Wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2022 r., sygn. II OSK 1176/19

Dnia 25 stycznia 2022 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Robert Sawuła Sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2018 r., sygn. akt II SA/Wr 657/18 w sprawie ze skargi P. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2018 r., Nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2018 r., sygn. akt II SA/Wr 657/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę na zaskarżoną decyzję Wojewody [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej. Stan faktyczny i prawny sprawy przedstawia się następująco.

Decyzją z dnia [...] października 2017 r., nr [...], Starosta Powiatu W. zatwierdził projekt budowlany i udzielił skarżącej Spółce – P. sp. z o.o. w W. pozwolenia na budowę inwestycji pn.: "Bezobsługowa stacja bazowa telefonii komórkowej [...] nr [...] na działce nr [...] i [...] w R., gmina S.".

Odwołania od ww. decyzji wnieśli: M. C., M. P., W. P., B. K., R. Z., M. K., D. M. oraz R. B..

Zaskarżoną decyzją Wojewoda [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a., uchylił ww. decyzję Starosty i odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielania pozwolenia na budowę ww. inwestycji.

Organ odwoławczy wskazał, że planowana inwestycja położona jest na terenie oznaczonym w planie miejscowym symbolem A33U. Zgodnie z § 11 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy Ś. nr [...] z [...] czerwca 1999 r. (Dz. Urz. Woj. [...]), poza przeznaczeniem pod usługi, handel i rzemiosło oraz obsługę podróżnych, jako funkcję uzupełniającą dopuszcza się zabudowę mieszkaniową. Natomiast plan miejscowy nie zawiera żadnych uregulowań dotyczących rozmieszczenia inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w postaci stacji bazowej telefonii komórkowej, do których zalicza się przedmiotowa inwestycja (art. 2 pkt 5 i art. 15 ust. 3 pkt 4a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz § 3 pkt 8 i § 4 ust. 1 planu miejscowego). Natomiast to, że plan miejscowy dopuszcza w granicach całego terenu objętego planem lokalizowanie urządzeń i sieci infrastruktury technicznej, niezbędnych dla obsługi realizowanych budynków i budowli wraz z wydzieleniem dla nich niezbędnych działek (§ 10 ust. 3 planu miejscowego), nie może być odczytana jako konkretne wskazanie lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w postaci stacji bazowej telefonii komórkowej. Inna interpretacja tych zapisów oznaczałaby bowiem, że praktycznie na każdej jednostce strukturalnej planu przewidziana została budowa zamierzenia w postaci stacji bazowej telefonii komórkowej, co niewątpliwie nie odpowiada intencji lokalnego prawodawcy ani wymogom konkretnego wskazania rozmieszczenia inwestycji celu publicznego. W tych warunkach prawnych niniejszej sprawy zastosowanie znajduje art. 46 ust. 2 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U z 2017 r. poz. 2062 ze zm.), zwanej dalej "u.w.r.u.". Dlatego istotne znaczenie w sprawie odgrywa przeznaczenie mieszane terenu objętego inwestycją, gdzie dopuszcza się zabudowę mieszkaniową, która nie została zdefiniowana. W planie natomiast występuje sformułowanie "zabudowa mieszkaniowa o niskiej intensywności", które to pojęcie także nie zostało dookreślone. Organ wskazał, że jeśli chodzi o pojęcie zabudowy mieszkaniowej to dotyczy ono zarówno budynków jednorodzinnych, jak i wielorodzinnych (odpowiednio: § 3 pkt 2 i 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie i art. 3 pkt 2a Prawa budowlanego). W realiach analizowanego planu miejscowego, w pojęciu zabudowy mieszkaniowej będzie mieścić się także zabudowa mieszkaniowa o niskiej intensywności. Wobec takich ustaleń organ odwoławczy stwierdził, że na terenie oznaczonym w planie symbolem A33U przewidziano w istocie przeznaczenie mieszane. Powołując się na stanowisko wyrażone orzecznictwie sądowoadministracyjnym, organ odwoławczy przyjął, że art. 46 ust. 2 u.w.r.u. nie reguluje sytuacji, gdy na danym terenie przewidziane są funkcje mieszane. Wykładnia językowo-logiczna tego przepisu prowadzi do wniosku, że niezależnie od występowania pozostałych funkcji, jeżeli na danym terenie przewidziana jest funkcja mieszkalna jednorodzinna, budowa infrastruktury telekomunikacyjnej, innej niż o nieznacznym oddziaływaniu, jest niedopuszczalna. Do wniosku takiego powinien prowadzić także ochronny charakter tej regulacji w stosunku do zabudowy jednorodzinnej (por. wyrok WSA w Gdańsku z 29 czerwca 2016 r., II SA/Gd 176/16; wyrok WSA we Wrocławiu z 5 maja 2017 r., II SA/Wr 76/17). W świetle takich ustaleń oraz biorąc pod uwagę parametry techniczne zamierzenia objętego wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę, organ odwoławczy nie zaliczył planowanej inwestycji do infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu (z uwagi na wysokość antenowej konstrukcji wsporczej), w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 4 u.w.r.u. W konsekwencji Wojewoda uznał jej lokalizację za niedopuszczalną na terenie przeznaczonym w planie miejscowym pod budownictwo jednorodzinne.