Przesłanki zwalniające członka zarządu od odpowiedzialności za zobowiązania spółki - Wyrok NSA z dnia 2 lutego 2024 r., sygn. III FSK 4534/21

Dla wykazania przesłanki egzoneracyjnej uwalniającej członka zarządu od odpowiedzialności za zobowiązania spółki nie wystarczy subiektywne poczucie braku winy w niezgłoszeniu wniosku o upadłość. Brak takiej winy jest kategorią obiektywną i można się na nią powoływać jedynie w sytuacji, gdy członek zarządu nie miał żadnych możliwości prowadzenia spraw spółki, a brak tych możliwości wynikał z przyczyn od niego całkowicie niezależnych.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Anna Juszczyk-Wiśniewska, po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1808/20 w sprawie ze skargi R. M. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 11 sierpnia 2020 r., nr 1401-IEW3.4121.7.2020.6.AJ 1401-20-098956 w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osób trzecich 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R. M. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 12 lutego 2021 r., III SA/Wa 1808/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. M. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z 11 sierpnia 2020 r. w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osób trzecich.

Skarżący w skardze kasacyjnej, na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego, tj. niewłaściwe zastosowanie art. 116 § 1 pkt 1 lit. b o.p., gdyż sąd pierwszej instancji w ślad za stwierdzeniem organów podatkowych, mylnie przyjął, iż nie zaistniała przesłanka egzoneracyjna niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, które nastąpiło bez winy skarżącego, co wynikło z błędnej wykładni art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2015 r., poz. 233 ze zm., dalej: "u.p.u.n."), gdyż bezzasadnie i arbitralnie przyjęto, iż momentem właściwym na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości były 2 tygodnie (art. 21 ust. 1 u.p.u.n.) od niezapłacenia drugiego zobowiązania podatkowego, podczas gdy o niewypłacalności dłużnika można mówić dopiero wtedy, gdy dłużnik z braku środków przez dłuższy czas nie wykonuje przeważającej części swoich zobowiązań;