwardzenia 2,7 m oraz długość 86 metrów (licząc od drogi gminnej do zabudowań na działce [...]). Wykonano również elementy urządzeń odwadniających w postaci wbudowania w drogę korytek poprzecznych przykrytych metalową kratą, które odprowadzają wodę opadową do przydrożnego rowu. Jak ustalił organ, że przed wykonaniem asfaltu, droga była od lat 90-tych utwardzona tłuczniem. Organ przytoczył również pismo współwłaścicielek działki nr [...], w którym wskazały one, że sprzeciwiają się legalizacji inwestycji drogi dojazdowej, zaznaczając, że droga jest zlokalizowana na ich prywatnym terenie. Organ dodał, że w toku postępowania działka nr [...] uległa podziałowi na działki [...] i [...]. Decyzją z 17 stycznia 2018 r. organ I instancji umorzył postępowanie w sprawie. Rozstrzygnięcie to zostało uchylone decyzją organu odwoławczego z 1 października 2018 r., a sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Postanowieniem z 28 stycznia 2019 r. organ nakazał Gminie wstrzymanie prowadzenia robót budowlanych przy budowie drogi dojazdowej oraz przedłożenie w określonym terminie zaświadczenia wójta o zgodności budowy drogi z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami i pozwoleniami oraz oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Wyrokiem z 4 sierpnia 2021 r. sygn. II SA/Kr 665/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę na postanowienie organu odwoławczego orzekające o nowym terminie przedłożenia dokumentów legalizacyjnych (do 31 grudnia 2021 r.) i utrzymujące w pozostałej części w mocy wzmiankowane powyżej postanowienie. Następnie decyzją z 9 marca 2022 r. organ I instancji nakazał Gminie, jako inwestorowi zrealizowanych robót budowlanych, dokonać rozbiórki wybudowanej bez pozwolenia na budowę drogi dojazdowej o szerokości 2,7 m i długości 86 m przebiegającej po działkach [...], [...], [...] i [...], w zrealizowanym zakresie od drogi gminnej w kierunku zachodnim do zabudowań zlokalizowanych na działce nr [...] na długości 86 m, wraz z wykonaną w tym zakresie podbudową pod nawierzchnię bitumiczną i elementami odwodnienia nawierzchni. W odwołaniu od powyższej decyzji Gmina podniosła, że obowiązki nałożone na nią w drodze postanowienia z 28 stycznia 2019 r. nie były możliwe do zrealizowania. Gmina wskazała tu na obowiązek przedłożenia oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Jak podkreśliła, przedmiotowe nieruchomości stanowią własność osób fizycznych, a część właścicieli nie wyraża zgody na legalizację inwestycji. Gmina zakwestionowała również skierowanie decyzji do niej, jako do inwestora. Gmina dodała, że wykonanie drogi przyniosło korzyści dla okolicznych mieszkańców, a orzeczona rozbiórka nie powinna mieć miejsca, z punktu widzenia interesów mieszkańców i Gminy. Odwołanie od decyzji o nakazie rozbiórki wywiodły również A. K. i B. G., które zaznaczyły, że nakaz rozbiórki narusza zasady zdrowego rozsądku. Zaakcentowały, że przedmiotowa droga to jedyny dojazd do trzech domów i licznych pól. Decyzją z 14 czerwca 2022 r. organ odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ II instancji wskazał, że w sprawie znajdą zastosowanie przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2020 r. poz. 1333, dalej: P.b) w brzmieniu sprzed nowelizacji z 2020 r. Podzielił konstatacje, że mamy do czynienia z wykonaniem budowli w rozumieniu P.b. Organ podkreślił, że termin na przedłożenie dokumentów legalizacyjnych upłynął 31 grudnia 2021 r. Wobec braku przedłożenia dokumentów, organ był zobowiązany do wydania nakazu rozbiórki. Organ zaznaczył, że zgodnie z art. 52 P.b. do dokonania rozbiórki nakazanej w drodze decyzji obowiązany jest inwestor, właściciel lub zarządca obiektu, zaś Gmina jest inwestorem, co potwierdza zapadły w sprawie wyrok WSA w Krakowie. W ocenie organu, nie ma uzasadnienia kierowanie ciężarów administracyjnych, będących następstwem samowoli budowlanej, solidarnie do współwłaścicieli działek, gdyż nie dopuścili się oni deliktu. Organ podkreślił, że o konieczności rozbiórki decyduje konkretny przepis prawa, a nie uznanie organu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w Krakowie wyrokiem z dnia 8 grudnia 2022 r. sygn. akt II SA/Kr 979/22 uchylił zaskarżoną decyzję MWINB i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji. T