Wyrok WSA w Lublinie z dnia 15 września 2022 r., sygn. II SA/Lu 389/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca) Asesor sądowy Brygida Myszyńska - Guziur po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 15 września 2022 r. sprawy ze skargi J. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 23 marca 2022 r., Nr SKO.1389/21 w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 20 lipca 2021r. Wójt Gminy Biłgoraj ustalił, na wniosek T. S.A. w W. lokalizację inwestycji celu publicznego dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej sieci T. na części działki nr ewid. [...], obręb geodezyjny K. , gm. Biłgoraj. Organ określił rodzaj inwestycji i jej lokalizację, warunki i zasady zagospodarowania terenu, warunki w zakresie ochrony środowiska i zdrowia ludzi, stwierdził, iż zgodnie z kwalifikacją przedsięwzięcia planowana inwestycja nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, ani mogących potencjalnie znacząca oddziaływać na środowisko, a co za tym idzie nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i wykonania raportu o oddziaływaniu na środowisko. Ponieważ jest zlokalizowana na gruntach rolnych RVI nie wymaga zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze i nieleśne. Określił również warunki w zakresie komunikacji i infrastruktury technicznej oraz wymagania dotyczące praw osób trzecich. Lokalizację inwestycji przedstawił na kopii mapy zasadniczej w skali 1:1000 stanowiącej załącznik do decyzji. Po rozpoznaniu odwołań A. K., B. W., N. M., M. M. oraz J. R. i G. K. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Zamościu decyzją z dnia 23 marca 2022r. rozstrzygnięcie organu I instancji utrzymało w mocy. Organ zaznaczył przede wszystkim, że inwestycja polegająca na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej należy do inwestycji celu publicznego określonych w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2021r., poz. 1899, z późn. zm.). Zgodnie z art. 50 ust. 1, 2 i 2a ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2022r. poz. 503) jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, tak jak w tej sprawie. W myśl art. 53 ust. 3 tej ustawy właściwy organ w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dokonuje analizy: 1) warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych; 2) stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji, a w treści decyzji określa: 1) rodzaj inwestycji; 2) warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie: a) warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, b) ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, c) obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, d) wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich, e) ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych; 3) linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali, z zastrzeżeniem art. 52 ust. 2 pkt 1 (art. 54 ustawy). Wszystkie te warunki zdaniem organu zostały spełnione. Organ zauważył, że do inwestycja, jaką jest budowa stacji bazowej telefonii komórkowej znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 7 maja 2010r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U. z 2021r., poz. 777). Przepis art. 46 ust. 2 tej ustawy stanowi, że przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu. Co prawda przepis dotyczy możliwości lokalizowania urządzeń telekomunikacyjnych, w odniesieniu do postanowień planów miejscowych, jednakże odzwierciedla on istniejące w przepisach prawa ułatwienia dla tego rodzaju inwestycji celu publicznego. Dla inwestycji celu publicznego nie obowiązuje, w szczególności, także określona w art. 61 ust. 1 pkt 1 zasada kontynuacji funkcji oraz parametrów i cech zabudowy oraz zagospodarowania terenu (zasada dobrego sąsiedztwa), a tym samym ustawodawca dopuścił, aby obiekty celu publicznego odbiegały od funkcji oraz parametrów i cech zabudowy w terenie. Do lokalizacji stacji bazowej telefonii komórkowej nie stosuje się więc kryteriów ładu przestrzennego. Kolegium podzieliło stanowisko organu co do kwalifikacji inwestycji w zakresie oddziaływania na środowisko. Mo ona polegać na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej sieci T. na części działki nr ewid. [...] składającej się z wieży stalowej o wysokości około 52,00 m oraz urządzeń technologicznych ustawionych u jej podstawy. Na wieży zostaną zamontowane 3 anteny sektorowe o azymutach: 20°, 150°, 270° i wysokości środka zawieszenia anten - 48,7 m n.p.t. oraz antena radiolinii o azymucie 146° i wysokości zawieszenia - 50,5 m n.p.t. Stacja ma być posadowiona w zachodniej części działki przy granicy z działką nr ewid. [...]. Z dokumentów w postaci "Kwalifikacji przedsięwzięcia - budowa instalacji radiokomunikacyjnej telefonii komórkowej" z 8 grudnia 2020r. oraz "Analizy środowiskowej - budowa instalacji radiokomunikacyjnej telefonii komórkowej" z 8 grudnia 2020r. wraz z graficzną prezentacją zasięgu występowania promieniowania elektromagnetycznego o wartościach nie mniejszych niż dopuszczalne wynika, że w każdym sektorze będzie funkcjonować tylko jedna antena, a anteny sektorowe na każdym z azymutów emitować będą moc o wartości ERIP (równoważna moc promieniowana izotropowo) 7122W. Tilt maksymalny - pochylenie anten, wyniesie 7°. Zgodnie z przepisem § 3 ust. 1 pkt 8 lit f) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016r. poz. 71), do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż f) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m i nie mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny, zaś do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko takie instalacje w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny (§ 2 pkt 7 lit. b). Organ zaznaczył, że regulacje w tym zakresie odpowiadają aktualnie obowiązującemu rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 września 2019r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2019r., poz. 1839). Z przedłożonych dokumentów wynika, że w odległości do 200m od środka elektrycznego każdej z anten w osi głównej wiązki promieniowania danej anteny nie ma miejsc dostępnych dla ludności. Zamierzenie inwestycyjne objęte wnioskiem nie należy zatem do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oraz potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wymagane jest przeprowadzenie postępowania w sprawie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wraz z obowiązkiem uzyskania odpowiednich decyzji w tym zakresie. Przewidywany rozkład pól elektromagnetycznych o wartościach wyższych niż dopuszczalne, w przypadku wnioskowanej inwestycji, wystąpi na wysokości nie niższej niż 47m, a zasięg pola o wartościach ponadnormatywnych to maksymalnie 11,1m. Organ odwoławczy zaznaczył, że Wójt prowadził postępowanie środowiskowe i wydał w dniu 3 września 2019r. decyzję o jego umorzeniu, która stała się ostateczna z dniem 24 września 2019r. Podkreślono ponadto, że organ pierwszej instancji, działając na podstawie art. 53 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wystąpił o uzgodnienie projektu decyzji do Starosty Biłgorajskiego, Marszałka Województwa Lubelskiego, Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Lublinie, Zarządu Dróg Wojewódzkich w Lublinie, Wojewódzkiego Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie oraz Urzędu Lotnictwa Cywilnego w Warszawie i uzyskał pozytywne uzgodnienia Marszałka Województwa Lubelskiego, Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Lublinie oraz Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie, a pozostałych uzgodnień, ze względu na upływ terminu, dokonano w trybie przepisu art. 53 ust. 5 ustawy lub adresat pisma uznał, że inwestycja nie kwalifikuje się do uzgodnień i umorzył postępowanie uzgodnieniowe. Projekt decyzji nie wymagał uzgodnienia z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w Lublinie, gdyż inwestycja znajduje się poza obszarem przyrodniczym objętym ochroną - obszarem Natura 2000 (około 0,19 km od obszaru Uroczyska Puszczy Solskiej PLH060034). Tymczasem zgodnie z przepisem art. 53 ust. 4 pkt 8 ustawy uzgodnień z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska dokonuje się w odniesieniu do innych niż wymienione w pkt 7 obszarów objętych ochroną na podstawie przepisów o ochronie przyrody. Natomiast przepis art. 53 ust. 5e nie ma zastosowania do postępowań w sprawie wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego wszczętych i nie zakończonych przed dniem wejścia w życie noweli wprowadzonej ustawą z dnia 20 kwietnia 2021r. o zmianie ustaw regulujących przygotowanie i realizację kluczowych inwestycji w zakresie strategicznej infrastruktury energetycznej (Dz.U. z 2021r., poz. 922) - art. 9 tej ustawy. Wskazać trzeba, że odległość 200m od osi wieży i wokół osi wieży, którą skarżący traktują jako nie wyartykułowaną w ramach postępowań uzgodnieniowych strefę oddziaływania przedsięwzięcia, nie wyznacza takiej strefy. Odległość ta jest teoretycznym parametrem służącym kwalifikacji przedsięwzięcia pod względem odziaływania na środowisko wyznaczana jest od środka elektrycznego każdej z anten w osi głównej wiązki promieniowania danej anteny, a nie wokół wieży, zaś ustalenia dokonywane w oparciu o ten parametr odnoszą się jedynie do istnienia w osi głównej wiązki promieniowania anteny miejsc dostępnych dla ludności. Organ wykonał ponadto czynności przewidziane w art. 53 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym związane z zawiadamianiem stron i podawaniem do publicznej wiadomości informacji dotyczących postępowania i jego wyników. Projekt decyzji sporządzony został przez osobę, która spełnia wymagania określone w art. 5, w zw. art. 50 ust. 4 ustawy. Organ nie podzielił stanowiska, jakoby wydana decyzja jest jedynie projektem. Zachowanie wpisu "projekt" w treści decyzji nie powoduje jej wadliwości, skoro zawiera ona wszystkie inne wymagane elementy. Ponadto postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2021r. Wójt sprostował z urzędu omyłkę, skreślając decyzji wyraz "projekt". Organ podkreślił, że na etapie postępowania w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddziaływanie inwestycji na środowisko i zdrowie ludzi, w miejscu jej planowanego położenia, oceniane jest w oparciu o dokumentację dostarczoną przez inwestora, określającą parametry inwestycji oraz obowiązujące przepisy prawa. Organy wydające decyzje w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego, w postaci stacji bazowej telefonii komórkowej, zobowiązane są regulacje te respektować i przy wydaniu decyzji nie mogą kierować się obawami mieszkańców, co do możliwości szkodliwego jej oddziaływania. Natomiast zbadanie pola elektromagnetycznego, jego natężenia i zachowania nieprzekraczalnych norm, jak również oddziaływania pola na otoczenie, tj. ludzi i środowisko będzie zawsze możliwe na etapie funkcjonowania stacji. Inwestycja będzie mogła funkcjonować tylko w takim kształcie i parametrach, jakie określone zostały we wniosku i dla jakich wnioskodawca uzyska stosowne decyzje. Organ odwoławczy zaznaczył, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego jest pierwszym etapem procesu inwestycyjnego. Ma ona wstępny i ogólny charakter oraz nie przesądza jeszcze o prawie do prowadzenia konkretnej inwestycji w konkretnym miejscu, a jedynie określa, czy dana inwestycja w danym miejscu jest ogóle dopuszczalna ze względu na zasady zagospodarowania przestrzennego. Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności uprawnień osób trzecich. Wydanie decyzji lokalizacyjnej nie tworzy więc ograniczeń w sferze praw rzeczowych właścicieli nieruchomości, na której planowana jest inwestycja oraz właścicieli nieruchomości sąsiednich. Ponadto organ związany jest wnioskiem strony co do lokalizacji inwestycji i zobowiązany jest orzekać zgodnie z treścią wniosku. Nie jest uprawniony do jego zmiany, a w szczególności do wskazania inwestorowi innych miejsc na lokalizację inwestycji, choćby w opinii organu korzystniejszych, a tym bardziej do uzależnienia wydania decyzji od zmiany miejsca planowanej inwestycji.