Interpretacja indywidualna z dnia 1 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.809.2023.1.MSU

Podleganie opodatkowaniu VAT licytacyjnej sprzedaży nieruchomości i uznania komornika za płatnika podatku VAT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 grudnia 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 7 grudnia 2023 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT licytacyjnej sprzedaży nieruchomości i uznania komornika za płatnika podatku VAT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Jest Pan komornikiem sądowym i prowadzi Pan postępowanie egzekucyjne przeciwko opisanym niżej trzem współwłaścicielom nieruchomości (dalej: Dłużnicy) w sprawie X. Przedmiotem egzekucji jest niezabudowana nieruchomość gruntowa o nr .. (działka nr ..) położona w … w woj. …, powiat …., gmina ….. Nieruchomość będąca przedmiotem wniosku jest oznaczona w ewidencji gruntów jako: RV – grunty rolne o pow. ... ha oraz N - Nieużytki o pow. ... ha.

Nieruchomość jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i oznaczona jest w nim symbolem UT7 - UT– teren usług rekreacji i turystyki, w tym funkcje hotelowe, pensjonatowe, a także stadnina koni wraz z infrastrukturą. Jednocześnie plan zezwala na budowę na tym gruncie budynków mieszkalnych przeznaczonych wyłącznie na własne potrzeby mieszkaniowe właścicieli tej nieruchomości. Zgodnie z uchwałą nr … Rady Miejskiej w …. z 19.01.2006 r. w § 5 pkt 5 ust. 6 na działce …. dopuszcza się wyłącznie zabudowę mieszkaniową dla właściciela oraz zarządcy terenu, co wyklucza dalszy podział i obrót tym terenem i jednocześnie umożliwia budowę domu mieszkalnego na terenie przeznaczonym na cele usługowe. Mimo zapisów w planie miejscowym nieruchomość będąca przedmiotem wniosku nie nadaje się jednak w tej chwili pod żadną zabudowę, ponieważ stanowi ona niezrekultywowane tereny powydobywcze i jest prawie całkowicie zniszczona przez poprzednich właścicieli, którzy prowadzili na tym terenie kopalnię ….

Nieruchomość ma ok. ... ha powierzchni, z czego około 75% terenu zajmuje jezioro i tereny rozlewiskowe, w tym tzw. jezioro powydobywcze powstałe po kopalni …, które zajmuje ... ha powierzchni nieruchomości.

Jak to zauważono wyżej, zniszczenie terenu powstało w wyniku działań poprzedniego właściciela nieruchomości (wydobycie … …). Starosta Powiatu …. - decyzją z 30 grudnia 1999 roku - nałożył na poprzednich właścicieli obowiązek przeprowadzenia rekultywacji do końca 2002 r.

Ponieważ jednak nic na tym gruncie nie zostało wykonane, decyzją z 19.03.2003 r. Starosta przedłużył zakończenie tej rekultywacji do 24.04.2024 r. Nieruchomość została sprzedana w dniu 19.09.2007 roku.

Obecnie jej właścicielami są 3 osoby fizyczne (dalej: Dłużnicy): 1) …, 2) małżonkowie ….., prawdopodobnie zamieszkali w ….. Komornik nie ma jednak z Dłużnikami żadnego kontaktu. Obecnie został przez sąd wyznaczony kurator w miejsce dłużników nieznanych z miejsca pobytu.

Z treści aktu notarialnego dokumentującego zakup nieruchomości wynika, że nabycie gruntu następuje do majątku osobistego Dłużników na własne cele mieszkaniowe i jest finansowane kredytem mieszkaniowym (...). Jednocześnie we wniosku o kredyt mieszkaniowy Dłużnicy oświadczyli, iż kupują działkę na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Ponieważ jednak w dacie sprzedaży gruntu poprzedni właściciele nie przeprowadzili jego rekultywacji, zobowiązali się oni w umowie sprzedaży do jej zakończenia do dnia 19 maja 2008 roku. W Pana ocenie, kwestia rekultywacji ma tu istotne znaczenie, ponieważ bez jej przeprowadzenia nie jest możliwe wybudowanie na gruncie planowanych przez obecnych właścicieli budynków mieszkalnych. Dodatkowo, rekultywację może przeprowadzić wyłącznie podmiot, który prowadził na tym gruncie działalność gospodarczą na podstawie koncesji, tj. w tym przypadku jedynie sprzedający 2007 w roku nieruchomość. Po sprzedaży nieruchomości Dłużnikom (w roku 2007) poprzedni właściciele rozpoczęli - zgodnie z umową - rekultywację gruntu, która polegała głównie na zwożeniu gruzu i innych materiałów pobudowlanych i próbie zasypania nimi części wyrobiska.

Niestety proces rekultywacji został wykonany przez sprzedających jedynie w części, co uniemożliwiło Dłużnikom jakiekolwiek wykorzystanie gruntu oraz uzyskanie pozwoleń na budowę własnych domów. Grunt jako bezglebowe wyrobisko nie mógł być także wykorzystany ani jako grunt rolny, ani do żadnych innych celów. Z dokumentacji zgromadzonej w toku postępowania egzekucyjnego wynika, ze pełen proces rekultywacji powinien obejmować niwelację i uporządkowanie terenu, porządkowanie zbiornika wodnego, roboty ziemne na zasypanie wyrobisk z wykorzystaniem odpadów innych niż niebezpieczne (łącznie ... m³), następnie zabiegi agrotechniczne i obsiew roślinnością trawiasto-zielną. Zgodnie z projektem rekultywacji istniała duża szansa na przejście od stanu bezglebowego wyrobiska poekspoloatacyjnego kopalni oraz terenów zdewastowanych powierzchniowo do terenu przeznaczonego na funkcje wskazane w planie miejscowym. Docelowo na terenie miało pozostać jezioro o powierzchni około ... ha, a pozostała część zrekultywowanego gruntu mogła zostać zabudowana jedynie w 20%, w tym też zakresie procentowym na gruncie mogły zostać wybudowane budynki mieszkalne przeznaczone wyłącznie na własne prywatne potrzeby mieszkaniowe Dłużników.

Z uwagi na niewywiązanie się przez sprzedających z obowiązku wykonania rekultywacji terenu do 19 maja 2008 r., w dniu 27.04.2011 roku właściciele gruntu, tj. …., działający jako pełnomocnik państwa …., złożyli wniosek do Starostwa Powiatowego w …. o przeniesienie praw i obowiązków wynikających z decyzji określającej termin i kierunek rekultywacji działki …. na prowadzone przez pana …. przedsiębiorstwo pod nazwą …. z siedzibą w ….. Do wniosku dołączone zostało oświadczenie woli sprzedających, iż wyrażają zgodę na przeniesienie praw i obowiązków wynikających z tej decyzji rekultywacyjnej. Do wniosku dołączona została też opinia prawna z 19 marca 2011 r. dotycząca możliwości oraz zasad przeniesienia decyzji w sprawie rekultywacji terenów pogórniczych autorstwa ….. W uzasadnieniu wniosku pan …. zaznaczył, że wyrobisko poeksploatacyjne uniemożliwia mu faktyczne korzystanie z nieruchomości. Sprzedający oświadczyli jednocześnie, iż prace rekultywacyjne prowadzą siłami własnymi i teren jest rekultywowany w 75%.

W dniu 30 listopada 2011 r. Starostwo Powiatowe w … odmówiło przeniesienia praw i obowiązków z decyzji rekultywacyjnej z uwagi na fakt, iż – zgodnie z ustawą o ochronie gruntów rolnych i leśnych z 3.02.1995 roku – obowiązek rekultywacyjny ciąży wyłącznie na osobach czerpiących korzyści z inwestycji (kopalni …), a …. nie prowadził i nie zamierzał prowadzić działalności polegającej na wydobyciu …, nie uzyskał też koncesji na takie wydobycie. Starosta odmawiając przeniesienia decyzji rekultywacyjnej na Dłużników zaznaczył jednocześnie, że obecni właściciele gruntu mogą – działając na zlecenie sprzedającego - przeprowadzić i zakończyć prace rekultywacyjne. Starostwo zaznaczyło, iż zobowiązanie zakończenia rekultywacji do 19 maja 2008 r. jest uzgodnieniem między sprzedającym i kupującymi, i nie ma wpływu na wydaną decyzję w sprawie terminu zakończenia rekultywacji do dnia 28 kwietnia 2024 r.

Z dokumentacji zgromadzonej przez Komornika wynika, iż sprzedający nie wywiązali się z obowiązku rekultywacji i zaniechali jakichkolwiek działań, natomiast Pan … rozpoczął zasypywanie jeziora powydobywczego na własną rękę. Za te działania został uznany winnym popełnienia czynu z art. 183 par.1 KK polegającego na tym, że wbrew przepisom, umyślnie transportował, składował i dokonywał odzysku odpadów i substancji w postaci zmieszanych odpadów komunalnych, folii, plastików, odpadów wielkogabarytowych i zawierających beton oraz zasypywał nimi zbiorniki wodne na działce …. (wyroki Sądu Okręgowego we …. z dnia 13 lutego 2018 r. i Sądu Rejonowego w …).

Państwo ... nie zostali natomiast uznani winnymi popełnienia czynu z art. 183 par. 1 Kodeksu Karnego. Ponadto, z dokumentów zgromadzonych przez komornika w toku postępowania egzekucyjnego wynika, że wobec Dłużnika … wydano decyzję nr … nakazującą usunięcie odpadów z nieruchomości. Natomiast Państwo ... na mocy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 4 stycznia 2022 r. zostali zwolnieni z wykonania obowiązków wynikających z decyzji … nakazującej usunięcie odpadów z działki ….

Komornik nie jest w stanie ustalić ponad wszelką wątpliwość, jakie Dłużnicy mieli plany wobec tej nieruchomości w dacie jej zakupu, tj. we wrześniu 2007 r. Z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania wynika raczej, iż celem zakupu gruntu było wybudowanie na nim budynków mieszkalnych na własne cele mieszkaniowe. Dłużnicy nie zajmowali się obrotem nieruchomościami, ani tzw. deweloperką, nie byli także rolnikami. Pan ….. od 1.1.2008r. był zatrudniony na umowę o pracę w …., który zaprzestał z przyczyn finansowych płacenia mu wynagrodzenia i ostatecznie zarząd złożył wniosek o upadłość, lecz z uwagi na brak środków na przeprowadzenie upadłości wniosek został oddalony. Państwo …. zaś od lipca 2005 r. mieszkali w …., gdzie pracował p. …... Jednak z ustalonego stanu faktycznego wynika, że nawet gdyby mieli jakiś plan na zagospodarowanie tej nieruchomości w celach innych niż wyłącznie prywatne, to nieruchomość nigdy nie została wykorzysta przez Dłużników do jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Na nieruchomości nie były czynione także nakłady inwestycyjne, poza – stwierdzonymi przez sądy obu instancji – próbami samowolnego dokończenia rekultywacji przez Dłużnika …..

Państwo … i p. …. wielokrotnie pisali do banku ws. umowy restrukturyzacji kredytu i dwa takie wnioski zostały uwzględnione w formie aneksów. Z dokumentacji z banku wynika, iż p. …. w sytuacji niewykonania obowiązku rekultywacji przez sprzedających i odmowy przepisania obowiązku rekultywacji na kupujących, proponowali sprzedaż części ich gruntu, by spłacić kredyt. We wnioskach składanych w banku podnoszono, iż mogą starać się o przekształcenie części nieruchomości (ok. ... ha) na funkcję mieszkaniową, w celu sprzedaży tej części gruntu, spłatę kredytu i wybudowanie własnych domów. Nie podjęto jednak nigdy takich działań. Po ostatecznej odmowie zawarcia ugody z bankiem i przekazaniu kredytu do windykacji w dniu 27.09.2013 r., p. … nadal wielokrotnie wnosili o ugodę. Bank nie chciał zwolnić …. z odpowiedzialności solidarnej i po zniesieniu współwłasności rozdzielić proporcjonalnie do udziałów wspólny kredyt. W aktach sprawy o spłatę kredytu znajduje się dokument, z którego wynika, iż na etapie windykacji próbowano podważyć zasadność udzielenia kredytu hipotecznego na cele mieszkaniowe, z powodu przeznaczenia nieruchomości w planie miejscowym głównie na cele rekreacyjnie; jednak ten argument został obalony ze względu na samą treść planu, z którego wynika jasno, iż dopuszcza się na tym terenie zabudowę mieszkaniową na prywatne potrzeby właścicieli nieruchomości.

Według wiedzy komornika nieruchomość nie była także oddana nikomu w dzierżawę. Działka jest zasypana gruzem i porośnięta chwastami, jest bezglebowym wyrobiskiem (ziemia nie rodzi płodów rolnych), co uniemożliwia prowadzenie na niej działalności rolniczej; stan faktyczny wskazuje, że nigdy taka działalność nie mogła być na gruncie prowadzona – właśnie z uwagi na gruz zalegający na działce. Żaden z właścicieli nieruchomości nie prowadził działalności rolniczej.

Z informacji gospodarczych pozyskanych przez komornika w CEIDG oraz KRS wynika, że: 

1)Pan …. prowadził działalność pod nazwą …. w … pod nr NIP …. w zakresie zarządzania firmami, wynajmu nieruchomości na własne potrzeby, działalność taksówek osobowych;

2)…. i …. nie widnieją w ewidencji jako przedsiębiorcy na terenie Polski.

Ponadto informuje Pan, że dłużnicy … i …. przy pomocy …. działającego w imieniu ww. dłużników sprzedali w dniu … r. swój udział wynoszący …. w nieruchomości na rzecz ….Spółka z o.o. (NIP: …., KRS: ….) za kwotę 50.000,00zł.

Umowa przeniesienia udziału w nieruchomości nastąpiła w dniu … r. w Kancelarii Notarialnej we … przed zastępcą notarialnym …. zastępcą notariusza .… (Rep. A nr ….).

Ponadto informuje Pan, że przedmiotowa sprzedaż nie ma wpływu na dalszy bieg postępowania egzekucyjnego, ponieważ sprzedaż nieruchomości w toku egzekucji nie ma wpływu na dalszy bieg postępowania z tego składnika majątkowego.

Pytanie

1) Czy w przypadku sprzedaży opisanej wyżej nieruchomości gruntowej w drodze licytacji publicznej, której właścicielami są trzy osoby fizyczne, które nabyły tę nieruchomość – wg oświadczenia ich woli wyrażonej w treści aktu notarialnego - do majątku osobistego, Wnioskodawca wystąpi jako płatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 18 u.p.t.u.?

2) Jeżeli z odpowiedzi na pytanie 1 wynikać będzie, iż komornik wystąpi jako płatnik podatku VAT, to czy podatnikiem podatku VAT jest każdy ze współwłaścicieli odpowiednio do udziałów w nieruchomości, czy podatnikiem jest wyłącznie Dłużnik …., którego aktywność na gruncie opisana wyżej została bezspornie stwierdzona przez sądy powszechne i w związku z czym, sprzedaż w całości podlega podatkowi VAT, a jedynym podatnikiem jest Dłużnik …., mimo posiadania jedynie udziału w gruncie?

Pana stanowisko w sprawie

Ad 1)

Zgodnie z art. 18 u.p.t.u., organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2022 r. poz. 479) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W Pana ocenie, w sytuacji opisanej we wniosku, nie będzie Pan płatnikiem podatku od towarów i usług, ponieważ planowana sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ będzie mieściła się w zarządzie majątkiem prywatnym Dłużników.

W Pana ocenie, odpowiedź na pytanie o status jako płatnika podatku VAT w planowanej transakcji zależy od ustalenia, czy Dłużnicy lub jeden z nich wystąpią w niej w charakterze podatnika VAT. Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.t.u., podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zdefiniowana w ust. 2 obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podatnikiem jest każdy, kto działa:

1)jak producent,

2)jak handlowiec,

3)jak usługodawca, w tym podmiot wynajmujący nieruchomości.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest więc spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

1)po pierwsze - czynność jest ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

2)po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Ustawodawca zastrzegł jednak, że musi to być działanie charakterystyczne dla producentów, handlowców lub usługodawców.

W orzecznictwie podkreśla się, że do działalności gospodarczej zdefiniowanej na potrzeby podatku VAT można zaliczyć wyłącznie:

1)działania cechujące się fachowością i profesjonalizmem;

2)działania charakteryzujące się stałym, powtarzalnym charakterem (np. stypizowaniem działań, ciągłością współpracy);

3)działania podporządkowane regułom opłacalności i jednocześnie stałym uczestnictwem w obrocie gospodarczym.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową – profesjonalną (tak np. w wyroku WSA w Warszawie z 26.4.2019 r., III SA/Wa 2798/18 utrzymanym przez NSA wyrokiem z 6.4.2023 r., I FSK 1742/19). Z grona podatników wyklucza się natomiast te osoby, gdy dokonują sprzedaży rzeczy stanowiących część majątku prywatnego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. Sprzedaż nieruchomości znajdującej się w majątku prywatnym nie powinna więc podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ sprzedawca nie działa „w charakterze podatnika VAT”. Dla dokonania oceny, czy osoba fizyczna może zostać uznana w danej transakcji za podatnika VAT, należy wziąć pod uwagę wszystkie działania związane ze sprzedażą nieruchomości, przy czym muszą one być ocenione w sposób kompleksowy.

Ponadto przy dokonywaniu wykładni art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. należy brać pod uwagę kryteria określone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. W tym wyroku Trybunał stwierdził, że sprzedaż nieruchomości, które znajdują się w majątku prywatnym (tzn. gdy nie zostały nabyte w celu ich sprzedaży) nie podlega podatkowi VAT oraz że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Jednocześnie TSUE wskazał, że jedynie w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, to wówczas takie transakcje podlegają podatkowi VAT.

Takie aktywne działania mogą polegać przykładowo na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie wykraczają poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym i w takiej sytuacji sprzedaży nieruchomości gruntowej nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wówczas transakcja podlega VAT.

W związku z tezami wyrażonymi przez TSUE w przywołanym wyroku ugruntowała się linia orzecznicza sądów administracyjnych, w której wskazuje się, że o statusie podatnika VAT w zakresie obrotu nieruchomościami decyduje aktywność sprzedawcy wykazywana na wszystkich etapach: od zakupu gruntu, poprzez proces przygotowania do sprzedaży, aż po samą sprzedaż. Tymczasem w sytuacji opisanej we wniosku Dłużnicy pozostawali bierni czekając na zakończenie procesu rekultywacji, co było od nich całkowicie niezależne.

Jednak biernością wykazały się także podmioty, na które nałożono obowiązek wykonania tej rekultywacji, do czego zobowiązały się zresztą w akcie notarialnym sprzedaży gruntu. Jedyna aktywność Dłużników związana z nieruchomością polegała na próbie przeniesienia decyzji nakazującej przeprowadzenie rewitalizacji ze sprzedających na Dłużników, co wydaje się zrozumiałe przy zaniechaniu działań rewitalizacyjnych ze strony podmiotów zobowiązanych. Brak zgody Starosty na przeniesienie decyzji na Dłużników spowodował samowolne działanie Dłużnika …. i rozpoczęcie zasypania jeziora powydobywczego, co zakończyło się procesem sądowym i ukaraniem Dłużnika. Podjęcie tej próby nie może dziwić; zakup nieruchomości nastąpił we wrześniu 2007 roku, a w roku 2023 grunt nadal nie nadaje się do wykorzystania ze względu na bierność podmiotów zobowiązanych do rewitalizacji gruntu. Poza tą samowolną próbą doprowadzenia gruntu do stanu, w jakim można rozpocząć budowę domów mieszkalnych dla współwłaścicieli nieruchomości, Dłużnicy nie podjęli żadnych aktywnych działań związanych z jakąkolwiek inwestycją, nie ponieśli także żadnych nakładów na nieruchomość, w związku z czym nie można uznać, że zostały przez nich zaangażowane środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

W konsekwencji – w Pana ocenie - sprzedaż gruntu opisana we wniosku, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ jej przedmiotem będzie prywatny majątek Dłużników.

W orzecznictwie zarówno TSUE, jak i sądów administracyjnych w sprawach dotyczących ustalenia granicy między „zwykłym zarządem majątkiem prywatnym”, a działalnością gospodarczą podkreśla się, że podatnik może podjąć decyzję o nadaniu składnikom majątku prywatnego charakteru towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

W takiej jednak sytuacji to sam podatnik decyduje o tym, czy składnik majątku prywatnego zostaje włączony do działalności gospodarczej. Taka decyzja może przybrać postać formalną poprzez wprowadzenie danego składnika majątku do przedsiębiorstwa (jako towar handlowy lub środek trwały). Włączenie do działalności może także dokonać się poprzez aktywność podatnika opisaną w cytowanym wyżej wyroku TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Jeżeli jednak właściciel nieruchomości poprzez żadne działanie nie włącza nieruchomości do działalności gospodarczej oznacza to, że pozostaje ona w majątku prywatnym. Pojęcie majątku prywatnego nie zostało zdefiniowane przepisami prawa, ale dzięki analizie orzecznictwa można ustalić, co mieści się w zakresie zwykłego wykonywania prawa własności. W tym kontekście można wskazać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE (sprawa C-291/92 – Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem VAT, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. TSUE wskazał w nim, że majątek prywatny to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a osoba ta musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania tej nieruchomości w ramach majątku osobistego. W takim przypadku rozróżnienie między częścią przeznaczoną na potrzeby działalności gospodarczej podatnika a częścią używaną do celów prywatnych musi opierać się na sposobie wykorzystywania tego składnika majątku.

Jeżeli podatnik w całym okresie posiadania danej nieruchomości:

1)nigdy jej nie wykorzystywał w jakichkolwiek czynnościach definiujących działalność gospodarczą ani nie miał takiego zamiaru

2)wykorzystywał te nieruchomość wyłącznie dla celów osobistych – własnych oraz najbliższej swojej rodziny - to taka nieruchomość stanowi jego majątek prywatny.

Podobna argumentacja została zaprezentowana np. w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., (sprawa C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE), gdzie Trybunał stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych. Podobne stanowisko zajmuje Dyrektor KIS. W interpretacji z 17.03.2023 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.20.2023.3.MN stwierdzono: „Przymiot majątku prywatnego może być nadany jedynie wówczas, gdy podatnik w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazuje zamiar jej wykorzystywania w ramach majątku osobistego”. Natomiast w interpretacji z 2.06.2023 r., nr 0113-KDIPT1-1.4012.258.2023.4.MGO przywołano wyroki TSUE, w którym Trybunał wskazywał, jaka przesłanka definiuje majątek prywatny. Wskazano w niej, że: „Zasadne jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie «majątku prywatnego» nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Trybunał w orzeczeniu tym potwierdził, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot.

Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Zatem «majątek prywatny» to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.”

Pana stanowisko, iż nieruchomość stanowi majątek prywatny Dłużników potwierdza także sposób finansowania zakupu gruntu; zakup był bowiem finansowany kredytem mieszkaniowym Własny Kąt Hipoteczny. Dłużnicy we wniosku o kredyt mieszkaniowy oświadczyli, iż kupują działkę na zaspokojenie własnego celu mieszkaniowego. Do realizacji tego celu nie doszło wyłącznie z przyczyn, na które Dłużnicy nie mieli wpływu. Kwestia prawidłowości udzielenia kredytu finansowego na zakup gruntu, który w planie miejscowym jest przeznaczony w 80% na cele rekreacyjne, a jedynie w 20% pod budowę domu mieszkalnego dla właściciela nieruchomości była podnoszona w toku postępowania egzekucyjnego, jednak kwestia ta została rozstrzygnięta na korzyść Dłużników – właśnie ze względu na zapisy planu miejscowego, które wprost określają możliwość wybudowania budynku mieszkalnego na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych właściciela gruntu.

To zaś w Pana ocenie przesądza o tym, że żadne z Dłużników nie wystąpi w tej transakcji jako podatnik VAT, a w konsekwencji Pan nie wystąpi jako płatnik tego podatku.

Ad 2)

W przypadku uznania przez organ interpretacyjny, że działania Dłużnika … powodują, iż nieruchomość nie stanowi jego majątku prywatnego, stoi Pan na stanowisku, że transakcja powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług, a jedynym podatnikiem powinien zostać pan …. Przemawiają za tym dwie okoliczności faktyczne: 1) w roku 2011 …. złożył wniosek do Starostwa Powiatowego w … o przeniesienie praw i obowiązków wynikających z decyzji nakazującej rewitalizację gruntu na przedsiębiorstwo działające pod nazwą … z siedzibą we …. Pan … złożył ten wniosek w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik państwa …., jednak decyzja miała zostać przeniesiona na jego firmę, a nie na trzy osoby będące współwłaścicielami nieruchomości. Gdyby doszło do przeniesienia decyzji o rewitalizacji gruntu, to jej beneficjentem byłby wyłącznie Pan …; 2) jedynie Pan … został uznany winnym w postępowaniu karnym związanym z samowolnym zwożeniem gruzu i odpadów w celu zasypania terenów pokopalnianych; Państwo … nie zostali natomiast uznani winnymi popełnienia czynu z art. 183 par. 1 KK. Wskazuje to na to wyłączną aktywność Dłużnika … w odniesieniu do gruntu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.t.u., pod pojęciem dostawy towaru rozumie się wydanie towaru do władania nim jak właściciel. Tak więc podatnikiem jest ten podmiot, który włada towarem - nieruchomością – „jak właściciel”, nawet, jeśli ma jedynie status współwłaściciela. Jak to zauważył NSA w wyroku dotyczącym sprzedaży nieruchomości przez współwłaścicieli ułamkowych: „W sytuacji, gdy nieruchomość nabyto na współwłasność, ale jest ona wykorzystywana w całości przez jedną osobę, to jej sprzedaż podlega opodatkowaniu według zasad właściwych dla działalności gospodarczej. To przedsiębiorca w sensie ekonomicznym kontroluje nieruchomość, którą nabył z zamiarem dalszej odsprzedaży. Ważne na gruncie VAT są zatem skutki ekonomiczne, czynności faktyczne, nie zaś relacje majątkowe funkcjonujące na gruncie prawa cywilnego.

Dla określenia podatnika VAT, znaczenie ma okoliczność, kto w rzeczywistości podjął czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. W przypadku sprzedaży nieruchomości należącej do współwłaścicieli w częściach ułamkowych, za zbywcę (stronę transakcji – czynności opodatkowanej dostawy) należało uznać wyłącznie skarżącą, będącą podatnikiem VAT. Stan własnościowy sprzedawanej nieruchomości, czy też uprawnienia do rozporządzania nieruchomością nie miały znaczenia dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług.” (wyrok z 8.10.2021 r., I FSK 731/18).

W sprawie będącej przedmiotem wniosku Państwo … od dnia zakupu pozostawali biernymi współwłaścicielami, choćby z powodu przebywania poza granicami kraju. Jedyna ich aktywność sprowadziła się do udzielenia pełnomocnictwa panu … do działania w sprawie przeniesienia decyzji o rewitalizacji gruntu. Jednocześnie jednak decyzja miała zostać przeniesiona na firmę ….. To zaś wskazuje, w Pana ocenie, na brak aktywności p. …, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, że nie wykazali się żadną aktywnością charakterystyczną dla podatników VAT w odniesieniu do własnego gruntu. Jedynym aktywnym podmiotem w tej sprawie pozostawał Pan …..

Reasumując, stoi Pan na stanowisku, że transakcja nie podlega podatkowi VAT, jednak w przypadku uznania przez organ interpretacyjny, że powinna zostać opodatkowana tym podatkiem, jedynym podatnikiem będzie Dłużnik … w odniesieniu do całego gruntu (całej ceny za grunt). Oznacza to, że mimo iż nieruchomość należy do trzech osób, w przypadku uznania, że transakcja podlega podatkowi VAT, komornik powinien wystawić fakturę, o której mowa w art. 106c u.p.t.u. jedynie w imieniu i na rzecz p. …., gdzie kwota podatku będzie obliczona w stosunku do całej ceny sprzedaży.

Jak to zauważył NSA w wyroku z 8.10.2021 r., I FSK 731/18, w przypadku sprzedaży nieruchomości należącej do współwłaścicieli w częściach ułamkowych, za zbywcę (stronę transakcji – czynności opodatkowanej dostawy) należało uznać wyłącznie jedną osobę ze współwłaścicieli, będącą podatnikiem VAT. Dla określenia statusu podatnika VAT w danej transakcji znaczenie ma okoliczność, kto w rzeczywistości podjął czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Na gruncie VAT ważne są bowiem skutki ekonomiczne, nie zaś relacje majątkowe funkcjonujące na gruncie prawa cywilnego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Pan przedstawił we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 18 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). W myśl powołanego przepisu:

Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy, jest:

Przepis art. 30 § 1 cyt. ustawy stanowi, że:

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

W świetle przedstawionych powyżej przepisów zarówno grunt, jak i budynek lub budowla spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług, w rozumieniu art. 7 bądź art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Określona czynność jest opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik - właściciel nieruchomości – jest podatnikiem podatku VAT, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy tej nieruchomości.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE:

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że jako komornik prowadzi Pan postępowanie egzekucyjne przeciwko trzem Dłużnikom. Przedmiotem egzekucji jest niezabudowana nieruchomość gruntowa o nr … - działka nr ….. Nieruchomość jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i oznaczona jest w nim symbolem UT7 - UT– teren usług rekreacji i turystyki, w tym funkcje hotelowe, pensjonatowe, a także stadnina koni wraz z infrastrukturą. Jednocześnie plan zezwala na budowę na tym gruncie budynków mieszkalnych przeznaczonych wyłącznie na własne potrzeby mieszkaniowe właścicieli tej nieruchomości. Zgodnie z uchwałą nr …. Rady Miejskiej w …. z 19.01.2006 r. w § 5 pkt 5 ust. 6 na działce …. dopuszcza się wyłącznie zabudowę mieszkaniową dla właściciela oraz zarządcy terenu, co wyklucza dalszy podział i obrót tym terenem i jednocześnie umożliwia budowę domu mieszkalnego na terenie przeznaczonym na cele usługowe. Mimo zapisów w planie miejscowym nieruchomość będąca przedmiotem wniosku nie nadaje się jednak w tej chwili pod żadną zabudowę, ponieważ stanowi ona niezrekultywowane tereny powydobywcze i jest prawie całkowicie zniszczona przez poprzednich właścicieli, którzy prowadzili na tym terenie kopalnię ….

Ponadto z treści aktu notarialnego dokumentującego zakup nieruchomości wynika, że nabycie gruntu nastąpiło do majątku osobistego Dłużników na własne cele mieszkaniowe i jest finansowane kredytem mieszkaniowym Własny Kąt Hipoteczny. Jednocześnie we wniosku o kredyt mieszkaniowy Dłużnicy oświadczyli, iż kupują działkę na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.

Analiza okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że działka nr …. została nabyta przez Dłużników do celów osobistych. Zatem Dłużnicy nie będą działali w odniesieniu do sprzedaży działki nr …. w charakterze podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a sprzedaż działki nr …. nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

W związku z tym, zbycie przedmiotowej działki nr … nie będzie dokonane w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i będzie działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Skoro zatem Dłużnicy z tytułu omawianej transakcji nie wystąpią w charakterze podatników podatku VAT, również dostawa dokonana przez Pana jako Komornika sądowego nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. Zatem w przypadku sprzedaży przedmiotowej działki nr …. w toku postępowania egzekucyjnego nie będzie Pan jako płatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 18 ustawy – zobowiązany do odprowadzenia podatku VAT od tej dostawy.

W związku z tym, że Pana stanowisko w zakresie pytania nr 1 uznałem za prawidłowe, odstąpiłem od udzielenia odpowiedzi na pytanie nr 2, ponieważ zostało ono zadane warunkowo.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli sytuacja Pana będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm. dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).