Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 9 listopada 2023 r. Postępowanie karne przeciwko BK., sygn. C-175/22

Artykuł 6 ust. 4 dyrektywy 2012/13/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnymnależy interpretować w ten sposób, że:stoi on na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu pozwalającemu sądowi orzekającemu co do istoty w sprawie karnej na przyjęcie kwalifikacji prawnej zarzucanych czynów odmiennej od pierwotnie przyjętej przez prokuraturę bez poinformowania w odpowiednim czasie osoby oskarżonej o rozważanej nowej kwalifikacji w chwili i w warunkach umożliwiających jej skuteczne przygotowanie obrony, a tym samym bez umożliwienia tej osobie wykonywania prawa do obrony w sposób rzeczywisty i skuteczny w odniesieniu do tej nowej kwalifikacji. W tym kontekście nie ma żadnego znaczenia okoliczność, że wspomniana kwalifikacja nie może prowadzić do wymierzenia kary surowszej niż przestępstwo, o które dana osoba była pierwotnie oskarżona.Artykuły 3 i 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym oraz art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiejnależy interpretować w ten sposób, że:nie stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu umożliwiającemu sądowi orzekającemu co do istoty w sprawie karnej przyjęcie z własnej inicjatywy lub w następstwie propozycji oskarżonego kwalifikacji prawnej zarzucanych czynów odmiennej od pierwotnie przyjętej przez prokuraturę, pod warunkiem że sąd ten poinformował osobę oskarżoną w odpowiednim czasie o rozważanej nowej kwalifikacji, w chwili i w warunkach, które umożliwiły jej skuteczne przygotowanie obrony, i dał w ten sposób tej osobie możliwość wykonywania prawa do obrony w sposób rzeczywisty i skuteczny w odniesieniu do przyjętej w ten sposób nowej kwalifikacji.