Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 6 lipca 2023 r. Bundesamt für Fremdenwesen und Asyl przeciwko AA., sygn. C-663/21

1)Artykuł 14 ust. 4 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochronynależy interpretować w ten sposób, że:stosowanie tego przepisu jest uzależnione od wykazania przez właściwy organ, że cofnięcie statusu uchodźcy stanowi środek proporcjonalny w świetle zagrożenia, jakie dany obywatel państwa trzeciego stanowi dla jednego z podstawowych interesów społecznych państwa członkowskiego, w którym ów obywatel państwa trzeciego przebywa. W tym celu ten właściwy organ powinien dokonać wyważenia tego zagrożenia z prawami, które zgodnie z tą dyrektywą należy zagwarantować osobom spełniającym przesłanki materialne określone w art. 2 lit. d) wspomnianej dyrektywy, przy czym wspomniany właściwy organ nie jest ponadto zobowiązany do sprawdzenia, czy interes publiczny związany z powrotem wspomnianego obywatela państwa trzeciego do państwa pochodzenia przeważa nad interesem tego obywatela państwa trzeciego w zachowaniu ochrony międzynarodowej w świetle zakresu i charakteru środków, na które byłby on narażony w przypadku powrotu do państwa pochodzenia.2)Artykuł 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecichnależy interpretować w ten sposób, że:stoi on na przeszkodzie wydaniu decyzji nakazującej powrót wobec obywatela państwa trzeciego, jeżeli zostało wykazane, że jego wydalenie do przewidywanego państwa docelowego jest na mocy zasady non‑refoulement wykluczone na czas nieokreślony.