Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 marca 2024 r. EP przeciwko Maahanmuuttovirasto., sygn. C-752/22

Artykuł 22 ust. 3 dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/51/UE z dnia 11 maja 2011 r.,należy interpretować w ten sposób, że:wzmocniona ochrona przed wydaleniem, z której korzystają na mocy tego przepisu obywatele państw trzecich będący rezydentami długoterminowymi, ma zastosowanie w ramach wydania przez drugie państwo członkowskie w rozumieniu art. 2 lit. d) tej dyrektywy wobec takiego obywatela państwa trzeciego decyzji o wydaleniu z terytorium Unii Europejskiej ze względów porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego, jeżeli, po pierwsze, zamieszkuje on na terytorium tego państwa członkowskiego pomimo naruszenia zakazu wjazdu na to terytorium, a po drugie, nie złożył do właściwych organów wspomnianego państwa członkowskiego wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt na podstawie przepisów rozdziału III wspomnianej dyrektywy. Artykuł 12 ust. 3 i art. 22 ust. 3 dyrektywy 2003/109, zmienionej dyrektywą 2011/51,należy interpretować w ten sposób, że:umożliwiają one obywatelowi państwa trzeciego będącemu rezydentem długoterminowym powołanie się na te przepisy względem drugiego państwa członkowskiego w rozumieniu art. 2 lit. d) tej dyrektywy, w sytuacji gdy państwo to zamierza wydać wobec tego obywatela państwa trzeciego decyzję o wydaleniu z terytorium Unii Europejskiej ze względów porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego.