Wyrok WSA w Łodzi z dnia 26 września 2024 r., sygn. II SA/Łd 536/24

Dnia 26 września 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Robert Adamczewski (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Agnieszka Grosińska-Grzymkowska Asesor WSA Beata Czyżewska Protokolant Pomocnik sekretarza Dominika Jaśkiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2024 roku sprawy ze skargi M.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 30 kwietnia 2024 roku nr SKO.4115.104.2024 w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku stałego oddala skargę.

Uzasadnienie

II SA/Łd 536/24

Uzasadnienie

Decyzją z 30 kwietnia 2024 r. (znak: SKO.4115.104.2024) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi, działając na podstawie art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1-4, art. 4, art. 7, art. 8, art. 11, art. 39, art. 106 ust. 4 i art. 107 ust. 1, 4 i 4a ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tj.: Dz.U. z 2023 r., poz. 901 ze zm.) [dalej: ustawa o pomocy społecznej] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z 22 lutego 2024 r. (znak: I WPŚ.4121.4054.2024) w sprawie odmowy przyznania M. M. zasiłku stałego w lutym 2024 r.

Z akt sprawy wynika, że Kolegium wyjaśniło, że wnioskiem z 23 stycznia 2024 r. M. M. wystąpiła do organu pierwszej instancji z prośbą o udzielenie pomocy finansowej w postaci zasiłku stałego w lutym 2024 r.

Następnie organ odwoławczy przytoczył motywy rozstrzygnięcia organu I instancji, z których wynikało, że odmowa przyznania wnioskowanego świadczenia nastąpiła z powodu braku możliwości przeprowadzenia wywiadu w miejscu zamieszkania wnioskodawczyni.

Dalej organ II instancji wskazał, że w odwołaniu od decyzji organu I instancji pełnomocnik skarżącej zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj.: art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. poprzez ocenę faktów i materiału dowodowego zebranego w sprawie, sprzecznie z rzeczywistością i faktyczną treścią materiału w sprawie i oparcie rozstrzygnięcia na nieprawdziwych okolicznościach, które nie miały miejsca, akceptację naruszeń organu pierwszej instancji w tym zakresie; art. 8 k.p.a. poprzez naruszenie zasady zaufania do władzy publicznej i utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw poprzez oparcie rozstrzygnięcia na fałszywych okolicznościach, które nie miały miejsca oraz odstąpienie od utrwalonej, stałej praktyki przeprowadzania wywiadów środowiskowych u wnioskodawczyni telefonicznie, za czym przemawiała i nadal przemawia sytuacja życiowa, zdrowotna oraz sytuacja epidemiologiczna w kraju; art. 10 k.p.a. poprzez niezapewnienia stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania, oraz przez brak zawiadomienia o zakończeniu postępowania przed wydaniem decyzji przez co umożliwiono stronie wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.