Wyrok NSA z dnia 9 maja 2024 r., sygn. III FSK 506/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Wojciech Stachurski, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "A."- sp. z o.o. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 listopada 2021 r. sygn. akt I SA/Łd 701/21 w sprawie ze skargi "A."- sp. z o.o. z siedzibą w L. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 30 lipca 2021 r. nr 1001-IEW-2.4071.5.2021.2.U71.PM w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 30 lipca 2021 r. nr 1001-IEW-2.4071.5.2021.2.U71.PM, 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi na rzecz "A."- sp. z o.o. z siedzibą w L. kwotę 1120 (słownie: tysiąc sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

|III FSK 506/22 | |

| | |

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 listopada 2021 r. sygn. akt I SA/Łd 701/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę A. Sp. z o.o. z siedzibą w L. (dalej jako: skarżąca) na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 30 lipca 2021 r. w przedmiocie odmowy wydania zaświadczeń o udzieleniu pomocy de minimis.

Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wskazał, że istota sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy słusznie skarżąca spółka oczekuje od organu wydania zaświadczenia o pomocy de minimis, w związku z dokonaniem wydatków z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych na zakup urządzeń, które w ocenie strony są wydatkami na wyposażenie stanowiska pracy konkretnych pracowników i przystosowanie otoczenia do ich potrzeb. WSA w Łodzi podał, że we wniosku o wydanie omawianego zaświadczenia skarżąca wskazała na wydatki związane z zakupem dwóch sztuk laptopów i dwóch sztuk oprogramowania Office służącego rehabilitacji zawodowej rozumianej jako wyposażenie stanowisk pracy oraz przystosowanie ich otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych. Organ podatkowy, w obszernej argumentacji, nie podzielił stanowiska wnioskodawcy. Wskazując na zapis § 2 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1023, dalej jako: "rozporządzenie"), organ podkreślił, że istotny jest cel poniesienia wydatku, gdyż ma nim być przystosowanie otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych, a wydatek ma realnie przyczynić się do eliminacji niepełnosprawności. Zdaniem organu, uwzględniając celowość i oszczędność poniesionych wydatków, nie mogą one stanowić podstawy do wydatkowania z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, co za tym idzie, także wydania wnioskowanego zaświadczenia o pomocy de minimis. Sąd pierwszej instancji w pełni podzielił powyższe stanowisko organu. Stwierdził, że w obszernej argumentacji uzasadnienia zaskarżonej decyzji organ podatkowy w sposób jasny i przekonujący wskazał na argumenty przemawiające za nieuwzględnieniem wniosku strony. Z uwagi na cel ustawy (pomoc osobom niepełnosprawnym i umożliwienie im funkcjonowania w życiu zawodowym) za uprawniony należało przyjąć pogląd, że system preferencji dla przedsiębiorców prowadzących zakłady pracy chronionej, obejmujący w szczególności zwolnienia i ulgi podatkowe stanowiące pomoc publiczną, ma za zadanie zrekompensowanie zwiększonych wydatków związanych z realizowaniem m.in. rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych. Tym samym nie sposób uznać, że wydatki z tytułu zakupu dwóch sztuk laptopów i dwóch sztuk oprogramowania Office uzasadnia finansowanie ich ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej jako: ZFRON) w sytuacji, gdy nie ma związku dokonanego wydatku z niepełnosprawnością dwóch pracowników. W ocenie WSA w Łodzi za prawidłowe należało uznać stanowisko organów podatkowych co do sposobu zastosowania przepisu § 2 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia, w tym § 4a. Ze względu na cel nałożony ustawą, jakim jest pomoc osobom niepełnosprawnym i umożliwienie im funkcjonowania w życiu zawodowym, za oczywiste należało uznać, że aby dany wydatek mógł zostać sfinansowany w ramach § 2 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia, musiał odpowiadać potrzebom osób niepełnosprawnych i przyczyniać się do zmniejszenia ograniczeń zawodowych wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności. Wyrok ten w całości dostępny jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl (CBOSA).