Interpretacja indywidualna z dnia 9 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.262.2024.1.KM

Dotyczy ustalenia, czy: - w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia stawek amortyzacji podatkowej budynku na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy będzie uprawniony do ustalenia stawek amortyzacji budynku przy założeniu, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata; - w razie gdyby odpowiedź na pierwsze pytanie była negatywna, to czy w opisanym zdarzeniu przyszłym zaistnieją przesłanki do ustalenia stawek amortyzacji podatkowej budynku na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 punkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy zaistnieją przesłanki do ustalenia stawek amortyzacji budynku przy założeniu, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 10 lat.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

- w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia stawek amortyzacji podatkowej budynku na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy będzie uprawniony do ustalenia stawek amortyzacji budynku przy założeniu, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata;

- w razie gdyby odpowiedź na pierwsze pytanie była negatywna, to czy w opisanym zdarzeniu przyszłym zaistnieją przesłanki do ustalenia stawek amortyzacji podatkowej budynku na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 punkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy zaistnieją przesłanki do ustalenia stawek amortyzacji budynku przy założeniu, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 10 lat.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł., zwana dalej również Wnioskodawcą zamierza nabyć własność nieruchomości w Ł. przy ulicy (…), dla której Sąd Rejonowy dla (…) w (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczysta numer (…). Nieruchomość składa się z podpiwniczonego czterokondygnacyjnego budynku, zwanego dalej budynkiem, sklasyfikowanym w kartotece budynków jako budynek opieki zdrowotnej, wiaty śmietnikowej oraz oczywiście działki gruntu nr (…) w obrębie (…), na której ten budynek i wiata są położone. Działka gruntu stanowi własność, a nie jest przedmiotem użytkowania wieczystego.

Wedle powszechnie znanych informacji z sieci Internet przedmiotowy budynek został wzniesiony w (...) r. Od 1992 r. w budynku znajdował się (…). Filia (…), Wydział (…). W 2014 r. budynek został całkowicie wyremontowany przez Gminę Miasto Ł. w ramach programu (…). Budynek stanowił przynajmniej od 1992 r. do grudnia 2023 r. własność (wraz z całą nieruchomością) Gminy Miasta Ł. Zatem budynek był wykorzystywany przez Gminę Miasto Ł. przez (...) lat. Nieruchomość znajduje się na terenie objętym Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego, którego zapisy dla działki stanowiącej nieruchomość przewidują przeznaczenie – tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i usługowej o charakterze historycznym. Zatem budynek ten nie jest i nie był wykorzystywany dla celów mieszkalnych. Wprost przeciwnie ten budynek był wykorzystywany wyłącznie dla celów niemieszkalnych.

W grudniu 2023 r. nieruchomość (wraz z budynkiem) została sprzedana przez Gminę Miasto Ł. na rzecz Spółki P. Spółka komandytowa z siedzibą w Ł. – Spółki powiązanej z Wnioskodawcą przez osobę komandytariusza, która jest członkiem Zarządu oraz wspólnikiem posiadającym 60% udziałów w Spółce Wnioskodawcy. Spółka P. Spółka komandytowa jeszcze nie zaczęła wykorzystywać tej nieruchomości bowiem zamierza ją zbyć na rzecz Wnioskodawcy. Zatem Wnioskodawca zamierza zakupić przedmiotową nieruchomość od Spółki wskazanej w zdaniu poprzednim.

Po nabyciu nieruchomości Wnioskodawca zamierza poczynić nakłady zwiększające wartość początkową budynku dla celów amortyzacji podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. Nakłady te przekroczą 30% wartości początkowej budynku, o której mowa w przepisach art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oczywiście wydatki te przekroczą kwotę 10.000 zł.

W wyniku prac modernizacyjnych, tj. na ulepszenie budynku, budynek zostanie przystosowany do prowadzenia przez Wnioskodawcę hostelu, tj. Wnioskodawca będzie prowadził w budynku działalność określaną w działach PKD 55.20.Z. Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, PKD 55.90.Z Pozostałe zakwaterowanie. W budynku zatem będzie się znajdować recepcja i pomieszczenia przeznaczone do krótkotrwałego zakwaterowania a także pomieszczenia gospodarcze do obsługi recepcji i pomieszczeń krótkotrwałego zakwaterowania. Lokale będą udostępniane krótkoterminowo.

Wnioskodawca nie będzie oferował możliwości stałego zamieszkania w obiekcie. Goście to głównie osoby przyjeżdżające w celach turystycznych bądź biznesowych.

Po zakończeniu prac modernizacyjnych i oddaniu nakładów modernizacyjnych do użytku budynek będzie zakwalifikowany według Klasyfikacji Środków Trwałych (Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KLASYFIKACJI ŚRODKÓW TRWAŁYCH)) w grupie 1, podgrupie 10, rodzaju 109 pozostałe budynki niemieszkalne. Natomiast według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB)) budynek będzie zakwalifikowany do sekcji 1 działu 11, Grupie 121 Hotele i budynki zakwaterowania turystycznego. Ze względu na skalę prac modernizacyjnych, budynek nie będzie w ogóle wykorzystywany przez Wnioskodawcę w trakcie ich wykonywania. Zatem w chwili zakupu przedmiotowej nieruchomości budynek nie zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych nastąpi dopiero po zakończeniu prac modernizacyjnych, względnie po zakończeniu znacznej części prac modernizacyjnych, gdzie wartość nakładów modernizacyjnych przekroczy 30% wartości początkowej budynku. Wcześniej ten budynek nie będzie mógł być wykorzystywany zgodnie z zamierzonym przez Wnioskodawcę wyżej opisanym przeznaczeniem. Budynek będzie po raz pierwszy przyjęty przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych, tj. nie był wcześniej wpisany do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Należy dodać, iż (…) Wojewódzki Konserwator Zabytków przed złożeniem niniejszego wniosku z urzędu wszczął postępowanie w sprawie wpisania przedmiotowego budynku do rejestru zabytków nieruchomych Województwa (…). Postępowanie to nie zostało jeszcze zakończone w tym przez wydanie ostatecznej decyzji administracyjnej rozstrzygającej sprawę wpisania tego budynku do rejestru zabytków nieruchomych Województwa (…) co do istoty. Konsekwencją trwania wyżej opisanego postępowania administracyjnego będzie wynikający z art. 10a ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, zakaz prowadzenia prac konserwatorskich, restauratorskich, robót budowlanych (w tym na podstawie pozwolenia na budowę) i podejmowania innych działań mogących prowadzić do naruszenia substancji lub zmiany wyglądu obiektu będącego przedmiotem tego postępowania. Zakaz ten obowiązuje od dnia wszczęcia postępowania w sprawie wpisu zabytku do rejestru do dnia, w którym decyzja w tej sprawie stanie się ostateczna.

Zatem jakiekolwiek prace modernizacyjne zwiększające wartość użytkową tego budynku zaczną się dopiero po zakończeniu tego postępowania administracyjnego. Przy czym jeśli postępowanie to zakończy się wydaniem ostatecznej decyzji o wpisie tego budynku rejestru zabytków nieruchomych, na wykonanie prac niezbędne będzie uzyskanie stosownego pozwolenia, (w drodze decyzji), w trybie przepisów art. 36 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Po wykonaniu wszystkich lub części prac budowlanych na ulepszenie budynku (związanych z wydatkami przekraczającymi co najmniej 30% wartości początkowej budynku) wystąpi o zmianę wpisu do kartoteki budynków w zakresie zmiany klasyfikacji tego budynku według Klasyfikacji Środków Trwałych i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Oczywiście Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał budynku w celach mieszkalnych, ani też konstrukcja budynku również po zakończeniu prac modernizacyjnych, związanych z poniesieniem wydatków na ulepszenie budynków nie pozwalała na wykorzystywanie budynku w celach mieszkalnych.

Należy dodać, iż żadne z pomieszczeń przeznaczonych do udostępnienia gościom nie stanowi i nie będzie stanowić odrębnej własności lokalu.

W dniu 10 kwietnia 2024 r. Wnioskodawca oraz Spółka P. Spółka komandytowa zawarły warunkową umowę sprzedaży tej nieruchomości pod warunkiem, iż Miasto Gmina Ł. nie skorzysta z prawa pierwokupu, wynikającego z art. 11 ust. 5 ustawy o rewitalizacji, zastrzeżonego w uchwale Nr (...) Rady Miejskiej w Ł. z dnia (...) 2016 r. w sprawie wyznaczenia obszaru zdegradowanego i obszaru rewitalizacji miasta Ł.

Miasto Gmina Ł. nie skorzystało z prawa pierwokupu w wyznaczonym prawem terminie. Wnioskodawca oraz Spółka P. Spółka komandytowa zawrą o porozumienie o rozwiązaniu wspomnianej umowy warunkowej z dnia (...) 2024 r. Następnie zawrą raz jeszcze umowę warunkową sprzedaży tej nieruchomości, pod warunkiem nieskorzystania przez Gminę Miasto Ł. z prawa pierwokupu. W przypadku nieskorzystania z prawa pierwokupu przez Gminę Miasto Ł., Wnioskodawca oraz Spółka P. Spółka komandytowa zawrą umowę przenoszącą własność tej nieruchomości.

To powtórzenie procedury sprzedaży i przerwanie obecnego procesu sprzedaży, będzie motywowane wątpliwościami co do ceny nieruchomości w szczególności związanymi z wpływem na wartość nieruchomości jaki miałoby wpisanie nieruchomości do rejestru zabytków nieruchomych.

Pytania

 1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia stawek amortyzacji podatkowej budynku na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy będzie uprawniony do ustalenia stawek amortyzacji budynku przy założeniu, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata?

 2. Czy w razie gdyby odpowiedź na pierwsze pytanie była negatywna, to czy w opisanym zdarzeniu przyszłym zaistnieją przesłanki do ustalenia stawek amortyzacji podatkowej budynku na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 punkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy zaistnieją przesłanki do ustalenia stawek amortyzacji budynku przy założeniu, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 10 lat?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca. Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia stawek amortyzacji podatkowej budynku na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia stawek amortyzacji budynku przy założeniu, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z przepisem art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej ustawy CIT):

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4-10 lat, z wyjątkiem:

a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;

Zgodnie z przepisem art. 16j ust. 1 punkt 4 ustawy CIT: Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zatem dokonując wykładni tego przepisu należy ustalić, iż jego norma przewiduje, iż w przypadku budynków trwale związanych z gruntem, należących do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych – innych budynków niemieszkalnych, ulepszonych lub używanych w rozumieniu art. 16 ust. 3 ustawy CIT, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych danego podatnika, minimalny okres amortyzacji wynosi 3 lata.

Przepis ten bowiem przewiduje, że okres amortyzacji dla budynków trwale związanych z gruntem innych niż te wymienione w przepisie art. 16j ust. 1 punkt 4 ustawy CIT wynosi 10 lat. Norma przepisu art. 16j ust. 1 punkt 4 ustawy CIT dotyczy budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat.

Oczywiście zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy CIT Wykaz stawek amortyzacyjnych stawka 2,5% dotyczy wszystkich budynków niemieszkalnych, zakwalifikowanych do grupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, a do podgrupy tej należą budynki zakwalifikowane do rodzaju 109 inne budynki niemieszkalne.

Niemniej jednak przepis art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter lex specialis względem przepisu art. 16j ust. 1 punkt 4 ustawy CIT. Będzie tu miała zastosowania zasada lex specialis derogat legi generali – reguła kolizyjna, zgodnie z którą prawo o większym stopniu szczegółowości należy stosować przed prawem ogólniejszym. Innymi słowy norma prawna mniej ogólna (bardziej szczegółowa) ma pierwszeństwo w zastosowaniu nad kolidującą z nią normą prawną bardziej ogólną (mniej szczegółową).

Bez wątpienia stosując jednocześnie przepisy art. 16j ust. 1 punkt 4 ustawy CIT i art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy CIT do budynków hoteli i innych budynków zakwaterowania turystycznego zastosowanie miałby zarówno stawki amortyzacji 10 letniej jak i 3 letniej. Jednakże nie ulega wątpliwości, iż zakres przepisu art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy CIT jest znacznie węższy od zakresu od przepisu art. 16j ust. 1 punkt 4 ustawy CIT. Przepisem ogólnym, który obejmuje swoim zakresem szerszy krąg środków trwałych, jest przepis art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy CIT, który stanowi o wszystkich budynkach niemieszkalnych, do których zastosowanie ma stawka 2,5% (t.j. o całej podgrupie 10 Klasyfikacji Środków Trwałych). Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy CIT odnosi się wyłącznie do trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych trwale związanych z gruntem.

Ponadto gdyby przyjąć odmienną wykładnię, wedle której budynki rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych mają 10 letni okres amortyzacji, doszłoby do sytuacji, w której art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT nigdy nie miałby zastosowania, czego nie sposób przyjąć w kontekście stosowania dyrektywy racjonalnego ustawodawcy.

Powyższe stanowisko jest potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Krajową Informację Skarbową a wcześniej organy podatkowe wyznaczone do wydawania interpretacji indywidualnych. Między innymi interpretacjach wydanych przez:

 a) Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 kwietnia 2008 r., Znak: ILPB1/415-95/08-2/AA. Interpretacja ta została wydana na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże ich brzmienie już tożsame z cytowanymi wyżej przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

 b) Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 października 2016 r., Znak: IPPB6/4510-466/16-3/SO,

 c) Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 sierpnia 2014 r., Znak: IPPB5/423-641/14-2/MW,

 d) Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 31 października 2012 r., Znak: IBPBI/2/423-912/12/AP,

 e) Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 czerwca 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.99.2018.1.AJ.

W porównywalnych stanach faktycznych, analogiczne stanowiska potwierdzili – uznając przy tym argumentację podatników za prawidłową w pełnym zakresie, odstępując od uzasadnienia prawnego interpretacji:

 a) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 27 marca 2017 r., Znak: 1462-IPPB3.4510.1149.2016.2.EŻ,

 b) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach z 5 marca 2015 r., Znak: IPPB3/423-1281/14-5/EŻ; z 24 lutego 2009 r., Znak: IPPB5/423-237/08-2/MŚ oraz z 17 kwietnia 2009 r., Znak: IPPB3/423-92/09-2/JG,

 c) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 19 września 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.301.2019.1.BG.

Następnie należy wykazać, iż rodzaj 109 Klasyfikacji Środków Trwałych – inne budynki niemieszkalne obejmuje hotele i budynki zakwaterowania turystycznego. Klasyfikacja Środków Trwałych zawiera powiązania z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych. Dla rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych – inne budynki niemieszkalne powiązaniem z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych jest grupa (...) hotele i budynki zakwaterowania turystycznego.

Następnie należy potwierdzić, iż zostały spełnione pozostałe przesłanki zastosowania przepisu art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy CIT, tj. iż budynek jest używany lub ulepszony, a także należy potwierdzić przyjęcie po raz pierwszy budynku przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych. Oczywiście zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego budynek będzie po raz pierwszy przyjęty przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych. Pozostaje kwestia wykazania posiadania przez budynek statusu używanego lub ulepszonego.

Definicja budynków ulepszonych i używanych została zawarta w przepisie art. 16j ust. 3 ustawy CIT. Zgodnie z tym przepisem w przypadku środków trwałych będących budynkami trwale związanymi z gruntem:

 1. poprzez używane środki trwałe należy rozumieć budynki, co do których podatnik wykaże, że przed ich nabyciem, nabyty budynek były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy,

 2. poprzez ulepszone środki trwałe należy rozumieć budynki, na które ich przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wystarczy, iż budynek będzie używany lub ulepszony. W świetle powyższych uregulowań przedmiotowy budynek w opisie zdarzania przyszłego należy uznać zarówno za używany jak i ulepszony.

Przedmiotowy budynek w opisie zdarzenia przyszłego jest budynkiem używanym. Przed nabyciem tego budynku przez Wnioskodawcę był on przez (...) lat wykorzystywany przez Gminę Miasto Ł. do prowadzenia w nim Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Filii (…), Wydziału Wspierania Rodzinnej Pieczy Zastępczej. Przepis art. 16j ust. 3 ustawy CIT nie stanowi przy tym, iż aby budynek mógł zostać uznany za używany tylko wtedy jeśli jest wykorzystywany przez podmiot, od którego podatnik nabył budynek, ani też nie stanowi, iż budynkiem używanym będzie tylko budynek wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Byłaby to wykładnia zawężająca w stosunku do brzmienia tego przepisu. A wszak przepisy art. 84 i 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ustanawiają prymat wykładni językowej przy wykładni przepisów prawa podatkowego.

Wykładnia celowościowa i ratio legis tego przepisu stanowią iż celem jego wprowadzenia było zrekompensowanie podatnikom kosztów nabycia używanych przez 5 lat budynków, co powoduje ich zużycie, co następuje niezależnie od tego jaki charakter ma to zużycie czy na potrzeby administracji publicznej czy wykonywania działalności gospodarczej. Zatem budynek będzie spełniał przesłanki środka trwałego używanego, bowiem przed jego nabyciem, budynek były wykorzystywane przez podmiot inny niż Wnioskodawca co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Przedmiotowy budynek w opisie zdarzenia przyszłego będzie również budynkiem ulepszonym. Na budynek ten zostaną poczynione wydatki na jego ulepszenie zwiększające wartość początkową budynku dla celów amortyzacji podatkowej o ponad 30%. Niewątpliwie wydatki na zmianę sposobu używania budynku, tj. mające doprowadzić do tego, że budynek będzie używany jako budynek zakwaterowania turystycznego – hostel będą wydatkami na ulepszenie budynku podnoszącymi jego wartość początkową. Wydatki te zostaną poniesione przed wprowadzeniem budynku do ewidencji środków trwałych.

Przy tym zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy CIT jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Niewątpliwie adaptacja, w tym adaptacja mająca na celu zmianę sposobu używania budynku poprzez przystosowanie go do prowadzenia hostelu, jest, zgodnie z cytowanym przepisem, jedną z form ulepszenia budynku jako środka trwałego. A same wydatki na ulepszenie przekroczą 10.000 zł. Wreszcie wydatki zostaną poniesione przed wprowadzeniem budynku do ewidencji środków trwałych.

Na zakończenie należy wykazać, iż budynek nie będzie budynkiem mieszkalnym. Zgodnie bowiem z art. 16c punkt 2a ustawy CIT amortyzacji nie podlegają między innymi, budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej. Wskazany powyżej pkt 2a do art.16c został dodany do ustawy CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (i co do zasady ma zastosowanie do amortyzacji podatkowej nieruchomości mieszkalnych).

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego w budynku będzie się znajdować recepcja i pomieszczenia przeznaczone do krótkotrwałego zakwaterowania a także pomieszczenia gospodarcze do obsługi recepcji i pomieszczeń krótkotrwałego zakwaterowania. Lokale będą udostępniane krótkoterminowo. Wnioskodawca nie będzie oferował możliwości stałego zamieszkania w obiekcie. Goście to głównie osoby przyjeżdżające w celach turystycznych bądź biznesowych. Pomieszczenia udostępniane turystom nie są wyodrębnione jako odrębne nieruchomości. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego budynek po dokonaniu prac adaptacyjnych będzie zakwalifikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych pozostałe budynki niemieszkalne. Rodzaj ten zgodnie z powiązaniem z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowalnych obejmuje hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w grupie 121.0 zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych – co nastąpi w opisanym zdarzeniu przyszłym, bowiem budynek zostanie zaadaptowany do świadczenia usług krótkotrwałego zakwaterowania.

Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Niewątpliwie zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji podatkowej i do których przytoczony wyżej art. 16c pkt 2a ustawy CIT nie ma zastosowania. Przedmiotowy budynek opisany w zdarzeniu przyszłym nie jest budynkiem mieszkalnym. Jest on bowiem udostępniany na potrzeby turystów nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania. I do takiego sposobu używania będzie zaadaptowany zgodnie z opisanym wyżej opisem zdarzenia przyszłego. Natomiast sam fakt, iż budynek będzie należał do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych jako pozostałe budynki niemieszkalne – hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, oznacza, iż budynek nie może być uznany za budynek mieszkalny. Żaden budynek nie może być zakwalifikowany zarówno jako budynek mieszkalny jak i budynek niemieszkalny.

Zatem Wnioskodawca uprawniony jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wskazanego powyżej środka trwałego wg stosowanej dotychczas metody amortyzacji i zaliczania odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów podatkowych, ponieważ wyłączenie określone w obowiązującym od 1 stycznia 2022 r. art. 16c pkt 2a ustawy CIT nie dotyczy budynków niemieszkalnych, nawet jeśli w budynku prowadzona jest działalność usługowa polegająca na oferowaniu usług noclegowych.

Takie samo stanowisko przyjął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 22 czerwca 2023 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.181.2023.1.AS.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytania Nr 1 jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji o ile spełniają następujące warunki:

- stanowią własność lub współwłasność podatnika,

- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

Amortyzacji nie podlegają:

 1)grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

 2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

 3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

 4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,

 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.; dalej: „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do amortyzacji podatkowej nieruchomości mieszkalnych.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16i ust. 1 ww. ustawy:

Z treści powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej podmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o CIT. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Państwa wątpliwości zawarte w pytaniu Nr 1 dotyczą kwestii ustalenia, czy w opisanym zdarzeniu przyszłym będą Państwo uprawnieni do ustalenia stawek amortyzacji podatkowej budynku na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 punkt 3 litera a ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, tj. czy będziecie Państwo uprawnieni do ustalenia stawek amortyzacji budynku przy założeniu, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że zamierzają Państwo nabyć własność nieruchomości w Ł. przy ulicy (…). Budynek stanowił przynajmniej od 1992 r. do grudnia 2023 r. własność (wraz z całą nieruchomością) Gminy Miasta Ł. Zatem budynek był wykorzystywany przez Gminę Miasto Ł. przez (...) lat. Po nabyciu nieruchomości zamierzają Państwo poczynić nakłady zwiększające wartość początkową budynku dla celów amortyzacji podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki te przekroczą kwotę 10.000 zł. Po zakończeniu prac modernizacyjnych i oddaniu nakładów modernizacyjnych do użytku budynek będzie zakwalifikowany według Klasyfikacji Środków Trwałych (Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KLASYFIKACJI ŚRODKÓW TRWAŁYCH)) w grupie 1, podgrupie 10, rodzaju 109 pozostałe budynki niemieszkalne.

W odniesieniu zatem do powyższych wątpliwości, wskazać należy, że z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT wynika, że:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

 a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,

 b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;

Jednocześnie ust. 3 wyżej cytowanego przepisu wskazuje, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za:

1)używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

2) ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy wskazać, że cytowane przepisy przewidują nie krótszy niż 3 letni okres amortyzacji m.in. dla trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych, wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Państwa opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro:

- nabędziecie Państwo własność nieruchomości (wykorzystywanej uprzednio przez Gminę Miasto Ł. przez 35 lat), na której następnie poczynicie nakłady przekraczające 30% wartości początkowej budynku, a następnie przystosujecie nieruchomość do prowadzenia przez Państwa hostelu (lokale będą udostępniane krótkoterminowo),

- po oddaniu do użytku budynku zaklasyfikujecie go Państwo według Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 1, podgrupie 10, rodzaju 109 pozostałe budynki niemieszkalne – budynek będzie po raz pierwszy przyjęty przez Państwa do ewidencji środków trwałych, tj. nie był wcześniej wpisany przez Państwa do ewidencji środków trwałych,

to tym samym, będziecie Państwo uprawnieni do ustalenia stawek amortyzacji podatkowej budynku na podstawie przepisu art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, tj. będziecie Państwo uprawnieni do ustalenia stawek amortyzacji budynku przy założeniu, że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata.

Zatem, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Z uwagi na uznanie Państwa stanowiska w zakresie pytania Nr 1 za prawidłowe, odniesienie się do Państwa wątpliwości w zakresie pytania Nr 2 stało się bezzasadne.

Ponadto, wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Państwa klasyfikacji budynku wskazanego we wniosku do odpowiedniej grupy klasyfikacji środków trwałych, który Państwo zaklasyfikowali jako niemieszkalny. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Organ przyjął za Państwem, jako niepodlegający ocenie element opisu stanu sprawy, wskazaną przez Państwa kwalifikację ww. budynku jako budynku niemieszkalnego, zakwalifikowanego do KŚT pod symbolem 109.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).