Interpretacja indywidualna z dnia 28 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.331.2023.3.AM

Uznanie opisanej dostawy towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i możliwość zastosowania wobec niej stawki 0%.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek z 8 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania transakcji za wewnąrzwspólnotową dostawę towarów, a w konsekwencji możliwości zastosowania wobec niej stawki 0% wpłynął 12 września 2023 r. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwania - pismami z 20 października 2023 r. (wpływ 25 października 2023 r.) oraz z 7 listopada 2023 r. (wpływ 13 listopada 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca, w ramach swojej działalności specjalizuje się w produkcji materiałów (…). Jednym z kontrahentów Spółki jest podmiot, który zajmuje się wykonywaniem instalacji przeciwpożarowych na terenie Polski i (...). Podmiot ten z racji charakteru swojej działalności posługuje się dwoma numerami NIP: polskim i (…).

Wnioskodawca, będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT sprzedaje swoje towary w drodze zawieranej z kontrahentem umowy, na potrzeby projektów budowlano-montażowych kontrahenta realizowanych w innym państwie UE tj. w (…). Wnioskodawca pełniąc rolę Dostawcy samodzielnie odpowiada za ich przewiezienie do miejsca znajdującego się na terytorium Polski i stamtąd kontrahent przewozi je do innego państwa członkowskiego UE, jednakże zdarzają się sytuacje, gdy odbywa się to również za pośrednictwem innego przewoźnika wybranego przez kontrahenta. Po skompletowaniu większego ładunku w magazynie kontrahenta Spółki lub w magazynie prowadzonym przez podmiot trzeci zostaje on niezwłocznie przetransportowany jednym zbiorczym transportem do miejsca docelowego w innym państwie członkowskim UE tj. (…). Są to przypadki, w których wysyłka za granicę pojedynczych sztuk lub niewielkiej ilości towarów jest nieopłacalna ekonomicznie Dzieje się tak zwłaszcza gdy nabywane są materiały budowlane i montażowe mniejszych gabarytów, tj. np.: śruby, kształtki, rury, łączniki czy kanały wentylacyjne.

W takich sytuacjach dla zwiększenia efektywności kosztowej Spółka wraz ze swoim kontrahentem przyjęła model realizacji zamówień, jak poniżej:

- przy sprzedaży towarów kontrahent przedstawia Wnioskodawcy swój zagraniczny numer VAT, nadany przez państwo członkowskie UE przeznaczenia towarów, tzn. państwo, w którym kontrahent realizuje prace i do którego transportowany jest dany towar (np. ...), o sprzedane towary, przed wysyłką do docelowego państwa członkowskiego UE, zostają przez Wnioskodawcę dostarczone do znajdującego się na terytorium Polski:

a) magazynu kontrahenta Wnioskodawcy lub

b) wyznaczonego magazynu prowadzonego przez podmiot trzeci, świadczący na rzecz kontrahenta Wnioskodawcy usługi logistyczne;

- po skompletowaniu większego ładunku w magazynie kontrahenta Wnioskodawcy lub magazynu jednego z jego dostawców, zostaje on niezwłocznie przetransportowany do miejsca docelowego w innym państwie członkowskim UE,

- wywóz towarów odbywa się najczęściej tego samego lub następnego dnia roboczego po ich dostarczeniu przez Wnioskodawcę do wyznaczonego magazynu,

- wywozu towarów dokonuje kontrahent Wnioskodawcy własnymi środkami transportu lub możliwe jest zlecenie przez kontrahenta Wnioskodawcy organizacji transportu podmiotowi trzeciemu.

W przedstawionym przypadku dochodzi zatem do przeniesienia przez Wnioskodawcę na jej kontrahenta, posługującego się numerem VAT nadanym przez inne państwo członkowskie UE, władztwa nad zakupionymi towarami. Następnie, po skompletowaniu większej partii towarów w jednym miejscu na terytorium kraju, nabyty towar zostaje wywieziony z Polski do jednego z państw członkowskich UE, w których kontrahent Wnioskodawcy prowadzi projekty budowlano-montażowe i w tym państwie zostanie przez niego użyty (towary nie są przedmiotem dalszej odsprzedaży).

W momencie sprzedaży towarów, Wnioskodawca zna kraj, do którego towary zostaną wywiezione - towar jest nabywany na potrzeby konkretnej budowy prowadzonej przez jego kontrahenta w określonym państwie. W założeniu, towary po ich wywozie nie zostaną przetransportowane ponownie do Polski, lecz zostaną wykorzystane/zużyte na terenie docelowego państwa członkowskiego UE w ramach wykonywanych prac budowlano-montażowych (nie są też więc później przemieszczane do innego państwa niż to docelowe).

Okresowe składowanie towarów w wyznaczonym przez kontrahenta Wnioskodawcy magazynie nie wpływa w żaden sposób na zmianę właściwości (tożsamości) towarów będących przedmiotem dostawy. W szczególności, nie są one przed opuszczeniem terytorium kraju w żaden sposób używane/modyfikowane/obrabiane/przetwarzane, z wyjątkiem możliwości ich przepakowania, np. jeśli miałoby to pozwolić zabrać większą partię towarów w jednym transporcie lub dla lepszego zabezpieczenia transportowanego ładunku. Magazynowanie nabywanych przez kontrahenta Wnioskodawcy towarów ma charakter czasowy i spowodowany jest względami organizacyjnymi tj. ma na celu skompletowanie większego ładunku w celu zwiększenia efektywności kosztowej kontrahenta Wnioskodawcy.

Kontrahent Wnioskodawcy w przypadku wywozu towarów własnymi środkami transportu, po przewiezieniu towarów poza terytorium kraju dostarcza Wnioskodawcy będącemu Dostawcą niezwłocznie (tj. przed terminem na zaraportowanie przez nią dla celów VAT okresu rozliczeniowego, w którym Wnioskodawca wystawił swoją fakturę lub towar został przewieziony poza terytorium kraju - którykolwiek przypada wcześniej) dokument, w którym wskazane są co najmniej:

a. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

b. nazwa oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nazwa i polski adres siedziby kontrahenta Wnioskodawcy,

c. adres na terytorium innego państwa członkowskiego UE, pod który są przewożone dane towary,

d. określenie towarów i ich ilości,

e. potwierdzenie przyjęcia towarów przez kontrahenta Wnioskodawcy do wskazanego miejsca ich przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE (niż Polska),

f. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym wywieziono towary.

Przybycie towaru na terytorium innego państwa członkowskiego UE zostaje przez kontrahenta Wnioskodawcy (jako podatnika podatku od wartości dodanej) zgłoszone do administracji podatkowej tego państwa zgodnie z lokalnymi obowiązującymi przepisami o VAT. Dostawy realizowane na rzecz kontrahenta przez Wnioskodawcę nie obejmują towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków opodatkowanych w systemie VAT marża ani innych towarów, do których odnosi się art. 13 ust. 8 ustawy o VAT.

W uzupełnieniach wniosku wskazali Państwo ponadto:

1) Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest sytuacja w której wywozu z magazynu kontrahenta znajdującego się na terytorium Polski dokonuje kontrahent za pomocą własnych środków transportu jak i sytuacja w której transport zostaje zlecony podmiotowi „trzeciemu”.

W przypadku, gdy wywozu z magazynu znajdującego się na terytorium Polski dokonuje kontrahent za pomocą własnych środków transportu, po przewiezieniu towarów poza terytorium kraju dostarcza Wnioskodawcy niezwłocznie dokument w którym wskazane są co najmniej:

a) specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

b) nazwa oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nazwa i polski adres siedziby kontrahenta,

c) adres na terytorium innego państwa członkowskiego UE, pod który są przewożone dane towary,

d) określenie towarów i ich ilości,

e) potwierdzenie przyjęcia towarów przez kontrahenta do wskazanego miejsca ich przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE (niż Polska),

 f) rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym wywieziono towary.

Kontrahent dostarcza Wnioskodawcy powyższy dokument niezwłocznie tj. przed terminem na zaraportowanie przez niego dla celów VAT okresu rozliczeniowego, w którym Wnioskodawca wystawił swoją fakturę lub towar został przewieziony poza terytorium kraju - którykolwiek przypada wcześniej).

W przypadku, gdy wywozu z magazynu „podmiotu trzeciego” znajdującego się na terytorium Polski dokonuje „podmiot trzeci” dokumentem posiadanym przez Wnioskodawcę jest CMR.

2) Wnioskodawca składa w urzędzie skarbowym terminowo informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów zawierających prawidłowe dane, o których mowa w art. 100 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

3) Przez pojęcie „podmiot trzeci" któremu kontrahent Wnioskodawcy może zlecić transport należy rozumieć zarówno właściciela magazynu jednego z dostawców kontrahenta jak i osobę, która jest najemcą magazynu.

Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

 1. Czy zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się dostawę towarów wyprodukowanych przez Wnioskodawcę do magazynu niezwiązanej z nim firmy wybranej przez jego kontrahenta, która jako dalszy pośrednik jej kontrahenta po skompletowaniu większego ładunku w magazynie jednym zbiorczym transportem dostarcza we własnym zakresie towar na teren innego państwa członkowskiego UE oraz dostawę towarów do magazynu kontrahenta, który następnie dokonuje wywozu towarów na teren innego państwa członkowskiego UE za pomocą własnych środków transportu?

2. Czy w przypadku pozytywnej odpowiedzi na powyższe pytanie Wnioskodawcy zasadne jest zastosowanie wobec niego stawki 0% w myśl art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Według Wnioskodawcy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się dwie sytuacje:

a) dostawę towarów wyprodukowanych przez Wnioskodawcę do magazynu znajdującego się na terytorium Polski niezwiązanej z nim firmy wybranej przez kontrahenta Wnioskodawcy, która jako dalszy pośrednik jej kontrahenta po skompletowaniu większego ładunku w magazynie jednym zbiorczym transportem dostarcza we własnym zakresie towar na teren innego państwa członkowskiego UE

b) dostawę towarów wyprodukowanych przez Wnioskodawcę do magazynu kontrahenta znajdującego się na terytorium Polski z którego wywozu na teren innego państwa członkowskiego UE dokonuje samodzielnie kontrahent za pomocą własnych środków transportu.

Powyżej opisane transakcje poprzez czasowy i materialny związek pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem kwalifikują się jako dostawy wewnątrzwspólnotową na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Gdy kontrahent Wnioskodawcy nabywa towar dla konkretnej budowy, z zamiarem jego wywiezienia poza terytorium Polski, to okoliczność wyładowania towaru w wyznaczonym magazynie prowadzonym przez podmiot trzeci świadczący na rzecz kontrahenta Wnioskodawcy usługi logistyczne i następna kontynuacja wywozu tego samego lub następczego dnia roboczego (w pojedynczych przypadkach parę dni roboczych) ma jedynie charakter przerwy logistycznej związanej ze zmianą środka transportu, która nie powinna skutkować rozbiciem takiej dostawy na dwie odrębne transakcje dla celów VAT.

Tożsama sytuacja według Wnioskodawcy występuje w przypadku, gdy wyładowanie towaru następuje w magazynie kontrahenta, który następnie dokonuje samodzielnie wywozu towarów za pomocą własnych środków transportu.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe sposoby dostarczenia przez niego wyprodukowanych towarów powinny być potraktowanie jako WDT, która opodatkowana jest stawką podatku 0% zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - dostaw realizowanych na rzecz kontrahenta Wnioskodawcy w okolicznościach opisanych we wniosku tj. gdy towar podlega jedynie krótkotrwałemu przechowywaniu i zmianie środka transportu, zachowując przy tym funkcjonalną ciągłość wywozu od Wnioskodawcy do miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1570, ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określonym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium Unii Europejskiej rozumie się przez to terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...).

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1) podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2) osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

3) podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;

4) podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Ponadto, stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Wskazać w tym miejscu należy, że od dnia 1 stycznia 2020 r. we wszystkich państwach Wspólnoty obowiązują przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

 a) sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

 b) sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

(i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

 (ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) pkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

 a) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

 b) następujące dokumenty:

(i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

(ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

(iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 3 ustawy:

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

 1) podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

 2) podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

 3) podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki wymienione w art. 42 ust. 1 ustawy muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowania w ten sposób ma na celu uniknięcia zakłócenia konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy:

Stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1) podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2) złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

-chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Na mocy art. 42 ust. 3 ustawy:

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

 1) dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

 2) (uchylony),

 3) specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

 4) (uchylony),

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Przy tym, w myśl art. 42 ust. 11 ustawy:

W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

 1) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

 2) dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

 3) dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

 4) dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Na tle powyższego wskazać należy, że analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Warunek ten dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Istotnym zatem jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Jednocześnie w tym miejscu należy zwrócić uwagę na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku z dnia 27 września 2007 r., sygn. C-409/04 w sprawie Teleos i inni zawarł tezę, gdzie wskazuje na główne cechy dostaw wewnątrzwspólnotowych. Jak podaje, „uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy”.

Zatem należy uznać, że dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Wspólnoty, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich.

Należy zatem wskazać, że aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

- musi mieć miejsce czynność określona w art. 7 ustawy, tj. musi dojść do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel;

- w konsekwencji tej czynności musi dojść do wywozu towaru z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE przez dostawcę lub przez nabywcę.

Warunki te mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy), towar opuszcza terytorium kraju w celu dostarczenia go do innego kraju Unii Europejskiej ‑ przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (warunek ten zasadniczo ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Niespełnienie którejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, że nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Powyższą tezę potwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 maja 2011 r. (sygn. akt I SA/Wr 446/11), który wskazał, że: „Uznanie danej dostawy za czynność wewnątrzwspólnotową musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. Określenie „wywóz” użyte w art. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. 2011 r. Nr 177, poz. 1054), należy interpretować w ten sposób, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów następuje tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, w wyniku wysyłki lub transportu, tj. fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy”.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego (z którym Organ jest związany) wynika, że jako czynny podatnik podatku VAT sprzedają Państwo swoje towary w drodze zawieranej z kontrahentem umowy, na potrzeby projektów budowlano-montażowych kontrahenta realizowanych w innym państwie UE. Kontrahent ten, z racji prowadzonej działalności posługuje się dwoma numerami NIP: polskim i (...).

Państwo, jako dostawca samodzielnie odpowiadają za przewiezienie towarów do miejsca znajdującego się na terenie Polski, z którego kontrahent przewozi nabyte towary do miejsca docelowego znajdującego w innym Państwie członkowskim UE, tj. w (…).

Jak zostało przez Państwa wskazane, przyjęli Państwo następujący model realizacji zamówień:

- przy sprzedaży towarów kontrahent przedstawia Wnioskodawcy swój zagraniczny numer VAT, nadany przez państwo członkowskie UE przeznaczenia towarów, tzn. państwo, w którym kontrahent realizuje prace i do którego transportowany jest dany towar (np. ...), o sprzedane towary, przed wysyłką do docelowego państwa członkowskiego UE, zostają przez Wnioskodawcę dostarczone do znajdującego się na terytorium Polski:

c) magazynu kontrahenta Wnioskodawcy lub

d) wyznaczonego magazynu prowadzonego przez podmiot trzeci, świadczący na rzecz kontrahenta Wnioskodawcy usługi logistyczne;

- po skompletowaniu większego ładunku w magazynie kontrahenta Wnioskodawcy lub magazynu jednego z jego dostawców, zostaje on niezwłocznie przetransportowany do miejsca docelowego w innym państwie członkowskim UE,

- wywóz towarów odbywa się najczęściej tego samego lub następnego dnia roboczego po ich dostarczeniu przez Wnioskodawcę do wyznaczonego magazynu,

- wywozu towarów dokonuje kontrahent Wnioskodawcy własnymi środkami transportu lub możliwe jest zlecenie przez kontrahenta Wnioskodawcy organizacji transportu podmiotowi trzeciemu.

Z opisu sprawy wynika, że w przedstawionym przypadku dochodzi do przeniesienia władztwa nad zakupionymi towarami z Państwa na kontrahenta.

Następnie natomiast, po skompletowaniu większej partii towarów, nabyty towar zostaje wywieziony z terytorium Polski na terytorium państwa członkowskiego UE, w którym kontrahent prowadzi projekty budowlano-montażowe. Towary po wywozie nie zostaną przetransportowane ponownie do Polski, lecz zostaną zużyte/wykorzystane na terytorium Państwa członkowskiego UE.

Ponadto wskazali Państwo, że okresowe składowanie towarów w wyznaczonym przez kontrahenta magazynie nie wpływa na zmianę właściwości towarów będących przedmiotem dostawy. W szczególności nie są one przed opuszczeniem kraju w jakikolwiek sposób używane/modyfikowane/obrabiane/przetwarzane, z wyjątkiem możliwości ich przepakowania. Magazynowanie nabywanych przez kontrahenta towarów ma charakter czasowy i spowodowany jest względami organizacyjnymi.

Jak wynika z opisu sprawy, przedmiotowa sprawa dotyczy dwóch sytuacji, w których:

- to kontrahent za pomocą własnych środków transportu dokonuje wywozu z magazynu;

- kontrahent zleca transport podmiotowi „trzeciemu”, pod pojęciem którego rozumieją Państwo właściciela magazynu jednego z dostawców kontrahenta oraz osobę, która jest najemcą magazynu.

Jak wskazali Państwo w opisie stanu faktycznego, w sytuacji, w której wywozu z magazynu kontrahenta dokonuje sam kontrahent własnymi środkami transportu, po przewiezieniu towarów poza terytorium kraju, kontrahent dostarcza Państwu niezwłocznie dokument, w którym wskazane są co najmniej:

- specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

- nazwa oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nazwa i polski adres siedziby kontrahenta,

- adres na terytorium innego państwa członkowskiego UE, pod który są przewożone dane towary,

- określenie towarów i ich ilości,

- potwierdzenie przyjęcia towarów przez kontrahenta do wskazanego miejsca ich przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE (niż Polska),

- rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym wywieziono towary.

Natomiast w przypadku, gdy wywozu z magazynu „podmiotu trzeciego” dokonuje „podmiot trzeci” dokumentem jaki Państwo posiadają, jest dokument CMR.

Z wniosku wynika również, że po przybyciu towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, Państwa kontrahent zgłasza ten fakt administracji podatkowej tego Państwa.

Transakcja nie obejmuje towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków opodatkowanych w systemie VAT marża, ani innych towarów do których odnosi się art. 13 ust 8 ustawy o VAT.

Ponadto wskazali Państwo, że składają Państwo terminowo informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów zawierające prawidłowe dane, o których mówi art. 100 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do powyższego, Państwa wątpliwości dotyczą uznania przedmiotowej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i możliwości zastosowania stawki 0% w myśl art. 42 ust. 1 ustawy o podatku o towarów i usług.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów, w ocenie organu, opisany przez Państwa model sprzedaży towarów, w którym dochodzi do przeniesienia władztwa nad zakupionymi towarami z Państwa na kontrahenta:

- w momencie wprowadzenia towaru do położonego na terenie Polski magazynu kontrahenta lub

- w momencie wprowadzenia towaru do położonego na terenie Polski magazynu „podmiotu trzeciego”, który świadczy na rzecz Państwa kontrahenta usługi logistyczne, a następnie po pewnym czasie towar jest transportowany do miejsca docelowego w państwie członkowskim UE

- może zostać uznany za realizujący reguły WDT.

Zatem po dokonaniu przez Państwa kontrahenta (samodzielnie lub poprzez „podmiot trzeci”) przemieszczenia towarów z magazynu położonego na terytorium Polski na terytorium państwa członkowskiego, opisane dostawy będą stanowiły wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu przepisów o VAT.

Wskazać bowiem należy że opisany przez Państwa model dostawy towarów ma zasadniczo nieprzerwany charakter. Jak wskazali Państwo we wniosku, magazynowanie nabytych przez kontrahenta towarów ma charakter czasowy i spowodowany jest kwestiami organizacyjnymi. Po skompletowaniu większego ładunku w magazynie towar, zostaje niezwłocznie przetransportowany do miejsca docelowego w innym państwie członkowskim UE. Wywóz towarów odbywa się najczęściej tego samego lub następnego dnia roboczego po ich dostarczeniu przez Wnioskodawcę do wyznaczonego magazynu.

Oznacza to, że dostarczenie towar do magazyny nie ma na celu jego magazynowania (gromadzenie i zarządzanie zapasami i organizowanie przepływu towarów) ale jedynie podyktowane jest aspektami logistycznym związanymi z wywozem towarów do innego kraju członkowskiego.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Przykładowo, NSA w wyroku z 21 września 2018 r., sygn. akt I FSK 1500/16 wskazał, że „WDT następuje tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, a w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy. Celem sposobu opodatkowania wymiany między państwami członkowskimi jest przeniesienie wpływów podatkowych do państwa członkowskiego, w którym następuje ostateczna konsumpcja dostarczonych towarów. Należy zauważyć, że skoro w momencie rozpoczęcia wywozu towarów znany jest już jego ostateczny nabywca, co - uwzględniając treść umowy, z której wynika prawo odbiorcy do dysponowania towarem w sposób autonomiczny, bez konsultacji ze skarżącą - pozwala spojrzeć na opisaną we wniosku transakcję jako jedną, rozciągniętą w czasie WDT. W takiej transakcji prawo do rozporządzania towarem jak właściciel nabywca uzyskuje w znaczeniu ekonomicznym, już w momencie przemieszczania tego towaru do magazynu”.

W analizowanej sprawie wskazali Państwo, że na kontrahenta przechodzi władztwo nad zakupionymi towarami. Następnie, po skompletowaniu większej partii towarów w jednym miejscu na terytorium kraju, nabyty towar zostaje wywieziony z Polski na teren państwa członkowskiego UE. Po przewiezieniu towarów poza terytorium kraju, kontrahent dostarcza Państwu niezwłocznie (tj. przed terminem na zaraportowanie przez Państwa dla celów VAT okresu rozliczeniowego, w którym Państwo wystawili swoją fakturę lub towar został przewieziony poza terytorium kraju - którykolwiek przypada wcześniej) dokument, który zawiera co najmniej specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz nazwę i polski adres siedziby kontrahenta, adres na terytorium innego państwa członkowskiego UE, pod który są przewożone dane towary, określenie towarów i ich ilości, potwierdzenie przyjęcia towarów przez kontrahenta do wskazanego miejsca ich przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE (niż Polska), rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym wywieziono towary (w przypadku w którym kontrahent swoimi środkami transportu wywozi towar poza terytorium kraju) lub dokument CMR (w przypadku, gdy transport zostaje zlecony „podmiotowi trzeciemu”). Tym samym pomimo, że przed dokonaniem przemieszczenia towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego UE towary będą przez pewien czas przechowywane w magazynie kontrahenta lub „podmiotu trzeciego” na terytorium Polski, to w momencie dokonania przemieszczenia ich na terytorium państwa członkowskiego, przedmiotowe transakcje spełniać będą znamiona wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Podsumowując, opisane przez Państwa dostawy towarów, w których:

- dostarczają Państwo wyprodukowane przez siebie produkty do magazynu niezwiązanej z Państwem firmy wybranej przez Państwa kontrahenta, która jako dalszy pośrednik kontrahenta po skompletowaniu większego ładunku w magazynie jednym zbiorczym transportem dostarcza we własnym zakresie towar na teren innego państwa członkowskiego UE;

- dostarczają Państwo wyprodukowane przez siebie produkty do magazynu Państwa kontrahenta, który następnie dokonuje wywozu towarów na teren innego państwa członkowskiego UE za pomocą własnych środków transportu

spełniają znamiona wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania stawki 0% w odniesieniu do przedmiotowej transakcji należy wskazać, że zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, aby być uprawnionym do zastosowania stawki 0% , konieczne jest spełnienie warunków wskazanych w art. 42 ust. 1 ustawy o podatku VAT.

Jednym z nich jest posiadanie przez podatnika, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w swojej dokumentacji dowodów, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje natomiast na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. (I FPS 1/10), w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ponadto należy zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec powyższego dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Jak wynika z opisu sprawy, w Państwa sytuacji następuje wywóz towarów na terytorium Unii Europejskiej na rzecz kontrahenta posługującego się numerem NIP państwa członkowskiego UE i na moment składania deklaracji podatkowej posiadają Państwo dokumenty potwierdzające tę czynność, a ponadto składają Państwo terminowo informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów zawierające prawidłowe dane. Wobec tego należy wskazać, że są Państwo uprawnieni do zastosowania stawki 0% w myśl art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania 1 oraz 2 należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634, ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.