Interpretacja indywidualna z dnia 26 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.728.2023.1.SH

1. Czy koszty finansowania dłużnego wyłączone w danym roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. w kolejności od poniesionych najwcześniej, w szczególności przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego. 2. Czy ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, o których mowa ww. przepisie, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowania dłużnego wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w latach poprzednich, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 grudnia 2023 r., za pośrednictwem platformy ePUAP, wpłynął Państwa wniosek z 7 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

- koszty finansowania dłużnego wyłączone w danym roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. w kolejności od poniesionych najwcześniej, w szczególności przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego;

- ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, o których mowa ww. przepisie, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowania dłużnego wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w latach poprzednich, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega w Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy). Spółka należy do grupy kapitałowej (tj. Grupy I.). Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych.

Wnioskodawca w zakresie swojej działalności ponosił w latach ubiegłych oraz w 2023 roku i planuje ponosić również w przyszłości (w tym latach kolejnych) koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”). Ponieważ nadwyżka kosztów finansowania dłużnego w latach ubiegłych przekraczała limit określony w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, odpowiednia część tych kosztów była przez Wnioskodawcę wyłączana z kosztów uzyskania przychodów danego roku. Spółka zakłada, że takie nadwyżki kosztów finansowania dłużnego mogą wystąpić również w przyszłości (w 2023 roku oraz latach kolejnych).

Pytania

1. Czy koszty finansowania dłużnego wyłączone w danym roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. w kolejności od poniesionych najwcześniej, w szczególności przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego?
2. Czy ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, o których mowa ww. przepisie, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowania dłużnego wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w latach poprzednich, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad 1.

Zdaniem Spółki, koszty finansowania dłużnego wyłączone w danym roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”) mogą być ujmowane w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, na zasadach wynikających z reguły FIFO, tj. w pierwszej kolejności mogą być ujmowane w kosztach wydatki poniesione najwcześniej, co oznacza również możliwość ich ujmowania przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego.

W rezultacie prawidłowa jest sytuacja, w której w danym roku w kosztach uzyskania przychodów w pierwszej kolejności zostaną ujęte koszty finansowania dłużnego z lat poprzednich (czyli takie, które Spółka zobowiązana była wyłączyć w latach ubiegłych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, a które nie zostały dotychczas zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT), a dopiero w następnej kolejności zostaną ewentualnie ujęte koszty bieżące finansowania dłużnego - w zależności od wielkości:

1. kosztów finansowania dłużnego wykraczających ponad limity ustalone dla lat poprzednich oraz

2. limitu obowiązującego dla danego roku.

Uwzględniając powyższe możliwa i prawidłowa jest m.in. sytuacja, w której w danym roku podatkowym w kosztach uzyskania przychodów zostaną ujęte wyłącznie koszty finansowania dłużnego z lat poprzednich (z pominięciem kosztów bieżących - jeśli limit obowiązujący dla danego roku zostanie w pełni wykorzystany poprzez ujęcie kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich).

Możliwa i prawidłowa jest również sytuacja, że ustalony w danym roku limit zostanie w części „wypełniony” kosztami finansowania dłużnego z lat poprzednich, a w części bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego - jeśli limit obowiązujący dla danego roku zostanie tylko częściowo wykorzystany poprzez ujęcie kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich.

Ad 2.

Zdaniem Spółki, ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT przez poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, o których mowa ww. przepisie, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowanie dłużnego wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w latach poprzednich, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.

Uzasadnienie Wnioskodawcy:

Ad 1 i Ad 2.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT: Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] * 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Spółka wskazuje, że przedstawia powyżej wersję przepisu w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia niniejszego wniosku. W latach poprzednich przepis miał inne brzmienie, co jednak nie ma istotnego wpływu na kwestię będącą przedmiotem wniosku - tym samym Spółka odstępuje od cytowania poprzednich wersji ww. przepisu.

Art. 15c ust. 3 ustawy o CIT stanowi natomiast, że: przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Z kolei, zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT: koszty finansowania dłużnego wyłączone w roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ust. 1 podlegają zaliczeniu do takich kosztów w następnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.

Powołane powyżej przepisy ustawy o CIT (ani żadne inne przepisy ww. ustawy) nie wskazują, w jakiej kolejności należy ujmować w kosztach uzyskania przychodów nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, nie wskazują również czy nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, można ująć przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego. Powyższe zdaniem Wnioskodawcy przemawia za uznaniem, iż tego rodzaju techniczne kwestie odliczenia pozostawione zostały uznaniu podatników. Przepisy wskazują jedynie, że może to nastąpić zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach przysługującego w danym roku limitu.

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe i prawidłowe jest wobec powyższego zastosowanie jednej z metod rachunkowych. Najbardziej odpowiednią zdaniem Spółki, jest w tym przypadku metoda FIFO - pierwsze weszło, pierwsze wyszło. Zwłaszcza, iż zauważyć należy, że w praktyce takie podejście jest np. powszechnie stosowane m.in. przy rozliczaniu strat z lat ubiegłych - gdzie jeśli podatnik nie zastosowałby metody FIFO, mógłby utracić prawo do pomniejszenia dochodu danego roku o odpowiednią część straty ze względu na upływ przewidzianego dla takiego odliczenia pięcioletniego okresu. W ocenie spółki stanowi to dodatkowy, pomocniczy argument w ocenie rozpatrywanej kwestii.

Stosowanie metody FIFO w rozpatrywanym przypadku oznaczałoby, że w danym roku w kosztach uzyskania przychodów najpierw należałoby ujmować te koszty finansowania dłużnego, które zostały poniesione najwcześniej (a nie były ujęte w kosztach dla celów podatkowych w roku ich poniesienia ani ujmowane w latach kolejnych na podstawie art. 15c ust. 18 ze względu na przedmiotowe ograniczenia), co oznacza również możliwość ich ujęcia przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego.

Należy więc stwierdzić, że zarówno brzmienie art. 15c jak również pozostałych przepisów ustawy o CIT nie stoi na przeszkodzie stosowaniu metody FIFO w rozliczeniu wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w poprzednich latach, kosztów finansowania dłużnego. Żadne przepisy prawa podatkowego nie wykluczają bowiem możliwości skorzystania z tej reguły dla potrzeb rozliczania w danym roku kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich (w tym ujmowania kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego).

Wobec powyższego uznać należy, że skoro ustawodawca nie określił wprost w ustawie o CIT szczegółowych zasad rozliczania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich, pozostawiając do decyzji podatników, w jaki sposób technicznie rozliczyć nieodliczone wcześniej koszty, to w szczególności możliwe jest stosowanie metody FIFO w odniesieniu do wszystkich kosztów finansowania dłużnego (tzn. kosztów bieżących oraz kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w latach poprzednich).

Oznacza to, że w danym roku można ująć w kosztach uzyskania przychodów najpierw koszty z lat poprzednich, w kolejności od poniesionych najwcześniej, a następnie - jeśli wynikający z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT limit przysługujący Spółce w tym danym roku nie został jeszcze przekroczony - koszty bieżące (do wysokości limitu, który jest wspólny dla kosztów z lat poprzednich jak i bieżących).

W konsekwencji może się również zdarzyć (i jest do sytuacja prawidłowa), że w danym roku w kosztach uzyskania przychodów zostaną ujęte wyłącznie koszty finansowania dłużnego z lat poprzednich, nieuwzględnione przy kalkulacji podstawy opodatkowania za te lata ze względu na ograniczenia przewidziane w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, a kwota kosztów bieżących zostanie w całości wyłączona z kosztów podatkowych z możliwością rozliczenia ich w latach kolejnych na zasadach wynikających z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT. Możliwa i prawidłowa jest również sytuacja, że ustalony w danym roku limit zostanie w części „wypełniony” kosztami finansowania dłużnego z lat poprzednich, a w części bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że za zastosowaniem metody FIFO dla rozliczeń w danym roku kosztów finansowania dłużnego z lat poprzednich (również przed bieżącymi kosztami finansowania dłużnego danego roku podatkowego), przemawia także wykładnia celowościowa art. 15c ust. 18 ustawy o CIT. Celem wskazanego ustępu jest umożliwienie podatnikom rozliczenia wyłączonych zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy kosztów finansowania dłużnego w pięciu kolejnych latach podatkowych. Metoda FIFO pozwala w najpełniejszy sposób zrealizować wskazany cel, gdyż zapobiega sytuacji, w której podatnik straciłby możliwość rozliczenia uprzednio wyłączonych z kosztów dla celów podatkowych, kosztów finansowania dłużnego ze względu na upływ pięcioletniego okresu.

Należy również wyraźnie podkreślić, że gdyby zamiarem ustawodawcy było, aby w pierwszej kolejności w kosztach uzyskania przychodów ujmowane były zawsze koszty finansowania dłużnego z roku bieżącego (a dopiero potem koszty finansowania dłużnego z lat poprzednich), to niewątpliwie zostałoby to wprost wskazane w ustawie o CIT - a takiego wskazania brak.

Spółka wskazuje ponadto, że możliwość stosowania metody FIFO w odniesieniu do reguły z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT została potwierdzona przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w licznych interpretacjach indywidualnych m.in.:

- z 18 maja 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.39.2020.2.PB,

- z 16 września 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.279.2020.1.PB,

- z 27 października 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.333.2021.3.AW,

- z 30 listopada 2021 r., Znak: 0111-KDWB.4010.87.2021.1.KP,

- z dnia 30 września 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.475.2022.1.ES,

- z dnia 23 maja 2023 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.155.2023.1.IN.

Wskazać również należy, że możliwość stosowania metody FIFO w odniesieniu do reguły z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT, prowadzi w konsekwencji do uprawnionego w świetle obowiązujących przepisów i logicznego wniosku, że ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego (o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT), przez poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, należy w tym przypadku rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowanie dłużnego wyłączone w latach poprzednich (czyli takie, które Spółka zobowiązana była wyłączyć w latach ubiegłych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT).

Szczególnego podkreślenia wymaga, że wskazanie przez ustawodawcę w art. 15c ust. 18 ustawy o CIT sformułowania „zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów” w ocenie Spółki prowadzi do wniosku, że przepisu art. 15c ust. 18 ustawy o CIT nie należy interpretować w oderwaniu od wskazanego w tym przepisie odniesienia do ust. 1-17 (w szczególności ust. 1 i ust. 3).

Tymczasem łączna wykładania art. 15c ust. 1, 3 i 18 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że w przypadkach występowania w rozliczeniu danego roku podatkowego zarówno bieżących kosztów finansowania dłużnego jak i kosztów finansowania dłużnego wyłączonych w latach poprzednich (tych jeszcze nie odliczonych w kosztach uzyskania przychodów), ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, (o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT), przez poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowania dłużnego wyłączone w latach poprzednich.

Gdyby bowiem alternatywnie ustalać nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT w inny sposób np. biorąc pod uwagę wyłącznie bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego, a dopiero w drugim etapie uwzględniać, koszty finansowanie dłużnego wyłączone w latach poprzednich, w rzeczywistości prowadziłoby to do dwuetapowego procesu ustalania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, co w ocenie Spółki nie byłoby w żaden sposób zgodne z odniesieniem w art. 15c ust. 18 do zasad określonych w ust. 1-17 - powyższe regulacje (w szczególności ust. 3) jednoznacznie wskazują jedynie na jednoetapowy proces ustalania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.

Jednocześnie inny sposób ustalania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego (o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT), aniżeli uwzgledniający zarówno bieżące koszty finansowania dłużnego jak i koszty finansowania dłużnego wyłączone w latach poprzednich, uniemożliwiałby zastosowanie w praktyce metody FIFO w odniesieniu do reguły z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.

Zwłaszcza, że przepis art. 15c ust. 18 ustawy o CIT odwołuje się również m.in. do obowiązujących w danym roku limitów wynikających z przepisów ust. 1-17. Limit do którego należy odnieść nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, ustalany jest w oparciu o regulację art. 15c ust. 1. Gdyby zatem hipotetycznie przyjąć (z czym Spółka się nie zgadza), że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego (o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT), powinna być kalkulowana wyłącznie z uwzględnieniem bieżących kosztów finansowania dłużnego danego roku podatkowego, tj. bez uwzględnienia kosztów finansowanie dłużnego wyłączonych w latach poprzednich (czyli takich, które Spółka zobowiązana była wyłączyć w latach ubiegłych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT), prowadziłoby to do całkowicie nielogicznego i nieuzasadnionego przepisami wniosku, że tych drugich kosztów limit w zasadzie nie obowiązuje (a takie uznanie byłoby, jak się wydaje, wnioskiem sprzecznym z celem ustawodawcy, dotyczącym ograniczenia ujmowania w kosztach uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego - ujmowania ponad ustalony w danym roku limit).

Spółka stoi zatem na stanowisku, że ustalając nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, o których mowa ww. przepisie, należy rozumieć bieżące koszty finansowania dłużnego danego roku podatkowego oraz koszty finansowanie dłużnego wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w latach poprzednich, a które nie zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, zarówno w zakresie pytania nr 1 jak i pytania nr 2 stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny Państwa stanowiska w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 oraz Nr 2.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz., 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

 - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

 - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi: