Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 13 stycznia 2022 r. Zipvit Ltd przeciwko The Commissioners for Her Majesty’s Revenue & Customs., sygn. C-156/20

Artykuł 168 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podatku od wartości dodanej (VAT) nie można uznać za należny lub zapłacony w rozumieniu tego przepisu, a zatem nie podlega on odliczeniu przez podatnika, jeżeli z jednej strony podatnik ten i jego usługodawca niesłusznie uznali na podstawie błędnej wykładni prawa Unii dokonanej przez organy krajowe, że rozpatrywane świadczenia były zwolnione z VAT, i w konsekwencji wystawione faktury nie wykazywały tego podatku w sytuacji, w której umowa zawarta pomiędzy tymi dwoma podmiotami przewidywała, że jeżeli podatek ten był należny, to usługobiorca powinien ponieść jego koszt, a z drugiej strony nie poczyniono we właściwym czasie żadnych kroków zmierzających do odzyskania VAT, przez co doszło do przedawnienia wszelkich przysługujących usługodawcy i organowi podatkowemu i celnemu środków prawnych zmierzających do odzyskania błędnie nienaliczonego VAT.