Interpretacja indywidualna z dnia 25 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-2.4012.254.2024.1.AA

Opodatkowanie przekazanych Państwu środków finansowych na poczet realizacji inwestycji drogowej oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na realizację inwestycji.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 kwietnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania przekazanych Państwu środków finansowych na poczet realizacji inwestycji drogowej oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na realizację inwestycji. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Miasto (…) (dalej: Miasto) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

1 stycznia 2017 r. podjęło scentralizowane rozliczanie VAT wraz z jednostkami organizacyjnymi Miasta (…) i zakładem budżetowym. Jako jednostka samorządu terytorialnego (dalej: JST) posiada osobowość prawną nadaną ustawowo przez art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (dalej: USG) (t. j. Dz. U z 2023 r. poz. 40 ze zm.) i prowadzi gospodarkę finansową na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2022 r., poz. 1634 ze zm.).

Miasto wykonuje przed wszystkim tzw. zadania własne nałożone na jednostkę odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostało powołane. Zdecydowana większość tych zadań jest wykonywana przez Miasto w ramach reżimu publicznoprawnego, niektóre czynności Miasto wykonuje na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, traktując je jako podlegające przepisom ustawy o VAT.

Miasto (…) w ramach wykonywania zadań własnych gminy, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 2023, poz. 40 ze zm.) wykonuje inwestycję drogową, tj. przebudowę układu komunikacyjnego wraz z przebudową niezbędnych sieci infrastruktury drogowej w (…) w pasie drogowym drogi gminnej publicznej - ulicy (…) na działkach o nr ewid. 1,2. Powyższa inwestycja jest skutkiem inwestycji niedrogowej, jaką jest budowa budynku handlowo-usługowego zlokalizowanego na działkach o nr ewid. 3 przy ulicy (…).

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 2024, poz. 320), budowa lub przebudowa drogi publicznej spowodowana inwestycją niedrogową należy do Inwestora inwestycji niedrogowej. Przedmiotem zawieranej umowy na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy o drogach publicznych jest określenie warunków zwolnienia Inwestora inwestycji niedrogowej z obowiązku przebudowy układu komunikacyjnego ww. odcinka drogi stanowiącej równowartość kosztów przebudowy odcinka ulicy (…) w (…).

Ze względu na budowę (…) realizowaną przez Miasto (…), nastąpiły zmiany dotyczące formy pokrycia kosztów inwestycji i formy ich przekazania. Nieruchomości o nr ewid. 2, 4 zlokalizowane przy ulicy (…) stanowiące własność Inwestora - A. z mocy decyzji ZRiD nr (…) z 10 października 2022 r. stały się własnością Prezydenta Miasta (…), za które zostało wypłacone odszkodowanie. Przedmiotowy odcinek ma długość (…) mb i zlokalizowany jest na wysokości działki nr 3. Zakres przebudowy układu komunikacyjnego odcinka ww. drogi obejmuje: przebudowę przedmiotowego odcinka ulicy (…), budowę zjazdu do działki nr 3 oraz niezbędnych przyłączy do powyższej działki.

Szczegółowe warunki budowy lub przebudowy dróg, określa umowa między zarządcą drogi - Prezydentem Miasta (…) a inwestorem inwestycji niedrogowej - dalej: A. (…).

Mając powyższe na uwadze Miasto (…) zawrze z A. z siedzibą w (…) przy ul. (…) NIP: (…) umowę o finansowanie przedmiotowej inwestycji niedrogowej, na podstawie której A. (…) zobowiąże się do przekazania Miastu środków finansowych celem partycypacji w kosztach realizacji inwestycji niedrogowej. Miasto (…) na podstawie zawartej umowy z A. (…) otrzyma od Inwestora - A. (…) - środki finansowe na przebudowę układu komunikacyjnego wraz z przebudową niezbędnych sieci infrastruktury drogowej w (…) w pasie drogowym drogi gminnej publicznej - ulicy (…) na działkach o nr ewid. 1, 2, spowodowanej inwestycją niedrogową - budową budynku handlowo-usługowego, zlokalizowanego na działkach o nr ewid. 3 przy ulicy (…) w celu zapewnienia A. (…) lepszego dostępu do inwestycji oraz mieszkańcom do ciągów komunikacyjnych.

W przedmiotowej umowie Miasto (…), jako zarządca dróg, określiło kwotę partycypacji w kosztach realizacji inwestycji drogowej jaką poniesie A. (…) w wysokości (…) zł netto. Z uwagi na fakt, że budowa ulicy (…) jest w trakcie realizacji przez Miasto (…), A. (…) jako Inwestor zobowiązuje się do pokrycia kosztów realizacji powyższego odcinka ulicy (…) poprzez zapłatę powyższej kwoty. Zakończenie realizacji budowy przedmiotowej ulicy ma nastąpić nie później niż do 20 grudnia 2024 r.

A. (…) przekaże środki w dwóch transzach:

1)I transza - w wysokości (…) zł netto po wykonaniu przez Miasto zakresu dotyczącego budowy zjazdu do działki 3 i niezbędnych przyłączy do przedmiotowej działki w terminie 30 dni od daty podpisania protokołu zakończenia robót budowlanych związanych z budową ulicy (…), lecz nie później niż do 20 grudnia 2024 r.;

2)II transza - w wysokości (…) zł netto w terminie 30 dni po uzyskaniu od Prezydenta Miasta decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla działki nr 3.

Przekazane środki pieniężne przez A. (…), zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 2024 poz. 320) zwalniają z obowiązku przeprowadzenia tej inwestycji we własnym zakresie do czego zobowiązuje ją art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Wysokość środków na sfinansowanie powyższej przebudowy jest zapłatą za zwolnienie Spółki z obowiązku przebudowy odcinka przedmiotowej drogi i wyczerpuje wszelkie roszczenia Miasta związane z pokryciem kosztów przebudowy ww. odcinka drogi.

Po dokonaniu wpłaty środków pieniężnych ustalonych w umowie zawartej między Spółką a Miastem, Miasto na taką kwotę wystawi fakturę i odprowadzi podatek VAT do Urzędu Skarbowego od otrzymanych środków finansowych otrzymanych na realizację inwestycji niedrogowej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, to właśnie Miasto odpłatnie świadczy usługę na rzecz Spółki, co stanowi czynności opodatkowane podatkiem VAT. Warunki realizacji usługi regulowane są w zawartej między stronami umowie.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, Miasto jako podatnik o którym mowa w art. 15 jest obowiązany wystawić fakturę stwierdzającą dokonanie sprzedaży usług. Miasto na podstawie wystawionych faktur otrzyma środki finansowe od Spółki. Ponoszone wydatki przez Miasto na budowę powyższej inwestycji niedrogowej będą finansowane ze środków przekazanych przez Spółkę i stanowić będzie odpłatne świadczenie usług przez Miasto na rzecz Spółki, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy - służą wyłącznie realizacji powyższej inwestycji a tym samym sprzedaży usługi opodatkowanej.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, Miastu przysługuje prawo do odliczenia kwot podatku należnego o kwotę podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dotyczących przedmiotowej inwestycji niedrogowej.

Pytania

1)Czy przekazane Miastu na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych środki finansowe będą opodatkowane podatkiem VAT jako świadczenie usług przez Miasto na rzecz Spółki zgodnie z art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

2)Czy Miasto może odliczyć równowartość podatku VAT z faktur od zakupów i usług dotyczących przedmiotowej inwestycji?

Państwa stanowisko w sprawie

1) Miasto stoi na stanowisku, iż otrzymane środki finansowe od Spółki na budowę inwestycji niedrogowej będzie stanowiło wykonanie usługi przez Miasto na rzecz Spółki, gdyż zapłata ta stanowi zwolnienie Spółki z obowiązku ciążącego na Spółce na podstawie art. 16 ust 1 ustawy o drogach publicznych.

Otrzymane od Spółki środki na budowę inwestycji stanowią wynagrodzenie za wykonanie usługi przez Miasto na rzecz Spółki. Wpłata świadczenia pieniężnego nie jest dobrowolna, lecz wynika z ustawowego obowiązku, który ciąży na Spółce w myśl art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

Zgodnie z powyższym przepisem to inwestor jest zobowiązany do przeprowadzenia budowy czy przebudowy dróg publicznych, jeśli dokonuje inwestycji niedrogowej. Miasto w zawartej ze Spółką umowie zobowiązało się do wybudowania drogi publicznej za wynagrodzeniem.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, to właśnie Miasto odpłatnie świadczy usługę na rzecz Spółki, co stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Warunki realizacji usługi regulowane są w zawartej między stronami umowie.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, Miasto jako podatnik o którym mowa w art. 15 jest zobowiązane wystawić fakturę stwierdzającą dokonanie sprzedaży usług. Miasto na podstawie wystawionych faktur otrzyma środki finansowe od Spółki.

Ponoszone wydatki przez Miasto na budowę powyższej inwestycji będą finansowane ze środków przekazanych przez Spółkę i stanowić będzie odpłatne świadczenie usług przez Miasto na rzecz Spółki podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy - służą wyłącznie realizacji powyższej inwestycji, a tym samym sprzedaży usługi opodatkowanej.

2) Zdaniem Miasta, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, Miastu przysługuje prawo do odliczenia kwot podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących powyższej inwestycji, co zdaniem Miasta spowodowało możliwość odliczenia przez Miasto 100% podatku VAT od faktur zakupów i usług dotyczących przedmiotowej inwestycji niedrogowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej „ustawą”:

opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy:

nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s. 1, ze zm.), zgodnie z którym:

krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej także: „TSUE”) dokonując wykładni art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady wielokrotnie wskazywał, że dla zastosowania ww. przepisu, konieczne jest spełnienie łącznie dwóch warunków – działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej (m.in. wyroki w sprawach C-202/90 i C-288/07). Odnosząc się do drugiej z wymienionych przesłanek, TSUE stwierdził, że działalnością wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu tego przepisu jest działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych, co prywatni przedsiębiorcy (np. wyroki C-107/84, 235/85, C-446/98, C-288/07, C-260/98, C-408/97).

W wyroku C-4/89 Trybunał stwierdził ponadto, że jedynym kryterium pozwalającym na rozróżnienie dwóch rodzajów działalności, tj. wykonywanych w oparciu o reżim publicznoprawny lub prywatnoprawny, jest sposób ich traktowania przez prawo poszczególnych państw członkowskich. W innym ze swych orzeczeń (C-430/04) TSUE przypomniał, że art. 4 (5) VI Dyrektywy służy zapewnieniu przestrzegania zasady neutralności podatkowej, która sprzeciwia się w szczególności temu, aby świadczenie podobnych usług, które są względem siebie konkurencyjne, było traktowane w różny sposób z punktu widzenia podatku VAT (wyrok w sprawie C-498/03). Skoro bowiem sformułowanie „w charakterze władzy publicznej” nawiązuje do sposobu wykonywania działalności, a art. 4 (5) warunkuje wyłączenie z opodatkowania od okoliczności, jaką jest wykonywanie działalności w charakterze władzy publicznej, to zakresem wyłączenia objęta jest działalność, której wykonywanie poddane jest przepisom prawa publicznego, a nie prawa prywatnego.

Z treści powołanego przepisu art. 15 ust. 6 ustawy wynika, że wyłączenie z kategorii podatników VAT organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy ma miejsce wówczas, gdy spełnione zostaną łącznie dwie przesłanki:

1)podmiotem dokonującym czynności jest organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ i

2)czynność mieści się w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami na ten podmiot (wymieniony w pkt 1), dla realizacji których został on powołany i jednocześnie czynność ta nie jest wykonywana na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Innymi słowy organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach – gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań (a contrario z pierwszej części art. 15 ust. 6 ustawy oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Stąd też, aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 609 ze zm.):

gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym:

do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym:

Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.

Z opisu sprawy wynika, że:

• w ramach wykonywania zadań własnych gminy wykonują Państwo inwestycję drogową, tj. przebudowę układu komunikacyjnego wraz z przebudową niezbędnych sieci infrastruktury drogowej w (…) w pasie drogowym drogi gminnej publicznej - ulicy (…) na działkach o nr ewid. 1 ,2;
• inwestycja jest skutkiem inwestycji niedrogowej, jaką jest budowa budynku handlowo-usługowego zlokalizowanego na działkach o nr ewid. 3 przy ulicy (…);
• zawrą Państwo z Inwestorem - A. (…), umowę o finansowanie inwestycji;
• na podstawie zawartej umowy otrzymają Państwo od Inwestora środki finansowe na przebudowę układu komunikacyjnego wraz z przebudową niezbędnych sieci infrastruktury drogowej, spowodowanej inwestycją niedrogową - budową budynku handlowo-usługowego, w celu zapewnienia Inwestorowi lepszego dostępu do inwestycji oraz mieszkańcom do ciągów komunikacyjnych;
• wysokość środków na sfinansowanie powyższej przebudowy jest zapłatą za zwolnienie Spółki z obowiązku przebudowy odcinka przedmiotowej drogi i wyczerpuje wszelkie roszczenia Miasta związane z pokryciem kosztów przebudowy ww. odcinka drogi.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej uznania otrzymanych od Inwestora środków finansowych za wynagrodzenie za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, należy wskazać, że obowiązek udziału inwestorów w budowie lub przebudowie drogi publicznej wynika z ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 320), zwanej dalej: ustawą o drogach publicznych.

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych:

budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia.

Stosowanie do art. 16 ust. 2 o drogach publicznych:

szczegółowe warunki budowy lub przebudowy dróg, o których mowa w ust. 1, określa umowa między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej.

W tym miejscu, zauważyć należy, że co do zasady, sama czynność przekazania środków finansowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i nie rodzi żadnych obowiązków podatkowych, o ile nie pełni funkcji zapłaty lub zaliczki z tytułu jakiegokolwiek świadczenia usług lub dostawy towarów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT w rozumieniu przepisów ustawy. Aby uznać, że pomiędzy podmiotami doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy przekazaną zapłatą, a wykonanym świadczeniem. Przekazana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia – wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Mając na uwadze powołany wyżej przepis art. 16 ustawy o drogach publicznych oraz opis sprawy, należy wskazać, że otrzymane od Inwestora środki finansowe stanowią wynagrodzenie za zwolnienie go z obowiązku przebudowy odcinka drogi publicznej. Jak wynika z umowy zawartej między Państwem, a Inwestorem - przekazane przez Inwestora środki pieniężne, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o drogach publicznych, zwalniają Inwestora z obowiązku przeprowadzenia tej inwestycji we własnym zakresie, do czego zobowiązuje go art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z powyższym przepisem, to inwestor jest zobowiązany do przeprowadzenia budowy czy przebudowy dróg publicznych, jeśli dokonuje inwestycji niedrogowej. Państwo natomiast, zgodnie z zawartą umową w zamian za świadczenie pieniężne o ściśle określonej wysokości zwolnią Inwestora z tego obowiązku.

Zatem, skoro w zamian za świadczenie pieniężne zobowiązali się Państwo do wykonania, określonych czynności polegających na przebudowie fragmentu drogi publicznej, wyręczając w tym Inwestora, to tym samym wyświadczą Państwo usługę na jego rzecz, przejmując jego obowiązki. Z kolei Inwestor nie realizuje ww. czynności we własnym zakresie, do czego jest zobowiązany na podstawie przepisów ustawy o drogach publicznych, lecz Państwo zastąpią Inwestora w tych działaniach.

W konsekwencji uznać należy, że otrzymane przez Państwa od Inwestora środki finansowe za zwolnienie z obowiązku przebudowy odcinka drogi publicznej, stanowią wynagrodzenie za odpłatne świadczenie przez Państwa usług na rzecz Inwestora, które podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Przechodząc do kwestii objętych zakresem pytania nr 2 wskazać należy, że zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy.

W myśl tego przepisu:

w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym:

nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy:

obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, są spełnione, ponieważ działają Państwo w charakterze podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a nabyte w ramach realizacji inwestycji drogowej towary i usługi będą miały bezpośredni związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, jeśli nie zaistniały/nie zaistnieją przesłanki wyłączające z art. 88 ustawy, mają Państwo miało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu dotyczących opisanej inwestycji.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 uznano za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).