Interpretacja indywidualna z dnia 10 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.937.2023.2.IR

Obowiązki płatnika poboru u źródła.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika poboru podatku u źródła. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 12 marca 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w ..... (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym na terytorium Polski nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji, rozwoju, sprzedaży i testowania oprogramowania. Spółka ma w planach zawrzeć z kontrahentem – Y., osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w Serbii – podmiot będący rezydentem podatkowym w Serbii (dalej: Kontrahent) umowę o współpracy (dalej: Umowa). Na warunkach określonych w wyżej wymienionej Umowie Kontrahent zobowiąże się do świadczenia usług tworzenia i modyfikowania oprogramowania, usług testowania oprogramowania w celu zapewnienia jego jakości oraz do przeniesienia praw autorskich do efektów wykonywanych usług. Umowa przewiduje również, że w ramach wykonania danego projektu informatycznego na podstawie Umowy mogą powstać utwory, w tym w szczególności: program komputerowy, dokumentacja projektowa, dokumentacja dotycząca programu komputerowego, opracowania; (dalej: „Utwory”). Umowa przewiduje, że kontrahent z dniem przedstawienia do odbioru Spółce Utworu lub jego części, przenosi bezwarunkowo i niezwłocznie na Spółkę wszelkie prawa majątkowe do Utworu jako całości, jak również do poszczególnych jego części, w tym autorskie prawa majątkowe na znanych w chwili takiego przekazania polach eksploatacji, w szczególności na polach eksploatacji określonych przez prawo polskie. Przeniesienie autorskich praw majątkowych, o których mowa w Umowie, nie wymaga dodatkowego oświadczenia Kontrahenta i następuje bez ograniczeń czasowych i terytorialnych. Prawa nabyte na podstawie umowy Spółka może przenieść na osoby trzecie lub upoważnić je do ich wykonywania.

Do pól eksploatacji zalicza się w szczególności:

a. w odniesieniu do Utworów będących programami komputerowymi:

1. trwałe lub czasowe zwielokrotnianie programu komputerowego w całości lub w części za pomocą jakichkolwiek środków i w jakiejkolwiek formie;
2.  tłumaczenie, adaptacja, przestawianie lub wszelkie inne zmiany w programie komputerowym;
3.  rozpowszechnianie, w tym użyczenie lub najem, programu komputerowego lub jego kopii;
4.  prawo do zwielokrotniania kodu źródłowego, tłumaczenia jego formy (dekompilacji), w tym prawo do trwałego lub czasowego zwielokrotniania w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie, a także do opracowania (tłumaczenia, adaptacji lub jakiejkolwiek innej zmiany), bez ograniczania warunków dopuszczalności tych czynności, w szczególności, ale nie wyłącznie, do użytku w celu interakcji z programami komputerowymi lub do opracowywania, wytwarzania lub wprowadzania do obrotu, wypożyczania, wynajmu lub jakiejkolwiek innej formy wykorzystania o podobnym charakterze;

b. w odniesieniu do Utworów niebędących oprogramowaniem (w tym dokumentacji):

1. w zakresie utrwalania i zwielokrotniania Utworu – wytwarzanie dowolną techniką egzemplarzy Utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2. w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których Utwór został utrwalony – wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;
3. w zakresie rozpowszechniania Utworu w sposób inny niż określony w ustępie poprzedzającym – publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, zwielokrotnienie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie Utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w czasie i miejscu przez siebie wybranym, w szczególności w Internecie, intranet i ekstranet;
4.  uzyskanie jakiegokolwiek prawa własności przemysłowej do Utworu lub jego części.

Zgodnie z odpowiednimi postanowieniami Umowy, Kontrahent oświadcza, że na podstawie właściwych przepisów prawa lub na podstawie umów zawartych z osobami uprawnionymi, przysługują mu lub będą przysługiwać z dniem przeniesienia na Zamawiającego autorskich praw majątkowych do Utworu oraz odpowiednio, do dokumentacji, wszelkie prawa majątkowe, w szczególności autorskie, w Utworze oraz odpowiednio w dokumentacji dostarczonej Wykonawcy w wykonaniu „niniejszej” Umowy, na polach eksploatacji pozwalających na należyte wykonanie „niniejszej” Umowy.

Kontrahent odpowiednim zapisem w umowie gwarantuje także, że wszystkie Utwory powstałe w wykonaniu lub w związku z wykonaniem umowy, w stosunku do których Wykonawca przenosi autorskie prawa majątkowe na Zleceniodawcę, będą w chwili przeniesienia tych praw wolne od wad prawnych. Kontrahent zapisem w umowie oświadcza, że posiada kompetencje (w tym: wiedzę, zdolność) do zagwarantowania samodzielnego i należytego wykonania usług objętych Umową, a także zobowiązuje się do wykonywania usług bez konieczności bieżącego zarządzania i nadzoru ze strony Zleceniodawcy.

Dodatkowo Spółka podkreśla, że przedmiotem umowy będzie świadczenie usług programistycznych przez Kontrahenta. Kontrahent nie będzie otrzymywać wynagrodzenia jedynie za wykonany utwór i przeniesienie do niego praw autorskich na rzecz Spółki. Na mocy przedmiotowej Umowy, Kontrahent będzie otrzymywać wynagrodzenie za świadczone usługi programistyczne, niezależnie od uzyskanego efektu. Zawarcie w umowie klauzuli dotyczącej praw autorskich stanowi rodzaj zabezpieczenia przed możliwymi roszczeniami Kontrahenta o prawa autorskie. Klauzula ta stanowi rodzaj zastrzeżenia w Umowie, że ewentualne prawa autorskie do powstałych w toku współpracy utworów przysługują Spółce. Rozliczenie świadczonych usług w ramach Umowy nastąpi wg stawki godzinowej i czasu poświęconego przez Kontrahenta. Kontrahent nie posiada zakładu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka posiada w chwili obecnej i posiadać będzie również w przyszłości ważny i aktualny certyfikat rezydencji kontrahenta serbskiego. Spółka posiada dane identyfikujące podmiot zagraniczny, kontrahenta serbskiego o którym mowa we wniosku.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie Organu dodatkowo doprecyzował opis następująco.

Opisane zdarzenie przyszłe dotyczy wypłaty wynagrodzenia z tytułu świadczenia przez Kontrahenta usług tworzenia i modyfikowania oprogramowania, usług testowania oprogramowania w celu zapewnienia jego jakości oraz przeniesienia praw autorskich do efektów wykonywanych usług.

Odnośnie kwestii kogo należy rozumieć jako osoby uprawnione Wnioskodawca wyjaśnił, że powyższy zapis umowy odnosi się do oświadczenia, że Kontrahentowi, w dniu przeniesienia na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych do Utworu oraz odpowiednio, do dokumentacji, przysługiwać będą wszelkie prawa majątkowe, w szczególności autorskie, w Utworze oraz odpowiednio w dokumentacji dostarczonej Wnioskodawcy. Zapis ten ma na celu zabezpieczenie Wnioskodawcy przed możliwymi roszczeniami hipotetycznych dostawców Kontrahenta o prawa autorskie. Ewentualne osoby uprawnione to hipotetyczne podmioty trzecie, hipotetyczni dostawcy Kontrahenta, którzy w ramach ewentualnie zawartych umów z Kontrahentem mogą przenosić na Kontrahenta autorskie prawa majątkowe.

Kontrahent otrzymywać będzie wynagrodzenie za świadczone usługi tworzenia, modyfikowania, testowania oprogramowania, a także za przeniesienie ewentualnie powstałych praw autorskich do Utworów powstałych w toku współpracy. Wynagrodzenie będzie kalkulowane wg stawki godzinowej i czasu poświęconego przez Kontrahenta.

Kontrahentowi należne będzie wynagrodzenie kalkulowane wg stawki godzinowej i czasu poświęconego na świadczenie usług w okresach miesięcznych. W związku z faktem, że usługi świadczone przez Kontrahenta będą mieć charakter twórczy, tworzone/modyfikowane przez Kontrahenta programy komputerowe będą miały spełniać określone użyteczności (w tym odpowiednią szybkość działania), prace te mogą w poszczególnych okresach rozliczeniowych nie zostać zakończone. W poszczególnych okresach rozliczeniowych może również nie powstać Utwór, niemniej wynagrodzenie za świadczone usługi również w takich miesiącach będzie należne Kontrahentowi i obejmować będzie również ewentualne przeniesienie praw autorskich do Utworów powstałych w toku całej współpracy. Kontrahent w ramach zawartej Umowy zobowiązał się m.in. do przeniesienia praw autorskich do wszelkich Utworów powstałych w toku współpracy, w zamian za wynagrodzenie za świadczone usługi – kalkulowane wg stawki godzinowej i ilości poświęconego czasu.

Usługi programistyczne świadczone przez Kontrahenta dotyczyć będą tworzenia, modyfikowania, testowania oprogramowania z zakresu tzw. e-commerce (handel elektroniczny), w celu usprawnienia działania sklepów internetowych, narzędzi informatycznych dot. obsługi sklepów/platform internetowych.

Wynagrodzenie będzie należne Kontrahentowi w okresach miesięcznych. Wynagrodzenie liczone wg stawki godzinowej i czasu poświęconego przez Kontrahenta dotyczyć będzie świadczonych usług tworzenia, modyfikowania i testowania oprogramowania oraz przeniesienia praw autorskich do wszelkich Utworów powstałych w toku współpracy.

Spółka świadczy usługi tworzenia/modyfikowania, testowania oprogramowania z zakresu e-commerce na rzecz swoich klientów.

Usługi świadczone przez Kontrahenta na rzecz Spółki będą stanowić integralną część usług świadczonych przez Spółkę na rzecz klientów zewnętrznych z zakresu e-commerce.

Łączna kwota dokonanych temu samemu kontrahentowi/podatnikowi (wypłat lub postawionych do jego dyspozycji pieniędzy lub wartości pieniężnych) nie będzie przekraczała w roku podatkowym kwoty 2 000 000 zł.

Kontrahent, od którego będą nabywane usługi jest rzeczywistym właścicielem należności w rozumieniu art. 5a pkt 33d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pytanie po przeformułowaniu

Czy wynagrodzenie wypłacane Kontrahentowi przez Spółkę na podstawie Umowy za świadczone usługi tworzenia, modyfikowania i testowania oprogramowania oraz przeniesienia praw autorskich do wszelkich Utworów powstałych w toku współpracy, stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 12 ust. 1-3 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Federalnym Rządem Federalnej Republiki Jugosławii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie dnia 12 czerwca 1997 r. w zw. z art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym, czy wypłacając Kontrahentowi z tego tytułu Wynagrodzenie (również „góry” w formie zaliczki/przedpłaty), Spółka powinna pobrać jako płatnik zryczałtowany podatek dochodowy?

Państwa stanowisko w sprawie po uzupełnieniu

Zdaniem Spółki, wynagrodzenie wypłacane Kontrahentowi przez Spółkę na podstawie Umowy za świadczone usługi tworzenia, modyfikowania i testowania oprogramowania oraz przeniesienia praw autorskich do wszelkich Utworów powstałych w toku współpracy nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 ust. 1-3 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Federalnym Rządem Federalnej Republiki Jugosławii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Warszawie dnia 12 czerwca 1997 r. (dalej: „UPO”) w zw. z art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej „PIT”), a tym samym, wypłacając Kontrahentowi z tego tytułu Wynagrodzenie (również „z góry” w formie zaliczki/przedpłaty), a także posiadając aktualny na dzień wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta certyfikat rezydencji, Spółka nie jest obowiązana do poboru podatku u źródła (według stawki określonej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Federalnym Rządem Federalnej Republiki Jugosławii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku), gdyż przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane Kontrahentowi będzie stanowić dla Kontrahenta, zgodnie z UPO, przychody (zyski) z przeniesienia własności majątku (względnie: zyski przedsiębiorstw).

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak stanowi art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o PIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz wskazane powyżej przepisy ustawy o PIT, należy stwierdzić, że prawidłowe ustalenie, czy na Spółce, jako płatniku, ciąży obowiązek poboru podatku u źródła z tytułu wypłaty wynagrodzenia Kontrahentowi z tytułu usług świadczonych w ramach Umowy, w tym z tytułu nabycia praw autorskich od Kontrahenta (podmiotu będącego rezydentem podatkowym Serbii) zależy od wyniku analizy UPO.

Zgodnie z art. 12 ust. 1-3 UPO, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie, jeżeli osoba uprawniona do tych należności podlega opodatkowaniu z tego tytułu w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Jednakże należności licencyjne mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10% kwoty brutto należności licencyjnych.

Określenie „należności licencyjne”, użyte w ust. 3 przywołanego artykułu, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin lub filmami i taśmami dla radia lub telewizji oraz patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za informacje związane z doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Jak stanowi z kolei art. 3 ust 2 UPO, przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie umowa.

W rozumieniu przedmiotowej UPO należność licencyjna jest zatem związana z:

1)użytkowaniem lub prawem do użytkowania praw autorskich do utworów;

2)wyłącznie utworów rodzajowo określonych w art. 12 ust. 3 UPO, tj. każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji), patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za informacje związane z doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Przepis art. 12 ust. 3 UPO nie dotyczy zatem sytuacji, w których przeniesienie praw autorskich do utworu odpowiada w swej treści konstrukcji zbliżonej do przeniesienia własności tych praw (dotyczy tylko użytkowania lub prawa do użytkowania), a także nie dotyczy utworów rodzajowo niewymienionych w tym przepisie.

Przywołany art. 12 ust. 3 UPO w pełni koresponduje z oficjalnym komentarzem do Modelowej Konwencji OECD: „w przypadku, kiedy płatność stanowi wynagrodzenie za przeniesienie pełnego prawa własności do elementu majątku, o którym mowa w definicji należności licencyjnych, płatność taka nie stanowi wynagrodzenia z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania tego elementu majątku i dlatego nie może stanowić należności licencyjnej”.

Pogląd ten potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Krakowie, w wyroku z 16 kwietnia 1998 r., sygn. akt I SA/Kr 917/97, w którym, orzekł, że pojęcie należności licencyjnych nie obejmuje należności z wszelkich umów związanych z prawami na dobrach niematerialnych, ale jedynie tych spośród nich, które polegają na ustanowieniu prawa do użytkowania tych praw.

Podobnie stwierdził NSA w wyroku z 27 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 300/15 wskazując, że pojęcie należności licencyjnych zawarte w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z kontraktami, których przedmiotem są prawa na dobrach niematerialnych, lecz wyłącznie tych, w których mamy do czynienia z ustanowieniem prawa do ich użytkowania.

Tym samym, zapłata za przeniesienie własności danego prawa nie może być uważana za należność licencyjną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tego rodzaju płatności podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, jako zyski z działalności gospodarczej lub zyski z przeniesienia własności majątku. Wniosek powyższy koresponduje również z okolicznością braku wymienienia w art. 12 ust. 3 UPO programu komputerowego jako odrębnej kategorii utworu, któremu miałaby podlegać dyspozycja art. 12 ust. 1 i 3 UPO albo zawarcia normy, zgodnie z którą należność licencyjna odnosi się do wszystkich typów/rodzajów utworów.

Zgodnie bowiem z przywołanym art. 3 ust. 2 UPO, w razie braku zdefiniowania określonego pojęcia bezpośrednio w UPO, treści tam zawarte interpretuje się zgodnie z brzmieniem (interpretacją), jaką nadaje się przedmiotowemu pojęciu w przepisach krajowych dotyczących danego podatku.

Ustawa o PIT, odwołując się w art. 29 ust. 1 pkt 1 do pojęcia praw autorskich, nie definiuje w tym miejscu ani w żadnym innym miejscu ustawy autonomicznie pojęcia prawa autorskiego. Wobec powyższego intencją ustawodawcy przy interpretacji wskazanego wyżej przepisu było sięgnięcie do znaczenia, jakie wynika z ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2507 z późn. zm.; dalej: „ustawa o prawie autorskim”).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim, ustawodawca krajowy wyróżnia program komputerowy jako odrębny przedmiot prawa autorskiego: utwór wyrażony słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literacki, publicystyczny, naukowy, kartograficzny oraz programy komputerowe).

Jak z kolei stanowi art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej. Choć zatem program komputerowy podlega ochronie jak dzieło literackie, jest od tego dzieła odrębnym rodzajowo przedmiotem prawa autorskiego.

Wobec okoliczności, że program komputerowy nie został wymieniony w art. 12 ust. 3 UPO jako odrębne dzieło (rodzaj utworu), postanowienia art. 12 UPO nie znajdą zastosowania do należności (licencyjnych) wypłacanych z tytułu przeniesienia praw do programu komputerowego. Stanowisko powyższe koresponduje z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych (choć w sprawach dotyczących innych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, to jednak normy te są znacząco zbliżone do treści Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Federalnym Rządem Federalnej Republiki Jugosławii w przedmiotowym zakresie).

Przykładowo, NSA w wyroku z 3 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1545/12 wskazał, że: Konwencja nie definiuje pojęcia prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego i naukowego, którym operuje jej art. 12 ust. 3 (...). Odwołać się w związku z tym należy, zgodnie z art. 3 ust. 2 Konwencji, do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Także w ustawie nie zawarto jednak definicji tych pojęć, choć odwołuje się ona do pojęcia praw autorskich w art. 21 ust. 1 pkt 1.

Natomiast z samego faktu uznania programu komputerowego za utwór w rozumieniu prawa autorskiego (art. 1 ust. 2 pkt 1) i możliwości posiadania przez ten utwór cech także innego rodzaju utworów nie wynika, że należności z tytułu użytkowania tego programu są objęte definicją należności licencyjnych zawartą w Konwencji, jako dzieła literackie albo naukowe. (...) ustawodawca wyraźnie odróżnia te rodzaje utworów.

Z art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim wynika, że programy komputerowe nie stanowią podkategorii utworów literackich, ale są dziełami rodzajowo odmiennymi, choć do ich ochrony stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące dzieł literackich. Obowiązujące prawo autorskie odróżnia zatem programy komputerowe od utworów literackich, choć jednym i drugim przysługuje ochrona wynikająca z prawa autorskiego, a zakres tej ochrony jest co do zasady identyczny. Dotyczy to jednak ochrony praw autorskich, a nie identycznego traktowania w zakresie opodatkowania, gdyż prawo autorskie nie reguluje kwestii podatkowych.

Wobec tego należności z tytułu korzystania z praw autorskich do programu komputerowego nie mogą być utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu korzystania z praw autorskich do dzieła literackiego, o których mowa w Konwencji. Programy komputerowe nie zostały bowiem zaliczone przez ustawodawcę do kategorii utworów literackich (a jedynie są traktowane jak utwory literackie pod względem ochrony praw autorskich do nich przysługujących), ani też z należnościami licencyjnymi z tytułu praw do dzieła naukowego bądź artystycznego, skoro traktowane są jako odrębny rodzaj utworu (podobnie: NSA w wyroku z 13 stycznia 2016 r., sygn. akt II FSK 2677/13 oraz w wyroku z 4 grudnia 2015 r., sygn. akt II FSK 2789/13).

Mając na uwadze powyższe, wynagrodzenie wypłacane Kontrahentowi przez Spółkę na podstawie Umowy z tytułu świadczonych usług, w tym przeniesienia praw autorskich do efektów wykonywanych usług (w tym wytworzonego oprogramowania) nie stanowi wynagrodzenia za należności licencyjne w rozumieniu art. 12 ust. 1-3 UPO w zw. z art. 29 ust. 2 ustawy o PIT. Spółka, posiadając aktualny na dzień wypłaty zaliczki i wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta certyfikat rezydencji nie będzie obowiązana do poboru podatku u źródła (według stawki określonej w ustawie o PIT lub w UPO), gdyż należności wypłacane Kontrahentowi na podstawie Umowy będą stanowić dla Kontrahenta, zgodnie z UPO, przychody (zyski) z przeniesienia własności majątku (względnie: zyski przedsiębiorstw).

Zgodnie z przywołanym art. 13 ust. 4 UPO, dochody z przeniesienia tytułu własności jakiegokolwiek majątku innego niż wymieniony w ust. 1,2,3 tego artykułu podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym osoba przenosząca tytuł własności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę i w którym podlega ona opodatkowaniu od tych dochodów.

Biorąc zatem pod uwagę:

1)treść art. 29 ust. 2 ustawy o PIT oraz

2)dokumentując dla celów podatkowych miejsce zamieszkania Kontrahenta uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji

– Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania podatku w związku z wypłatą przedmiotowego wynagrodzenia (w tym także uiszczenia zaliczki) wynikającego z Umowy na rzecz Kontrahenta.

Przedstawione powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na interpretację podatkową Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 stycznia 2018 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.404.2017.1.BG, w zakresie skutków podatkowych przeniesienia praw autorskich do programu komputerowego na gruncie Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania z Ukrainą. Organ podatkowy dokonując interpretacji przepisów doszedł do wniosku, iż przeniesienie całości majątkowych praw autorskich do utworu (oprogramowanie), należy kwalifikować jako zysk pochodzący ze sprzedaży majątku.

Tym samym, o ile Kontrahent udokumentuje miejsce siedziby dla celów podatkowych certyfikatem rezydencji, przychód z przeniesienia praw autorskich do utworu zostanie opodatkowany w państwie siedziby kontrahenta.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja jest oceną Państwa stanowiska tylko i wyłącznie w zakresie obowiązków płatnika poboru podatku u źródła w odniesieniu do opisanej we wniosku umowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Wskazana wyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Nie są natomiast w Polsce opodatkowane osoby fizyczne z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podkreślenie zasługuje również fakt, że katalog dochodów (przychodów) wymienionych w art. 3 ust. 2b ww. ustawy, nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie „źródła”. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczypospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 2b pkt 7, uważa się przychody wymienione w art. 29 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 2b pkt 1-6 (art. 3 ust. 2d ww. ustawy).

Za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się również dochody pochodzące od polskiego płatnika, wypłacone osobie, która usługi określone w umowie zawartej pomiędzy stronami wykonuje za granicą.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 29 ust. 2 ustawy:

Art. 41 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, że:

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ww. ustawy:

W myśl art. 42 ust. 1 ww. ustawy:

Jak wynika z powołanego art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy w wysokości 20% ustala się m.in. od przychodów z praw autorskich uzyskanych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509, dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że:

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że:

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tego artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim:

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o prawie autorskim:

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 tej ustawy:

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Łączna subsumcja art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że opłaty z tytułu licencji na oprogramowanie komputerowe co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła.

W tym stanie rzeczy, w myśl art. 29 ust. 2 ww. ustawy należy przeanalizować, czy postanowienia umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.

Stosownie do art. 29 ust. 2 ww. ustawy:

W sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Federalnym Rządem Federalnej Republiki Jugosławii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie w dniu 12 czerwca 1997 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 104 poz. 1137; dalej: „Umowa”), zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Serbię dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej: „Konwencja MLI”).

Zgodnie z treścią art. 12 ww. Umowy:

Należy podkreślić, że Państwa – Strony ww. Umowy posłużyły się sformułowaniem „wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego…”. Tym samym ww. definicja obejmuje całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw – Stron ww. Umowy było objęcie zakresem dyspozycji artykułu 12 powołanej Umowy, który odnosi się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Interpretując przepisy zawarte w powołanej powyżej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską, a Serbią należy także zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w niej postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego.

Interpretując przepisy zawarte w ww. UPO należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Według Komentarza do transakcji dotyczących wytworów cyfrowych, takich jak obrazy, dźwięki lub teksty, należy stosować odpowiednio konstrukcje przewidziane dla programów komputerowych. Zgodnie z punktem 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, że pojęcie należności licencyjnych nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z transakcjami, których przedmiotem są prawa autorskie, lecz wyłącznie tych, w których mamy do czynienia z ustanowieniem prawa do ich użytkowania lub użytkowaniem. Tym samym, zapłata za przeniesienie danego prawa (np. autorskiego do efektów wykonywanych usług – w tym wytworzonego oprogramowania) a wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu przeniesienia całości praw wynikających z praw autorskich, nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu ww. Konwencji.

Odnosząc się zatem do przeniesienia praw autorskich nie ma w przedmiotowej sprawie możliwości opodatkowania tego wynagrodzenia jako należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ww. Umowy, bowiem przepis ten reguluje opodatkowanie należności licencyjnych, do których zalicza się należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego, a nie jego przeniesienia.

W pkt 8.2 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (z dnia 15 lipca 2014 r. ABC a Wolters Kluwer SA, Warszawa 2016), dotyczącego należności licencyjnych wskazano, że:

„Jeżeli wypłata jest dokonywana w zamian za przeniesienie pełnego prawa własności mienia, o którym mowa w definicji, to taka wypłata nie jest uważana jako wynagrodzenie za „użytkowanie lub za prawo użytkowania tego mienia” i tym samym nie może być uznana jako należność licencyjna”.(…)

Wynika to z faktu, że jeżeli własność praw została przeniesiona w całości lub części na inną osobę, to zapłata za to nie może dotyczyć korzystania z tych praw. Podstawowy charakter transakcji kwalifikowanej jako przeniesienia własności nie może być zmieniony formą wynagrodzenia, przez płacenie go ratami, lub według większości państw przez fakt, że wypłaty są podporządkowane spełnieniu jakiegoś warunku”.

Ponadto zgodnie z pkt 15 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD:

 „Jeżeli wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu przeniesienia całości praw wynikających z praw autorskich, płatność nie może stanowić należności licencyjnej i przepisy artykułu nie mają zastosowania. Problem może jednak się pojawić, gdy ma miejsce przeniesienie praw, które obejmuje:

-wyłącznie prawo do użytkowania prawa autorskiego w oznaczonym okresie lub na wyznaczonym obszarze geograficznym,

- dodatkowe wynagrodzenie z tytułu użytkowania oprogramowania,

- zapłatę w formie jednorazowej dość znaczącej kwoty uiszczonej ryczałtowo”.

W pkt 16 ww. Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji wskazano, że:

„Każdy przypadek będzie uregulowany w zależności od konkretnych faktów, jednak, ogólnie rzecz biorąc, jeżeli płatności są dokonywane w zamian za przeniesienie praw stanowiących mienie odrębne i specjalne (co jest bardziej prawdopodobne w przypadku przyznania praw wyłącznych w ramach określonej strefy geograficznej niż w przypadku przyznania praw wyłącznych na określony czas) jest prawdopodobne, że takie wypłaty stanowić będą na ogół zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 lub zyski ze zbycia majątku w rozumieniu art. 13, niż należności licencyjne w rozumieniu art. 12. Wynika to z faktu, iż w przypadku przeniesienia całości lub części praw wynagrodzenie nie może być przekazywane z tytułu korzystania z praw. Istotna cecha transakcji jaką jest przeniesienie praw, nie może ulec zmianie w zależności od formy wynagrodzenia, płatności wynagrodzenia w ratach lub – jak jest w praktyce wielu krajów-od faktu, iż płatności związane są z przypadkową okolicznością”.

Mając na uwadze powyższe,  w sytuacji, gdy zostaje przeniesione prawo własności to nie może być mowy o użytkowaniu lub prawu do użytkowania. Sytuacja taka będzie miała miejsce w niniejszej sprawie gdy zostaną przeniesione prawa autorskie do efektów wykonywanych usług.

W myśl art. 13 ust. 1 i ust. 2 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania:

W pkt 5 ww. Komentarza do art. 13 Modelowej Konwencji wskazano, że:

„Artykuł nie zawiera dokładnej definicji określenia zysków z majątku i nie jest to konieczne z uwagi na powyższe względy. Wyrazy „przeniesienie własności majątku” są użyte w celu objęcia nimi szczególnie zysków z majątku pochodzących ze sprzedaży lub zamiany, a również z częściowej sprzedaży, wywłaszczenia, przekazania spółce w zamian za akcje, sprzedaży praw, darowizny, a nawet pośmiertnego przekazania majątku”.

W pkt 29 ww. Komentarza do art. 13 ust. 5 Modelowej Konwencji wskazano, że „ Jeżeli chodzi o zyski z przeniesienia tytułu własności majątku innego niż wymieniony w ustępach 1, 2 i 4, to ustęp 5 stanowi, że podlegają one opodatkowaniu tylko w państwie , w którym sprzedający ma miejsce zamieszkania lub siedzibę”.

W rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajdzie odpowiednio art. 13 ust. 5 ww. Konwencji.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, że zyski z tytułu usług wymienionych w opisanej we wniosku umowie z tytułu przeniesienia praw autorskich do efektów wykonywanych usług uzyskiwane przez Kontrahenta należy kwalifikować na gruncie ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zyski z przeniesienia tytułu własności majątku, będą podlegały opodatkowaniu tylko w kraju, w którym przenoszący tytuł własności ma rezydencje podatkową udokumentowaną certyfikatem rezydencji.

Zatem, Państwo jako dokonujący płatności na rzecz Kontrahenta z tytułu usług opisanych we wniosku, do których odnoszą się Państwa wątpliwości przedstawione w postawionym pytaniu z tytułu przeniesienia praw autorskich do efektów wykonywanych usług nie będą zobowiązani do potrącenia od wypłaconych należności zryczałtowanego podatku dochodowego w Polsce na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym należy uznać Państwa stanowisko za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto, należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).