Interpretacja indywidualna z dnia 4 września 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.403.2024.2.SJ

Obowiązki płatnika w związku z otrzymaniem przez pracownika abonamentu parkingowego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika w związku z otrzymaniem przez pracownika abonamentu parkingowego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X jest gminną jednostką samorządową, utworzoną na podstawie Uchwały.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych X działa na podstawie statutu nadanego.

Celem działania X jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie same pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Jednym z zadań jest świadczenie pracy socjalnej realizowane przez zatrudnionych w X terenowych pracowników socjalnych.

Do zakresu zadań osób zatrudnionych na stanowisku terenowego pracownika socjalnego należy w szczególności:

1)praca socjalna i przeprowadzanie rodzinnych wywiadów środowiskowych,

2)dokonywanie analizy, diagnozy i oceny zjawisk indywidualnych i społecznych, a także formułowanie opinii w zakresie zapotrzebowania na świadczenia z pomocy społecznej oraz kwalifikowanie do uzyskania tych świadczeń,

3)udzielanie informacji, wskazówek, porad i pomocy w zakresie rozwiązywania spraw życiowych osobom, rodzinom, grupom i społecznościom, które dzięki tej pomocy będą zdolne samodzielnie rozwiązywać problemy będące przyczyną ich trudnej sytuacji lub zaspokajać niezbędne potrzeby życiowe,

4)pomoc w uzyskaniu dla osób lub rodzin będących w trudnej sytuacji życiowej specjalistycznego poradnictwa, terapii lub innych form pomocy w zakresie możliwości rozwiązywania problemów przez właściwe instytucje państwowe, samorządowe i organizacje pozarządowe,

5)udzielanie pomocy zgodnie z zasadami etyki zawodowej,

6)pobudzanie społecznej aktywności i inspirowanie działań samopomocowych w zaspokajaniu niezbędnych potrzeb życiowych osób, rodzin, grup i środowisk społecznych,

7)współpraca i współdziałanie z innymi specjalistami w celu przeciwdziałania i ograniczania problemów oraz skutków negatywnych zjawisk społecznych, łagodzenie konsekwencji ubóstwa,

8)inicjowanie nowych form pomocy osobom i rodzinom w trudnej sytuacji życiowej oraz inspirowanie powołania instytucji świadczących usługi służące poprawie sytuacji takich osób i rodzin,

9)współuczestniczenie w inspirowaniu, opracowaniu, wdrożeniu oraz rozwijaniu regionalnych i lokalnych programów pomocy społecznej ukierunkowanych na podniesienie, jakości życia,

10)inicjowanie lub współuczestniczenie w działaniach profilaktycznych nakierowanych na zapobieganie lub łagodzenie problemów społecznych.

W odpowiedzi na postulaty terenowych pracowników socjalnych X zakupił od Zarządu Dróg i Transportu w Y (ZDiT) abonamenty parkingowe dla pracowników socjalnych wykonujących prace w terenie w celu ułatwienia wykonywania obowiązków służbowych.

Cena abonamentu parkingowego wynika bezpośrednio z cennika ustalonego przez Zarząd Dróg i Transportu w Y (ZDiT) i wynosi 3 000 zł na rok dla strefy A. Cennik ten jest oficjalnym dokumentem określającym opłaty za korzystanie z różnych rodzajów abonamentów parkingowych w strefach płatnego parkowania na terenie miasta. Zainteresowani i zgłoszeni przez pracodawcę do ZDiT pracownicy otrzymają abonament dla strefy A. Posiadanie abonamentu na strefę A uprawnia do parkowania na terenie całej strefy płatnego parkowania w mieście, co oznacza, że pracownicy mogą parkować swoje samochody w dowolnym miejscu w obrębie całej strefy bez dodatkowych opłat. Abonamenty są przypisane do konkretnych pracowników, którzy wyrazili wolę na korzystanie z nich.

Wątpliwość pracowników socjalnych związana jest z koniecznością opodatkowanie tej kwoty tj. 3 tysiące złotych jako przychodu pracownika.

Z uwagi na fakt, ze za przychód uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, X poinformował pracowników terenowych o konieczności opodatkowania tego przychodu jako korzyści (w postaci uniknięcia wydatku który musiałby ponieść gdyby nie to świadczenie).

Należy przyjąć, ze za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzysta z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Z uwagi na fakt, ze okoliczności te zostały spełnione, pracodawca uznał koszt zakupu abonamentu jako przychód pracownika. Ponadto należy podkreślić fakt, ze zakup ww. abonamentu jest odpowiedzią na zgłoszone przez pracowników terenowych potrzeby i stanowi kolejną korzyść z tytułu pracy w terenie (obok comiesięcznego dodatku terenowego, zwrotu kosztów przejazdu jak również ekwiwalentu za odzież).

Pytanie

Czy otrzymanie abonamentu parkingowego przez terenowego pracownika socjalnego stanowi jego przychód, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko

Otrzymanie abonamentu parkingowego przez terenowego pracownika socjalnego stanowi jego przychód, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Konieczność opodatkowania dochodu pracownika w formie zakupu abonamentu parkingowego wynika z obowiązujących przepisów prawa podatkowego, które traktują takie świadczenia jako przychód pracownika.

Podstawa prawna: Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT)

Art. 11 ust. 1 ustawy o PIT: Przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (przy czym świadczeniem nieodpłatnym jest Zakup abonamentu parkingowego przez pracodawcę dla pracownika, które zwiększa majątek pracownika) Pracownik, korzystając z abonamentu parkingowego opłaconego przez pracodawcę, uzyskuje realną korzyść majątkową, która ma konkretną wartość pieniężną.

Art. 12 ust. 1 ustawy o PIT: Przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze lub ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń

Wartość abonamentu parkingowego, którą pracodawca wykupuje dla pracownika, jest traktowana jako dodatkowy przychód pracownika. Tę wartość należy doliczyć do dochodów pracownika i opodatkować na zasadach ogólnych.

Podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT) od tego rodzaju przychodu jest naliczany według obowiązujących stawek podatkowych. W przypadku pracowników opodatkowanych według skali podatkowej, jest to najczęściej 12% lub 32%, w zależności od całkowitego dochodu rocznego pracownika.

Wartość abonamentu jest doliczana do wynagrodzenia pracownika i od tego dochodu naliczany jest podatek dochodowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.):

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że: 

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 1 omawianej ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z otrzymaniem abonamentu parkingowego przez terenowego pracownika socjalnego, wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

·zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

·zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

·korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego pracownika.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że pierwszy warunek sformułowany w wyroku Trybunału Konstytucyjnego został niewątpliwie spełniony. Jak wynika z opisu sprawy zainteresowani i zgłoszeni przez pracodawcę do ZDiT pracownicy otrzymają abonament dla strefy A. Posiadanie abonamentu na strefę A uprawnia do parkowania na terenie całej strefy płatnego parkowania w mieście, co oznacza, że pracownicy mogą parkować swoje samochody w dowolnym miejscu w obrębie całej strefy bez dodatkowych opłat. Abonamenty są przypisane do konkretnych pracowników, którzy wyrazili wolę na korzystanie z nich.

Zapewnienie bezpłatnego parkowania na terenie całej strefy płatnego parkowania w warunkach opisanych we wniosku jest korzyścią odniesioną przez Państwa pracownika i sfinansowaną przez Państwa ze środków własnego budżetu i również w interesie pracownika. W niniejszej sprawie pracownik wykonuje swoje obowiązki, które już wcześniej zaaprobował. Korzystanie z bezpłatnego parkowania jest korzyścią, a nie niedogodnością. Wyrażenie chęci i przyjęcie abonamentu wyraża ocenę pracownika, że świadczenie jest celowe i przydatne, a zatem leży w jego interesie. Ponadto można założyć, że bezpłatne parkowania przydaje się także pracownikowi poza wykonywaniem obowiązków służbowych. Oznacza to, że w braku świadczenia z Państwa strony, pracownik musiałby ponieść ten wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku przez pracownika. Należy podkreślić, że wykazane powyżej istnienie interesu pracownika, nie wyklucza, że rozwiązanie to sprzyja realizacji obowiązku służbowego, co jest również w Państwa interesie. Interesy Państwa i pracownika nie są bowiem w każdym aspekcie sprzeczne. Na wielu płaszczyznach interes pracownika socjalnego jest zbieżny z interesem Państwa (na przykład parkowanie blisko miejsca wykonywania pracy). Niewątpliwie, gdyby pracownik nie skorzystał z abonamentu, musiałby we własnym zakresie płacić za parkowanie.

Nawiązując do argumentacji zawartej w poddawanym analizie wyroku Trybunału – odwołując się do poglądów doktryny – należy uznać za dochód pracownika – takie świadczenie, które skutkuje przysporzeniem poza relacją pracowniczą – czyli takiej korzyści, która jest „wynoszona na zewnątrz szeroko rozumianego stosunku pracy”. W niniejszej sprawie, zapewnienie bezpłatnego parkowania powoduje również realizację interesów życiowych tego pracownika. Innymi słowy, świadczenie to jest „wynoszone na zewnątrz szeroko rozumianego stosunku pracy”, i nie jest ściśle i wyłącznie związane z tym stosunkiem. Powtórzyć należy, że gdyby pracownik nie miał zapewnionego bezpłatnego parkowania przez pracodawcę, tj. Państwa, musiałby zapewnić je sobie sam albo ponosić koszty wykonywania obowiązków. Powyższe przesądza o tym, że w niniejszej sprawie spełniona została również druga przesłanka, o której mowa w cytowanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Wobec okoliczności przedstawionych we wniosku, także trzeci warunek sformułowany w wyroku TK sygn. akt K 7/13 – wymierność i indywidualizacja korzyści, jest spełniony. Jak wykazano powyżej, pracownicy, na rzecz których dokonywane jest świadczenie bezpłatnego parkowania odnoszą korzyść, poprzez trwałe uniknięcie wydatku na parkowanie. Korzyść ta jest odnoszona kosztem innego podmiotu – Państwa, która ponosi ekonomiczny ciężar korzyści pracowników. Niewątpliwie również korzyść ta ma konkretny wymiar finansowy, a świadczenie ma nieodpłatny charakter.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że otrzymanie abonamentu parkingowego przez terenowego pracownika socjalnego stanowi dla niego przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu – jako nieodpłatne świadczenie – zakwalifikowane do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).