Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 lutego 2024 r., sygn. I SA/Wr 646/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: SWSA Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca) Sędziowie: SWSA Dagmara Stankiewicz-Rajchman AWSA Iwona Solatycka Protokolant: Specjalista Anna Terlecka po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 lutego 2024 r. sprawy ze skargi J. R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 16 czerwca 2023 r. nr 0201-IOV-12.4103.1.2023 w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od IV do VII 2018 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

1. Postępowanie przed organami podatkowymi.

1.1. Przedmiotem skargi J. R. (dalej Strona/ Skarżący) jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej organ odwoławczy) z dnia 16 czerwca 2023 r. nr 0201-IOV-12.4103.1.2023 uchylająca decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lubinie (dalej organ podatkowy pierwszej instancji) z dnia 29 listopada 2022 r. nr 0212-SPV.4103.4.2021.131 w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej VAT) za okres od kwietnia do lipca 2018 r. i przekazująca sprawę do ponownego rozpatrzenia.

1.2. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że w trakcie przeprowadzonej kontroli podatkowej i prowadzonego postępowania podatkowego ustalono, że wystawione na rzecz podmiotów: R. z siedzibą w B. (łączna wartość netto 406.923,15 zł – stawka VAT 0%) oraz T. Gmbh z siedzibą w B. (łączna wartość netto 54.888, 50 zł stawka VAT 0%) nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych pomiędzy podmiotami w nich określonymi. Organ podatkowy pierwszej instancji nie podważył istnienia samego towaru, tj. blachodachówki, membran, wkrętów folii, wiatrownic, pasów nadrynnowych, gąsiorów, blach płaskich (towar był w posiadaniu podatnika i został wywieziony poza terytorium Polski), a jedynie zakwestionował jedynie jego dostawę do ww. niemieckich podmiotów. Organ podatkowy pierwszej instancji uznał, że Strona nie spełniła przesłanek do zakwalifikowania sprzedaży towarów do niemieckich podmiotów jako wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej WDT), stosownie do treści art. 13 i art. 42 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.; dalej uVAT) bowiem do uznania transakcji za WDT konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek: należycie udokumentowanego wywozu towarów z kraju i dostarczenie go konkretnym nabywcom oznaczonych w fakturach oraz dostawca i nabywca muszą być zidentyfikowanymi podatnikami VAT dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zaś z ustaleń organu podatkowego pierwszej instancji wynikało, że kontrahenci Strony nie byli rzeczywistymi nabywcami towarów a przedłożone dokumenty do WDT nie dokumentowały jednoznacznie dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do ww. nabywców. W konsekwencji organ podatkowy pierwszej instancji zakwestionował prawo do zastosowania preferencyjnej stawki VAT (0%) związanej z WDT w związku z wystawionymi przez Stronę fakturami VAT na rzecz niemieckich podmiotów i zastosowano wobec dostaw stawkę 23 VAT % tak jak dla dostaw krajowych.