Interpretacja indywidualna z dnia 28 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.566.2024.1.JM

Wynagrodzenia na rzecz oddelegowanych pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Litwy podlegają opodatkowaniu w Litwie, Państwo na mocy art. 32 ust. 9 nie mają obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych wynagrodzeń. Pobór zaliczek będzie zasadny jedynie wówczas, gdy pracownik złoży Państwu taki wniosek.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 lipca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

(…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) (dalej: „Spółka”, „Państwo”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność w zakresie (…)

W związku z prowadzoną działalnością, Spółka zamierza oddelegować zatrudnionych pracowników do pracy w zagranicznych podmiotach powiązanych ze Spółką, tj. Spółek z tej samej grupy kapitałowej. Państwo wskazują, że oddelegowanie Pracowników do świadczenia pracy na rzecz Spółki poza granicami Polski jest podyktowane względami biznesowymi i służy realizacji celów Spółki.

Niniejszy wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej dotyczy sytuacji, w której pracownicy zatrudnieni przez Spółkę zostaną oddelegowani do pracy w spółce mającej siedzibę na Litwie (dalej: „Spółka Przyjmująca”). Spółka nie posiada na terytorium Litwy zakładu w rozumieniu polsko - litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Pracownicy Spółki, którzy będą oddelegowani do pracy na Litwie, są polskimi rezydentami podatkowymi i w konsekwencji podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddelegowani Pracownicy będą przebywać na terytorium Litwy przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

W trakcie oddelegowania pracownicy pozostają zatrudnieni przez Spółkę, natomiast oddelegowanie pracowników na Litwę będzie wiązało się ze zmianą określonego w zawartej ze Spółką umową o pracę miejsca wykonywania pracy. W tym celu zmiana miejsca wykonywania pracy dokonywana jest poprzez zawarcie pomiędzy Spółką a Pracownikiem „Dodatkowego Porozumienia o oddelegowaniu” (dalej jako: „Porozumienie”).

Na okres oddelegowania do pracy na Litwie, jak zostało wskazane w §1 Porozumienia, miejscem pracy oddelegowanego jest miejsce, do którego Spółka wysyła danego pracownika to jest siedziba litewskiej Spółki Przyjmującej. Zgodnie z §3 Porozumienia w okresie oddelegowania, pracownicy Spółki będą podlegać bezpośrednio kierownictwu i nadzorowi Spółki Przyjmującej, która określi cele operacyjne pracowników i oceni wyniki ich pracy zgodnie z polityką Spółki Przyjmującej. Spółka chciałaby w tym miejscu wskazać, że odpowiedzialność i ryzyko za wyniki pracy świadczonej przez oddelegowanych pracowników będzie ponosić Spółka Przyjmująca.

Zgodnie z §3 Porozumienia, w okresie oddelegowania, pracownicy Spółki będą podlegać bezpośrednio kierownictwu i nadzorowi Spółki Przyjmującej, która określi cele operacyjne pracowników i oceni wyniki ich pracy zgodnie z polityką Spółki Przyjmującej. Spółka chciałby w tym miejscu wskazać, że odpowiedzialność i ryzyko za wyniki pracy świadczonej przez oddelegowanych pracowników będzie ponosić Spółka Przyjmująca.

Z §2 Porozumienia wynika, że wynagrodzenie dla pracowników w trakcie ich oddelegowania do Litwy oraz inne koszty związane z ich oddelegowaniem będą wypłacane pracownikom bezpośrednio przez Spółkę. Jednakże ostateczny koszt wynagrodzenia pracowników i pozostałych wydatków związanych z oddelegowaniem będzie ponoszony przez Spółkę Przyjmującą.

Stosownie do §3 pkt 3.1. Porozumienia, warunki pracy Pracowników w okresie oddelegowania będą monitorowane i organizowane przez Spółkę Przyjmującą w czasie trwania oddelegowania zgodnie z przepisami krajowymi obowiązującymi na Litwie w odniesieniu do czasu pracy, dni ustawowo wolnych od pracy, wewnętrznej polityki dyscyplinarnej, bezpieczeństwa pracy i podobnych praktyk. Tygodniowy czas pracy pracownika wynosi średnio 40 godzin w tygodniu. Jak zostało wskazane w §3 pkt 3.2 Porozumienia prawo pracownika do urlopu w okresie oddelegowania wynosi 20/26 dni roboczych w roku w oparciu o pięciodniowy tydzień pracy. Urlopy wypoczynkowe należy uzgodnić ze Spółką Przyjmującą zgodnie z obowiązującym regulaminem dla Spółki Przyjmującej zgodnie z art. 126 - 130 Litewskiego Kodeksu Pracy. Konkretne daty urlopu wypoczynkowego Pracownika muszą być wcześniej uzgodnione i zatwierdzone przez Spółkę Przyjmującą. Dni ustawowo wolne od pracy podlegają zasadom i przepisom obowiązującym na Litwie.

Pytanie

Czy Spółka jako płatnik jest zobowiązana w świetle przepisu art. 32 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226) do pobierania w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z wynagrodzenia wypłacanego oddelegowanym pracownikom z tytułu pracy wykonywanej przez nich na terytorium Litwy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm., dalej: „Ustawa o PIT”) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Jak zostało wskazane w przepisie art. 3 ust. 1a ustawy o PIT: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, że pracownicy zatrudnieni przez Spółkę są traktowani jako polscy rezydenci podatkowi, a więc co do zasady podlegają w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a Ustawy o PIT).

Zasady poboru w Polsce przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku pracy, regulują powołane poniżej przepisy ustawy o PIT.

Stosownie do przepisu art. 32 ust. 1 Ustawy o PIT: Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Natomiast przepis art. 32 ust. 9 ustawy o PIT stanowi, że: Płatnik nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez podatnika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika płatnik pobiera zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z ust. 2-8, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Przepis art. 32 ust. 1 Ustawy o PIT, ma charakter ogólny i ustanawia generalny obowiązek dla pracodawcy działającego jako płatnik. Niemniej jednak ustawodawca w przepisie art. 32 ust. 9 Ustawy o PIT przewidział obowiązek zaprzestania poboru zaliczek na podatek od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom oddelegowanym do pracy za granicą przez zakład pracy podatnika, pełniący funkcję płatnika. Warunkiem niepobrania takiej zaliczki przez płatnika są zapisy odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stanowiące, że stosowne wynagrodzenie jest opodatkowane w drugim państwie oraz że są w tym państwie pobierane zaliczki na podatek dochodowy, chyba że podatnik złoży wniosek o opodatkowanie tych zaliczek w Polsce. Omawiane przepisy mają zapobiegać podwójnemu opodatkowaniu dochodów, które może nastąpić wskutek opodatkowania tego samego wynagrodzenia w państwie rezydencji oraz w państwie świadczenia pracy, a tym samym mają zapobiegać pobieraniu zaliczek w obydwu krajach z tego samego źródła przychodów.

Przepisy polsko - litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy umowy o między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. (dalej: „UPO”).

Jak zostało wskazane w art. 15 ust. 1 UPO: Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 21, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie zaś z przepisem art. 15 ust. 2 UPO: Bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

a)odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i

b)wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i

c)wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie

Art. 15 ust. 1 UPO wskazuje na zasadę generalną, zgodnie z którą wynagrodzenie za pracę podlega opodatkowaniu w tym państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Powyższe oznacza, że wynagrodzenie pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Litwy. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno na Litwie jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce. Niemniej jednak regulacje zawarte w art. 15 ust. 2 UPO stanowią wyłom w zasadzie generalnej i sprowadzają się do tego, że wynagrodzenie wypłacane osobie będącej rezydentem podatkowym jednego państwa za pracę wykonywaną na terytorium drugiego państwa, będzie podlegało opodatkowaniu tylko w państwie rezydencji, jeżeli łącznie zostaną spełnione trzy warunki wymienione w ust. 2 art. 15 UPO. W przypadku niespełnienia któregokolwiek ze wskazanych warunków wypłacane wynagrodzenie będzie mogło zostać opodatkowane także w państwie, na terytorium którego praca jest wykonywana.

Państwo wskazują w tym miejscu, że w niniejszej sprawie, spełniony zostanie warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. a) UPO, ponieważ oddelegowani pracownicy będą przebywać na terytorium Litwy przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym. Ponadto, w omawianym przypadku spełniony będzie także warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. c) UPO, z uwagi na to, że Spółka nie posiada na terytorium Litwy zakładu w rozumieniu przepisów UPO.

Rozważenia wymaga więc, czy w niniejszej sprawie spełniony zostanie warunek określony w art. 15 ust. 1 pkt b) UPO dotyczący tego, czy wynagrodzenie otrzymywane przez pracowników oddelegowanych przez Spółkę jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na Litwie.

„Ekonomiczny pracodawca”

Dokonując oceny powyższego należy odnieść się do wskazówek zawartych w Komentarzu do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (dalej: „Komentarz”). Komentarz, chociaż nie stanowi aktu prawa powszechnie obowiązującego, jest praktycznym narzędziem stosowanym w celu interpretacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, akceptowany także przez polskie organy podatkowe. W Komentarzu wskazuje się, że warunek określony w art. 15 ust. 1 lit. b) czyli wypłacanie wynagrodzenia przez pracodawcę, który nie posiada siedziby na Litwie należy odnosić nie do formalnego pracodawcy, ale do ekonomicznego pracodawcy. Istotne więc w niniejszej sprawie jest ustalenie, kto dla pracowników oddelegowanych przez Spółkę będzie pełnił funkcję „ekonomicznego pracodawcy”. W tym celu właściwe dla interpretacji pojęcia „ekonomicznego pracodawcy” są wyjaśnienia wskazane na gruncie pkt 8 Komentarza do art. 15 Modelowej Konwencji. Oceniając czy podmiot, na którego rzecz jest wykonywana praca spełnia wszystkie elementy pozwalające uznać go za „pracodawcę”, należy poddać analizie szereg elementów stanu faktycznego. Jak wynika z Komentarza ważne jest ustalenie, czy usługi świadczone przez osobę fizyczną stanowią integralną część działalności przedsiębiorstwa, któremu te usługi są dostarczane. W tym celu najważniejszym czynnikiem będzie ustalenie, które przedsiębiorstwo ponosi odpowiedzialność lub ryzyko za osiągnięte wyniki pracy wykonanej przez osobę fizyczną.

Dla ustalenia pracodawcy ekonomicznego znaczenie mogą mieć również dodatkowe kryteria wymienione w pkt 8.14 Komentarza, które wskazują na następujące kwestie:

• komu przysługuje uprawnienie do instruowania pracownika odnośnie do sposobu, w jaki praca powinna być wykonywana;
• kto kontroluje i ponosi odpowiedzialności za miejsce, w którym praca jest wykonywana;
• czy wynagrodzenie osoby fizycznej jest bezpośrednio fakturowane przez formalnego pracodawcę przedsiębiorstwu, na rzecz którego usługi są wykonywane;
• kto udostępnia pracownikowi urządzenia i materiały konieczne do wykonywania pracy;
• kto ustala liczby i kwalifikacje pracowników wykonujących pracę;
• komu przysługuje prawo do wyboru osoby fizycznej, która będzie wykonywała pracę, oraz zakończenia stosunku umownego nawiązanego z tą osobą w celu wykonania danej pracy;
• komu przysługuje prawo do nakładania kar dyscyplinarnych związanych z pracą tej osoby fizycznej;
• kto ustala urlopy i godziny pracy tej osoby fizycznej.

W przypadku, jeśli analiza powyższych przesłanek doprowadzi do wniosku, że faktycznym pracodawcą pracowników będzie Spółka przyjmująca, do której pracownicy zostali oddelegowani należy uznać, że warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. b) UPO nie będzie spełniony, a zatem wynagrodzenie pracowników oddelegowanych z tytułu pracy wykonywanej w Litwie będzie podlegało opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 UPO.

Spełnienie warunków z art. 15 ust. 1 lit. b) UPO

W ocenie Spółki, w niniejszej sprawie nie zostanie spełniony art. 15 ust. 1 lit. b) UPO, ponieważ ekonomicznym pracodawcą dla oddelegowanych pracowników będzie Spółka Przyjmująca z siedzibą na Litwie, do której zostaną oddelegowani pracownicy Spółki.

Za powyższym przemawia przede wszystkim fakt, że o ile fizycznej wypłaty wynagrodzenia dla oddelegowanych pracowników będzie dokonywała Spółka to jednak ostateczny koszt wynagrodzeń oddelegowanych pracowników na Litwę będzie fakturowany bezpośrednio przez Spółkę na Spółkę Przejmującą, która ostatecznie będzie ponosić ciężar finansowy tych wypłat.

Ponadto, w okresie oddelegowania pracownicy Spółki będą otrzymywać niezbędne wytyczne, instrukcje i polecenia co do swojej bieżącej pracy bezpośrednio od kierownika zatrudnionego przez Spółkę Przyjmującą. To Spółka przyjmująca będzie ponosić odpowiedzialność i ryzyko za wyniki pracy świadczonej przez oddelegowanych pracowników. Dodatkowo, o miejscu, w którym pracownicy oddelegowani będą świadczyć pracę będzie decydowała Spółka Przyjmująca, która również będzie zobowiązana zaakceptować warunki i dni przysługujących pracownikom oddelegowanym urlopów wypoczynkowych. Dodatkowo dni ustawowo wolne od pracy które będą przysługiwać pracownikom oddelegowanym będą podlegać zasadom i przepisom obowiązującym na Litwie.

Podkreślenia wymaga także, że zasady dla oddelegowanych pracowników dotyczące wewnętrznej polityki dyscyplinarnej, bezpieczeństwa pracy oraz podobnych praktyk będą określane przez Spółkę Przyjmującą. Z kolei zaś, w zakresie zapewniania sprzętu należy dla oddelegowanych pracowników wskazać należy, że czynności te wykonywać będzie Spółka Przyjmująca. Spółka Przyjmująca jest odpowiedzialna za dostarczenie Pracownikom wszelkich niezbędnych narzędzi niezbędnych do wykonywania pracy przez Pracowników. Udział Spółki w oddelegowanie pracowników ogranicza się jedynie do wysłania pracownika oraz ułatwienia rozpoczęcia i zakończenia delegowania.

Spółka chciałaby w tym miejscu wskazać, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez litewski organ podatkowy.

W ocenie litewskiego organu podatkowego, to Spółka przyjmująca jest ekonomicznym pracodawcą oddelegowanych pracowników, nie zaś Spółka. Jako argumentację przemawiającą za prawidłowością przyjętego stanowiska, litewski organ podatkowy wskazał, że to Spółka Przyjmująca ponosi odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami działań pracowników, zarządza pracą i określa zadania oddelegowanych pracowników, a także zapewnia pracownikom niezbędne materiały i narzędzia służące do pracy.

Wywodząc z powyższego litewska administracja podatkowa uznała, że w opisywanym stanie faktycznym (i jednocześnie zdarzeniu przyszłym) nie są spełnione warunki, o których mowa w art. 15 ust. 2 UPO, w konsekwencji czego dochody pracowników tymczasowych z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Litwy są opodatkowane na Litwie od pierwszego dnia pobytu pracowników na Litwie.

Biorąc pod uwagę powyższe, w konsekwencji na podstawie art. 32 ust. 9 ustawy o PIT Spółka nie jest zobowiązana do poboru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez oddelegowanych pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Litwy, ponieważ w świetle przepisów UPO dochody te podlegać będą opodatkowaniu na Litwie. Pobór zaliczek będzie zasadny jedynie wówczas, gdy oddelegowani pracownicy złożą Spółce taki wniosek.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Stosownie do art. 4a ww. ustawy:

W świetle art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

.Jak wynika z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Art. 12 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Ze zdarzenia przyszłego, wynika że zamierzają Państwo oddelegować zatrudnionych pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce do pracy w Spółce mającej siedzibę na Litwie (dalej „Spółka Przyjmująca”).

Zatem, w tej sprawie będą miały zastosowanie przepisy Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 51 poz. 277; Dz. U. z 2008 r. nr 80 poz. 483).

W świetle art. 15 ust. 1 ww. Umowy:

Ponadto, stosownie do art. 15 ust. 2 ww. Umowy:

Określenie „zakład” w rozumieniu ww. Konwencji zostało z kolei zdefiniowane w art. 5 tej Konwencji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 powołanej Umowy, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Litwy.

Natomiast art. 15 ust. 2 Umowy, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że oddelegowani Pracownicy będą przebywać na terytorium Litwy przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

Zatem, przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 2 lit. a) Umowy zostanie spełniona.

Wątpliwości pojawiają się natomiast w zakresie spełnienia wymogów określonych w art. 15 ust. 2 lit. b) i c) umowy i dotyczą kwestii, któremu z zaangażowanych podmiotów można przypisać status pracodawcy oddelegowanego pracownika.

Postanowienia ww. Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawierają definicji „pracodawcy”.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ww. Umowy polsko - litewskiej:

Podstawowa definicja „pracodawcy” znajduje się w art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.), zgodnie z którym:

Zawierane przez Polskę umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania są wzorowane na Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD, zatem interpretacja ich postanowień powinna uwzględniać ustalenia przyjęte na szczeblu OECD, znajdujące wyraz w wypracowanym przez państwa członkowskie tej organizacji, w tym również Polskę, Komentarzu do Modelowej Konwencji (MK).

W przedstawionej we wniosku sytuacji właściwe są zatem wyjaśnienia dotyczące interpretacji pojęcia „ekonomicznego pracodawcy” na gruncie pkt 8-8.14 Komentarza do art. 15 MK.

Jak stanowi przytoczony pkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 MK, oceniając czy podmiot, na którego rzecz jest wykonywana praca spełnia wszystkie elementy pozwalające uznać go za „pracodawcę”, należy poddać analizie szereg elementów stanu faktycznego.

Według Komentarza ważne jest ustalenie, czy usługi świadczone przez osobę fizyczną stanowią integralną część działalności przedsiębiorstwa, któremu te usługi są dostarczane. W tym celu najważniejszym czynnikiem będzie ustalenie, które przedsiębiorstwo ponosi odpowiedzialność lub ryzyko za osiągnięte wyniki pracy wykonanej przez osobę fizyczną.

Dla ustalenia pracodawcy znaczenie mogą mieć również dodatkowe kryteria wymienione w pkt 8.14 Komentarza:

• komu przysługuje uprawnienie do instruowania pracownika odnośnie do sposobu, w jaki praca powinna być wykonywana;
• kto kontroluje i ponosi odpowiedzialności za miejsce, w którym praca jest wykonywana;
• czy wynagrodzenie osoby fizycznej jest bezpośrednio fakturowane przez formalnego pracodawcę przedsiębiorstwu, na rzecz którego usługi są wykonywane;
• kto udostępnia pracownikowi urządzenia i materiały konieczne do wykonywania pracy;
• kto ustala liczby i kwalifikacje pracowników wykonujących pracę;
• komu przysługuje prawo do wyboru osoby fizycznej, która będzie wykonywała pracę, oraz zakończenia stosunku umownego nawiązanego z tą osobą w celu wykonania danej pracy;
• komu przysługuje prawo do nakładania kar dyscyplinarnych związanych z pracą tej osoby fizycznej;
• kto ustala urlopy i godziny pracy tej osoby fizycznej.

W przypadku, jeśli analiza powyższych przesłanek doprowadzi do wniosku, że faktycznym pracodawcą będzie użytkownik siły roboczej (użytkownik litewski - Spółka Przyjmująca), należy uznać, że warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. b) Konwencji nie będzie spełniony, a zatem wynagrodzenie pracowników z tytułu pracy wykonywanej w Litwie będzie podlegało opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Konwencji (tj. na Litwie i w Polsce).

W świetle wskazanych we wniosku okoliczności, w szczególności mając na uwadze, że:

• w zawartym z pracownikiem porozumieniu wskazano, że w okresie oddelegowania, pracownicy Spółki będą podlegać bezpośrednio kierownictwu i nadzorowi Spółki Przyjmującej, która określi cele operacyjne pracowników i oceni wyniki ich pracy zgodnie z polityką Spółki Przyjmującej,
• odpowiedzialność i ryzyko za wyniki pracy świadczonej przez oddelegowanych pracowników będzie ponosić Spółka Przyjmująca,
• warunki pracy Pracowników w okresie oddelegowania będą monitorowane i organizowane przez Spółkę Przyjmującą w czasie trwania oddelegowania zgodnie z przepisami krajowymi obowiązującymi na Litwie w odniesieniu do czasu pracy, dni ustawowo wolnych od pracy, wewnętrznej polityki dyscyplinarnej, bezpieczeństwa pracy i podobnych praktyk,
• konkretne daty urlopu wypoczynkowego Pracownika muszą być wcześniej uzgodnione i zatwierdzone przez Spółkę Przyjmującą. Dni ustawowo wolne od pracy podlegają zasadom i przepisom obowiązującym na Litwie,

należy zgodzić się z Państwem, że to Spółka Przyjmująca jest pracodawcą („ekonomicznym pracodawcą”) w rozumieniu art. 15 ust. 2 Konwencji.

Ponadto, wynagrodzenie dla pracowników w trakcie ich oddelegowania do Litwy oraz inne koszty związane z ich oddelegowaniem będą wypłacane pracownikom bezpośrednio przez Spółkę. Jednakże ostateczny koszt wynagrodzenia pracowników i pozostałych wydatków związanych z oddelegowaniem będzie ponoszony przez Spółkę Przyjmującą.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, w analizowanej sprawie nie znajdą zastosowania postanowienia art. 15 ust. 2 Umowy. Nie zostanie bowiem spełniony warunek, o którym mowa w lit. b) art. 15 ust. 2 Umowy. W świetle wskazanych okoliczności sprawy za rzeczywistego pracodawcę pracownika należy uznać bowiem podmiot litewski.

Jak wyjaśniono natomiast wyżej, aby art. 15 ust. 2 Umowy miał zastosowanie musiałyby zostać spełnione łącznie wszystkie warunki określone w tym przepisie. W przedmiotowej sprawie znajdzie zatem zastosowanie art. 15 ust. 1 Umowy. W konsekwencji, wynagrodzenie z pracy wykonywanej przez oddelegowanego pracownika na Litwie podlega opodatkowaniu zarówno w Litwie, jak i w Polsce.

Jednocześnie w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu znajdzie zastosowanie określona w art. 25 ust. 1 lit. a) Umowy polsko - litewskiej.

Ponadto wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Litwa notyfikowały Umowę polsko - litewską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu 24 listopada 2016 r. Konwencja MLI, której celem było jednorazowe zmodyfikowanie sieci umów o unikaniu podwójnego opodatkowania bez konieczności czasochłonnych negocjacji bilateralnych, została ratyfikowana przez Polskę 23 stycznia 2018 r., natomiast przez Litwę 11 września 2018 r. Dniem wejścia w życie i stosowania postanowień Konwencji MLI dla Polski jest 1 lipca 2018 r., natomiast dla Litwy 1 stycznia 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Umową między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1370).

Natomiast w dniu 9 listopada 2018 r. zostało wydane oświadczenie rządowe w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Litewską Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 2330).

Zasady stosowania postanowień Konwencji MLI w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy począwszy od innych dat niż daty stosowania postanowień Umowy. Poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia

Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeżeli również w ww. stanowiskach nie wskazano inaczej, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że art. 25 ust. 1 lit. a) Umowy polsko - litewskiej został zastąpiony przez art. 5 ust. 6 Konwencji MLI.

Zgodnie z art. 5 ust. 6 Konwencji:

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wyjaśnić należy, że do wynagrodzeń wypłacanych oddelegowanym pracownikom zastosowanie znajduje metoda proporcjonalnego odliczenia.

W myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 27 ust. 9a ww. ustawy:

Zgodnie z art. 27 ust. 9 i 9a ww. ustawy, podatnik ma prawo od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odliczyć kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Odnosząc się natomiast do obowiązku pobierania przez Państwa zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów uzyskiwanych przez pracownika z tytułu pracy wykonywanej na Litwie, wskazuję, że zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują m.in. przepisy art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm. ):

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

Jednocześnie na podstawie art. 32 ust. 9 ww. ustawy:

Okolicznością, o której mowa w art. 32 ust. 9 ww. ustawy nie jest fakt, że pracownik będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską, lecz to, że jego dochody będą podlegać opodatkowaniu poza Polską. W związku z tym, nie jest istotne, czy i jak pracownik lub pracodawca wywiąże się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju, w którym wykonywana jest praca lecz istotne jest, czy zgodnie z właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody te będą podlegać opodatkowaniu poza Polską.

Ponieważ, w sytuacji przedstawionej we wniosku - wynagrodzenia na rzecz oddelegowanych pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Litwy podlegają opodatkowaniu w Litwie, Państwo na mocy art. 32 ust. 9 nie mają obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych wynagrodzeń. Pobór zaliczek będzie zasadny jedynie wówczas, gdy pracownik złoży Państwu taki wniosek.

Zatem Państwa stanowisko uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).