Opinia rzecznika generalnego N. Emiliou przedstawiona w dniu 2 czerwca 2022 r. M.A., sygn. C-72/22 PPU

1.

W prawie międzynarodowym zawsze istniało pewne napięcie między, z jednej strony, prawem państw do sprawowania suwerennej kontroli nad wjazdem i pobytem cudzoziemców na ich terytorium a, z drugiej strony, prawem do ubiegania się o azyl przez tych spośród cudzoziemców (2), którzy obawiają się prześladowań w kraju, którego są obywatelami (3). Pierwsze z nich upoważnia te państwa do ścisłej kontroli przypadków przekraczania swoich granic – i podejmowania rygorystycznych środków w przypadku nielegalnego wjazdu – podczas gdy drugie nawołuje do tolerancji w tej dziedzinie.

2.

Napięcie to staje się szczególnie odczuwalne w sytuacjach, gdy na granicach dochodzi do tak zwanego „masowego napływu” obywateli państw trzecich. Zjawisko to w ciągu ostatnich dwudziestu lat nasiliło się w Europie w wyniku wojen i innych napięć w różnych częściach świata i sprawia, że kontrolowanie przedmiotowych granic staje się bardziej złożone. W rzeczywistości wielu z tych obywateli próbuje, a nawet udaje im się, nielegalnie przekroczyć granice. Takie niekontrolowane wjazdy są często same w sobie postrzegane przez dane państwa jako zagrożenie dla ich bezpieczeństwa wewnętrznego. Jednocześnie, jeżeli ci sami obywatele są wnioskującymi o azyl, z zasady muszą zostać wpuszczeni na terytorium takich państw i mieć możliwość przebywania na nim do czasu rozpatrzenia ich wniosku.