Interpretacja indywidualna z dnia 19 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.678.2023.2.MF

Dotyczy ustalenia: - czy zakupiony budynek mieszkalny będzie stanowić u Wnioskodawcy środek trwały; - jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie negatywna to czy wartość zakupionego budynku mieszkalnego oraz koszty jego wyburzenia będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty podatkowe.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 10 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia:

- czy zakupiony budynek mieszkalny będzie stanowić u Wnioskodawcy środek trwały;

- jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie negatywna to czy wartość zakupionego budynku mieszkalnego oraz koszty jego wyburzenia będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty podatkowe.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 stycznia 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich przychodów na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Działalność Wnioskodawcy polega m.in. na prowadzeniu wynajmu nieruchomości własnych a także prowadzeniu sklepów spożywczych pod szyldem jednej z marek franczyzowych. Wnioskodawca posiada już kilka takich placówek handlowych.

Wnioskodawca jest m.in. właścicielem nieruchomości położonej w (…). Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę w (…). Nieruchomość ta składa się z kilku działek (przy czym jedna z działek jest w użytkowaniu wieczystym Wnioskodawcy) zabudowanych trzema budynkami magazynowanymi o pow. użytkowej odpowiednio: (…) a także trzema budynkami handlowo-usługowymi o pow. użytkowej: (…). Dodatkowo na nieruchomości znajdują się budowle m.in. płot, plac. Zabudowania istniały w momencie zakupu nieruchomości przez Wnioskodawcę. Przedmiotowe budynki oraz budowle ujęte zostały w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Wnioskodawca co miesiąc dokonuje odpisu amortyzacyjnego zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wszystkie budynki oraz towarzyszące im budowle są wynajmowane osobom trzecim i z tytułu najmu Wnioskodawca uzyskuje co miesięczne przychody w postaci czynszu najmu.

Z uwagi na stan budynków oraz mając na uwadze zwiększenie zysków z nieruchomości Wnioskodawca podjął decyzję o przeprowadzeniu inwestycji na nieruchomości. Inwestycja polega na:

1) rozbiórce wszystkich obiektów znajdujących się na nieruchomości

2) wybudowaniu nowych obiektów wraz z niezbędną infrastrukturą drogową.

Na pierwszym etapie inwestycji Wnioskodawca uzyskał w (…) od (…) pozwolenie na rozbiórkę (…) budynków handlowo-usługowych i magazynowych. Decyzja stała się ostateczna w dniu (…). Prace rozbiórkowe zaplanowano rozpocząć na koniec (…). Prace związane z rozbiórką zlecono profesjonalnej firmie budowlanej. Wnioskodawca po wyburzeniu budynków i uprzątnięciu terenu zamierza wybudować na nieruchomości dwa budynki wraz z infrastrukturą drogową. Obecnie trwają prace projektowe przy czym do ich zakończenia niezbędne jest wyburzenie obecnych budynków i budowli. Wnioskodawca następnie wystąpi o wydanie pozwolenia na budowę na planowaną inwestycję. Prace drugiego etapu będą realizowane niezwłocznie po uzyskaniu i uprawomocnieniu się pozwolenia na budowę.

Wnioskodawca po zakończeniu drugiego etapu inwestycji zamierza ponownie wynająć nieruchomość a także w jednym z budynków planuje otworzyć działalność handlową (sklep spożywczy) lub ewentualnie również go wynająć pod taką działalność.

Wnioskodawca nie zamierza zmieniać profilu prowadzonej działalności gospodarczej czy to w sposób faktyczny czy też formalny poprzez zmianę umowę Spółki i wprowadzenie zmian w zapisach dot. rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nadal będzie zajmował się wynajmem i działalnością handlową polegającą na prowadzeniu sklepów spożywczych na podstawie umowy franczyzowej. Po oddaniu budynków i budowli do użytkowania Wnioskodawca ujawni je w prowadzonej ewidencji środków trwałych i będzie je amortyzował.

Odnośnie ww. nieruchomości i planowanej na niej inwestycji Wnioskodawca otrzymał interpretację indywidualną Znak: (…).

W związku z planowaną tamże inwestycją do Wnioskodawcy zwrócił się właściciel sąsiedniej nieruchomości z propozycją zakupu przez Wnioskodawcę tej nieruchomości. Nieruchomość sąsiednia zabudowana jest budynkiem mieszkalnym, który jest obecnie zamieszkały. Właściciel sąsiedniej nieruchomości m.in. ze względu na planowaną inwestycję przez Wnioskodawcę zamierza zbyć tę nieruchomość i kupić dom/mieszkanie w spokojniejszej okolicy. Wnioskodawca wstępnie wyraził chęć zakupu nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość zostanie włączona do inwestycji, której dotyczył poprzedni wniosek o interpretację z przeznaczeniem na powiększenie planowanego parkingu.

W związku z tym planem Wnioskodawca wyburzy budynek mieszkalny i w jego miejsce powstanie parking. Wnioskodawca planuje wyburzenie budynku niezwłocznie po otrzymaniu decyzji na rozbiórkę. Wyburzenie zostanie zlecone firmie budowlanej, której powierzono realizację inwestycji. Wnioskodawca będzie ponosił koszty wyburzenia. Przedmiotowa nieruchomość stanowi prywatną własność tj. nie jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej przez sąsiada, będzie to sprzedaż prywatnego majątku. Wartość budynku zostanie wyszczególniona w akcie notarialnym dokumentującego zakup nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 15 stycznia 2024 r. wskazaliście Państwo, iż:

Spółka po zakupie budynku mieszkalnego nie ma zamiaru go użytkować, w tym wynajmować, czy dzierżawić. Budynek jest przeznaczony wyłącznie do rozbiórki celem budowy w jego miejscu parkingu w ramach realizowanej inwestycji budowlanej. Przedmiotowy parking po oddaniu do użytkowania będzie stanowił odrębny środek trwały i zostanie wykazany w odrębnej pozycji w ewidencji środków trwałych jako, że będzie służył wszystkim nowo wybudowanym budynkom.

Pytania

 1. Czy zakupiony budynek mieszkalny będzie stanowić u Wnioskodawcy środek trwały?

 2. Jeżeli odpowiedź na powyższe zapytanie będzie twierdząca to czy strata powstała w związku z likwidacją w nie pełni zamortyzowanych środków trwałych stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów?

 3. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie negatywna to czy wartość zakupionego budynku mieszkalnego oraz koszty jego wyburzenia będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty podatkowe?

4.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zakupiony budynek mieszkalny nie będzie stanowił środka trwałego. Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei zgodnie z art. 16c pkt 2a amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.

Mając na uwadze, że Wnioskodawca nie zamierza użytkować budynku mieszkalnego a jego wyburzenie ma nastąpić w zasadzie zaraz po jego nabyciu w ocenie Wnioskodawcy przedmiotowy budynek nie będzie stanowić środka trwałego.

Ad. 3

Przyjmując, że przedmiotowy budynek nie będzie stanowił środka trwałego należy rozważyć czy koszt nabycia tego budynku oraz koszty prac wyburzeniowych mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 15 ustawy o CIT, poniesiony przez podatnika wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jeżeli jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów ze źródła przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych ze źródła przychodów, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma więc cel, w jakim wydatek został poniesiony.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

- „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

- „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

- „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, "uchronić przed zapomnieniem".

Skoro wyburzenie budynku ma ścisły związek z kontynuacją działalności a w zasadzie jej rozszerzeniem to Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatki na likwidację tego budynku będą stanowiły koszty uzyskania przychodów. Stanowisko to potwierdza interpretacja: DKIS z dnia 9 lutego 2018 r. znak: 0111-KDIB1-3.4010.398.2017.2.MBD.

Z kolei wartość zakupu tego budynku, wyrażona jako część ceny zakupu również będzie stanowić koszt uzyskania przychodu jako, że nie jest to żaden z kosztów wyrażonych w art. 16 ust. 1 w szczególności nie jest to koszt wskazany pkt 1 powołanego artykułu. W związku z tym, że przedmiotowy budynek nie jest środkiem trwałym jego likwidację należy potraktować jak likwidację towaru. Bez wątpienia likwidacja budynku mieszkalnego jest uzasadniona ekonomicznie i wpłynie w przyszłości na osiąganie przychodów przez Wnioskodawcę. W konsekwencji wydatki na likwidację budynku ale również koszty jego nabycia będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku trwałego wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a-16c ustawy o CIT

W świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

 a. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

 b. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

 c. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak wynika z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

- zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

- stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,

- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

- nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT

W świetle art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W art. 16g ustawy o CIT zostały wskazane zasady ustalania wartości początkowej składników majątku trwałego stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się, w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT:

za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Powiększają one wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie (zostanie wytworzony) po zakończeniu inwestycji (art. 15 ust. 6 ustawy o CIT).

Tak więc, wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone środki trwałe, staną się ‒ co do zasady ‒ kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

W przypadku wytworzenia we własnym zakresie środka trwałego, wartością początkową tego środka jest koszt jego wytworzenia obejmujący:

- wartość w cenie nabycia zużytych rzeczowych składników majątku, tj. w szczególności materiały, z których został wykonany środek trwały,

- wartość w cenie nabycia, wykorzystanych usług obcych, tj. usług związanych bezpośrednio z samym procesem wytworzenia, a także usług niezwiązanych bezpośrednio z wytworzeniem lecz niezbędnych do uczynienia składnika majątku zdatnym do używania, np. są to niezbędne ekspertyzy obiektów budowlanych,

- koszty wynagrodzeń wraz z narzutami,

- inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Analiza przywołanego powyżej przepisu art. 16g ust. 4 ustawy o CIT upoważnia do stwierdzenia, że wydatki ponoszone w związku z wytwarzaniem przez podatnika środka trwałego powinny być uwzględnione w wartości początkowej tego środka trwałego, gdy pomiędzy tymi wydatkami, a wytworzeniem środka trwałego istnieje ścisły, bezpośredni, związek. Dla ustalenia istnienia ścisłego związku poniesionych wydatków z procesem wytwarzania środków trwałych, istotne znaczenie ma orzecznictwo sądów administracyjnych, z którego wynika, że kosztami dającymi się zaliczyć do wartości początkowej wytworzonych środków trwałych są wydatki, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytworzył środka trwałego we własnym zakresie (por. Wyroki WSA we Wrocławiu z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 264/13 oraz WSA w Warszawie z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1665/08).

Jednocześnie należy wskazać, że sformułowana w art. 16g ust. 4 ustawy o CIT definicja wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, stanowiąca w istocie wyliczenie kosztów, które mogą stanowić podstawę ustalenia wartości początkowej wytwarzanego przez podatnika we własnym zakresie środka trwałego, z uwagi na dopełniające ją sformułowanie „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych”, ma charakter otwarty (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1860/14: „(...) W ocenie Sądu - zgodnie z wskazanymi wyżej przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego poniesione od momentu rozpoczęcia inwestycji, aż do momentu przekazania środka do używania mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych. Nakład inwestycyjny – zgodnie z art. 16g ust. 4 PDOPrU oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe. Katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego, powiększających jego wartość początkową ma charakter otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. Zasadne jest twierdzenie, że decydujące znaczenie dla zakwalifikowania danego wydatku do kosztów wytworzenia środka trwałego ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym przedsięwzięciem - środkiem trwałym, co wynika z art. 16g ust. 4 PDOPrU”).

Zatem, do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka do używania. Nakład inwestycyjny, w myśl powyższej regulacji, oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe.

Natomiast użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Z przytoczonych wyżej regulacji wynika, że na wartość początkową środka trwałego składają się wszystkie koszty poniesione w związku z budową środków trwałych, a zatem mogą to być m.in. koszty wyburzenia likwidowanych środków trwałych bądź innych składników majątku, jeżeli czynność ta pozostaje w związku z prowadzoną inwestycją. Przedmiotowe koszty stanowią bowiem prace wstępne, przygotowujące miejsce pod nową inwestycję. Ponadto, dla prawidłowego rozliczenia kosztów wytworzenia środków trwałych znaczenie ma określenie momentu zakończenia inwestycji i momentu faktycznego oddania tych środków do używania. Wszelkie bowiem wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego i poniesione do dnia oddania go do używania mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych.

Jak wynika z przytoczonych wyżej regulacji na wartość początkową środka trwałego składają się wszystkie koszty poniesione w związku z budową środków trwałych, a zatem mogą to być koszty wyburzenia likwidowanych środków trwałych bądź innych składników majątku, jeżeli czynność ta pozostaje w związku z prowadzoną inwestycją. Przedmiotowe koszty stanowią bowiem prace wstępne, przygotowujące miejsce pod nową inwestycję.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca wyburzy budynek mieszkalny i w jego miejsce powstanie parking. Wnioskodawca planuje wyburzenie budynku niezwłocznie po otrzymaniu decyzji na rozbiórkę. Wyburzenie zostanie zlecone firmie budowlanej, której powierzono realizację inwestycji. Wnioskodawca będzie ponosił koszty wyburzenia.

Ponadto z uzupełnienia wniosku wynika, iż Spółka po zakupie budynku mieszkalnego nie ma zamiaru go użytkować, w tym wynajmować, czy dzierżawić. Budynek jest przeznaczony wyłącznie do rozbiórki celem budowy w jego miejscu parkingu w ramach realizowanej inwestycji budowlanej. Przedmiotowy parking po oddaniu do użytkowania będzie stanowił odrębny środek trwały i zostanie wykazany w odrębnej pozycji w ewidencji środków trwałych jako, że będzie służył wszystkim nowo wybudowanym budynkom.

Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia:

- czy zakupiony budynek mieszkalny będzie stanowić u Wnioskodawcy środek trwały;

- jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie negatywna to czy wartość zakupionego budynku mieszkalnego oraz koszty jego wyburzenia będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty podatkowe.

Odnosząc się do pierwszej Państwa wątpliwości wskazać należy, iż skoro po zakupie budynku mieszkalnego Wnioskodawca nie ma zamiaru go użytkować, w tym wynajmować, czy dzierżawić, a budynek będzie przeznaczony wyłącznie do rozbiórki celem budowy w jego miejscu parkingu w ramach realizowanej inwestycji budowlanej - to dla Wnioskodawcy przedmiotowy budynek nie będzie stanowić środka trwałego.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wartości zakupionego budynku mieszkalnego oraz kosztów jego wyburzenia, należy wskazać iż wydatki zarówno na likwidację budynku, jak i koszty jego nabycia będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu. Jednakże wydatki te nie będą mogły zostać rozliczone w kosztach podatkowych jednorazowo, tylko poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowego nowego środka trwałego - parkingu, który zostanie wybudowany w miejsce zlikwidowanego budynku. Zatem na podstawie art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, wydatki poniesione na zakup oraz wyburzenie ww. budynku, należy zaliczyć do wartości początkowej nowo powstałego środka trwałego, jakim będzie parking. Od ustalonej wartości początkowego tego parkingu (powiększonej o ww. wydatki w tym budynku) będą Państwo mogli dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w art. 16h – 16i tej ustawy i zaliczać je do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 3, z ww. wyjaśnieniami, jest prawidłowe.

Jednocześnie, tut. Organ wskazuje, że w związku z uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, tzn. iż przedmiotowy budynek przeznaczony do wyburzenia nie będzie stanowić środka trwałego, bezzasadne stało się rozstrzygnięcie w kwestii dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 2.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).