Interpretacja indywidualna z dnia 31 października 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.436.2024.1.BD

Ustalenie, czy wydatki poniesione na projekt architektoniczny oraz położenie powłoki dachowej i zamontowanie podwieszanego sufitu powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i ujęte jako zwiększenie wartości początkowej budynku przyjętej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej i potrącane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 sierpnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy wydatki poniesione na:

 1. projekt architektoniczny, który nie zostanie w pełni zrealizowany, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i w konsekwencji powinny być ujęte jako zwiększenie wartości początkowej budynku przyjętej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej i potrącane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych;

 2. położenie powłoki dachowej oraz zamontowanie podwieszanego sufitu, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i w konsekwencji powinny być ujęte jako zwiększenie wartości początkowej budynku przyjętej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej i potrącane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Sp. z o.o. („Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym w Polsce działalność handlową polegającą na (…) w budynku stanowiącym jej własność. Niewielką część powierzchni użytkowej budynku wynajmuje innym przedsiębiorcom na prowadzenie działalności (…).

Spółka amortyzuje podatkowo budynek. W 2023 r. Spółka podjęła decyzję o jego gruntownej modernizacji polegającej m.in. na wymianie konstrukcji dachowej i pokrycia dachowego oraz zamontowaniu na dachu instalacji fotowoltaicznej.

Celem planowanej modernizacji było zwiększenie efektywności energetycznej poprzez zmniejszenie zapotrzebowania na energię elektryczną niezbędną do zapewnienia komfortowej temperatury wewnątrz budynku, a także zmniejszenie opłat za energię elektryczną poprzez zainstalowanie własnej instalacji odnawialnego źródła energii. W obecnym stanie ze względu na przestarzałą technologię konstrukcji dachowej i pokrycia dachowego, Spółka ponosi duże koszty zarówno ogrzewania, jak i klimatyzacji.

W celu zrealizowania modernizacji, Spółka zamówiła projekt architektoniczny na modernizację budynku. Wydatki związane z planowaną modernizacją Spółka uznawała za wydatki na inwestycję w budowie. Nie rozpoznawała ich jako kosztów pośrednich, potrącanych w momencie ich poniesienia. Wydatki te przekroczyły kwotę 10 000 zł netto. Spółka złożyła zapytania ofertowe do kilkunastu przedsiębiorstw posiadających doświadczenie w tego typu realizacjach w celu wyboru najkorzystniejszej oferty. Odpowiedź na zapytanie ofertowe przesłało tylko jedno przedsiębiorstwo. Cena za wykonanie planowanej modernizacji znaczenie przekraczała jednak możliwości finansowe Spółki.

W związku z tym Spółka musiała zmodyfikować planowany zakres prac.

W związku z powyższym, Spółka planuje w pierwszej kolejności położyć na dachu wysokorefleksyjną wodoszczelną powłokę dachową (…). W dalszej kolejności wewnątrz budynku, w hali (…) zostanie zamontowany podwieszany sufit - obecnie znajduje się tam jedynie kratownica, na której położone są przewody. Powłoka, która zostanie położona odbija światło słoneczne (wg zapewnień producenta 86% promieni słonecznych padających na powłokę ulega odbiciu) oraz oddaje większość zgromadzonego ciepła, tym samym powodując obniżenie temperatury zarówno na dachu, jak i pod jego powierzchnią. Temperatura dachu ulega obniżeniu do 70%, zaś wewnątrz budynku - do 10° C.

Skutkiem położenia powłoki na dach będzie poprawa komfortu cieplnego klientów sklepu, wpłynie także na poprawę jakości i efektywności pracy w sklepie, obniży koszty chłodzenia i klimatyzacji oraz zwiększy efektywność agregatów chłodzących znajdujących się na dachu. Poza korzyściami dla Spółki, pozytywnie wpłynie na środowisko. Zmniejszy bowiem absorbcję ciepła w terenie zurbanizowanym, a także w związku z mniejszym zapotrzebowaniem na energię elektryczną zmniejszy obciążenie sieci energetycznej i tym samym - emisję dwutlenku węgla do atmosfery (redukcja przemysłowej emisji gazów cieplarnianych). Wykonanie podwieszanego sufitu, poza względami estetycznymi, przyczyni się do dalszego zmniejszenia zapotrzebowania na energię elektryczną. W skutek wykonania sufitu zmniejszy się bowiem objętość hali (…), w której należy utrzymywać komfortowe warunki cieplne zarówno latem (klimatyzacja), jak i zimą (ogrzewanie). Planowane prace mają na celu zwiększyć korzyści ekonomiczne Spółki oraz zmniejszyć oddziaływania na środowisko prowadzonej działalności.

Wydatki zarówno na położenie powłoki dachowej, jak i montaż podwieszanego sufitu przekroczą 10 000 zł netto.

Istotne elementy opisu sprawy Wnioskodawca zawarł we własnym stanowisku wskazując, że spółka nie podjęła decyzji o zaniechaniu inwestycji. Inwestycja w postaci modernizacji budynku zostanie wykonana w ograniczonym zakresie w stosunku do pierwotnych założeń.

Pytania

 1. Czy wydatki poniesione na projekt architektoniczny, który z powodów ograniczonych możliwości finansowych Wnioskodawcy nie zostanie w pełni zrealizowany, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i w konsekwencji powinny być ujęte jako zwiększenie wartości początkowej budynku przyjętej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej i potrącane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych?

 2. Czy wydatki poniesione na położenie powłoki dachowej oraz na zamontowanie podwieszanego sufitu, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i w konsekwencji powinny być ujęte jako zwiększenie wartości początkowej budynku przyjętej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej i potrącane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na projekt architektoniczny, który z powodów ograniczonych możliwości finansowych Wnioskodawcy nie zostanie w pełni zrealizowany, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i w konsekwencji powinny być ujęte jako zwiększenie wartości początkowej budynku przyjętej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej i potrącane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na położenie powłoki dachowej oraz na zamontowanie podwieszanego sufitu, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i w konsekwencji powinny być ujęte jako zwiększenie wartości początkowej budynku przyjętej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej i potrącane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych.

Uzasadnienie:

Ad 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych we własnym zakresie, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, uważa się koszt wytworzenia.

Jednocześnie zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy CIT, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują zadania inwestycyjne związane w szczególności z nabyciem, wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych, dokonują również inwestycji w obcych środkach trwałych. W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do ich zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. W konstrukcji kosztów uzyskania przychodu kluczowy jest moment ich potrącenia. Zazwyczaj następuje ono w dacie poniesienia kosztu lub w okresie, w którym osiągnięto odpowiadające im przychody.

Zgodnie jednak z art. 15 ust. 4f ustawy CIT, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

Przez „inwestycje”, zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy CIT rozumie się środki trwałe w budowie w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości. Na mocy art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Z kolei przepisy ustawy CIT nie definiują pojęcia „likwidacja”.

W efekcie opisane we wniosku wydatki poniesione na projekt architektoniczny należy uznać za rozpoczęcie procesu inwestycyjnego. Projekt ten nie zostanie co prawda z przyczyn finansowych zrealizowany w takiej formie, jednak spółka nie podjęła decyzji o zaniechaniu inwestycji jako takiej. Inwestycja w postaci modernizacji budynku zostanie wykonana w ograniczonym zakresie w stosunku do pierwotnych założeń. Modernizacja budynku jest procesem, który rozpoczyna się etapem projektowym. Poniesione wydatki były niewątpliwie ściśle związane z procesem modernizacji, a tym samym wydatki te stanowiły nakład na środek trwały w budowie.

Dopóki zatem Spółka nie podejmie decyzji o zaniechaniu całego procesu modernizacji, dopóty nie będzie uprawniona do rozpoznania wydatków na sporządzenie projektu architektonicznego jako kosztów uzyskania przychodu potrącanych w dacie likwidacji inwestycji.

Tym samym, w przypadku zrealizowania zamierzenia inwestycyjnego, koszty poniesione na sporządzenie projektu architektonicznego zwiększą wartość początkową budynku będącego środkiem trwałym.

Ad 2.

Zgodnie z treścią art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ustawa o CIT nie zawiera szczegółowej definicji, czy też wytycznych, jak należy rozumieć zwroty: „przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja oraz modernizacja” użyte w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT.

W orzecznictwie sądów administracyjnych i interpretacjach organów podatkowych ukształtowało się stanowisko dotyczące kwalifikacji wydatków do poszczególnych kategorii, czyli do kategorii wydatków remontowych i kategorii wydatków na modernizację środka trwałego.

I tak, przykładowo w wyroku NSA z 27 października 2017 r. (sygn. II FSK 2704/15) wskazał, że: „(...) aby wydatki na ulepszenie środków trwałych (czyli wydatki innego rodzaju niż remont) powiększały ich wartość, muszą być kumulatywnie spełnione 3 warunki: po pierwsze, ulepszenie środka trwałego. Ustawa wskazuje na zamknięty katalog ulepszeń. Chodzi o wydatki poniesione na: a) przebudowę - wg interpretacji słownikowej przebudowa to dokonanie gruntownej zmiany budowli, zmiana struktury wewnętrznej obiektu, nie powodująca zwiększenia pomieszczeń ani kubatury, b) rozbudowę - tzn. powiększenie kubatury budowli przez dobudowanie nowych partii, powiększenie powierzchni zabudowanej, c) rekonstrukcję - tzn. odtworzenie czegoś na podstawie zachowanych fragmentów, szczątków, przekazów. Chodzi o odtworzenie określonych elementów, które już istniały, d) adaptację - tzn. przystosowanie, przeróbka, nadanie czemuś jakiegoś charakteru; w budownictwie wykorzystanie go w innym celu niż pierwotny, przystosowanie obiektu do nowej funkcji, e) modernizacji - tzn. unowocześnienie, uwspółcześnienie czegoś, wyposażenie obiektu w cechy, których on poprzednio nie posiadał; po drugie - celem wydatków na tak rozumiane ulepszenie jest wzrost wartości użytkowej środka trwałego; po trzecie - kryterium wzrostu wartości użytkowej jest początkowa wartość z dnia przyjęcia środków trwałych do używania w stosunku do wartości po ulepszeniu”.

Natomiast jeśli chodzi o wykładnię sądów administracyjnych i organów podatkowych w zakresie pojęcia remont, jako przykład można podać interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 listopada 2018 r. (nr 0111-KDIB1-1.4010.359.2018.1.ŚS), w której czytamy: „(...) w orzecznictwie spotyka się pogląd, zgodnie z którym wszelkiego typu prace, które mają na celu tylko i wyłącznie wymianę zużytych elementów obiektu lub doprowadzenie ich do stanu pierwotnego, należy każdorazowo traktować jako prace remontowe, nawet w sytuacji gdy wykonywane są w ramach większego przedsięwzięcia o charakterze inwestycji, obok robót wprowadzających do danego obiektu nowe rozwiązania. Pogląd ten wyraził m.in. NSA w wyroku z 29 października 2015 r., sygn. akt II FSK 1788/13. Zgodnie natomiast z wyrokiem NSA z 27 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2704/15, kluczowym dla sprawy uznania danych wydatków za wydatki o charakterze remontowym jest charakter poczynionych wydatków w nieruchomości. Jedynie te wydatki, które mają na celu ulepszenie konieczne dla funkcjonowania jednostki będą miały charakter prac adaptacyjnych. NSA wskazał przy tym, że rolą organu podatkowego jest określenie charakteru rzeczowego wykonanych prac, a następnie dokonanie ich kwalifikacji w myśl przepisów prawa podatkowego jako wydatków, które albo podwyższają wartość początkową środka trwałego albo też takich, które można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Jak wskazał trafnie WSA, którego wyrok został podtrzymany przez NSA, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu środka trwałego, przy czym w pojęciu tym nie mieści się zwykła bieżąca konserwacja (wyrok NSA OZ Gdańsk z 8 sierpnia 1997 r., sygn. akt I SA/Gd 159/96)”.

W interpretacji z 6 sierpnia 2018 r. (nr 0111-KDIB1-1.4010.230.2018.1.NL) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia remontu. Określa go natomiast art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Zgodnie z tym przepisem za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji - będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego”.

Należy też wskazać, że „modernizacją jest to trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego, ewentualnie obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania” (Dyrektor Informacji Skarbowej m.in. w interpretacji z 15 maja 2024 r. 0111-KDIB1-3.4010.149.2024.1.ZK, 3 kwietnia 2024 r. 0111-KDIB1-1.4010.42.2024.2.SH, czy z 9 lutego 2023 r. 0111-KDIB1-1.4010.783.2022.1.KM.

W tym kontekście, oceniając charakter i zakres prac podejmowanych w ramach Inwestycji, należy wskazać, że planowane wydatki na położenie powłoki dachowej oraz zamontowanie sufitu są ponoszone przez Spółkę w celu unowocześnienia budynku i podniesienia jego standardu, co spowoduje obniżenie kosztów jego eksploatacji, zwiększenie komfortu klientów oraz warunków pracy (…). Inwestycja ma zatem na celu podwyższenie jakości usług świadczonych za pomocą ulepszonego środka trwałego, a co za tym idzie, zwiększenie korzyści ekonomicznych Spółki oraz wartości budynku jako aktywa w stosunku do wartości z daty przyjęcia środka trwałego do używania przez Spółkę i rozpoczęcia amortyzacji podatkowej. Za zwiększeniem wartości początkowej środka trwałego przemawia również fakt, że planowane prace nie będą polegać na wymianie zużytych elementów obiektu lub doprowadzeniu ich do stanu pierwotnego. Pokrycie dachowe nie zostanie bowiem wymienione. Jednocześnie dach nigdy nie był pokryty żadną powłoką. Materiał użyty do wykonania pokrycia dachowego nigdy nie miał właściwości refleksyjnych, a wręcz przeciwnie - absorbował energię słoneczną. Natomiast w hali (…) nigdy wcześniej nie było sufitu. Będzie to więc nowy element, zatem jego montaż nie będzie polegał na przywróceniu pierwotnego stanu technicznego. Należy również wskazać, że położenie na dachu wysokorefleksyjnej powłoki przedłuża trwałość pokrycia dachowego o dodatkowe kilkanaście lat. Zatem w wyniku planowanych prac nastąpi wzrost wartości użytkowej środka trwałego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej „ustawa o CIT”):

Podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy o CIT regulują również w sposób odmienny moment zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz nabycie wartości niematerialnych i prawnych. Z uwagi na to, że składniki takie są wykorzystywane przez podatników w dłuższym okresie, wydatki poniesione na ich nabycie lub wytworzenie zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę zużycia tych składników majątku.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet mimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT:

Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią zatem bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Stosownie art. 16g ust. 13 ustawy o CIT:

Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy o CIT - jest więc:

- przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

- rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

- rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

- adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

- modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Zatem, wydatki na ulepszenie środków trwałych, w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego, ewentualnie obniżce kosztów eksploatacji.

Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Ustawa o CIT nie definiuje przytoczonych w art. 16g ust. 13 pojęć takich jak: przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja czy modernizacja. Pojęcie remontu również nie zostało wyjaśnione w tej ustawie. Tym samym zasadne jest sięgnięcie w tym zakresie do definicji zawartych w innych gałęziach prawa.

W konsekwencji, przy ustaleniu zakresu znaczeniowego remontu należy oprzeć się na definicji sformułowanej w ustawie z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 725 ze zm.).

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ww. ustawy:

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont, a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega zatem na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątku do wykorzystania go w innym niż pierwotnym celu lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego albo obniżce kosztów eksploatacji.

W sytuacji, gdy głównym celem prac budowlanych dokonywanych jest odtworzenie wartości użytkowej środka trwałego, wówczas należy przyjąć, że mamy do czynienia z wydatkami na remont, które stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Natomiast, o ile celem prac budowlanych jest modernizacja środka trwałego, wówczas następuje ulepszenie składnika majątku, a w konsekwencji, jego wartość początkową należy zwiększyć o wartość dokonanych prac.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego.

Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Natomiast, nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać za zwiększające wartość początkową środka trwałego i podlegające amortyzacji.

Należy również podkreślić, że podatnik może odrębnie traktować wydatki o charakterze remontowym i ulepszeniowym ponoszone w ramach jednego zadania inwestycyjnego, jako że decydujące znaczenie dla kwalifikacji podatkowej ma tutaj ocena danego wydatku, a nie całego projektu. Ustawa o CIT, posługuje się przy tym pojęciem wydatku, a nie procesu, czy zadania inwestycyjnego (na który składa się więcej rodzajów wydatków). Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wykluczają, przy jednoczesnym prowadzeniu w danym obiekcie różnych prac budowlanych, możliwości uznania części z nich jako prac remontowych, a części jako prac modernizacyjnych. Dla właściwej kwalifikacji podatkowej niezbędna jest ocena charakteru poszczególnych wydatków.

Państwa wątpliwości zawarte w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia, czy wydatki poniesione na projekt architektoniczny, który nie zostanie w pełni zrealizowany, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i w konsekwencji powinny być ujęte jako zwiększenie wartości początkowej budynku przyjętej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej i potrącane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych.

Jak wynika z opisu sprawy cena za wykonanie planowanej modernizacji zgodnie z przygotowanym projektem znaczenie przekraczała możliwości finansowe Spółki, wobec czego Spółka musiała zmodyfikować planowany zakres prac. Tym samym, Spółka nie zrealizowała zakupionego projektu w całości, a jedynie częściowo.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że na podstawie art. 15 ust. 4f ustawy o CIT:

Wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

- sprzedaży niedokończonej inwestycji,

- zlikwidowania zaniechanej inwestycji.

Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120, dalej: „ustawa o rachunkowości”):

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podatnicy podejmują zadania inwestycyjne, związane w szczególności z wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych. W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony.

Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją są kosztem uzyskania przychodu. Gdy powiększają wartość inwestycji, wpływają na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, staną się, co do zasady, kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ustawodawca pozwala także rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona, nie żądając spełnienia jakiś dodatkowych warunków, np. zaniechania z określonych powodów. Niewątpliwie jednak, podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję, powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją, zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jest to podstawowy warunek zaliczenia wydatku do kosztu uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Aby uznać wydatki za koszty zaniechanych inwestycji, na podstawie cytowanego wyżej art. 15 ust. 4f ustawy o CIT, musi dojść do zbycia inwestycji lub jej likwidacji. Przy czym, zlikwidowanie inwestycji należy co do zasady traktować dosłownie, tzn. tylko fizyczna likwidacja inwestycji (np. jej rozbiórka, złomowanie, zniszczenie), umożliwi uznanie poniesionych na nią wydatków za koszty uzyskania przychodów. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego.

W rozpatrywanej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 15 ust. 4f ustawy o CIT, który traktuje o ujmowaniu w kosztach uzyskania przychodów wydatków na zaniechane inwestycje w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji. Wskazany przepis ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zaniechania, a więc rezygnacji z planowanej inwestycji.

Natomiast, jak wynika z przedstawionego opisu sprawy Spółka realizuje nabyty projekt architektoniczny, jednakże w ograniczonym zakresie. Zatem, w tym przypadku nie mamy do czynienia z zaniechaniem inwestycji.

W analizowanej sprawie wydatki poniesione na projekt architektoniczny mają związek z planowaną modernizacją budynku i poniesione zostaną w celu realizacji planowanej inwestycji.

Z treści powołanego art. 16g ust. 13 ustawy o CIT wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, których poniesienie skutkuje wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się m.in. wydatki na ich modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Spółka poniosła nakłady inwestycyjne na środek trwały – budynek, w którym planowane jest dokonanie modernizacji polegającej na położeniu na dachu budynku wysokorefleksyjnej wodoszczelnej powłoki dachowej oraz zamontowanie podwieszanego sufitu w hali (…). Prace te spowodują poprawę komfortu cieplnego klientów (…), poprawę jakości i efektywności pracy (…), obniżą koszty chłodzenia i klimatyzacji oraz zwiększą efektywność agregatów chłodzących znajdujących się na dachu. Inwestycja ta pozytywnie wpłynie również na środowisko, bowiem zmniejszy absorbcję ciepła na terenie zurbanizowanym oraz obciążenie sieci energetycznej, a w efekcie na zmniejszenie emisji dwutlenku węgla do atmosfery.

Należy zgodzić się z Państwem, że w przypadku zrealizowania zamierzenia inwestycyjnego, koszty poniesione na sporządzenie projektu architektonicznego zwiększą wartość początkową budynku będącego środkiem trwałym.

W świetle powyższego, wydatki poniesione na projekt architektoniczny powinny stanowić koszty na ulepszenie zwiększające wartość budynku i powinny być rozliczone w czasie w postaci odpisów amortyzacyjnych. Koszty te poprzedzają bowiem wykonanie prac modernizacyjnych/ulepszeniowych. Ponadto, wydatki te przekroczyły kwotę 10.000 zł netto.

Tym samym, Państwa stanowisko wskazujące, że wydatki poniesione na projekt architektoniczny, który z powodów ograniczonych możliwości finansowych Wnioskodawcy nie zostanie w pełni zrealizowany, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i w konsekwencji powinny być ujęte jako zwiększenie wartości początkowej budynku przyjętej przez Spółkę dla celów amortyzacji podatkowej i potrącane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych jest prawidłowe.

Mając z kolei na uwadze ustalenie, czy wydatki poniesione na położenie powłoki dachowej oraz zamontowanie podwieszanego sufitu, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i rozliczane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych uznać należy, że koszty te są wydatkami na ulepszenie środka trwałego.

Wskazać należy, że nakłady na modernizację środków trwałych zmierzają do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych danego składnika majątkowego. Nakłady o charakterze modernizacyjnym powiększają wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT) i podlegają amortyzacji.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka będzie ponosić wydatki na położenie powłoki dachowej oraz zamontowanie podwieszanego sufitu w budynku stanowiącym Jej własność. Zakres prowadzonych prac będzie obejmował położenie na dachu budynku wysokorefleksyjnej wodoszczelnej powłoki dachowej oraz zamontowanie podwieszanego sufitu w hali (…) budynku. Wydatki te, w każdym przypadku przekroczą wartość 10.000 zł netto.

Zatem, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że prowadzone przez Wnioskodawcę prace polegające na położeniu bardziej efektywnej powłoki dachowej oraz zamontowaniu nowego elementu jakim jest podwieszany sufit mają charakter modernizacyjny, bowiem będą wydatkami na ulepszenie środka trwałego. Koszty te spowodują wzrost wartości użytkowej środka trwałego (budynku) poprzez jego unowocześnienie, poprawę standardów technicznych, a w konsekwencji obniżenie kosztów eksploatacji, czy zwiększenie komfortu klientów oraz warunków pracy pracowników, a więc prowadzą do jego modernizacji.

Sposób zaliczania przedmiotowych wydatków na ulepszenie środka trwałego uzależniony jest od ich wartości. Zatem, jako wydatki na ulepszenie w kwocie przekraczającej 10.000,00 zł podwyższają wartość środka trwałego stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy o CIT i podlegają amortyzacji podatkowej. Tym samym wydatki dotyczące ww. prac mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od powiększonej o kwotę tych wydatków wartości początkowej środka trwałego (budynku) potrącane w czasie.

W świetle powyższego, Państwa stanowisko dotyczące ustalenia, czy wydatki poniesione na położenie powłoki dachowej oraz zamontowanie podwieszanego sufitu, powinny być kwalifikowane jako ulepszenie (modernizacja) środka trwałego i rozliczane w czasie w ramach odpisów amortyzacyjnych jest prawidłowe.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie innego podmiotu w odmiennym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym od omawianego i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników organ posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).