Odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej – praktyczny poradnik

Poszkodowanemu w wypadku przy pracy pracownikowi lub temu, u którego stwierdzono chorobę zawodową, przysługują świadczenia odszkodowawcze z ubezpieczenia wypadkowego. Niezależnie od nich taka osoba może ubiegać się o świadczenia odszkodowawcze bezpośrednio od pracodawcy za utracone lub zniszczone w związku z wypadkiem przy pracy przedmioty osobistego użytku, a także świadczenia uzupełniające w związku z uszczerbkiem na zdrowiu lub doznaną krzywdą. Na co może liczyć poszkodowany pracownik oraz jak przeprowadzić procedurę ubiegania się o takie świadczenia? Odpowiedzi na te pytania znajdą się w niniejszym poradniku.

Stosownie do postanowień art. 207 § 2 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (j.t. Dz.U. z 2023 r. poz. 1465 z późn. zm.; dalej: k.p.) pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy, zapewniać przestrzeganie w zakładzie pracy przepisów oraz zasad bhp, wydawać polecenia usunięcia uchybień w tym zakresie oraz kontrolować wykonanie tych poleceń.

Ponadto, zgodnie z art. 212 k.p., osoby kierujące pracownikami są obowiązane m.in. organizować stanowiska pracy zgodnie z przepisami i zasadami bhp, a także organizować, przygotowywać i prowadzić prace, uwzględniając zabezpieczenie pracowników przed wypadkami przy pracy, chorobami zawodowymi i innymi chorobami związanymi z warunkami środowiska pracy, czy egzekwować przestrzeganie przez pracowników przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

Niedopełnienie powyższych obowiązków naraża te osoby na odpowiedzialność wykroczeniową, o której mowa w art. 283 k.p. – karę grzywny w wysokości od 1000 zł do 30 000 zł oraz karną, o której mowa w art. 220 ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (j.t. Dz.U. z 2022 r. poz. 1138 z późn. zm.) – karę pozbawienia wolności do 3 lat.