Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. S.M., sygn. C-237/21

Artykuły 18 i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że:nakładają one na państwo członkowskie, do którego został skierowany wniosek o ekstradycję – wystosowany przez państwo trzecie w celu wykonania kary pozbawienia wolności obywatela innego państwa członkowskiego mającego stałe miejsce zamieszkania w tym pierwszym państwie członkowskim, którego prawo krajowe zakazuje jedynie ekstradycji własnych obywateli poza terytorium Unii Europejskiej i przewiduje możliwość, że kara ta zostanie wykonana na swoim terytorium pod warunkiem wyrażenia na to zgody przez państwo trzecie – obowiązek aktywnego dążenia do uzyskania zgody państwa trzeciego wnioskującego o ekstradycję przy wykorzystaniu wszystkich mechanizmów współpracy i pomocy w sprawach karnych, którymi ono dysponuje w ramach stosunków z tym państwem trzecim;jeżeli taka zgoda nie zostanie uzyskana, przepisy te nie sprzeciwiają się temu, aby w takich okolicznościach wspomniane pierwsze państwo członkowskie dokonało ekstradycji tego obywatela Unii zgodnie z obowiązkami, które na tym państwie ciążą na mocy konwencji międzynarodowej, o ile taka ekstradycja nie narusza praw zagwarantowanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.