Wyrok NSA z dnia 30 kwietnia 2024 r., sygn. III OSK 1798/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie: sędzia NSA Rafał Stasikowski sędzia del. WSA Ireneusz Dukiel (spr.) po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 12 kwietnia 2022 r. sygn. akt II SA/Op 42/22 w sprawie ze skargi .B. na rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu z dnia [...] grudnia 2021 r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia utraty prawa do uposażenia w związku z nieprawidłowym wykorzystaniem zwolnienia lekarskiego I. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; II. zasądza od Ł.B. na rzecz Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu kwotę 340 zł (słownie: trzysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2022 r., sygn. akt II SA/Op 42/22, po rozpoznaniu skargi Ł.B. (dalej zwanego skarżącym), uchylił zaskarżony rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu z dnia [...] grudnia 2021 r., Nr [...], oraz poprzedzający go rozkaz personalny Komendanta Powiatowego Policji w N. z dnia [...] września 2021 r., Nr [...].

Jak wskazał w uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji, oba organy Policji przyjęły nieprawidłowo za zasadę generalną, nie wynikającą bowiem z żadnych norm, że chory mogący na podstawie zwolnienia lekarskiego chodzić, jest uprawniony jedynie do poruszania się po mieszkaniu lub do wyjścia z domu wyłącznie w celu zrobienia zakupów czy udania się na zabieg lub kontrolę lekarską, a codzienna aktywność takiej osoby kategorycznie nie może obejmować innych czynności. Takie zdaje się uproszczenie przesłanek de facto sankcyjnych godzi w podstawowe zasady prawa, w tym praworządności. Każdorazowo zatem należy ocenić aktywność chorego w aspekcie czynności zgodnych z zaleceniami lekarskimi. Wbrew przekonaniu organów, kategoria "zwykłych czynności dnia codziennego" nie jest ani określeniem precyzyjnym ani o zamkniętym znaczeniu. Wskazanie, że "chory może chodzić" nie determinuje, jakich dokładnie czynności może on się podejmować. Oczywiste jedynie być musi, że pacjent ma obowiązek powstrzymać się i nie podejmować takich czynności, które nie sprzyjają czy to leczeniu, czy też utrudniają powrót do zdrowia i przedłużają czas rekonwalescencji. Nie sposób jest ocenić takich czynności abstrakcyjnie bez odwołania się do charakteru schorzenia, czego nie uczyniły orzekające w sprawie organy. W sprawie nie wiadomo nawet, jak długo trwało spotkanie w Sejmie RP w dniu [...] czerwca 2021 r., na czym polegała aktywność strony, czy się chociażby poruszała. Zdaniem Sądu, powinnością organów było wyjaśnić, a następnie wskazać, czy z uwagi na stwierdzoną przez lekarza chorobę zachowanie policjanta, który w trakcie zwolnienia lekarskiego, z zaleceniami wszak rehabilitacji ruchowej, wziął udział w posiedzeniu Komisji Sejmowej w Sejmie RP, którego przedmiot ściśle korelował z jego pracą zawodową, utrudniało mu powrót do zdrowia, a w konsekwencji powrót do pełnienia służby. Takich ustaleń zdaniem Sądu Wojewódzkiego zabrakło, co narusza przepisy art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.