Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 31 lipca 2024 r., sygn. II SAB/Gl 103/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędzia WSA Artur Żurawik, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 31 lipca 2024 r. sprawy ze skargi D. G. (D. G.) na bezczynność Wojewody Śląskiego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy oddala skargę.

Uzasadnienie

Pismem z 26 marca 2024 r. D. K. G. (dalej jako strona lub skarżący) reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł skargę na bezczynność Wojewody Śląskiego w sprawie dotyczącej udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy. Skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 8, art. 12, art. 35 § 1 i art. 36 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, polegającego na rażącym przekroczeniu terminów do załatwienia sprawy w postępowaniu administracyjnym oraz zażądał zobowiązania wspomnianego organu do wydania odpowiedniego aktu administracyjnego w terminie 14 dni, przyznania na jego rzecz od tego organu sumy pieniężnej na podstawie art. 149 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2024 r., poz. 935) w wysokości połowy kwoty, o której mowa w art. 154 § 6 tej ustawy ewentualnie wymierzenia organowi grzywny w maksymalnej wysokości określonej w tym ostatnim przepisie, a także zasądzenia na jej rzecz od organu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości, opłaty sądowej i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy strona złożyła 25 stycznia 2024 r., z kolei 13 lutego 2024 r. wniosła za pośrednictwem Wojewody Śląskiego ponaglenie do organu wyższej instancji (Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców), jednak do chwili obecnej nie wydano w sprawie rozstrzygnięcia, choć powinno to nastąpić w terminie 60 dni, co wynika z art. 112a ustawy z 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2024 r., poz. 769 ze zm.). W ocenie pełnomocnika skarżącego organ administracyjny nie dopełnił tu obowiązku załatwienia sprawy bez zbędnej zwłoki, wynikającego z art. 35 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, a skoro równocześnie nie zawiadomił strony w trybie art. 36 § 1 tego Kodeksu o zwłoce ani nie wskazał nowego terminu załatwienia sprawy, to pozostaje w bezczynności albowiem pod pojęciem tym należy rozumieć sytuację, w której organ administracji publicznej - jak ma to miejsce w niniejszym przypadku - mimo przewidzianego prawem obowiązku, w ustawowym terminie nie zakończył postępowania wydaniem decyzji, postanowienia lub innego aktu albo nie podjął stosownej czynności. Przedmiotowa bezczynność nosi dodatkowo znamiona rażącego naruszenia prawa, o czym świadczy znaczne przekroczenie ustawowego terminu do załatwienia sprawy, wyłączna wina organu w opóźnieniu i brak racjonalnego uzasadnienia zwłoki (za takowe trudno uznać podnoszone od dawna problemy kadrowe), jak również oczywistość dokonanych naruszeń prawa pozostających w kolizji z zasadą budzenia zaufania obywateli do organów państwa. Zdaniem pełnomocnika strony zasadne jest również przyznanie na jej rzecz sumy pieniężnej, jako rekompensaty długiego oczekiwania na rozstrzygnięcie, którego skutkiem były problemy ze zmianą pracy na lepiej płatną jak również z możliwością wyjazdu do kraju pochodzenia celem odwiedzenia najbliższych. Dodatkowo środek ten powinien pełnić funkcję motywującą organ do takiego organizowania pracy, by umożliwić załatwianie spraw w przewidzianych prawem terminach.