Wyrok NSA z dnia 17 października 2023 r., sygn. II OSK 1191/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Grzegorz Antas po rozpoznaniu w dniu 17 października 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2021 r. sygn. akt VII SA/Wa 873/21 w sprawie ze skargi A. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 9 marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, wyrokiem z 25 października 2021 r., sygn. akt VII SA/Wa 873/21, oddalił skargę A. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 9 marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

M. S. i W. S. 1 sierpnia 2017 r. zgłosili Staroście Kwidzyńskiemu roboty budowlane polegające na budowie domku letniskowego drewnianego, parterowego z antresolą do 35 m² oraz szczelnego zbiornika na nieczystości 60001 na działce geodezyjnej nr ew. [...], obręb [...], gm. [...].

Starosta Kwidzyński decyzją z 11 września 2017 r. znak: [...], na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowane (P.b.), wniósł sprzeciw wobec wykonania zgłoszonych robót budowlanych. Organ stwierdził, że zgodnie z P.b. nie wymaga pozwolenia na budowę, a jedynie zgłoszenia budowa wolno stojących parterowych budynków rekreacji indywidualnej. Zauważył, że ze szkicu dołączonego do zgłoszenia wynika, że "antresola" ma powierzchnię praktycznie taką samą, jak powierzchnia kondygnacji, z której jest wydzielona, co oznacza, że w istocie projektowany obiekt posiada dwie kondygnacje – parter i poddasze. Nie można go zatem zakwalifikować jako – wymagającego jedynie zgłoszenia – budynku parterowego. Starosta Kwidzyński odwołał się następnie do uchwały Sejmiku Województwa Pomorskiego z dnia 25 lipca 2016 r. nr 259/XXIV/16 w sprawie obszarów chronionego krajobrazu w województwie pomorskim. Ustalił, że nieruchomość objęta wnioskiem znajduje się na Obszarze Chronionego Krajobrazu Jeziora [...], stosownie natomiast do przepisów powołanej uchwały, na obszarach chronionego krajobrazu obowiązuje zakaz budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych naturalnych zbiorników wodnych. Dalej organ odwołał się do art. 15 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (P.w.), normującego warunki, tryb i prawną formę ustalenia linii brzegu. Zauważył, że "z załączonej kopii mapy zasadniczej wynika, że planowany budynek będzie znajdował się w odległości około 45 m od granicy działki nr [...] stanowiącej jezioro [...]". Stwierdził, że w związku z tym, iż na powyższym terenie linia brzegowa nie została wyznaczona, nie ma możliwości stwierdzenia, czy planowany obiekt znajduje się w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych naturalnych zbiorników wodnych.