Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 8 kwietnia 2024 r., sygn. III SA/Gl 985/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Jankiewicz, Sędziowie Sędzia WSA Adam Gołuch, Sędzia WSA Małgorzata Herman (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Izabela Maj-Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2024 r. sprawy ze skargi W.J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia 27 października 2020 r. nr SKO.4204.164.2020 w przedmiocie dozoru pojazdu oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 12 września 2023 r., sygn. II GSK 1569/22, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 22 kwietnia 2021 r., sygn. akt II SA/Gl 1547/20, w sprawie ze skargi W. J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie. z 27 października 2020 r., nr SKO.4204.164.2020 w przedmiocie odmowy przyznania wynagrodzenia za usunięcie, parkowanie i sprawowanie dozoru nad pojazdami i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.

Rozstrzygnięcie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Wyrokiem z 22 kwietnia 2021 r., sygn. akt II SA/Gl 1547/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę W. J. (dalej: skarżący) na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie. (dalej: SKO, organ odwoławczy, organ II instancji) z 27 października 2020 r. w przedmiocie odmowy przyznania wynagrodzenia za usunięcie, parkowanie i sprawowanie dozoru nad pojazdami.

Skarżący jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P W. J., pismem z 1 sierpnia 2012 r., zwrócił się do Gminy Miasta C. z wnioskiem o przyznanie wynagrodzenia za usunięcie i przechowywanie ośmiu pojazdów, które stały się własnością Gminy Miasto C.. Wniosek dotyczył pojazdów usuniętych w okresie od 30 kwietnia 2007 r. do 22 kwietnia 2010 r. Organ stwierdził, że skarżący nie był wyznaczony przez Gminę Miasto C. do usuwania pojazdów z drogi i tym samym nie doszło do nawiązania stosunku administracyjnoprawnego, wobec czego nie przysługuje mu status dozorcy, o którym mowa w art. 102 § 2 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i tym samym żądanie zapłaty jest bezpodstawne. Takie stanowisko prezentował w toku całego wieloletniego postępowania, w którym nie stwierdzono ani nie ustalono żadnego dokumentu potwierdzającego, że skarżący był jednostką wyznaczoną przez starostę, w trybie art. 130 a ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (p.r.d.). Dokumentu takiego nie ma ani w archiwach Urzędu Miasta C., ani nie posiada go również sam skarżący, jak też Wydział Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w C.. Organ I instancji ustalił przy tym, że w dokumentacji archiwalnej Urzędu Miasta C. znajdują się umowy z innymi podmiotami. Usunięty pojazd, który nie został odebrany przez osobę uprawnioną w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia był uznawany za porzucony z zamiarem wyzbycia się i przechodził z mocy ustawy na rzecz Skarbu Państwa. W rozpatrywanej sprawie wszystkie wymienione pojazdy powinny zatem stać się własnością Skarbu Państwa, co jednak nie nastąpiło. Sporne pojazdy zostały usunięte w okresie od 30.04.2007 r. do 22.04.2010 r., na podstawie każdorazowych dyspozycji usunięcia pojazdu i stały się własnością Gminy Miasto C., na podstawie prawomocnych postanowień Sądu z 2011 r., a Gmina, jako właściciel pojazdów zapłaciła za ich przechowywanie od dnia ich przejęcia do odbioru z parkingu. Tak więc organ I instancji przejął pojazdy na własność w 2011 r. i skarżący otrzymał wynagrodzenie. Stan prawny zmienił się z dniem 21 sierpnia 2011r., kiedy to wszedł w życie art. 130a ust. 5f p.r.d., zgodnie z którym usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla takich pojazdów należy do zadań własnych powiatu.