Interpretacja indywidualna z dnia 8 listopada 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.400.2024.2.AR

Czy opisane w stanie faktycznym Opłaty dodatkowe nakładane przez operatorów parkingów prywatnych oraz Opłaty dodatkowe nakładane przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 PDOP i podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 lipca 2024 r. za pośrednictwem e-puap wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy opisane w stanie faktycznym Opłaty dodatkowe nakładane przez operatorów parkingów prywatnych oraz Opłaty dodatkowe nakładane przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 PDOP i podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Uzupełnili je Państwo – w odpowiedzi na wezwanie Organu – 7 października 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest osobą prawną będącą polskim rezydentem podatkowym, która od stycznia 2022 r. objęta jest reżimem ryczałtu od dochodów spółek, o którym mowa w rozdziale 6b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: PDOP) czyli tzw. CIT estońskim. Spółka jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem samochodów osobowych o charakterze krótko-, średnio- i długoterminowym na terenie Polski, na rzecz osób fizycznych i prawnych (dalej: Najemcy). Z tytułu wynajmu pojazdów wystawiane są faktury wraz z VAT należnym według podstawowej stawki VAT w wysokości 23%. Zgodnie z zawieranymi umowami oraz Ogólnymi Warunkami Najmu Pojazdu (dalej: OWNP) stanowiącymi integralną część umowy najmu (dalej zwane łącznie: Umowa), Najemcy zobowiązują się do użytkowania pojazdu, zgodnie z warunkami przewidzianymi w Umowie, z przepisami powszechnie obowiązującego prawa oraz do zwrotu samochodu w stanie niepogorszonym. Zdarzają się jednak przypadki naruszenia przez Najemców tych zapisów. Do takich przypadków należy pozostawianie przez Najemcę pojazdu w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty parkingowej, zgubienie biletu bądź parkowanie po upłynięciu czasu, za który bilet opłacono, w związku z czym Spółka jako właściciel wynajmowanych pojazdów ponosi z tego tytułu koszty opłat dodatkowych (dalej: Opłaty). Umowa zawierana pomiędzy Spółką i jej Najemcami przewiduje swoistą rekompensatę z tytułu dodatkowych opłat, kar i mandatów otrzymanych przez Najemcę, którą Spółka egzekwuje poprzez nałożenie na Najemcę kary umownej.

Zgodnie bowiem z (…). OWNP: w czasie używania Pojazdu Użytkownik zobowiązany jest do pokrywania opłat za korzystanie z autostrad i innych dróg płatnych, parkingów, garaży, tunelów, wjazdów do stref czystego transportu i podobnych opłat związanych z używaniem Pojazdu lub jego zabezpieczeniem.

Punkt (…) OWNP zawiera zaś Cennik opłat dodatkowych, zgodnie z którym najemca jest obciążany opłatami dodatkowymi za usługi dodatkowe realizowane w związku z Umową. Podpunkt (…) stanowi, że za zgubienie biletu parkingowego wystawionego przez operatora parkingu najemca jest obciążany opłatą w wysokości (…) zł. Spółka w umowie wskazuje zarówno wprost, że pojazd powinien być użytkowany z poszanowaniem zasad obowiązujących każdego uczestnika ruchu drogowego oraz pośrednio poprzez nakładanie kar umownych, które mają mieć charakter dyscyplinujący i odstraszający, a zatem od momentu zawarcia umowy, Najemca ma świadomość, że jakiekolwiek użytkowanie pojazdu wbrew przepisom prawa powszechnie obowiązującego lub w sposób naruszający umowy z właścicielami miejsc postojowych nie jest przez Spółkę akceptowalnym zachowaniem. Pomimo dochowania należytej staranności w informowaniu Najemców o zasadach korzystania z pojazdów, nie jest możliwe całkowite wyeliminowanie takich sytuacji, a zatem Spółka jest obciążana zarówno przez

(i)operatorów parkingów prywatnych jak i przez

(ii)zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych.

W przypadku opłat dodatkowych powstałych w wyniku nieopłacenia, zgubienia biletu parkingowego lub przekroczenia opłaconego czasu parkowania, stosunek zobowiązaniowy wynika wprost z umowy zawartej z operatorem parkingu prywatnego (dalej: Opłaty dodatkowe nakładane przez operatorów parkingów prywatnych) W przypadku opłat dodatkowych wynikających z parkowania z strefie płatnego parkowania na drogach publicznych (opłaty dodatkowe nakładane przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych), wynikają one z Ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j: Dz. U. z 2016 r. poz. 1440, dalej: UDP), zgodnie z którą, strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej (art. 13b ust. 2 UDP).

Strefy płatnego parkowania ustalane są w poszczególnych miejscowościach przez radę gminy. Gmina podejmując uchwałę, wyznacza strefę płatnego parkowania oraz ustala wysokość opłaty za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w tej strefie. Uchwała może przewidywać, zróżnicowanie stawek z tytułu opłat za parkowanie w zależności od strefy parkowania w poszczególnych miejscowościach, pory parkowania (określone godziny) bądź czasu jego trwania. Dodatkowo uchwała może przewidywać możliwość wykupienia abonamentu za parkowanie, możliwość skorzystania ze zniżek (bonifikat), jak również przewiduje opłaty dodatkowe m.in. za brak dokonania opłaty za parkowanie, spóźnioną bądź błędną zapłatę za parkowanie (dalej: Opłaty dodatkowe nakładane przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych). Wjazd do określonej strefy i zaparkowanie w niej pojazdu oznacza konieczność poniesienia związanej z tym opłaty. Najczęściej o wysokości opłat informują ustawione w strefach tablice i parkomaty, ale informacja taka jest również dostępna na stronie internetowej operatora prowadzącego takie strefy, np. zarząd dróg miejskich (ZDM). Informacja o wysokości opłat w strefie parkowania na drogach publicznych jest zatem ogólnodostępna, podobnie jak cennik za skorzystanie z możliwości parkowania na parkingu prywatnym. (…) otrzymywanie opłat dodatkowych jest dla niej normalnym elementem prowadzonej działalności, niewynikającym z niedbalstwa lub braku przestrzegania powszechnie obowiązujących zasad. Spółka dokłada wszelkich starań by nie doprowadzać do nakładania na nią opłat dodatkowych chociażby poprzez próby dyscyplinowania Najemców karami umownymi, ale nie jest w stanie kierować ich postępowaniem, więc ponoszenie takich opłat jest związane normalną z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. Niemniej jednak, w przypadku otrzymania takiej dodatkowej Opłaty nakładanej przez operatora parkingu prywatnego lub zarządcy strefy parkingowej przy drodze publicznej Spółka wystawia na Najemcę sankcyjną notę księgową.

Pytania

1)Czy opisane w stanie faktycznym Opłaty dodatkowe nakładane przez operatorów parkingów prywatnych, stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 PDOP i podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek?

2)Czy opisane w stanie faktycznym Opłaty dodatkowe nakładane przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych, stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 PDOP i podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, że zarówno opisane w stanie faktycznym Opłaty parkingowe ponoszone przez niego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na rzecz operatorów prywatnych parkingów, jak również na rzecz zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych, nie stanowią wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 PDOP, w związku z czym nie będą podlegać opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Uwagi ogólne

Z art. 14a § 1 pkt 2 ustawy Ordynacji podatkowej (Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) wynika, że w przypadku wątpliwości w zakresie przepisów podatkowych, celem ich właściwej interpretacji, należy posiłkować się ogólnymi wyjaśnieniami przepisów prawa podatkowego (objaśnienie podatkowe). W przypadku wątpliwości co do rozumienia przepisów rozdziału 6b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: PDOP) dotyczących ryczałtu od dochodów spółek należy sięgnąć do opracowanych przez Ministerstwo Finansów objaśnień podatkowych z 23 grudnia 2021 r., w formie Przewodnika do Ryczałtu od dochodów spółek (dalej: Przewodnik).

W punkcie 64 Przewodnika wskazano, że sposób kwalifikacji dochodu podatnika uzależniony jest od jego indywidualnego stanu faktycznego oraz że przy ocenie wydatków kwalifikujących się do tego rodzaju dochodów można się posiłkować kwalifikacją wydatków do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1, wynikającą z praktyki podmiotu jak również bogatego orzecznictwa sądowo-administracyjnego. W Przewodniku wskazano również, że mimo iż pojęcie wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą nie jest tożsame z pojęciem wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, to jednak należy zwrócić uwagę na podobieństwo, jakie może je cechować i że przy rozpatrywaniu związku poniesionych wydatków z prowadzoną działalnością, podobnie jak w przypadku kosztów jej prowadzenia, należy brać pod uwagę przede wszystkim cel poniesienia wydatków. Zgodnie z art. 15 PDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. PDOP. Zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą również powinny spełniać względem przychodu co najmniej jeden z celów: jego uzyskanie, zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Zaklasyfikowanie wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, jego zachowania albo zabezpieczenia jego źródła nie jest jednak równoznaczne z możliwością odliczenia tego kosztu przy obliczaniu podstawy opodatkowania lub jego nieopodatkowywania. Należy jeszcze zweryfikować czy ów koszt nie został przez ustawodawcę wyłączony z kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 PDOP. Zatem może dojść do sytuacji, w której wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu w działalności prowadzonej przez podatnika, ale został ustawowo wyłączony ze zbioru kosztów uzyskania przychodów i jako taki będzie podlegał opodatkowaniu.

Koszty uzyskania przychodu a zakres opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek

Stosownie do art. 28m ust. 1 pkt 3 PDOP, opodatkowaniu ryczałtem podlega dochód odpowiadający wysokości wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą), jednakże ustawodawca wydatków takich nie zdefiniował, jak również nie określił ich zbioru. W związku z powyższym, kierując się wykładnią językową, należy odwołać się do znaczenia, jakie posiada pojęcie wydatku związanego z działalnością gospodarczą w języku powszechnym oraz należy posiłkować się kwalifikacją kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 PDOP (Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Znak: 0111-KDIB2-1.4010.2024.2.MM z 22 maja 2024 roku). Należy przede wszystkim uwzględnić fakt, że głównym celem prowadzenia działalności gospodarczej jest uzyskiwanie dochodu, zatem za wydatki i koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą mogą być uznane jedynie takie wydatki i koszty, które są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Warto podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są (...) wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów (...) (Wyrok WSA w Warszawie z 13 maja 2004 r., sygn. akt III SA 3108/02), są nimi wszystkie wydatki uzasadnione racjonalnie i gospodarczo związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów (Wyrok NSA z 13 marca 1998 r., sygn. akt I SA/Lu 230/97). Za koszty podatkowe przyjmuje się w orzecznictwie sądowym również koszty prawidłowej działalności czy funkcjonowania podatnika (Wyrok WSA we Wrocławiu z 20 stycznia 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1631/04, Wyrok NSA z 4 października 1999 r., sygn. akt I SA/Ka 140/98). Również niektóre organy podatkowe wskazują, że kosztami uzyskania przychodów są nie tylko koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, ale również koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy (Ministerstwo Finansów, Pismo z 10 czerwca 2002 r., PB3/GM-8214-127/02).

Zgodnie zaś z Objaśnieniami do Ryczałtu od dochodów spółek za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą będą uznane publicznoprawne wydatki o charakterze sankcyjnym, np. kary, grzywny czy odsetki od nieterminowego uregulowania zobowiązania podatkowego. Takie wydatki oprócz tego, że mają charakter sankcyjny, nie są również poniesione w celu osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów jak również ich ponoszenie nie jest podstawą prowadzenia działalności gospodarczej.

Art. 16 ust. 1 pkt 54 PDOP stanowi zaś, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów opłat sankcyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

Opłaty dodatkowe ponoszone przez Spółkę

OWNP dołączane do umowy najmu pojazdu zawiera wykaz opłat dodatkowych. Są to koszty dodatkowe, które mogą, ale nie muszą wystąpić. Zakres i rodzaj prowadzonej przez Spółki działalności, jak również wieloletnie doświadczenie stanowiły dla Spółki przesłanki do załączenia listy Opłat dodatkowych do podstawowej Umowy najmu. Lista zawiera enumeratywnie wymienione przypadki powtarzających się wśród najemców sytuacji, w których Spółka jako właściciel udostępnianych najemcom pojazdów jest narażona na poniesienie dodatkowych kosztów związanych ze świadczoną przez siebie usługą najmu pojazdów. Przykładowo są to: brak (zgubienie) dowodu rejestracyjnego, brak dokonania przeglądu w określonym ustawowo terminie czy holowanie pojazdu wynajętym samochodem. Doświadczenie posiadane przez Spółkę pozwoliło jej na ryczałtowe oszacowanie potencjalnych kosztów, jakie mogą zostać wygenerowane przez najemców pojazdów. W razie ziszczenia się któregokolwiek z przypadków wymienionych na liście, Spółka ma prawo do refakturowania kosztu na najemcę, który przyczynił się do powstania kosztu. Należy podkreślić, że w czasie najmu pojazdu najemcy Spółka nie posiada nad nim pełnej kontroli, nie jest zatem w stanie zapobiec powstawaniu dodatkowych kosztów związanych z najmem, np. wynikających z uszkodzenia pojazdu. Zatem jako podmiot profesjonalnie trudniący się najmem pojazdów stanowiącym dla Spółki źródło uzyskiwania przychodów, Podatnik podejmuje wszelkie niezbędne kroki celem zabezpieczenia stanu pojazdów i ich funkcjonowania.

Zdaniem Spółki, ponoszone Opłaty związane są z prowadzoną przez nią działalnością, nie doszłoby bowiem w ogóle do wystąpienia tych kosztów, gdyby Spółka nie trudniła się najmem pojazdów. Dodatkowo należy uwzględnić, że rozmiar floty oferowanej przez Spółkę ma również przełożenie na większą skalę kosztów dodatkowo generowanych przez najemców. W pełni racjonalnym jest zatem przewidzenie kosztów dodatkowych, które mogą wystąpić i przyczynić się do obniżenia dochodu Spółki i zabezpieczenie się przed nimi. Nieracjonalnym byłoby natomiast nieuwzględnienie takich kosztów w działalności związanej z najmem czy obciążanie nimi z góry każdego najemcy przy podpisywaniu podstawowej umowy najmu, z racji tego, że oferta Spółki nie byłaby konkurencyjna. Zdaniem Spółki koszty wymienione w OWNP, czyli opłaty dodatkowe związane są bezpośrednio z uzyskiwanymi przez spółkę przychodami, każdy koszt można bowiem przypisać do konkretnego przychodu wygenerowanego z konkretnej umowy najmu, a nawet konkretnego pojazdu i najemcy. Znany jest również okres wygenerowania przychodu i związanego z nim kosztu. Wśród opłat dodatkowych wymienionych na liście znajdują się Opłaty co do których Spółka powzięła wątpliwości co do możliwości ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Są to wymienione w (i) Opłaty dodatkowe nakładane przez operatorów parkingów prywatnych; (ii) Opłaty dodatkowe nakładane przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych.

Biorąc pod uwagę fakt, że zarówno opłaty uiszczane operatorom prywatnych parkingów płatnych, jak również podmiotom publicznoprawnym z tytułu braku uiszczenia takich opłat przez najemców pojazdów wynajmowanych przez Spółkę:

-nie wynikają z działania czy zaniedbania pracowników Spółki,

-są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością polegającą na najmie pojazdów,

-są uwzględnione w Umowie najmu jako koszty dodatkowe przenoszone na najemców w razie naruszenia warunków użytkowania pojazdu i naruszenia zasad poprawnego parkowania,

-stanowią stałe, powtarzające się koszty związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością i można je przypisać do konkretnego przechodu, pojazdu i najemcy,

zdaniem Spółki, należy je zakwalifikować jako koszty związane bezpośrednio z prowadzoną przez Spółkę działalnością, zatem nie stanowią wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 28m ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT.

Skoro, biorąc pod uwagę wyrok TSUE C-90/20 z 2022 roku, opłaty ponoszone na rzecz prywatnych operatorów parkingów nie stanowią opłat sankcyjnych lecz wynagrodzenie za skorzystanie z usługi parkingowej, to, zdaniem Spółki, koszty związane z wygenerowaniem przez najemców jej pojazdów takich opłat jest związane z prowadzoną przez nią działalnością polegającą na wynajmowaniu pojazdów. Za powyższym wnioskowaniem przemawia również fakt, że bez świadczenia usługi najmu nie doszłoby do powstania opłat dodatkowych i wynikających z tego faktu kosztów dla Spółki. Ponadto w Umowie najmu Spółka przewidziała ryzyko generowania takich kosztów przez najemców. Spółka uiszcza powyższe opłaty, a następnie przenosi ich koszt na rzecz najemców.

Zdaniem Spółki opłaty dodatkowe związane z nieprawidłowym parkowaniem wpisane są w charakter prowadzonej przez nią działalności, stały się zatem niejako jej kosztami „operacyjnymi”. Biorąc zatem pod uwagę powtarzalność, skalę oraz niewątpliwy związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością opłat związanych z nieprawidłowym parkowaniem, Spółka uważa, że powinny one stanowić kosztów niezwiązanych (winno być: nie powinny one stanowić kosztów niezwiązanych) z prowadzoną przez nią działalnością i podlegać opodatkowaniu podatkiem ryczałtowym.

W przypadku opłat dodatkowych wynikających z parkowania z strefie płatnego parkowania na drogach publicznych, wynikają one z Ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych  (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1440, dalej: UDP), zgodnie z którą strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej (art. 13b ust. 2 UDP).

Strefy płatnego parkowania ustalane są w poszczególnych miejscowościach przez radę gminy (radę miasta) w drodze uchwał, np. w przypadku (…) jest to (…) Rady Miasta (…) w sprawie ustalenia w (…) Strefy Płatnego Parkowania, Śródmiejskiej Strefy Płatnego Parkowania, stawek opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w Strefie Płatnego Parkowania oraz Śródmiejskiej Strefie Płatnego Parkowania, wysokości opłat dodatkowych oraz sposobu ich pobierania

(…).

Gmina podejmując uchwałę, wyznacza strefę płatnego parkowania oraz ustala wysokość opłaty za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w tej strefie. Uchwała może przewidywać, zróżnicowanie stawek z tytułu opłat za parkowanie w zależności od strefy parkowania w poszczególnych miejscowościach, pory parkowania (określone godziny) bądź czasu jego trwania. Dodatkowo uchwała może przewidywać możliwość wykupienia abonamentu za parkowanie, możliwość skorzystania ze zniżek (bonifikat), jak również przewiduje opłaty dodatkowe m.in. za brak dokonania opłaty za parkowanie, spóźnioną bądź błędną zapłatę za parkowanie. Uchwała przewiduje również opłaty manipulacyjne za wydanie duplikatu karty abonamentowej, duplikatu identyfikatora, identyfikatora zastępczego czy wydanie karty chipowej. Wjazd do określonej strefy i zaparkowanie w niej pojazdu oznacza konieczność poniesienia związanej z tym opłaty. Najczęściej o wysokości opłat informują ustawione w strefach tablice i parkomaty, ale informacja taka jest również dostępna na stronie internetowej operatora prowadzącego takie strefy, np. zarząd dróg miejskich (ZDM). Informacja o wysokości opłat w strefie parkowania na drogach publicznych jest zatem ogólnodostępna, podobnie jak cennik za skorzystanie z możliwości parkowania na parkingu prywatnym.

Zdaniem Spółki wjazd do strefy płatnego parkowania prowadzonej przez podmiot publicznoprawny (np. ZDM) i skorzystanie z miejsca parkingowego jest tożsamy z wjazdem i skorzystaniem z miejsca parkingowego na parkingu prywatnym. Różnica występuje jedynie w zakresie podmiotu prowadzącego strefę płatnego parkowania (podmiot prywatny bądź publiczny).

Wobec powyższego Spółka doszła do wniosku, że dodatkowe opłaty parkingowe, również w przypadku stref płatnego parkowania na drogach publicznych nie mają w swojej istocie charakteru sankcyjnego, a stanowią opłatę wynikającą z cennika przedstawionego w uchwale rady gminy bądź miasta. Warto podkreślić, że zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą opłata dodatkowa nie jest karą za nieuiszczenie opłaty za parkowanie, lecz opłatą publiczną o charakterze dyscyplinującym za parkowanie (pozostawienie) pojazdu w strefie płatnego parkowania bez uiszczonej opłaty za parkowanie, czyli za nieuprawnione korzystanie kierowcy pojazdu z drogi publicznej (Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Sz 138/15, CBOSA, wyrok WSA w Szczecinie z 23 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 952/10, CBOSA, wyrok NSA z 9 marca 2017 r., sygn. akt II GSK 1683/15, CBOSA).

Podobnie stanowisko prezentują sądy w ostatnio wydanych wyrokach, np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy (Wyrok z 27 lutego 2024 r., sygn. akt I SA/Bd 46/24) stwierdził: (...) prawne znaczenie dla powstania obowiązku zapłaty dodatkowej i jej egzekwowania ma więc fakt zajmowania przez pojazd miejsca w takiej strefie (co uniemożliwia parkowanie innych pojazdów w tym miejscu). Sama opłata dodatkowa nie jest też karą (mandatem), lecz ekwiwalentem za parkowanie pojazdu na drodze publicznej (korzystanie z drogi w sposób określony w ustawie), w miejscu, w którym za takie parkowanie pobierane są opłaty (zob. wyrok WSA w Poznaniu z 12 października 2017 r., sygn. akt III SA/Po 419/17, wyrok WSA w Szczecinie z 5 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Sz 138/15, wyrok WSA w Krakowie z 10 maja 2023 r. sygn. akt I SA/Kr 288/23).

Skoro zatem opłata dodatkowa za parkowanie na drodze publicznej nie ma charakteru sankcyjnego, nie spełnia ona jednej z dwóch przesłanek wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 54 PDOP.

Zdaniem Spółki, opłaty w strefach parkowania na drogach publicznych stanowią koszty związane z jej działalnością, ponieważ koszty te nie powstałyby, gdyby Spółka nie udostępniała swoich pojazdów najemcom. Skoro opłaty są związane z działalnością prowadzoną przez Spółkę i nie są wyłączone ustawowo z kosztów uzyskania przychodów, nie ma podstaw, aby były one opodatkowane dodatkowo ryczałtem od dochodów spółek.

Końcowo Spółka pragnie podkreślić, że w znanych jej interpretacjach podatkowych powstałe straty/koszty, które:

- były zdarzeniem losowym,

- powstały w trakcie normalnego i racjonalnego działania podatnika,

- były niezależne od jego woli,

- były niezawinione przez podatnika,

- nie wynikały z braku dochowania przez niego należytej staranności, nie można traktować jako wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (tak też Dyrektor KIS w interpretacji z 21 lutego 2024 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.693.2023.1.ASK).

W ocenie Spółki w przypadku otrzymania przez nią Opłaty dodatkowej spełnione są wszystkie powyższe przesłanki, ponieważ takie opłaty nakładane w wyniku korzystania pojazdów przez Najemców są normalnym elementem działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwa zajmujące się wynajmem pojazdów, są niezależnie od woli Spółki, ponieważ powstają w wyniku działalności Najemcy, a nie Spółki lub jej pracowników, a tym samym są niezawinione oraz nie wynikają z braku dochowania należytej staranności, ponieważ Spółka podejmuje wszelkie racjonalne kroki by nie doprowadzać do takich sytuacji (chociażby poprzez nakładanie kar umownych na Najemców). Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że dodatkowe opłaty parkingowe wynikające z nieprawidłowego skorzystania ze strefy płatnego parkowania prowadzonej zarówno przez operatora prywatnego (zarządcę parkingu), jak i publicznego (zarząd dróg miejskich bądź innego zarządcę wyznaczonego przez radę gminy), nie stanowią opłat sankcyjnych wyłączonych ustawowo z kosztów uzyskania przychodu, zatem nie stanowią one wydatków niezwiązanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie stanowiska

Na wstępie należy zauważyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku, w związku z czym niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie ustalenia, czy wskazane w stanie faktycznym Opłaty dodatkowe nakładane przez operatorów parkingów prywatnych oraz Opłaty dodatkowe nakładane przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych, stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 PDOP i podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek.

Zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t .j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) ustawy o CIT,

opodatkowaniu ryczałtem podlega dochód odpowiadający wysokości wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą).

W myśl art. 28m ust. 4a ustawy o CIT,

do wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie zalicza się wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości, związanych z używaniem samochodów osobowych, środków transportu lotniczego, taboru pływającego oraz innych składników majątku:

1) w pełnej wysokości - w przypadku składników majątku wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności gospodarczej;

2) w wysokości 50% - w przypadku składników majątku, które nie są wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej.

Z przepisów ustawy o CIT nie wynika wprost jakiego rodzaju wydatki mogą być uznane za dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ustawodawca nie zdecydował się na sformułowanie w przepisie definicji ani nawet przykładowego katalogu tego rodzaju wydatków.

Przepisy Rozdziału 6b ustawy o CIT nie zawierają definicji legalnej wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Z przepisów ustawy o CIT nie wynika wprost jakiego rodzaju wydatki mogą być uznane za dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ustawodawca nie zdecydował się nawet na sformułowanie przykładowego katalogu tego rodzaju wydatków.

W związku z powyższym, aby ustalić jakie kategorie wydatków oraz kosztów mieszczą się w zakresie wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, należy odwołać się do znaczenia, jakie posiada niniejsze pojęcie w języku powszechnym. W tym aspekcie warto odnotować, że jedną z immanentnych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter. Zatem za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą możną uznać m.in. takie wydatki i koszty, które nie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W związku z powyższym podczas określania, czy dany wydatek lub koszt stanowi wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą można pomocniczo posiłkować się praktyką podmiotu, jak również bogatym orzecznictwem sądów administracyjnych, w zakresie kwalifikacji wydatków oraz kosztów do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z objaśnieniami podatkowymi z 23 grudnia 2021 r. opracowanymi przez Ministerstwo Finansów w formie Przewodnika do Ryczałtu od dochodów spółek „za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą będą uznane publicznoprawne wydatki o charakterze sankcyjnym, np. kary, grzywny czy odsetki od nieterminowego uregulowania zobowiązania podatkowego. Takie wydatki oprócz tego, że mają charakter sankcyjny, nie są również poniesione w celu osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów jak również ich ponoszenie nie jest podstawą prowadzenia działalności gospodarczej”.

Dochód z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika odpowiada wysokości takich wydatków.

Sposób kwalifikacji tego dochodu uzależniony jest od indywidualnego stanu faktycznego, w jakim pozostaje podatnik. W ocenie wydatków kwalifikujących się do tego rodzaju dochodów można się posiłkować kwalifikacją wydatków do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wynikającą z praktyki podmiotu. Wprawdzie pojęcie „wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą” nie jest tożsame z pojęciem „wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów”, jednak należy zwrócić uwagę na podobieństwo, jakie może je cechować. Podobieństwa pomiędzy wydatkami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą a wydatkami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodu, należy upatrywać przede wszystkim w celu ich poniesienia. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Te same cele powinny realizować wydatki związane z działalnością gospodarczą. Należy bowiem zwrócić uwagę, że jedną z nieodłącznych cech działalności gospodarczej, która wyróżnia ją od innego rodzaju aktywności, jest jej zarobkowy charakter.

W związku z powyższym koszty, które nie służą realizacji podstawowego celu prowadzonej działalności gospodarczej jakim jest osiąganie zysków, lecz są efektem ubocznym działań zmierzających do osiągnięcia, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów (np. niektóre z kosztów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 54 ustawy o CIT), mogą być uznane za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest wynajem samochodów osobowych na terenie Polski, na rzecz osób fizycznych i prawnych (Najemcy). Zgodnie z zawieranymi umowami oraz Ogólnymi Warunkami Najmu Pojazdu (OWNP) stanowiącymi integralną część umowy najmu, Najemcy zobowiązują się do użytkowania pojazdu zgodnie z warunkami przewidzianymi w Umowie, z przepisami powszechnie obowiązującego prawa oraz do zwrotu samochodu w stanie niepogorszonym. Zdarzają się jednak przypadki naruszenia przez Najemców tych zapisów. Do takich przypadków należy pozostawianie przez Najemcę pojazdu w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty parkingowej, zgubienie biletu bądź parkowanie po upłynięciu czasu, za który bilet opłacono, w związku z czym Spółka jako właściciel wynajmowanych pojazdów ponosi z tego tytułu koszty opłat dodatkowych (Opłaty). Umowa zawierana pomiędzy Spółką i jej Najemcami przewiduje swoistą rekompensatę z tytułu dodatkowych opłat, kar i mandatów otrzymanych przez Najemcę, którą Spółka egzekwuje poprzez nałożenie na Najemcę kary umownej. Spółka w umowie wskazuje zarówno wprost, że pojazd powinien być użytkowany z poszanowaniem zasad obowiązujących każdego uczestnika ruchu drogowego oraz pośrednio poprzez nakładanie kar umownych, które mają mieć charakter dyscyplinujący i odstraszający, a zatem od momentu zawarcia umowy, Najemca ma świadomość, że jakiekolwiek użytkowanie pojazdu wbrew przepisom prawa powszechnie obowiązującego lub w sposób naruszający umowy z właścicielami miejsc postojowych nie jest przez Spółkę akceptowalnym zachowaniem. Pomimo dochowania należytej staranności w informowaniu Najemców o zasadach korzystania z pojazdów, nie jest możliwe całkowite wyeliminowanie takich sytuacji, a zatem Spółka jest obciążana zarówno przez:

1)operatorów parkingów prywatnych jak i przez

2)zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia czy zarówno Opłaty dodatkowe nakładane przez operatorów parkingów prywatnych jak i opłaty dodatkowe nakładane przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych, stanowią dla Spółki wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą, w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 PDOP i podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek?

Odnosząc się do powyższej wątpliwości, w pierwszej kolejności wskazać należy, że nie można zgodzić się z Państwem, że ww. Opłaty dodatkowe nie stanowią opłat sankcyjnych.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 320 ze zm.),

korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych:

a) w strefie płatnego parkowania,

b) w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania.

W myśl art. 13b ust. 1-8 ustawy o drogach publicznych:

1. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. a, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

1a. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. b, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni lub codziennie, w określonych godzinach lub całodobowo.

2. Strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej.

2a. Śródmiejską strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach zgrupowania intensywnej zabudowy funkcjonalnego śródmieścia, które stanowi faktyczne centrum miasta lub dzielnicy w mieście o liczbie ludności powyżej 100 000 mieszkańców, jeżeli spełnione są warunki, o których mowa w ust. 2, a ustanowienie strefy płatnego parkowania może nie być wystarczające do realizacji lokalnej polityki transportowej lub polityki ochrony środowiska.

2b. Ustalenie śródmiejskiej strefy płatnego parkowania, w tym ustalenie wysokości opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. b, wymaga uprzedniego przeprowadzenia przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) analizy, która określi:

1) rotację parkujących pojazdów samochodowych w planowanej śródmiejskiej strefie płatnego parkowania;

2) zakładany poziom rotacji parkujących pojazdów samochodowych w planowanej śródmiejskiej strefie płatnego parkowania, z uwzględnieniem różnych poziomów wysokości opłat za postój w tej strefie.

3. Rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania lub śródmiejską strefę płatnego parkowania.

4. Rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania lub śródmiejską strefę płatnego parkowania:

1) ustala wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. a lub b, z tym że opłata za pierwszą godzinę postoju pojazdu samochodowego nie może przekraczać:

a) w strefie płatnego parkowania - 0,15% minimalnego wynagrodzenia, w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. z 2020 r. poz. 2207 oraz z 2023 r. poz. 1667),

b) w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania - 0,45% minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w lit. a;

2) może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi;

3) określa sposób pobierania opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.

4a. Ustalając wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. b, rada gminy (rada miasta) bierze pod uwagę wyniki analizy, o której mowa w ust. 2b.

5. Stawki opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, mogą być zróżnicowane w zależności od miejsca postoju. Przy ustalaniu stawek uwzględnia się progresywne narastanie opłaty przez pierwsze trzy godziny postoju, przy czym progresja nie może przekraczać powiększenia stawki opłaty o 20% za kolejne godziny w stosunku do stawki za poprzednią godzinę postoju. Stawka opłaty za czwartą godzinę i za kolejne godziny postoju nie może przekraczać stawki opłaty za pierwszą godzinę postoju.

6. Organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach w uzgodnieniu z zarządcą drogi:

1) wyznacza w strefie płatnego parkowania lub śródmiejskiej strefie płatnego parkowania miejsca przeznaczone na postój pojazdów, w tym stanowiska przeznaczone na postój pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową;

1a) wyznacza, w strefie płatnego parkowania lub śródmiejskiej strefie płatnego parkowania, miejsca przeznaczone na postój pojazdów elektrycznych na czas ładowania przy punktach ładowania zainstalowanych w ogólnodostępnych stacjach ładowania, o których mowa w art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych;

2) może wyznaczać w strefie płatnego parkowania lub śródmiejskiej strefie płatnego parkowania zastrzeżone stanowiska postojowe (koperty) w celu korzystania z nich na prawach wyłączności w określonych godzinach lub całodobowo.

7. Opłaty, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi.

8. Zarząd drogi albo zarządca drogi wykonuje obowiązek, o którym mowa w:

1) art. 13 ust. 1 lit. a-c rozporządzenia 2016/679 - pobierając opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, w szczególności zamieszczając stosowne informacje w miejscu, w którym opłata ta jest wnoszona;

2) art. 13 ust. 1 lit. d-f i ust. 2 rozporządzenia 2016/679 - udostępniając informacje w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej, o czym informuje w sposób określony w pkt 1 osoby, których dane osobowe są przetwarzane.

Z powyższego wynika zatem, że Opłata dodatkowa jest ściśle związana z korzystaniem z miejsca parkingowego (usługą parkingową) i wiąże się z niewywiązaniem się przez Najemców z obowiązków przewidzianych w ustawie o drogach publicznych i uchwale Rady Gminy podczas korzystania z miejsca parkingowego.

Podobny charakter ma również Opłata dodatkowa nakładana przez operatorów parkingów prywatnych. Opłata ta nie stanowi bowiem zwykłej opłaty za korzystanie z miejsca parkingowego ale wynika (jak sami wskazaliście Państwo w opisie stanu faktycznego) z użytkowania pojazdu w sposób naruszający umowy z właścicielami miejsc postojowych. Stanowi zatem opłatę dodatkową, która ma charakter sankcyjny. 

Odnosząc się do Państwa wątpliwości zauważyć należy, że prowadzenie działalności wiąże się z ponoszeniem wydatków, ale nie każdy z tych wydatków jest związany z działalnością gospodarczą, która jest ukierunkowana na osiągnięcie przychodu. Zatem, nie każdy wydatek ma na celu osiągnięcie przychodów, a część ponoszonych wydatków wynika z „negatywnych” działań podatnika i takie wydatki powinny być uznane za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą, w myśl art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

Mając jednak na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz dokonaną wykładnię przepisów, stwierdzić należy, że wskazane we wniosku Opłaty dodatkowe nakładane zarówno przez operatorów parkingów prywatnych jak i przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych (które niewątpliwie w swej istocie mają charakter sankcyjny) są przez Państwa ponoszone w toku prawidłowo i zgodnie z przepisami prawa prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatki, o których mowa powyżej nie wynikają bowiem z Państwa zaniedbań oraz naruszeń obowiązujących przepisów prawa ale są ponoszone w związku z korzystaniem przez Państwa Najemców z miejsc parkingowych, w sposób niezgodny z przepisami (w tym uchwałami Rady Gminy) oraz warunkami umów zawartych z właścicielami parkingów prywatnych. Najemcy swoim nieprawidłowym działaniem naruszają warunki zawartych z Państwem umów najmu samochodów, w tym Ogólne Warunki Najmu Pojazdu, stanowiące integralną część każdej z ww. umów. Zawierając umowy najmu zobowiązujecie bowiem Państwo Najemców do użytkowania pojazdów zgodnie z warunkami przewidzianymi w umowie oraz przepisami powszechnie obowiązującego prawa. Dodatkowo umowa zawierana pomiędzy Spółką i Najemcami przewiduje rekompensatę z tytułu dodatkowych opłat, kar i mandatów otrzymanych przez Najemcę, którą Spółka egzekwuje poprzez nałożenie na Najemcę kary umownej. W przypadku konieczności uiszczenia dodatkowej Opłaty nakładanej przez operatora parkingu prywatnego lub zarządcę strefy parkingowej przy drodze publicznej, wystawiacie Państwo na najemcę sankcyjna notę księgową, z czego wynika, że podejmujecie Państwo działania w celu wyegzekwowania od Najemców zwrotu poniesionych przez Państwa w tym zakresie wydatków.

Uwzględniając powyższe, uznać należy, że wskazane we wniosku Opłaty dodatkowe nakładane przez operatorów parkingów prywatnych jak i przez zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych, są niewątpliwie związane z prowadzona przez Państwa działalnością gospodarczą, polegającą na wynajmie pojazdów i stanowią jeden z elementów stałych wydatków ponoszonych przez Państwa w celu uzyskania przychodów. Ponadto w opisanych we wniosku okolicznościach ponoszenie przez Państwa ww. Opłat dodatkowych jest normalnym elementem prowadzonej przez Państwa działalności, niewynikającej z niedbalstwa lub braku przestrzegania powszechnie obowiązujących zasad. Dokładacie Państwo bowiem starań by nie doprowadzić do nakładania na Spółkę Opłat dodatkowych m.in. poprzez próby dyscyplinowania Najemców karami umownymi, a w przypadku konieczności uiszczenia ww. Opłaty, podejmujecie działania w celu jej wyegzekwowania od Najemcy.

Tym samym zgodzić się z Państwem należy, że w opisanym w stanie faktycznym, zarówno wskazane we wniosku Opłaty parkingowe ponoszone na rzecz operatorów prywatnych parkingów jak i Opłaty na rzecz zarządców stref parkingowych przy drogach publicznych, nie stanowią wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą, w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, w związku z czym nie podlegają opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek. Państwa stanowisko w tym zakresie jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).