Interpretacja indywidualna z dnia 8 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.356.2024.1.MST

Obowiązki płatnika w związku z nieodpłatnym zapewnieniem zakwaterowania oddelegowanym zleceniobiorcom.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

·prawidłowe w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku nr 1 oraz

·nieprawidłowe w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku nr 2 w części, w jakiej uznajecie Państwo, że względem zleceniobiorców znajduje zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji, że nie będą na Państwu spoczywać obowiązki płatnika tego podatku do określonej w ww. przepisie wysokości udzielanych zleceniobiorcom świadczeń.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym zapewnieniem zakwaterowania oddelegowanym zleceniobiorcom. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego zarejestrowaną na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy m.in. (...). Oferowane przez nią usługi wykonywane są w różnych lokalizacjach geograficznych, w głównej mierze na terenie państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego (dalej także jako: „EOG”), w ramach korzystania przez Wnioskodawcę z unijnej swobody świadczenia usług. W realizacji umów z kontrahentami realizowanych poza granicami Polski bierze udział ekipa, w skład której wchodzą osoby, z którymi Wnioskodawca współpracuje na podstawie umów zlecenie. Prace często trwają przez okres kilku tygodni, a czasem kilku miesięcy. W tym czasie Wnioskodawca ponosi wiele kosztów związanych z zapewnieniem całej ekipie noclegów (zakwaterowania). Ponoszenie wymienionych wydatków jest niezbędne do osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów, jak również w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Pokrycie tych kosztów przyczynia się do wykonania zleceń dla klientów Wnioskodawcy, a tym samym wygenerowania przychodów. Koszty podroży współpracowników, które Wnioskodawca jest zobowiązany pokrywać na podstawie zawieranych z nimi umów, pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez Spółkę przychodami. Bez zobowiązania się do ponoszenia tych wydatków zleceniobiorcy nie podpiszą umowy, a zatem Wnioskodawca nie będzie w stanie zrealizować usług i tym samym nie osiągnie przychodów. Fakt poniesienia przez Wnioskodawcę wydatków z tytułu zakwaterowania zleceniobiorców na czas świadczenia usług na terenie jednego z państw EOG nie ma wpływu na wysokość wynagrodzenia wypłacanego zleceniobiorcom.

Faktury dokumentujące poniesione koszty współpracowników są wystawiane na Spółkę będącą Wnioskodawcą. W niniejszym stanie faktycznym zleceniobiorcy nie przebywają w podroży służbowej, gdyż podpisują oni umowy na wykonanie konkretnego zlecenia, w konkretnym miejscu wskazanym w umowie. Zleceniobiorcy, z którymi Wnioskodawca zawiera umowy zlecenia, nie są osobami prowadzącymi działalność gospodarczą. Zgodnie z podpisywanymi umowami miejsce wykonywania usług przez zleceniobiorców znajduje się poza siedzibą firmy. Miejsce to każdorazowo wskazywane jest przez Wnioskodawcę i uzależnione jest od potrzeb klientów (kontrahentów) Wnioskodawcy, dla których Wnioskodawca wykonuje usługi.

Zleceniobiorcy nie korzystają z opisanych we wniosku noclegów w sposób dowolny. Pokrycie tych wydatków przez Spółkę wynika z zawieranych umów. Spółka zobowiązuje się zapewnić noclegi w celu usprawnienia organizacji realizacji przedmiotu umowy. Podpisując umowę zleceniobiorcy godzą się na warunki, które zapewnia Spółka i nie mogą samodzielnie wybrać sobie miejsca pobytu. O tym wszystkim decyduje arbitralnie Wnioskodawca. Zleceniobiorcy oddelegowani mogą korzystać z zakwaterowania wyłącznie w miejscu wskazanym przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca, dokonując wyboru miejsca zakwaterowania, kieruje się przede wszystkim względami ekonomicznymi oraz aspektami logistycznymi pozwalającymi na sprawne i jak najtańsze przemieszczenie danej grupy zleceniobiorców z miejsca zakwaterowania do dokładnego miejsca świadczenia usług.

Wskazani we wniosku zleceniobiorcy posiadają rezydencję podatkową w Polsce, tj. posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród zleceniobiorców, o których mowa we wniosku, nie ma nierezydentów.

Pytania

1. Czy w zaprezentowanym stanowisku zapewnienie przez Wnioskodawcę bezpłatnie swoim zleceniobiorcom realizującym przedmiot zlecenia za granicą (na terenie Europejskiego Obszaru Gospodarczego) zakwaterowania przez okres świadczenia usług, w miejscu świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy na warunkach opisanych w stanie faktycznym, spowoduje powstanie po stronie tych zleceniobiorców przychodu w rozumieniu przepisu art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2. Czy Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, ma obowiązek uwzględniać wartość pokrytych przez siebie kosztów zakwaterowania zleceniobiorców w okresie ich czasowego pobytu za granicą celem realizacji przedmiotu zlecenia na warunkach opisanych w stanie faktycznym, w kwocie przychodu tych zleceniobiorców, a tym samym obliczać i pobierać z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapewnienie przez Wnioskodawcę noclegów stanowi dla zleceniobiorców (umowa zlecenie) przychód, o którym mowa w przepisie art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W opisanym stanie faktycznym przedmiotem umowy zlecenia jest świadczenie przez zleceniobiorcę usług na rzecz Wnioskodawcy na terenie jednego z państw EOG. Świadczenie w postaci zapewnienia zleceniobiorcy zakwaterowania w miejscowości, w której zlecenie to będzie wykonywane, jest świadczeniem, który ma charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności w jakich został poniesiony. Skoro bowiem przez okres wykonywania umowy zlecenia zleceniobiorca będzie zamieszkiwał w danym miejscu noclegowym, tym samym stwierdzić należy, że będzie on wykorzystywał to miejsce przede wszystkim dla celów osobistych (prywatnych). Ww. zapewniony nocleg nie będzie bowiem służył zleceniobiorcy jako narzędzie pracy, miejsce pracy (służące wykonaniu umowy), lecz będzie służył także osobistym celom zleceniobiorcy.

Dzięki temu, że Wnioskodawca zapewnia zleceniobiorcy zakwaterowanie w miejscowości realizacji przez niego przyjętego zlecenia zleceniobiorca zaoszczędzi na wydatkach, do ponoszenia których byłby zmuszony, gdyby Wnioskodawca nie zapewnił mu ww. zakwaterowania.

Ad 2.

Zapewnienie przez Wnioskodawcę noclegów stanowi dla zleceniobiorców (umowa zlecenie) przychód, o którym mowa w przepisie art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego Wnioskodawca ma co do zasady obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy. Jednocześnie jednak zastosowanie znajdzie zwolnienie wynikające z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy koniecznym jest przede wszystkim ustalenie pojęcia „podroży” ujęte w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle przytoczonego art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podroży służbowych, ale do wszelkich podroży osób niebędących pracownikami pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, że świadczenia w postaci zapewnienia zakwaterowania stanowią przychód korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w związku z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach. Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej, są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Tym samym na Wnioskodawcy jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy (do wysokości limitów określonych w ww. rozporządzeniu).

Natomiast jeżeli wartość tych świadczeń będzie wyższa od limitów określonych w przepisach ww. rozporządzenia, to nadwyżka ponad ten limit będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym i w takiej sytuacji Wnioskodawca będzie miał obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w piśmie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 grudnia 2023 r. 0114-KDIP3-2.4011.869.2023.4.AC.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a tej ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jak wynika z kolei z art. 11 ust. 2b ustawy:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów jest m.in. określona w art. 10 ust. 1 pkt 2 działalność wykonywana osobiście.

W myśl natomiast art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a) osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b) właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c) przedsiębiorstwa w spadku

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w jej art. 11 ust. 1. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

–po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

–po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

–po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i ustalenia te pozostają aktualne również do sytuacji osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenie.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika (tu: zleceniobiorcę) bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

W myśl art. 734 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.):

Przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie.

Na mocy art. 735 § 1 Kodeksu cywilnego:

Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Zgodnie natomiast z art. 742 powołanej ustawy:

Dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, wraz z odsetkami ustawowymi; powinien również zwolnić przyjmującego zlecenie od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym.

Przepis art. 742 Kodeksu cywilnego sankcjonuje uprawnienie zleceniobiorcy do zwrotu wydatków. Przepis ten stanowi konsekwencję działania przyjmującego zlecenie na rachunek dającego zlecenie. Zatem to zleceniodawca ponosi koszty związane z realizacją zlecenia. Ustawodawca ogranicza jednakże obowiązek zwrotu poniesionych przez przyjmującego zlecenie wydatków do wydatków służących należytemu wykonaniu zlecenia. Pomimo, że w art. 742 Kodeksu cywilnego brak jest wyraźnego określenia charakteru tych wydatków, należy przyjąć, że chodzi o zwrot wydatków koniecznych i użytecznych. Decydujące znaczenie ma więc celowy charakter wydatków. Muszą one być uzasadnione dążeniem do należytego wykonania umowy. Natomiast wydatki o innym charakterze będą podlegały zwrotowi, jeżeli w zawartej między stronami umowie zostaną przewidziane. Nie oznacza to jednak, że te pozostałe wydatki również należy kwalifikować do wydatków wymienionych w art. 742 Kodeksu cywilnego.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z kolei na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W myśl natomiast art. 42 ust. 2 pkt 1 tej ustawy:

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

W opisanej sprawie przedmiotem umów zlecenia jest świadczenie przez zleceniobiorców usług wykonywania pracy za granicą na rzecz Państwa klientów. Zatem tylko te wydatki, które są niezbędne i konieczne do wykonywania zleceń będą wydatkami, o których mowa w art. 742 Kodeksu cywilnego. Jednakże z faktu, że zapewniacie Państwo zleceniobiorcom bezpłatne zakwaterowanie nie sposób wywodzić, że ww. wydatki są dla zleceniobiorców wydatkami, o których mowa w art. 742 ww. Kodeksu. Świadczenie w postaci zapewnienia zleceniobiorcy zakwaterowania w miejscowości, w której zlecenie to będzie wykonywane, jest świadczeniem, które ma charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności, w jakich zostało poniesione. Skoro bowiem przez okres wykonywania umowy zlecenia zleceniobiorca będzie zamieszkiwał w danym miejscu noclegowym, będzie on wykorzystywał to miejsce przede wszystkim dla celów osobistych (prywatnych). Zapewniony nocleg nie będzie bowiem służył zleceniobiorcy jako narzędzie pracy, miejsce pracy (służące wykonaniu umowy), lecz będzie służył osobistym celom zleceniobiorcy. Dzięki temu, że Państwo zapewnią zleceniobiorcy zakwaterowanie w miejscowości realizacji przez niego przyjętego zlecenia, zleceniobiorca zaoszczędzi na wydatkach, do ponoszenia których byłby zmuszony, gdyby Państwo nie zapewnili mu noclegu.

Zatem należy zgodzić się z Państwa stanowiskiem w zakresie pytania nr 1, że wartość pokrytych przez Państwa kosztów zakwaterowania zleceniobiorców przez okres świadczenia usług spowoduje po ich stronie powstanie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, który należy zakwalifikować do źródła, o którym mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego będą Państwo mieli obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 41 ust. 1 oraz 42 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13 i 15c.

Oceniając możliwość zastosowania powyższego zwolnienia konieczne jest ustalenie zakresu pojęcia „podróż” zawartego w ww. przepisie. W treści powołanej regulacji ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia Państwa sprawy należy jednak odróżnić sytuację bezpłatnego zakwaterowania osób niebędących pracownikami (tu: zleceniobiorców) przez okres świadczenia przez nich usług od sytuacji zapewniania określonych świadczeń tym osobom w trakcie odbywania podróży. Jak wskazali Państwo w opisie sprawy, w czasie realizacji umów z kontrahentami ponoszą Państwo szereg kosztów związanych z zapewnieniem współpracownikom zakwaterowania. Bez zobowiązania się do ponoszenia wydatków na noclegi zleceniobiorcy nie podpiszą umowy, a zatem nie będą Państwo w stanie zrealizować usług i nie osiągną przychodów. Zobowiązują się Państwo zapewnić noclegi w celu usprawnienia organizacji realizacji przedmiotu umowy. Niewątpliwie więc mamy tutaj do czynienia z sytuacją zapewnienia zleceniobiorcom nieodpłatnego zakwaterowania przez okres świadczenia usług, nie zaś z podróżą w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym w przedmiotowej sprawie – wbrew Państwa twierdzeniu – nie znajdzie zastosowania zwolnienie wynikające z powyższego przepisu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnośnie do powołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej, interpretacja ta dotyczy konkretnej sprawy podatnika osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Należy jednak zaznaczyć, że interpretacja ta jest częściowo zgodna z dokonanym rozstrzygnięciem.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).