Interpretacja indywidualna z dnia 10 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.498.2023.2.AS

Czy dla Wnioskodawcy kwota podatku VAT należnego wykazanego na fakturach sprzedaży w Wielkiej Brytanii będzie stanowić przychód w rozumieniu przepisów ustawy o CIT. Czy w sytuacji, gdy na pytanie nr 1 odpowiedź organu będzie twierdząca, wówczas czy Wnioskodawca będzie mógł zakwalifikować podatek naliczony na poczet kosztów podatkowych, w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie:

- możliwości uznania brytyjskiego należnego podatku VAT, wykazanego na fakturach sprzedaży, za przychód podatkowy - jest nieprawidłowe;

- możliwości zakwalifikowania brytyjskiego naliczonego podatku VAT na poczet kosztów podatkowych - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek, opatrzony datą 8 sierpnia 2023 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy :

1. dla Wnioskodawcy kwota podatku VAT należnego wykazanego na fakturach sprzedaży w Wielkiej Brytanii będzie stanowić przychód w rozumieniu przepisów ustawy o CIT,

2. w sytuacji, gdy na pytanie nr 1 odpowiedź organu będzie twierdząca, wówczas czy Wnioskodawca będzie mógł zakwalifikować podatek naliczony na poczet kosztów podatkowych w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 3 stycznia 2024 r. (wpływ tego samego dnia za pośrednictwem platformy ePUAP).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką komandytową, posiadającą siedzibę na terytorium Polski. Spółka została zarejestrowana w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego z dniem (...) 2020 r. Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji żagli przeciwsłonecznych oraz osłon balkonowych. Na dzień składania wniosku Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym w Polsce.

Spółka prowadzi sprzedaż produktów na terytorium Polski, krajów Unii Europejskiej, jak również na obszarze państw trzecich (m.in. Wielka Brytania). Spółka w prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży wysyłkowej oferowanych towarów do nabywców. Spółka obecnie sprzedaje towary na terytorium Wielkiej Brytanii, za pośrednictwem własnego sklepu internetowego oraz platformy sprzedażowej (...). Spółka sprzedaje towary na terytorium Wielkiej Brytanii od momentu rozpoczęcia działalności (tj. (...) 2020 r.), jednak pierwsza transakcja, która spowodowała obowiązek rejestracji do VAT na terenie Wielkiej Brytanii została zrealizowana dnia 28 marca 2021 r.

Spółka dokonuje sprzedaży na terytorium krajów Unii Europejskiej, jak również na terytorium państw trzecich. W tym celu Spółka została zarejestrowana do procedury VAT-OSS. Wnioskodawca sporadycznie dokonuje wysyłki produkowanych towarów poza terytorium Unii Europejskiej (głównie na terytorium Wielkiej Brytanii), lecz pojedyncze transakcje sprzedaży są również realizowane na rzecz klientów ze Szwajcarii i z Australii. Wnioskodawca wskazuje, że w przyszłości sprzedaż produkowanych przez niego towarów może być realizowana również na terytorium innych krajów.

Wnioskodawca nie posiada magazynu na terytorium Wielkiej Brytanii. Towary wysyłane nabywcom z Wielkiej Brytanii wysyłane są bezpośrednio z terytorium Polski. Spółka została zarejestrowana do celów podatku VAT w Wielkiej Brytanii i uzyskała nadany w Wielkiej Brytanii brytyjski numer identyfikacji podatkowej dla celów VAT. Spółka posiada numer identyfikacyjny przedsiębiorcy EORI.

Wykazany na fakturze sprzedaży podatek VAT odprowadzany jest przez Spółkę do brytyjskiego organu skarbowego. W przyszłości zdarzyć się mogą również sytuacje, że wykazany na fakturach podatek VAT należny zostanie pomniejszony o podatek naliczony z tytułu zakupów dokonywanych przez Spółkę na terytorium Wielkiej Brytanii. Koszty oraz przychody osiągane w związku ze sprzedażą na terenie Polski Spółka rozpoznaje w wysokości netto. Spółka nie posiada zakładu podatkowego na terytorium państwa innego niż Polska.

Niniejszy wniosek dotyczy:

-zaistniałego stanu faktycznego - w zakresie obecnie prowadzonej sprzedaży do podmiotów mających miejsce zamieszkania / miejsce siedziby na terytorium Wielkiej Brytanii,

-zdarzenia przyszłego - w zakresie sprzedaży, która zostanie dokonana w przyszłości do podmiotów mających miejsce zamieszkania / miejsce siedziby na terytorium Wielkiej Brytanii.

Pytania

1. Czy dla Wnioskodawcy kwota podatku VAT należnego wykazanego na fakturach sprzedaży w Wielkiej Brytanii będzie stanowić przychód w rozumieniu przepisów ustawy o CIT?

2. Czy w sytuacji, gdy na pytanie nr 1 odpowiedź organu będzie twierdząca, wówczas czy Wnioskodawca będzie mógł zakwalifikować podatek naliczony na poczet kosztów podatkowych, w rozumieniu przepisów ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien on rozpoznać przychód podatkowy na gruncie CIT w kwocie netto, tj. bez brytyjskiego VAT, wynikającego w wystawionych faktur sprzedażowych, z tytułu sprzedaży realizowanej na terytorium Wielkiej Brytanii.

Z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT wynika, że do przychodów nie należy zaliczać należnego podatku od towarów i usług. Podatek od towarów i usług nie został zdefiniowany na gruncie przepisów ustawy o CIT. Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zdefiniował również pojęcia przychodu podatkowego w formie definicji legalnej. Ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, które można zakwalifikować do przychodów. Z art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu" jest szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze, z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach szczególnych. Wyjątek ten stanowi między innymi kwota należnego podatku od towarów i usług.

Tym samym, celem dokonania właściwej interpretacji pojęcia „podatek od towarów i usług” w odniesieniu do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, konieczne jest przywołanie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 4a pkt 7 ustawy o CIT, ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług", rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca zauważa, że art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, należy interpretować w związku z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 931, ze zm.; dalej: „ustawa o VAT”) wynika, że przez państwo członkowskie należy rozumieć państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną, w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE L 29 z 31 stycznia 2020 r., str. 7, z późn. zm.). Z kolei pojęcie „terytorium państwa trzeciego”, w związku z brzmieniem art. 2 pkt 5 ustawy o VAT, oznacza terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 ww. ustawy.

Wnioskodawca mając na uwadze powyższe dostrzega, że Wielka Brytania obecnie nie jest członkiem Unii Europejskiej, natomiast, należy dostrzec, że obowiązujący w Wielkiej Brytanii podatek VAT oparty był na unijnej Dyrektywie, a więc może być traktowany jako podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, jak ma to miejsce w przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej.

Spółka wskazuje, że z dniem 1 stycznia 2021 r., w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej, kraj ten przestał należeć do Unii Europejskiej. Mając na uwadze fakt, że obowiązująca w Wielkiej Brytanii ustawa o podatku od wartości dodanej, oparta została na unijnej Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1; dalej: „Dyrektywa VAT”), należy dostrzec, że podatek rozliczany w Wielkiej Brytanii powinien być rozumiany jako podatek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT. Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, przychodem Spółki w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym będących przedmiotem niniejszego wniosku, jest wynikająca z wystawionych faktur kwota netto, tj. bez brytyjskiego VAT.

Idąc dalej, w piśmie z dnia 20 stycznia 2020 r., nr DD6.054.1.2020 wydanym przez Ministra Finansów, w odpowiedzi na interpelację poselską nr 1025, wskazane zostało, że: „(...) należy przyjąć, że dla celów podatku dochodowego, celowościowo sformułowania „podatek od wartości dodanej" i polski „podatek od towarów i usług" stanowią synonimy opisujące tę samą daninę. Oznacza to powinność analogicznego stosowania do obydwu pojęć rozwiązań przewidzianych w przepisach ustaw o podatkach dochodowych (ustawa o CIT i ustawa o PIT) z wszelkimi konsekwencjami, w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów".

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższe, należałoby przyjąć, że jeżeli zastosowanie art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT nie wynika z nazwy opisującej podatek, lecz od jego konstrukcji, wówczas powyższa argumentacja powinna mieć zastosowanie również do brytyjskiego podatku VAT.

W interpretacji indywidualnej z dnia 21 maja 2020 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.70.2020. 1.AM), wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, organ podatkowy potwierdził, co następuje: „(...) mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej" są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług, należy odnosić również do podatku od wartości dodanej (...). Tym samym, uproszczony system rozliczania podatku od wartości dodanej, stosowany przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą oferowanych na terytorium Wielkiej Brytanii wyrobów, nie może stanowić podstawy do odmiennego traktowania tego podatku, a tym samym do odmiennego rozliczania uzyskanych przez Wnioskodawcę w ww. kraju przychodów i ponoszonych kosztów podatkowych".

Także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 czerwca 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.240.2021.9.MF wskazano, że: „Zarówno w doktrynie, jak w orzecznictwie, obowiązuje utrwalona i niekwestionowana wykładnia art. 12 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p. zgodnie z którą, przychodem podatkowym są jedynie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe. Podatki obrotowe oparte są na konstrukcji naliczenia i odliczenia podatku i co do zasady nie kreują żadnego przysporzenia dla podatnika. Należy zatem uznać, że celem zarówno art. 12 ust. 1 jak i art. 16 ust. 1 pkt 46 Ustawy o p.d.o.p. jest wprowadzenie mechanizmu, który umożliwi niewprowadzanie do kategorii przychodowych i kosztowych kwot podatku, który nie jest definitywnym przysporzeniem majątkowym podatnika, czy też nie został definitywnie poniesiony (gdyż może nastąpić jego odliczenie).

W tym kontekście, zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT wykazany na fakturach z tytułu dostawy towarów na terytorium Wielkiej Brytanii nie wypełnia ogólnych przesłanek przyjętych przez doktrynę by uznać dane świadczenia za przychód podatkowy, tj. nie stanowi on środków, które podatnik może w dowolny sposób wykorzystać, gdyż musi je uwzględnić w rozliczeniu podatkowym i odprowadzić je do właściwego urzędu skarbowego”.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli konstrukcja podatku od towarów i usług została oparta na Dyrektywie VAT, która obowiązuje w każdym państwie członkowskim Unii Europejskiej, wówczas brak jest podstaw do rozliczenia należnego podatku VAT w sposób odmienny, niż ma to miejsce w krajach członkowskich Unii Europejskiej. Tym bardziej, należy wziąć pod uwagę fakt, że mechanizm i konstrukcja podatku od wartości dodanej w Wielkiej Brytanii odpowiada mechanizmowi i konstrukcji podatku od wartości dodanej w krajach, które obecnie są członkami Unii Europejskiej. Co oznacza, że wystąpienie Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej nie ma wpływu na sposób rozliczenia podatku należnego VAT. Tym samym brak jest podstaw, dla których należałoby różnicować traktowanie VAT jako przychodu lub kosztu jego uzyskania w zależności od tego, czy danina ta wynika z unijnej legislacji podatkowej czy też brytyjskiej, jeżeli są one oparte na tożsamej konstrukcji.

W tym miejscu, Wnioskodawca pragnie również przywołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 marca 2021 r. (sygn. akt I SA/Gd 1152/20), w którym wskazane zostało, że istnieje pośrednio akt prawny, który wskazuje na tożsamy charakter unijnego i norweskiego podatku od wartości dodanej (MVA).

Sąd wskazał również że fakt, iż Norwegia nie należy do Unii Europejskiej: „(...) stąd też podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Królestwa Norwegii nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani podatkiem od wartości dodanej, nie jest wystarczającym, by podatnik był zobligowany do wykazywania go w kategorii przychodów podatkowych. Sąd przypomina zasadę w prawie podatkowym jaką jest konieczność wynikania obowiązku podatkowego wprost z przepisu prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że nie można w drodze interpretacji przepisu wyciągnąć negatywnych dla podatnika wniosków”.

Jak wskazał Wnioskodawca, w tym kontekście, zdaniem Sądu: „(...) brak jest przepisu, który nakazywałby wprost rozpoznanie przychodu z tytułu podatku MVA, który - na co zwracał uwagę wnioskodawca - nie powoduje definitywnego przysporzenia po stronie Spółki”. Co za tym idzie, kwoty podatku VAT należnego nie należy traktować w Polsce jak przychodu podatkowego, ponieważ tymi środkami Wnioskodawca nie może rozporządzać w dowolny sposób. Wnioskodawca musi wpłacić kwotę należnego podatku VAT na rachunek urzędu skarbowego i tak też postępuje.

W tym miejscu Wnioskodawca również przywołuje wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lutego 2023 r. (sygn. akt II FSK 1050/22), w którym zostało podkreślone, że: „(...) zawarta w regulacji art. 12 ust. 4 pkt 9 PDOPrU polega na tym, że należny podatek VAT (podatek od wartości dodanej) powinien pozostawać neutralny dla przedsiębiorcy, co oznacza, że przedsiębiorca nie może ponosić ciężaru tego podatku. Wyłączenie należnego podatku od towarów i usług z katalogu przychodów podatkowych w podatku dochodowym jest konsekwencją uznania podatku od towarów i usług za podatek autonomiczny w stosunku do podatku dochodowego od osób prawnych”.

Naczelny Sąd Administracyjny w przedmiotowym wyroku stwierdził, że nieistnienie formalnej tożsamości unijnego podatku od wartości dodanej oraz brytyjskiego podatku od wartości dodanej (opartych konstrukcyjnie na tych samych zasadach), nie może powodować, że podatnik znajdzie się w gorszej sytuacji (na zakaz dyskryminacji podatkowej w zw. z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji RP wskazał NSA w wyroku z dn. 31 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 2128/16) na skutek poniesienia kosztu w istocie w tym samym podatku, przy czym nastąpiło to w kraju, który wystąpił z Unii Europejskiej, a z którym łączy Unię Europejską szczegółowa umowa o współpracy gospodarczej i politycznej.

Podkreślone zostało także, że w sytuacji, gdy spółka ponosi koszt oraz generuje przychody, w oparciu o zasady analogiczne do zasad opisujących konstrukcję podatkową funkcjonującą na terytorium Unii Europejskiej, wówczas konieczne i właściwe jest stosowanie jednakowych zasad do jej rozliczania. Jak zauważa Sąd: „Przyjęcie odmiennego stanowiska sprowadzałoby się do negowania przewidzianej w art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b PDOPrU konstrukcji polegającej na pomniejszeniu przychodu i kosztu o podatek od towarów i usług ze względu na konstrukcję tego podatku (uwidaczniającą się z jednej strony w braku realnego osiągania przysporzenia - skoro podatek należny stanowi zobowiązanie wobec Państwa, z drugiej strony w braku ponoszenia kosztu jako takiego - skoro odliczenie podatku naliczonego zapewnia neutralność tego podatku z punktu widzenia podatnika podatku VAT) i jemu odpowiadającemu, w szczególności podatku obowiązującemu w Wielkiej Brytanii".

W tym miejscu Wnioskodawca również przywołuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2022 r. (sygn. akt III SA/Wa 1471/21), w którym, zdaniem Wnioskodawcy, potwierdzone zostało, że w stanie prawnym obowiązującym po dniu 1 stycznia 2021 r., odwołując się do treści przepisu z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, na gruncie podatku CIT, podatnik powinien rozpoznać przychody ze sprzedaży na terytorium Wielkiej Brytanii w wartości netto, bez uwzględnienia podatku od wartości dodanej, pomimo naliczania na fakturach sprzedaży lokalnego Brytyjskiego podatku od wartości dodanej (VAT Value Added Tax Act 1994), tak samo, jak ma to miejsce w przypadku przychodów osiąganych w Polsce.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, kwota brytyjskiego podatku VAT należnego nie będzie stanowiła przychodu Wnioskodawcy.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie twierdząca, wówczas dla Wnioskodawcy podatek naliczony w związku z wydatkami ponoszonymi na terytorium Wielkiej Brytanii będzie można zaliczyć na poczet kosztów uzyskania przychodu, na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że koszty uzyskania przychodów stanowią koszty poniesione celem osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z włączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, celem zakwalifikowania wydatku do kosztów podatkowych, należy spełnić następujące kryteria:

- wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. został pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu podatkowego wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- ma charakter definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został celem uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może wpłynąć na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wydatki, które nie stanowią kosztów podatkowych, wskazane zostały w art. 16 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT do wydatków tych należy między innymi podatek od towarów i usług:

a) podatek naliczony:

- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odsprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

b) podatek należny:

- w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,

- w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,

- od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.

Zgodnie z definicją pojęcia „ustawa o podatku od towarów i usług”, określoną w art. 4a pkt 7 ustawy o CIT, przez ustawę o podatku od towarów i usług należy rozumieć ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.). W związku z tym, przepisy z art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie „podatek od towarów i usług” nie zostało zdefiniowane w ustawie o CIT, zatem celem odczytania znaczenia przedmiotowego pojęcia, należy odwołać się do treści przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem dotyczy on podatku od towarów i usług, a nie podatku płaconego na terytorium Wielkiej Brytanii.

Odnosząc się do wydatków, które Wnioskodawca ponosi na terytorium Wielkiej Brytanii, zastosowanie będą miały ogólne zasady zaliczenia wydatków w ciężar kosztów podatkowych, wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym, w przypadku gdy zostaną spełnione warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii w kwocie brutto, tj. powiększonej o zapłacony brytyjski podatek VAT. Zasada ta dotyczy także zapłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjskiego VAT z tytułu wystawionych przez Wnioskodawcę faktur sprzedażowych. Mając na uwadze powyższe, jeżeli podatek VAT należny zostanie zakwalifikowany przez organ jako przychód, wówczas Wnioskodawca będzie miał możliwość zaliczenia podatku naliczonego na poczet kosztów podatkowych.

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na pytanie Nr 2 powinna być twierdząca.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT:

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 4a pkt 7 ustawy o CIT:

Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług:

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy:

Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej. Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług :

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako :

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że jesteście Państwo Spółką komandytową, zarejestrowaną w Polsce, która jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z prowadzoną działalnością dokonujecie Państwo sprzedaży produktów zarówno na terytorium Polski, krajów Unii Europejskiej, jak również na obszarze państw trzecich (m.in. Wielka Brytania). Do nabywców na terytorium Wielkiej Brytanii sprzedają Państwo towary za pośrednictwem własnego sklepu internetowego oraz platformy (...). Na terytorium Wielkiej Brytanii sprzedają Państwo towary od momentu rozpoczęcia działalności, tj. od (...) 2020 r. Pierwsza transakcja, która zobowiązała Państwa do rejestracji do VAT na terenie Wielkiej Brytanii została zrealizowana 28 marca 2021 r. Został Państwu nadany w Wielkiej Brytanii brytyjski numer identyfikacji podatkowej dla celów VAT. Posiadają Państwo numer identyfikacyjny przedsiębiorcy EORI. Zarejestrowali Państwo Spółkę również do procedury VAT-OSS. Wskazany na fakturze sprzedaży podatek VAT, od transakcji sprzedaży dokonanych w Wielkiej Brytanii, odprowadzają Państwo do brytyjskiego organu skarbowego.

W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 2 pkt 5:

Wielką Brytanię należy więc traktować jako terytorium państwa trzeciego. Podatek nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium Wielkiej Brytanii, nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. Urz. UE C 384 I z 12.11.2019 r., str. 1; dalej: „Umowa Brexitowa”), tj. porozumienie o charakterze międzynarodowym, na podstawie którego Wielka Brytania opuściła Unię Europejską (https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/HTML/?uri=OJ%3AC%3A2019%3A384I%3AFULL) – w art. 126 przewiduje, że:

Zgodnie zatem z brzmieniem Umowy Brexitowej, okres przejściowy zakończył się 31 grudnia 2020 r. Wskazać także należy, że Wielka Brytania w myśl Umowy Brexitowej, opuściła Unię Europejską.

Wdrażając postanowienia Umowy Brexitowej do polskiego ustawodawstwa, uchwalano Ustawę o okresie przejściowym, o którym mowa w Umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej z dnia 19 lipca 2019 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 1516; dalej: „Ustawa Brexitowa”).

Ustawa Brexitowa weszła w życie z dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej, który to dzień został ogłoszony w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (art. 3 i 4 Ustawy Brexitowej). Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie wejścia w życie Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (M.P. 2020 r., poz. 107), dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej oraz Ustawy Brexitowej jest 1 lutego 2020 r.

Art. 1 Ustawy Brexitowej stanowi, że:

Jednocześnie, w myśl art. 127 ust. 1 Umowy Brexitowej:

oraz w myśl art. 127 ust. 3 Umowy Brexitowej:

Zatem, w okresie od 1 lutego 2020 r. (tj. od dnia wejścia w życie Umowy Brexitowej) do końca okresu przejściowego z art. 126 Umowy Brexitowej (do dnia 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania była w dalszym ciągu traktowana jako państwo członkowskie Unii Europejskiej. Natomiast z dniem 1 stycznia 2021 r., w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej, stała się krajem nienależącym do Unii Europejskiej.

Powyższe skutkuje tym, że brytyjski podatek VAT po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i zakończeniu tzw. okresu przejściowego nie jest uznawany za podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium Unii Europejskiej. Zatem od 1 stycznia 2021 r. do brytyjskiego podatku VAT, nie może mieć zastosowania stanowisko odnoszące się do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Rzeczpospolita Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Spółkę przychody pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, podatek zapłacony przez Spółkę na terenie Wielkiej Brytanii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Państwa Spółkę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zatem, przychodem Spółki będzie wynikająca z wystawionych faktur kwota brutto, tj. razem z brytyjskim podatkiem VAT, bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT nie ma zastosowania do podatku rozliczanego na terytorium Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Odnosząc sie natomiast do Państwa wątpliwości, ujętych w pytaniu oznaczonym we wniosku nr 2, należy zauważyć, że kwota brytyjskiego VAT odprowadzana przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego będzie spełniać wszystkie z ww. warunków odnośnie możliwości zaliczenia jej do kosztów podatkowych.

Wydatek zostanie faktycznie poniesiony, gdyż Spółka odprowadzi ten podatek do właściwego organu podatkowego w Wielkiej Brytanii, a więc dokona faktycznej zapłaty tego podatku.

Celem poniesienia wydatków jest osiągniecie przychodów. Spółka zapłaci brytyjski VAT w związku ze sprzedażą swoich towarów, a więc w związku z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, opodatkowanej w całości na terytorium Polski. Zapłata brytyjskiego VAT będzie zatem realizacją publicznoprawnego obowiązku nałożonego na Państwa. Spółka będzie musiała realizować ten obowiązek, aby móc sprzedawać towary na terytorium Wielkiej Brytanii, a w konsekwencji uzyskiwać przychody.

Tym samym Państwa stanowisko, w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego podanym przez Spółkę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Ponadto, w odniesieniu do powołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określony stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko do nich się odnoszących.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).