Wyrok NSA z dnia 8 marca 2022 r., sygn. II FSK 1552/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędziowie Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia WSA del. Renata Kantecka (sprawozdawca), Protokolant Wojciech Zagórski, po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1701/18 w sprawie ze skargi W. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

II FSK 1552/19

Uzasadnienie

Wyrokiem z 13 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1701/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną przez W. z siedzibą w W. (dalej jako: "Wnioskodawca", "Skarżący") interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: "Organ") z 20 kwietnia 2018 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest w serwisie internetowym CBOSA (orzeczenia.nsa.gov.pl).

Skargę kasacyjną od wyroku wniósł, reprezentowany przez radcę prawnego, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Wyrok zaskarżył w całości i zarzucił na podstawie art. 173 § 1 i art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: "p.p.s.a"):

- naruszenie przepisów prawa procesowego, w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj. art. 14c § 1 w związku z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U z 2017 r., poz.201 ze zm., dalej: "O.p."), poprzez uznanie, że Organ w wydanej interpretacji prawa podatkowego dopuścił się przekształcenia stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 200 ze zm., dalej: "u.p.d.o.f.") nie ma zastosowania do wynagrodzenia wyliczonego w sposób hipotetyczny lecz jedynie do wynagrodzenia o jednoznacznie określonej wartości honorarium za rzeczywiście wykonaną pracę i tym samym przyjął, że Organ uznał, że wypłata honorarium ma charakter hipotetyczny, gdy tymczasem Wnioskodawca w przedstawionym opisie stanu faktycznego i mechanizmu określającego zasady wypłaty honorarium jednoznacznie wskazał, że "(...) pracownicy, którzy wykonują obowiązki, w wyniku których powstają utwory prawno - autorskie składają corocznie z góry wniosek o ustalenie wynagrodzenia przysługującego z tytułu praw autorskich, jaka część ich wynagrodzenia w danym roku dotyczyć będzie wykonywania obowiązków, w wyniku których powstawać będą utwory prawno – autorskie." co - zdaniem Organu - stanowi przejaw hipotetyczności prognozowanego honorarium i tym samym pozwala na przyjęcie, że dokonana przez Organ ocena charakteru wypłacanego honorarium nie stanowiła przekształcenia opisanego we wniosku stanu faktycznego w rozumieniu art. 14c § 1 w zw. z art. 14b § 3 O.p. Zdaniem Organu, to sąd pierwszej instancji dokonał błędnej oceny stanu faktycznego, gdyż wskazał w treści uzasadnienia wyroku, że wynagrodzenie zostało ustalone ryczałtowo, podczas gdy z wniosku o wydanie interpretacji wynika, że pracownicy składają oświadczenie, jaka procentowo określona część ich wynagrodzenia w danym roku dotyczyć będzie wykonywania obowiązków, w wyniku których powstawać będą utwory prawno-autorskie;