Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 6 kwietnia 2022 r., sygn. II SA/Rz 220/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Paweł Zaborniak Sędziowie WSA Piotr Godlewski /spr./ AWSA Karina Gniewek - Berezowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 6 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi A. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2021 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia sposobu zagospodarowania terenu i warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Wójta Gminy z dnia [...] marca 2021 r. nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej A. M. kwotę 500 zł /słownie: pięćset złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

II SA/Rz 220/22

U z a s a d n i e n i e

Przedmiotem skargi A.M. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] maja 2021 r. nr [...] dotycząca ustalenia sposobu zagospodarowania terenu i warunków zabudowy.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji i akt administracyjnych sprawy, Wójt Gminy S. decyzją z [...] października 2020 r. nr [...] ustalił na wniosek S.R. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę trzynastu budynków mieszkalnych jednorodzinnych, wolnostojących, parterowych, z poddaszem użytkowym i infrastrukturą techniczną, na działkach ewidencyjnych nr 327, 328/1, 328/2, 329 i 331 położonych w miejscowości B.

Decyzja ta została uchylona decyzją SKO z [...] grudnia 2020 r. nr [...] a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji z zaleceniem uwzględnienia, że realizacja inwestycji ma doprowadzić do powstania 13 budynków mieszkalnych jednorodzinnych na 13 nowowydzielonych działkach, które powinny odpowiadać zasadom zagospodarowania tej okolicy już po powstaniu nowych działek, przy czym postępowanie podziałowe ma charakter następczy w stosunku do sposobu zagospodarowania terenu. Wg SKO, organ I instancji nieprawidłowo, bo wybiórczo przyjmował do analizy z obszaru analizowanego działki, których zabudowa ma stanowić punkt odniesienia do wyznaczenia wymagań dla planowanej zabudowy, szerokości elewacji frontowej czy do ustalenia intensywności wykorzystania terenu, nie wskazując jakim kryteriami się kierował. Ustalając wysokości kalenic mających powstać budynków odniósł się do kalenic znajdujących się w sąsiedztwie budynków nie wskazując ich, zaś przy ustalaniu wysokości okapu i kalenicy powołał się na stronę przystokową nie precyzując, co pod tym pojęciem rozumie. Nie poddał analizie, a przynajmniej nie wskazał, że dokonał oceny niezasadności ustalenia drugiej czy nawet trzeciej linii zabudowy od strony drogi, od której ma się odbywać dojazd do budynków. Nie ustalił wskaźnika powierzchni zabudowy ani powierzchni biologicznie czynnej w stosunku do powierzchni działki, która ma powstać po podziale na 13 działek. Za dowolny i pozbawiony uzasadnienia organ II instancji uznał wymóg, że forma i detale architektoniczne planowanych budynków powinny nawiązywać do cech sąsiadującej zabudowy w zakresie koloru elewacji, pokrycia dachu, detali architektonicznych w sytuacji, gdy równocześnie w analizie zapisano, że istniejące w sąsiedztwie budynki mieszkalne to głównie nowe budynki, o zróżnicowanej bryle, gabarytach, architekturze, geometrii i pokryciu dachu, co oznacza, że nie ma jednorodnie ukształtowanej zabudowy.