Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 maja 2024 r., sygn. II SA/Wr 151/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek Asesor WSA Malwina Jaworska-Wołyniak Protokolant: asystent sędziego Grzegorz Dubaniowski po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2024 r. sprawy ze skargi K. K. i F. K. na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia 18 października 2023 r., nr IF-O.7843.136.2021.BL w przedmiocie wniesienia sprzeciwu wobec zgłoszenia zamiaru remontu dachu, docieplenia budowy i wymiany okien I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody Dolnośląskiego na rzecz skarżących kwotę 500 (słownie: pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją Prezydenta W. z dnia 30 września 2021 r., nr 3418/2021, wniesiono sprzeciw wobec zgłoszenia zamiaru remontu dachu, docieplenia budynku, wymiany okien w budynku przy ul. [...] we W., działka nr [...], AR [...], obręb G., i nakładającej na K. K. i F. K. obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie robót budowlanych. W rubrum decyzji o sprzeciwie organ przywołał art. 30 ust. 5a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2023 r. poz. 682, ze zm.)

Odwołanie od tej decyzji złożyli K. K. i F. K., reprezentowani przez L. K. Wskazują w nim, że nieuzasadnione jest przyjęcie przez Prezydenta W. , jakoby realizacja inwestycji budowlanej, o której mowa w zgłoszeniu z dnia 11 sierpnia 2021 r., spowodowała naruszenie stanu zachowania zabytków. Skarżący wskazują, że budynek objęty zamierzeniem budowlanym nie został ujęty w rejestrze zabytków, a także teren, na którym znajduje się ten budynek, nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, którego postanowienia nakładałyby na inwestorów wymogi dotyczące zabytków. Odwołujący się podnoszą, że wpis budynku objętego zamierzeniem budowalnym do gminnej ewidencji zabytków W. nastąpił wbrew ich woli, a nawet jakiekolwiek wiedzy. Pełnomocnik inwestorów wskazuje, że zwrócił się do Miejskiego Konserwatora Zabytków we W. o wydanie zaleceń konserwatorskich, które to w ocenie inwestorów nie zawierają żadnych przeciwwskazań dla realizowanych prac. Zdaniem pełnomocnika skarżących przedmiotowy budynek nie może być nazwany zabytkiem w rozumieniu Prawa budowlanego, a w konsekwencji nie mogą w analizowanej sprawie zastosowania mieć art. 30 ust. 6 i 7 Prawa budowlanego. Co więcej, dla obiektu wydana została uprzednio decyzja Prezydenta W. z dnia 29 listopada 2012 r., nr 6119/12, o pozwoleniu na rozbiórkę, co świadczyć ma o jego złym stanie, który z upływem czasu jeszcze się pogorszył, mimo że budynek w przeszłości był już dwa razy remontowany. Skarżący podkreślają dalej, że celem planowanych robót budowlanych jest przywrócenie budynkowi świetności, a dzięki temu także poprawienie wizerunku okolicy, co dopiero miałoby dać podstawę do wpisu tego obiektu do rejestru zabytków. Jednocześnie podkreśla się, że wskazane roboty mają stanowić remont w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, a nie roboty budowlane innego rodzaju wymienione w przywołanej ustawie. Tym samym za chybioną należałoby uznać argumentację organu pierwszej instancji, że realizacja inwestycji może spowodować pogorszenie stanu zachowania zabytków. Skarżący podkreślają dodatkowo, że obszar oddziaływania planowanej inwestycji nie wykracza poza obszar działki objętej zamierzeniem budowlanym. Na zakończenie odwołujący się podnoszą, że w sprawie nie zachodzi żadne zagrożenie dla budynku objętego zamierzeniem budowlanym, które utrudniałoby skorzystanie przez organ pierwszej instancji z uprawnienia, o którym mowa w art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego, a tym bardziej nie zachodzą przesłanki z art. 39 ust. 3 przywołanej ustawy. Organowi pierwszej instancji zarzuca się, że nie wykazał on okoliczności, które uzasadniałyby wniesiony w sprawie sprzeciw, tym samym ów sprzeciw w świetle okoliczności sprawy powinno się uznać za bezpodstawny.