Interpretacja indywidualna z dnia 22 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.181.2023.1.AS

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przepis art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie dotyczy przedmiotowych budynków posiadanych przez Wnioskodawcę zlokalizowanych przy ulicy (…) i możliwa jest dalsza amortyzacja tych budynków po dniu 31 grudnia 2022 r.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 kwietnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 kwietnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie ustalenia, czy przepis art. 16c pkt. 2a ustawy o CIT nie dotyczy posiadanych przez Państwa budynków i czy możliwa jest dalsza ich amortyzacja po dniu 31 grudnia 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jest polskim rezydentem podatkowym. Wszystkie udziały w Spółce należą do (…).

Spółka prowadzi działalność w branży hotelowej. Do Spółki należą m in. hotele, obiekty wypoczynkowe oraz obiekty uzdrowiskowe.

Spółka jest współwłaścicielem budynków wchodzących w skład zespołu nieruchomości położonego w (…) funkcjonującego jako hotel X. Obiekt zlokalizowany jest w atrakcyjnym miejscu dla turystów - w nadmorskim kurorcie, blisko plaży i otoczony jest lasami (…).

W obiekcie X znajduje się 110 apartamentów z aneksami kuchennymi, a także dwie sale konferencyjne, restauracja oraz bar i lobby, podziemny parking dla gości, strefa wypoczynku, obejmująca basen z wydzieloną strefą dla dzieci, sauna sucha i parowa oraz jacuzzi.

Apartamenty urządzone są w podobny do siebie, ustandaryzowany sposób i dysponują częścią wypoczynkową z dużą sofą, dużym telewizorem z płaskim ekranem i dostępem do kanałów satelitarnych oraz balkonem. Łazienki w apartamentach wyposażone są w suszarki do włosów oraz bezpłatny zestaw kosmetyków. Wśród dodatkowych udogodnień znajduje się odtwarzacz CD, telefon oraz bezpłatne Wi-Fi. Każdy apartament obejmuje ponadto w pełni wyposażony aneks kuchenny z kuchenką mikrofalową oraz płytą grzejną. Codziennie rano w obiekcie X serwowane jest śniadanie. Na miejscu działa bar oraz restauracja specjalizująca się w daniach kuchni międzynarodowej. W cenę zakwaterowania wliczone jest korzystanie z sauny, krytego basenu dla dzieci oraz łaźni parowej. Za dodatkową opłatą można ponadto zarezerwować rozmaite zabiegi i masaże. Korzystanie z prywatnego parkingu możliwe jest za dodatkową opłatą. Obiekt dysponuje dobrze wyposażonymi salami konferencyjnymi, które udostępniane są za dodatkową opłatą. W ramach oferty w obiekcie świadczona jest także standardowa obsługa hotelowa przez pracowników obiektu.

Obiekt X umożliwia rezerwację noclegów zarówno przez własną stronę internetową jak i poprzez portale pośredniczące w rezerwacji noclegów m in. takie jak Booking.com, travelist.pl, trivago.pl i inne.

Apartamenty dostępne są w ramach najmu krótkoterminowego, Spółka nie oferuje możliwości stałego zamieszkania w obiekcie. Goście obiektu to głównie osoby przyjeżdżające w celach turystycznych bądź biznesowych.

Apartamenty zlokalizowane w obiekcie X mieszczą się w (…).

Z kartoteki lokali prowadzonej przez (…) wynika, że apartamenty te mają funkcje mieszkalną. Apartamenty/Lokale nie są wyodrębnione jako odrębne nieruchomości. Z pozwolenia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w (…) wynika, że wspomniany zespół budynków położony przy ulicy (…) jest zespołem budynków mieszkalno- usługowych wielorodzinnych.

Spółka zaklasyfikowała budynki do KŚT 109 pozostałe budynki niemieszkalne. Rodzaj ten obejmuje bowiem hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przepis art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie dotyczy przedmiotowych budynków posiadanych przez Wnioskodawcę zlokalizowanych przy ulicy (…) i możliwa jest dalsza amortyzacja tych budynków po dniu 31 grudnia 2022 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy od dnia 1 stycznia 2023 r. Spółce nadal przysługuje możliwość amortyzacji wspomnianych budynków.

Zakaz amortyzacji lokali i budynków mieszkalnych został wprowadzony poprzez art. 16c pkt 2a ustawy o CIT poprzez ustawę z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa nowelizująca"). Jednak na podstawie art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej możliwa była kontynuacja amortyzacji lokali mieszkalnych do końca 2022 roku, jeżeli zostały nabyte lub wytworzone przed 1 stycznia 2022 r.

Celem ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej bądź - jak w tym przypadku - ustalenia czy środek trwały podlega amortyzacji, w pierwszej kolejności należy środek trwały zakwalifikować do odpowiedniego rodzaju według Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864; dalej: „rozporządzenie KŚT”).

Jak wynika z Objaśnień szczegółowych zawartych w rozporządzeniu KŚT lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Potrzeby mieszkaniowe nie zostały co prawda zdefiniowane ani w ustawie o CIT, ani w rozporządzeniu KŚT, jednak patrząc przez pryzmat chociażby ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 931, ze zm.) bądź ulgi mieszkaniowej, o której mowa w art. 21 ust 1 pkt 131 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2647, ze zm.), w ocenie Wnioskodawcy uzasadnione jest twierdzenie, że najem krótkoterminowy nie wiąże się z realizacją celów bądź potrzeb mieszkaniowych, a zatem wskazane lokale należące do Spółki nie stanowią lokali mieszkalnych. Ponadto lokale nie zostały wyodrębnione jako odrębne nieruchomości.

Natomiast budynki mieszkalne zostały w rozporządzeniu KŚT zdefiniowane jako obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Skoro jak zostało wskazane powyżej apartamenty nie stanowią lokali mieszkalnych, to w budynkach będących przedmiotem wniosku powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne nie stanowi co najmniej połowy całkowitej powierzchni użytkowej w poszczególnych budynkach, a zatem budynki te nie stanowią budynków mieszkalnych.

Z kolei rozporządzenie KŚT wypowiada się o budynkach niemieszkalnych jako obiektach budowlanych wykorzystywanych głównie dla potrzeb niemieszkalnych - a w taki sposób wykorzystywane są budynki należące do Spółki będące przedmiotem wniosku, zatem budynki te należy klasyfikować na potrzeby amortyzacji jako budynki niemieszkalne. Z rozporządzenia KŚT wynika ponadto, że „Podziały występujące w grupie 1 i 2 opracowane zostały na podstawie usystematyzowanego wykazu obiektów budowlanych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. poz. 1316, z późn. zm.) i Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. poz. 1676). W związku z tym, obiektom objętym tymi grupami przypisano także odpowiednie symbole PKOB i PKWiU 2015”.

Jak wynika z powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. Nr 112, poz. 1316; dalej: „PKOB") hotele są zaklasyfikowane jako należące do Sekcji 1 Budynki Działu 12 Budynki Niemieszkalne Grupy 121 Hotele i budynki zakwaterowania turystycznego Klasy 1211 Budynki hoteli. Jak również zostało wskazane w PKOB budynki hoteli w szczególności nie należą do Klasy 1122 Budynki o trzech i więcej mieszkaniach, należącej do grupy 112 Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe. Zatem także z PKOB wynika, że budynki hoteli (a takie budynki posiada wnioskodawca w (…)) klasyfikuje się do budynków niemieszkalnych i niewskazane jest ich klasyfikowanie jako lokali mieszkalnych.

W kontekście budynków hoteli czy budynków zamieszkania zbiorowego powołać należy ponadto § 3 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1225, ze zm ), w którym w § 3 pkt 4 wskazano, że przez budynek mieszkalny należy rozumieć:

a) budynek mieszkalny wielorodzinny,

b) budynek mieszkalny jednorodzinny.

Zgodnie natomiast § 3 pkt 5 ww. Rozporządzenia, przez budynek zamieszkania zbiorowego należy rozumieć budynek przeznaczony do okresowego pobytu ludzi, w szczególności hotel, motel, pensjonat, dom wypoczynkowy, dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe, schronisko, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego pobytu ludzi, w szczególności dom dziecka, dom rencistów i dom zakonny.

Zgodnie z § 3 pkt 7 Rozporządzenia przez budynek rekreacji indywidualnej należy rozumieć budynek przeznaczony do okresowego wypoczynku.

W ocenie Wnioskodawcy przedmiotowe budynki, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, prawidłowo sklasyfikowane być powinny jako budynki zamieszkania zbiorowego, tzn. w odrębnej kategorii od budynków mieszkalnych. Biorąc pod uwagę powyższe definicje oraz literalne rozróżnienie w rozporządzeniu rodzajów budynków w szczególności na budynki mieszkalne, hotele, budynki zamieszkania zbiorowego oraz budynki rekreacji indywidualnej, należy dojść do wniosku, że ustawodawca zakresem art. 16c pkt 2a ustawy o CIT objął jedynie wskazane w nim wprost rodzaje budynków/lokali, wśród których nie znalazły się m.in. budynki zamieszkania zbiorowego i budynki rekreacji indywidualnej. Tym samym, tego rodzaju budynki nie są „wyłączone z amortyzacji" na gruncie wskazanego przepisu.

W tym miejscu należy wskazać na bogate orzecznictwo sądowo-administracyjne odnoszące się do klasyfikacji budynku na gruncie podatku od nieruchomości.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 września 2009 r., II FSK 542/08, Sąd wskazał, że Istotną cechą budynku, uzasadniającą zakwalifikowanie go do kategorii budynków mieszkalnych jest posiadanie budynku w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb mieszkaniowych. Oznacza to, że „budynek letniskowy" będzie mieścił się w pojęciu „budynku mieszkalnego" tylko, gdy będzie użytkowany faktycznie przez właściciela (jego bliskich), służąc zaspokojeniu podstawowych potrzeb mieszkaniowych (nie rekreacyjnych, wypoczynkowych bądź w celu lokaty kapitału). Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 stycznia 2019 r., II FSK 186/17 podkreśla, że kwestia zapisów w ewidencji gruntów i budynków nie jest przesądzająca, może mieć jedynie wymiar dowodowy. Przesądzający jest wynik postępowania wyjaśniającego (dokonany po prawidłowej analizie materiału dowodowego), zmierzającego do ustalenia faktycznej funkcji oraz przeznaczenia budynku.

W wyroku WSA w Szczecinie z 23.06.2010 r., I SA/Sz 277/10 (publik. LEX nr 603196) - stwierdzono, że prawidłowe zakwalifikowanie budynku wymaga zbadania nie tylko dokumentacji budowlanej obiektu, danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków, ale przede wszystkim okoliczności związanych z jego faktycznym użytkowaniem.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 18.06.2012 r., IBPBI/1/415-325/12/ZK uznał, że dla określenia stawki właściwej do amortyzacji decydujące znaczenie ma sposób faktycznego wykorzystania budynku, a nie figurujące w dokumentach jego przeznaczenie. Zakwalifikowanie środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych nie może bowiem zależeć jedynie od faktu dochowania przez podatnika obowiązku, bądź nie dokonania zgłoszenia zmiany użytkowania lokalu mieszkalnego.

Dodatkowo wskazać należy także, że z uzasadnień do ustawy wynika, że celem wprowadzenia zakazu amortyzacji lokali mieszkalnych jest poprawa sytuacji na rynku mieszkaniowym poprzez zmniejszenie atrakcyjności inwestowania w nieruchomości nadwyżek finansowych, co miało doprowadzić do ograniczenia wzrostu cen nieruchomości mieszkalnych i zwiększenia dostępności mieszkań dla osób wykorzystujących te nieruchomości na własne cele mieszkaniowe.

W uzasadnieniach można przeczytać, również że „Budynki i lokale mieszkalne powinny zaspokajać przede wszystkim potrzeby mieszkaniowe obywateli. Tymczasem korzystne regulacje podatkowe powodują, iż bardzo opłacalnym obecnie jest inwestowanie wolnych środków w rynek mieszkaniowy, co ma niewątpliwie wpływ na wzrost cen mieszkań. Zakłada się, że nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie tylko nie będą podlegały amortyzacji, ale również nie będą ujmowane w ewidencji środków trwałych. W podatku CIT analogicznie jak w podatku PIT wyłącza się możliwość amortyzacji nieruchomości i praw o charakterze mieszkalnym."

Zatem w ocenie Wnioskodawcy celem ustawodawcy nie było wprowadzenie ograniczenia amortyzacji w zakresie budynków i lokali wykorzystywanych do najmu krótkoterminowego w działalności hotelowej. Wnioskodawca nie jest w posiadaniu budynków i lokali, które mogłyby zostać wykorzystane na rynku mieszkalnym w celu zaspokajania potrzeb mieszkaniowych obywateli. Działalność Wnioskodawcy w żaden sposób nie ogranicza dostępności lokali mających na celu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych obywateli. Budynki posiadane przez Spółkę mogą służyć wyłącznie do krótkoterminowych pobytów w związku z wyjazdami turystycznymi lub biznesowymi. W związku z tym budynki będące przedmiotem wniosku mogą nadal być amortyzowane przez wnioskodawcę po dniu 31 grudnia 2022 r., bowiem celem ustawodawcy nie było ograniczenie możliwości amortyzacji takich budynków jak posiadane przez Spółkę.

Podsumowując, jak wynika z powołanych powyżej aktów prawnych, budynków będących przedmiotem wniosku nie można sklasyfikować jako budynki mieszkalne, zatem w przedstawionym stanie faktycznym, w stosunku do budynków będących w posiadaniu Spółki, zlokalizowanych w (…), nie będzie mieć zastosowania wyłączenie dla zaliczania do kosztów uzyskania przychodu amortyzacji, o którym mowa w art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o CIT:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Z powyższego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji o ile spełniają następujące warunki:

- stanowią własność lub współwłasność podatnika,

- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Treść powołanych wyżej przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.; dalej: „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do amortyzacji podatkowej nieruchomości mieszkalnych.

Z okoliczności sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność w branży hotelowej. Są Państwo właścicielem budynków, wchodzących w skład zespołu Państwa nieruchomości, funkcjonujących jako hotel. Obiekt ten znajduje się w miejscu atrakcyjnym turystycznie. W obiekcie znajduje się 110 apartamentów z aneksami kuchennymi, które urządzone są w podobny do siebie, ustandaryzowany sposób. W obiekcie znajdują się również sale konferencyjne, restauracja, bar, lobby, podziemny parking dla gości, strefa wypoczynku, obejmująca basen z wydzieloną strefą dla dzieci, sauna sucha i parowa oraz jacuzzi. Codziennie rano w obiekcie X serwują Państwo śniadanie. Na miejscu działa również bar oraz restauracja. W cenę zakwaterowania wliczają Państwo korzystanie z sauny, krytego basenu dla dzieci oraz łaźni parowej. W ramach oferty świadczą Państwo w obiekcie także standardową obsługę hotelową przez pracowników obiektu. Apartamenty udostępniają Państwo  w ramach najmu krótkoterminowego. Nie oferują Państwo możliwości stałego zamieszkania w obiekcie. Pastwa goście to głównie osoby przyjeżdżające w celach turystycznych bądź biznesowych. Z kartoteki lokali wynika, że apartamenty te mają funkcję mieszkalną. Apartamenty/lokale nie są wyodrębnione jako odrębne nieruchomości. Z pozwolenia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wynika, że jest to budynek mieszkalno-usługowy wielorodzinny. Zakwalifikowali Państwo budynek do KŚT 109 pozostałe budynki niemieszkalne. Rodzaj tej obejmuje hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy przedmiotowe budynki posiadane przez Państwa nie są wyłączone z amortyzacji na gruncie przepisu art. 16c pkt 2a ustawy o CIT oraz czy możliwa jest ich dalsza amortyzacja po dniu 31 grudnia 2022 r.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1864 ). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W związku z powyższym, przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji Budynku wskazanego we wniosku do odpowiedniej grupy klasyfikacji środków trwałych, który Wnioskodawca zaklasyfikował jako niemieszkalny. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Organ przyjął za Wnioskodawcą, jako niepodlegający ocenie element opisu stanu faktycznego, wskazaną przez Wnioskodawcę kwalifikację ww. Budynku jako budynku niemieszkalnego, zakwalifikowanego do KŚT pod symbolem 109.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, podkreślenia wymaga fakt, iż zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji podatkowej i do których przytoczony wyżej art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie ma zastosowania.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro będący współwłasnością Wnioskodawcy obiekt:

- jest udostępniany w ramach najmu krótkoterminowego nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania,

- został zaklasyfikowany przez Wnioskodawcę do KŚT 109 jako „pozostałe budynki niemieszkalne – hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110”,

to tym samym Wnioskodawca uprawniony jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wskazanego powyżej środka trwałego wg stosowanej dotychczas metody amortyzacji i zaliczania odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów podatkowych, ponieważ wyłączenie określone w obowiązującym od 1 stycznia 2022 r. art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie dotyczy budynków niemieszkalnych, nawet jeśli w budynku prowadzona jest działalność usługowa polegająca na oferowaniu usług noclegowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że od dnia 1 stycznia 2023 r. przedmiotowe budynki nie są wyłączone z amortyzacji na gruncie przepisu art. 16c pkt. 2a ustawy o CIT oraz nadal przysługuje Spółce możliwość ich amortyzacji należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku oraz w jego uzupełnieniu opis stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).