Interpretacja indywidualna z dnia 27 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.352.2020.12.S/AG/AP

Brak zastosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczącego kosztów finansowania dłużnego, w odniesieniu do kwoty Dyskonta wypłacanego na podstawie umów faktoringu.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 15 grudnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 listopada 2021 r. syg. akt III SA/Wa 828/21(data wpływu prawomocnego orzeczenia – 22 grudnia 2023 r.);

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 grudnia 2020 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 grudnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczącego kosztów finansowania dłużnego, w odniesieniu do kwoty Dyskonta wypłacanego na podstawie umów faktoringu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży motoryzacyjnej w charakterze dystrybutora samochodów oraz części samochodowych, których sprzedaż do ostatecznych odbiorców jest realizowana poprzez sieć autoryzowanych salonów samochodowych (dalej: „Dealerzy”).

Spółka ma zawarte dwie umowy faktoringu. Pierwsza z nich została zawarta (…) 2001 r. i dotyczy sprzedaży wierzytelności z tytułu sprzedaży samochodów Dealerom (dalej: „Umowa Faktoringu Samochodów”). Aktualnie stroną umów faktoringu jest B. sp. z o. o. Faktor będący stroną powyższych umów faktoringu będzie dalej zwany jako „Faktor”. Wierzytelności wynikają z faktur wystawionych przez Spółkę na rzecz Dealerów.

Druga umowa została zawarta (…) 2009 r. i dotyczy sprzedaży wierzytelności z tytułu sprzedaży części Dealerom (tj. części, akcesoriów i innych produktów motoryzacyjnych, literatury fachowej oraz usług), z uwzględnieniem faktur korygujących (dalej: „Umowa Faktoringu Części”).

W wyniku sprzedaży wierzytelności na podstawie Umowy Faktoringu Samochodów i Umowy Faktoringu Części (dalej: „Umowy Faktoringu”) ryzyko niewykonania zobowiązania przez dłużnika/Dealera co do zasady przejmuje Faktor (bez możliwości roszczeń regresowych względem Spółki).

Przelew wierzytelności obejmuje przeniesienie praw do odsetek za opóźnione płatności, jak również wszelkie prawa Spółki stanowiące zabezpieczenie należności z tytułu sprzedaży samochodów/części, w tym już ustanowione zabezpieczenia, a w przypadku pojazdów również wskazane kwoty odszkodowań wypłacone przez ubezpieczyciela z tytułu polis ubezpieczeniowych.

Na podstawie Umowy Faktoringu Samochodów Faktor jest zobowiązany/uprawniony m.in. do:

i.prowadzenia dla swoich potrzeb monitoringu zobowiązań finansowych Dealerów w oparciu o wykaz Dealerów udostępniony przez Spółkę;

ii.zawierania osobnych porozumień z Dealerami będących podstawą uzyskiwania dodatkowych informacji od Dealerów w celu oceny ich sytuacji ekonomiczno-finansowej;

iii.zawierania odrębnych porozumień z Dealerami w celu zmiany, przyspieszenia lub opóźnienia spłaty zadłużenia Dealera związanego z wierzytelnościami nabytymi od Spółki;

iv.oceny wiarygodności finansowej Dealerów w celu określenia limitu nabycia wierzytelności należnych Spółce od danego Dealera na dany okres;

v.dokonywania okresowej kontroli magazynów Dealerów w zakresie stanu faktycznego i prawnego pojazdów, za które nie została uregulowana cena i Faktor ma wierzytelność względem Dealera.

W przypadku Umowy Faktoringu Części, Faktor w sposób ciągły na bazie miesięcznej nabywa wierzytelności za cenę równą sumie wierzytelności, zgodnie z końcowym oświadczeniem miesięcznym przedkładanym przez Spółkę. Spółka otrzymuje miesięczną fakturę dokumentującą rabat skalkulowany w oparciu o wysokość stopy dyskontowej, o który pomniejszona jest płatność z tytułu zbycia wierzytelności. Przelew wierzytelności zostaje dokonany z ostatnim dniem miesiąca kalendarzowego, którego dotyczą te wierzytelności.

W przypadku Umowy Faktoringu Samochodów, Faktor nabywa wierzytelności, w sposób ciągły na bazie dziennej, za kwotę równą wartości podanej na fakturach. Spółka płaci upust skalkulowany w oparciu o wysokość stopy dyskontowej na podstawie miesięcznej faktury VAT, wystawionej przez Faktora. Cesja wierzytelności następuje w dniu powstania wierzytelności, tj. w dacie wystawienia faktury przez Spółkę z tytułu sprzedaży Dealerowi pojazdu. Faktor płaci Spółce kwotę należną za wierzytelności w ciągu 1 dnia roboczego od daty otrzymania/pobrania z systemu zestawienia odnośnie tychże wierzytelności. Zestawienie odnosi się do wierzytelności wynikających z faktur wystawionych przez Spółkę co do zasady w ciągu jednego dnia roboczego poprzedzającego datę zestawienia. Zdarzają się przypadki, że zestawienie zawiera wierzytelności za więcej niż jeden dzień.

Rabat oraz upust (dalej: „Dyskonto”) stanowią wynagrodzenie Faktora odpowiednio z tytułu Umowy Faktoringu Części i Umowy Faktoringu Samochodów. Wartość Dyskonta jest powiększana o podatek VAT. Faktor otrzymuje Dyskonto oraz przejmuje wszelkie prawa związane z wierzytelnościami w związku z przejęciem ryzyka nieuregulowania zobowiązania przez Dealera w terminie wskazanym w umowie o dostawę pojazdów lub umowie dostawy części. Ryzyko wygasa w momencie dokonania płatności przez Dealera.

Pytanie

Czy kwota Dyskonta stanowi koszt finansowania dłużnego i podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota Dyskonta nie stanowi kosztu finansowania dłużnego i nie podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tzw. podatkowa EBIDTA).

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności:

i. odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

ii. opłaty,

iii. prowizje,

iv. premie,

v. część odsetkową raty leasingowej,

vi. kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań

vii. oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

W świetle art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. (dalej: „Dyrektywa ATAD”) koszty finansowania zewnętrznego oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomiczne równoważne odsetkom oraz wydatki związane z pozyskiwaniem finansowania, które mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z prawem krajowym. Wynikający zatem z Dyrektywy ATAD zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne” jest szeroki. Aczkolwiek każdorazowo o tym, czy dany koszt stanowi „koszt finansowania dłużnego” decydować będzie, czy jest to „koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich”.

W sytuacji Spółki nie można mówić o koszcie związanym z uzyskaniem środków finansowych (koszcie finansowania dłużnego). Spółka otrzymuje zapłatę ceny za sprzedawane wierzytelności odpowiadającą ich wartości i ponosi koszty Dyskonta. Dyskonto jest wydatkiem związanym bezpośrednio ze sprzedażą wierzytelności. Otrzymane środki finansowe z tytułu sprzedaży wierzytelności są definitywnym przysporzeniem i nie podlegają zwrotowi. Podobnie jak w przypadku sprzedaży jakiegokolwiek innego towaru lub usługi cena sprzedaży nie stanowi finansowania dłużnego za udzielenie którego należne jest wynagrodzenie (bez względu na to, czy nabywca finansuje zakup z własnych środków czy uzyskał finansowanie dłużne np. w postaci kredytu czy pożyczki).

Jeżeli nie występowałoby ryzyko niewypłacalności Dealerów, to biorąc pod uwagę, że sprzedaż samochodów i części przez Spółkę jest dokonywana w sposób ciągły, Spółka nie miałaby potrzeby korzystania z usług faktoringu. Nawet jeżeli terminy płatności są długie, to w przypadku sprzedaży ciągłej (braku sezonowości), terminy zapadalności następują kolejno po sobie. W takim przypadku dodatkowe finansowanie może być potrzebne tylko w momencie rozpoczynania działalności lub przestojów.

Doprecyzowując, w związku z zawarciem Umów Faktoringu Spółka sprzedaje swoje wierzytelności do Faktora i otrzymuje za nie zapłatę przed terminem zapłaty ustalonym dla Dealera. Sprzedaż wierzytelności nie powoduje powstania długu po stronie Spółki. Wierzytelności są sprzedawane bez możliwości roszczeń regresowych, więc Spółka nie jest zobowiązana do zwrotu środków otrzymanych od Faktora, nawet jeżeli dłużnik (Dealer) nie ureguluje zobowiązania.

Za monitoring, kontrolę i ściągnięcie wierzytelności odpowiedzialna jest Faktor. Faktor ponosi również koszty pozyskania środków finansowych na zakup wierzytelności oraz ich ubezpieczenia. Za przejęcie ryzyka niewypłacalności Dealera i wykonanie w związku z tym ww. czynności Faktor uzyskuje wynagrodzenie w postaci Dyskonta.

Zgodnie z definicją stosowaną przez Polski Związek Faktorów (zob. http://faktoring.pl/faktoring-w-polsce/) faktoring pełny (właściwy, bez regresu) ma miejsce wtedy, gdy faktor przejmuje na siebie całe ryzyko związane z wypłacalnością dłużnika (tzw. funkcja del credere) i sam dochodzi należności w razie nieuregulowania przez niego zobowiązania.

Oznacza to, że faktoring właściwy w przeciwieństwie do innych form finansowania objętych dyspozycją art. 15c ustawy o CIT nie ma charakteru zwrotnego, zatem kwoty wynikające z tego instrumentu nie stanowią kosztów finansowania dłużnego, o których mowa w ww. przepisie.

Inną sytuacją jest faktoring odwrócony. W przypadku faktoringu odwróconego Faktor finansuje spłatę wierzytelności, których dłużnikiem jest kontrahent – klient Faktora, z którym Faktor zawiera umowę ramową. Umowa podpisywana jest tylko z kontrahentem, dłużnikiem dostawcy i tylko kontrahent – klient Faktora ponosi koszty takiego finansowania. Wierzyciel kontrahenta – dostawca nie jest stroną umowy. Wierzytelności objęte umową są wierzytelnościami pieniężnymi przysługującymi dostawcy kontrahenta wobec kontrahenta z tytułu kontraktu handlowego udokumentowane fakturą wystawioną przez dostawcę, obciążającą kontrahenta.

Zatem zasadniczymi różnicami pomiędzy faktoringiem właściwym pełnym a odwróconym są:

a)w przypadku faktoringu właściwego klientem Faktora jest wierzyciel, wynagrodzeniem Faktora jest dyskonto, czyli co do zasady różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a zapłatą dokonaną przez Faktora, środki z faktoringu trafiają na konto klienta Faktora (wierzyciela),

b)w przypadku faktoringu odwróconego klientem Faktora jest dłużnik, wynagrodzenie Faktora jest określone jako % od wartości udzielonego finansowania i rozliczane podobnie jako kredyt/pożyczka, środki z faktoringu trafiają na konto wierzycieli dłużnika, który jest klientem Faktora.

Powyższe różnice pomiędzy faktoringiem właściwym a odwróconym stanowią o tym, że faktoring właściwy, w przeciwieństwie do faktoringu odwróconego, nie spełnia ekonomicznej funkcji pożyczki, a kwoty tego typu finansowania nie powinny zostać zaliczone do kosztów finansowania dłużnego.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego są wprost związane z zobowiązaniami podatnika, a nie z jego należnościami. Przepis art. 15 ust. 12 ustawy o CIT nie odnosi się w ogóle do należności. Wśród kosztów finansowania dłużnego wymienione są koszty zabezpieczenia zobowiązań. Ustawodawca nie zdecydował się na objęcie zakresem tego przepisu kosztów zabezpieczenia należności.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie z tytułu faktoringu właściwego pełnego spełnia podobne funkcje jak rabat. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego (https://sjp.pwn.pl/slowniki/rabat.html), rabat to zniżka oznaczona procentowo lub kwotowo od ustalonej ceny określonego towaru. Udzielana jest najczęściej nabywcom płacącym gotówką, kupującym duże ilości towaru jednorazowo lub w określonym czasie. Spółka korzystając z faktoringu właściwego (bez regresu ze strony Faktora) tak jak w przypadku rabatu uzyskuje niższą kwotę z tytułu cesji wierzytelności w zamian za przyspieszoną płatność (wynikającą z przejęcia ryzyka niewypłacalności Dealera).

Kwota udzielonego rabatu z tytułu sprzedaży towaru czy usługi nie stanowi kosztu finansowania dłużnego, nawet jeżeli rabat jest przyznawany w związku z krótkim terminem zapłaty lub zapłatą w gotówce. W związku z tym Dyskonto stosowane przy sprzedaży wierzytelności na podstawie Umów Faktoringu również nie powinno stanowić kosztu finansowania dłużnego.

Różnice pomiędzy wynagrodzeniem z tytułu udzielania kredytów i pożyczek oraz świadczenia usług faktoringu widoczne są również na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”). Usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych są zwolnione z podatku VAT (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT). Natomiast usługi faktoringu są opodatkowane wg stawki 23% (art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT).

Mając na uwadze wykładnię systemową i racjonalność ustawodawcy co do spójności systemu podatkowego w Polsce, Spółka powinna inaczej klasyfikować faktoring niż usługi finansowe skutkujące ponoszeniem kosztów finansowania dłużnego.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, limitowane koszty finansowania dłużnego powinny być wprost związane ze zobowiązaniami podatnika, a nie z jego należnościami. Dyskonto jest wynagrodzeniem za przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika a nie za udostępnienie finansowania. W związku z tym, że faktorant (tu: Wnioskodawca) nie ma długu względem faktora (tu: Faktor), a jedynie sprzedaje mu swoje wierzytelności, kwota Dyskonta nie stanowi kosztu finansowania dłużnego i nie podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 2 lutego 2021 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-2.4010.352.2020.1.AG, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 4 lutego 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

8 marca 2021 r. wnieśli Państwo skargę na interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 8 marca 2021 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację indywidualną – wyrokiem z 25 listopada 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 828/21.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 3 października 2023 r. sygn. akt II FSK 391/22 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 3 października 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 z ze zm.; dalej: „updop”):

Stosownie do art. 15c ust. 3 updop:

Jak stanowi art. 15 ust. 12 updop:

W świetle art. 15 ust. 13 updop:

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c updop dotyczy kosztów finansowania dłużnego. Nie jest przy tym istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione. W szczególności nowa regulacja nie uzależnia jej stosowania od tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

Jak wskazano w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży motoryzacyjnej w charakterze dystrybutora samochodów oraz części samochodowych, których sprzedaż do ostatecznych odbiorców jest realizowana poprzez sieć autoryzowanych salonów samochodowych („Dealerzy”). Spółka ma zawarte dwie umowy faktoringu, tj. Umowę Faktoringu Samochodów oraz Umowę Faktoringu Części, dotyczące sprzedaży wierzytelności z tytułu sprzedaży samochodów oraz części Dealerom. Stroną ww. umów faktoringu jest Faktor, który w wyniku nabycia wierzytelności przejmuje jednocześnie ryzyko niewykonania zobowiązania przez dłużnika/Dealera. Przelew wierzytelności obejmuje przeniesienie praw do odsetek za opóźnione płatności, jak również wszelkie prawa Spółki stanowiące zabezpieczenie należności z tytułu sprzedaży samochodów/części, w tym już ustanowione zabezpieczenia, a w przypadku pojazdów również wskazane kwoty odszkodowań wypłacone przez ubezpieczyciela z tytułu polis ubezpieczeniowych. W przypadku Umowy Faktoringu Części, Faktor w sposób ciągły na bazie miesięcznej nabywa wierzytelności za cenę równą sumie wierzytelności, zgodnie z końcowym oświadczeniem miesięcznym przedkładanym przez Spółkę. Spółka otrzymuje miesięczną fakturę dokumentującą rabat skalkulowany w oparciu o wysokość stopy dyskontowej, o który pomniejszona jest płatność z tytułu zbycia wierzytelności.

W przypadku Umowy Faktoringu Samochodów, Faktor nabywa wierzytelności, w sposób ciągły na bazie dziennej, za kwotę równą wartości podanej na fakturach. Spółka płaci upust skalkulowany w oparciu o wysokość stopy dyskontowej na podstawie miesięcznej faktury VAT, wystawionej przez Faktora. Rabat oraz upust (dalej: „Dyskonto”) stanowią wynagrodzenie Faktora odpowiednio z tytułu Umowy Faktoringu Części i Umowy Faktoringu Samochodów. Faktor otrzymuje Dyskonto oraz przejmuje wszelkie prawa związane z wierzytelnościami w związku z przejęciem ryzyka nieuregulowania zobowiązania przez Dealera.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika zatem, że Spółka stosuje umowy faktoringu właściwego.

Przedmiotem wątpliwości w niniejszej sprawie jest to, czy kwota wskazanego we wniosku Dyskonta stanowi koszt finansowania dłużnego i podlega ograniczeniom, o którym mowa w art. 15c updop.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że w świetle art. 2 ust. 1 dyrektywy ATAD, koszty finansowania zewnętrznego oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomiczne równoważne odsetkom oraz wydatki związane z pozyskiwaniem finansowania, które mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z prawem krajowym. Wynikający zatem z dyrektywy ATAD zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne” jest bardzo szeroki.

Pod pojęciem faktoringu właściwego (pełnego) rozumieć należy umowę w następstwie której dochodzi do przeniesienia wierzytelności z przedsiębiorcy na Faktora, co oznacza, że w wypadku ewentualnej nieściągalności wierzytelności od dłużnika Faktor nie może dochodzić od przedsiębiorcy wypłaconej mu kwoty w ramach tzw. regresu. W przypadku faktoringu właściwego pełnego (bez regresu) – wierzytelność nie wraca do wierzyciela (tutaj Dystrybutora, czyli Skarżącej), a zatem Faktor (tutaj Faktor) przejmuje pełne ryzyko niewypłacalności dłużnika.

W przypadku faktoringu pełnego nie występuje element zwrotny. Przedsiębiorca faktoringowy ani nie udostępnia klientowi środków pieniężnych o charakterze zwrotnym, ani nie udostępnia przedmiotu, który sam nabył. Jedyną czynnością jaką wykonuje jest przelew środków pieniężnych za nabywaną wierzytelność. Przy czym przelew nie pokrywa 100% należności, zaś różnica jest wynagrodzeniem Faktora za wykup wierzytelności przed terminem. W wyniku tej czynności klient uzyskuje środki pieniężne wcześniej niż otrzymałby je gdyby czekał na standardowy termin płatności od swoich dłużników. Ponadto, pozbywa się również – i to definitywnie – ryzyka niewypłacalności dłużników.

Tym samym faktoring właściwy, w przeciwieństwie do faktoringu odwróconego, nie spełnia ekonomicznej funkcji pożyczki. Dyskonto jest zatem wydatkiem związanym ze sprzedażą wierzytelności. Otrzymane środki z tytułu sprzedaży wierzytelności stanowią definitywne przysporzenie i nie podlegają zwrotowi.

Biorąc pod uwagę powyższe, w tym mając na uwadze, że przez koszty finansowania dłużnego rozumie się „wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków”, kwota Dyskonta nie stanowi kosztu finansowania dłużnego i nie podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c updop.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Państwa stanowisko w zakresie braku zastosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15c updop, dotyczącego kosztów finansowania dłużnego, w odniesieniu do kwoty Dyskonta wypłacanego na podstawie umów faktoringu, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).