Interpretacja indywidualna z dnia 10 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-1.4012.684.2023.1.MKA

Brak opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego udostępniania pracownikom produktów spożywczych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego udostępniania pracownikom produktów spożywczych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. S.A. (dalej „Wnioskodawca” lub „A.”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT jak i czynności zwolnione z podatku VAT.

A. w celu zapewnienia atrakcyjnych warunków pracy swoim pracownikom nabywa dla swoich pracowników podstawowe produkty spożywcze, takie jak m.in. woda, mleko, kawa, herbata, cukier, owoce. Zakup produktów spożywczych udokumentowany jest fakturami VAT, które są ewidencjonowane w księgach A. zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Wnioskodawca w ramach organizacji pracy zapewnia swoim pracownikom wspomniane produkty spożywcze które udostępnione są w biurze (w pomieszczeniach socjalnych, kuchni), gdzie prowadzona jest działalność gospodarcza. Pracownicy nie wykonują obowiązków służbowych w warunkach określonych w §3 ust 1 i §4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów.

Produkty spożywcze znajdują się w pomieszczeniach ogólnodostępnych w siedzibie A., w związku z czym pracodawca nie ma możliwości bezpośredniego monitorowania spożycia ww. produktów przez poszczególnych pracowników, ani podczas jakich czynności są one wykorzystywane. Ilość udostępnionych produktów spożywczych zależy wyłącznie od decyzji A. uwzględniających zarówno możliwości budżetowe jak i przewidywaną obecność pracowników.

Pracownicy nie są zobowiązani do korzystania z artykułów spożywczych oraz nie przysługuje im rekompensata za nieskonsumowany produkt. Pracownicy mogą spożywać ww. produkty podczas godzin pracy tzn. w przerwach pomiędzy wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych wynikających ze stosunku pracy. Pracownicy nie wykonujący w danym dniu swoich obowiązków nie są uprawnieni do spożywania produktów spożywczych.

Zapewnianie produktów spożywczych jest obecnie powszechnie stosowaną na rynku pracy praktyką, która wpływa na atmosferę pracy a możliwość ich spożycia w ciągu dnia wpływa pozytywnie na zaangażowanie pracowników, co z perspektywy A. powoduje korzyści o charakterze ekonomicznym oraz jest elementem oceny jego atrakcyjności jako miejsca zatrudnienia.

Pytanie

Czy udostępnienie pracownikom produktów spożywczych opisanych we wniosku podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

W opinii A. przekazanie pracownikom produktów spożywczych nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT ponieważ uzasadnione jest stanowisko zgodnie z którym nie będzie mu przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem wspomnianych artykułów.

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami ustawy o podatku VAT oraz dyrektywą Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347, z 11.12.2006, str.1, ze zm.) - dalej dyrektywa VAT, możliwe jest odliczenie podatku od nabywanych towarów i usług, które są związane z prowadzoną przez podatnika opodatkowaną działalnością gospodarczą.

Natomiast nie przysługuje odliczenie podatku naliczonego od zakupów związanych z udostępnianiem pracownikom artykułów spożywczych do swobodnego użytku w czasie przerw w pracy.

Zakupy te służą bowiem zaspokajaniu osobistych, prywatnych potrzeb pracowników A. i odbywają się bez związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia potrzeb osobistych. Jak podaje Słownik Języka Polskiego za potrzeby osobiste uznać należy, takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją. Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy, przyjętych rozwiązań w celu zwiększenia efektywności pracowników.

W podobnym tonie wypowiedział się w interpretacji 0114-KDIP4-3.4012.2.2021.2.IG z 2 kwietnia 2021 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej „Należy wskazać, że konieczność zapewnienia przez Wnioskodawcę możliwości skorzystania z ogólnodostępnych artykułów spożywczych udostępnianych w przestrzeni wspólnej nie wynika z żadnych przepisów, jak również nie jest to niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem pracownicy są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od możliwości skorzystania z artykułów spożywczych, jakie daje z własnej woli pracodawca…”

Tak więc zakupy przedmiotowych towarów (artykułów spożywczych oraz napojów) związanych z wydawaniem ich pracownikom podczas przerw w pracy, nie będą miały związku z wykonanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

Skoro wydatki na nabycie powyższych artykułów spożywczych oraz napojów nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT w ramach prowadzonej przez A. działalności gospodarczej, to zdaniem A. nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki w zakresie, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem Wnioskodawca jest zdania, że nieodpłatne udostępnienie artykułów spożywczych pracownikom opisanych we wniosku nie stanowi dla A. czynności podlegającej opodatkowaniu VAT na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy oraz - w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Do czynności traktowanych na równi z dostawą towarów, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z uwagi na powyższe regulacje należy wskazać, że co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia (w szczególności darowizny), pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu, imporcie lub wytworzeniu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższych uregulowań wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Opodatkowaniu podlega również zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Odnośnie zatem przekazywanych przez A. do zużycia pracownikom produktów spożywczych należy wskazać, że przesłanką opodatkowania nieodpłatnego przekazania lub zużycia towarów jest, aby podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Nieodpłatne przekazanie towarów lub zużycie podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy w związku z nabyciem bądź wytworzeniem towarów będących przedmiotem przekazania podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia.

Przytoczone argumenty wskazują, że A. udostępniając pracownikom artykuły spożywcze oraz napoje nie powinien odliczać podatku VAT jednocześnie traktując nieodpłatne przekazanie tych towarów jako neutralne podatkowo.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, zgodnie z którym:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy:

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy oraz - w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy:

Z uwagi na powyższe regulacje należy wskazać, że co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia (w szczególności darowizny), pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu, imporcie lub wytworzeniu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Opodatkowaniu podlega również zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Odnośnie zatem przekazywanych w ramach organizacji pracy przez A. pracownikom produktów spożywczych, takich jak m.in. woda, mleko, kawa, herbata, cukier, owoce udostępnianych w biurze (w pomieszczeniach socjalnych, kuchni), podczas wykonywania swojej pracy należy wskazać, że przesłanką opodatkowania nieodpłatnego przekazania lub zużycia towarów jest, aby podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Zatem najpierw należy ustalić czy Wnioskodawcy w związku z nabyciem produktów spożywczych będących przedmiotem przekazania pracownikom przysługiwało prawo do odliczenia.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Ustawa ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynią się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, itp.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT jak i czynności zwolnione.

W celu zapewnienia atrakcyjnych warunków pracy swoim pracownikom nabywa dla pracowników podstawowe produkty spożywcze, takie jak m.in. woda, mleko, kawa, herbata, cukier, owoce. Zakup produktów spożywczych udokumentowany jest fakturami VAT, które są ewidencjonowane w księgach A. zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. W ramach organizacji pracy Wnioskodawca zapewnia swoim pracownikom wspomniane produkty spożywcze które udostępnione są w biurze (w pomieszczeniach socjalnych, kuchni), gdzie prowadzona jest działalność gospodarcza. Pracownicy nie wykonują obowiązków służbowych w warunkach określonych w §3 ust 1 i §4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów.

Produkty spożywcze znajdują się w pomieszczeniach ogólnodostępnych w siedzibie A., w związku z czym pracodawca nie ma możliwości bezpośredniego monitorowania spożycia ww. produktów przez poszczególnych pracowników, ani podczas jakich czynności są one wykorzystywane. Ilość udostępnionych produktów spożywczych zależy wyłącznie od decyzji A. uwzględniających zarówno możliwości budżetowe jak i przewidywaną obecność pracowników.

Pracownicy nie są zobowiązani do korzystania z produktów spożywczych oraz nie przysługuje im rekompensata za nieskonsumowany produkt. Pracownicy mogą spożywać ww. produkty podczas godzin pracy tzn. w przerwach pomiędzy wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych wynikających ze stosunku pracy. Pracownicy nie wykonujący w danym dniu swoich obowiązków nie są uprawnieni do spożywania produktów spożywczych.

Z perspektywy Wnioskodawcy zapewnienie produktów spożywczych jest obecnie powszechnie stosowaną na rynku pracy praktyką, która wpływa na atmosferę pracy, a możliwość ich spożycia w ciągu dnia wpływa pozytywnie na zaangażowanie pracowników, co z perspektywy A. powoduje korzyści o charakterze ekonomicznym oraz jest elementem oceny jego atrakcyjności jako miejsca zatrudnienia.

Zatem wskazać należy, że decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jak już wcześniej wskazano, aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika, czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a więc potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, itp.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego pozwala stwierdzić, że zapewnienie pracownikom możliwości skorzystania z produktów spożywczych, takich jak woda, mleko, kawa, herbata, cukier, owoce udostępnione w biurze (w pomieszczeniach socjalnych, kuchni) i odbywa się bez związku z prowadzoną przez A. działalnością gospodarczą. Brak jest argumentów przemawiających za innym podejściem, skoro – jak sami Państwo wskazaliście ww. produkty dla pracowników będą ogólnodostępne. Pracownicy nie są zobowiązani do korzystania z  tych produktów spożywczych, oraz nie przysługuje im rekompensata za nieskonsumowany produkt.

W tym miejscu należy zauważyć, że w wyroku z 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 Danfoss i AstraZeneca przeciwko Skatteministeriet Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zaznaczył, że: „Poza sporem jest, że zwykle do pracownika należy wybór rodzaju, dokładnego czasu lub miejsca spożywania posiłku. Pracodawca w tym zakresie nie interweniuje, ponieważ obowiązkiem pracownika jest jedynie powrót do miejsca pracy o odpowiedniej porze i wykonywanie swoich zwykłych zajęć. (…) Wydawanie posiłków pracownikom ma co do zasady na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych i należy do sfery wyboru pracownika, w której pracodawca nie interweniuje (…)” (pkt 57 wyroku).

W odniesieniu do zakupu ww. produktów spożywczych do których pracownicy mają swobodny dostęp wyłącznie w godzinach pracy należy wskazać, że zapewnienie przez Wnioskodawcę możliwości korzystania z produktów spożywczych udostępnianych na potrzeby osobiste pracowników nie wynika z żadnych przepisów, jak również nie jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem pracownicy są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od możliwości skorzystania z produktów spożywczych, jakie daje z własnej woli pracodawca.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 grudnia 2022 r. sygn. akt I FSK 2134/19 Sąd wskazał:

Zatem udostępnienie produktów spożywczych - na potrzeby osobiste pracowników poprzez swobodny dostęp pracowników do produktów wyłącznie w godzinach pracy tzn. w przerwach pomiędzy wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych wynikających ze stosunku pracy (pracownicy nie wykonujący w danym dniu swoich obowiązków nie są uprawnieni do spożywania produktów spożywczych), ma na celu zaspokojenie ich potrzeb prywatnych, tym samym nie ma związku z Państwa sprzedażą opodatkowaną. Zatem nie przysługuje Wnioskodawcy w ogóle prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu zakupu produktów spożywczych.

W związku z powyższym skoro Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem produktów spożywczych udostępnianych pracownikom, to ich nieodpłatne przekazanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w trybie art. 7 ust. 2 ustawy.

Oceniając Państwa stanowisko uznaję je za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywa się ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).