Wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2022 r., sygn. II GSK 294/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia NSA Dorota Dąbek (spr.) Sędzia del. WSA Izabella Janson po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 września 2021 r. sygn. akt VI SA/Wa 1662/21 w sprawie ze skargi P. M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia (...) nr (...) w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd po drodze krajowej bez uiszczenia opłaty elektronicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: sąd I instancji, WSA) wyrokiem z 23 września 2021 r., sygn. akt VI SA/Wa 1662/21, oddalił skargę P. M. (dalej: skarżący, strona) na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego (dalej: organ, organ II instancji) z (...) marca 2021 r., nr (...), w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w wysokości 1500 zł za przejazd bez uiszczenia opłaty po drodze krajowej, na której pobiera się opłatę elektroniczną.

Skarżący wniósł skargę kasacyjną, zaskarżając powyższy wyrok w całości oraz wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania. Skarżący zrzekł się rozprawy.

Skarżący wyrokowi sądu I instancji zarzucił:

1. na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 13k ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 470 ze zm.; dalej: u.d.p.) polegającą na przyjęciu, że dla możliwości przypisania odpowiedzialności za naruszenie obowiązku opłaty elektronicznej, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 u.d.p. oraz art. 13ha ust. 1 u.d.p. wystarczające jest ujęcie odcinka drogi płatnej w załączniku nr 1 pkt 3 lit. a do rozporządzenia Rady Ministrów z 22 marca 2011 r. w sprawie dróg krajowych lub ich odcinków, na których pobiera się opłatę elektroniczną, oraz wysokości stawek opłaty elektronicznej (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r. poz. 32; dalej: rozporządzenie z 2011 r.) wydanego na podstawie art. 13ha ust. 6 u.d.p. oraz oznakowanie odcinka drogi znakiem T-34 (bez konieczności analizowania, gdzie konkretnie się on znajdował i czy jego usytuowanie umożliwiało podjęcie decyzji o wyborze bezpłatnej, alternatywnej drogi) - podczas gdy wykładnia systemowa wyżej określonych przepisów w połączeniu z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r., nr 78, poz. 483; dalej: Konstytucja RP) prowadzi do wniosku, że możliwość nałożenia kary za przejazd bez opłaty elektronicznej nie powstaje, jeśli wjeżdżając na drogę kierowca nie miał świadomości przejazdu podlegającego opłacie elektronicznej, a po powzięciu tej informacji nie miał możliwości zjechania z tej drogi lub niewjechania na nią w ogóle;