Interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.718.2023.1.KF

Obowiązki płatnika w związku z przekazywaniem Pracownikom Gadżetów z logo firmy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z przekazywaniem Pracownikom Gadżetów z logo firmy. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Są Państwo podmiotem mającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Są Państwo (…), które w ramach swojej działalności oferuje swoim klientom (…) m.in. sprzedaż (…). Państwa klientami są zarówno podmioty gospodarcze jak i osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Są Państwo płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: PIT) w stosunku do osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę (dalej: Pracownicy).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podejmują Państwo także szereg aktywności marketingowych i promocyjnych, mających na celu zwiększenie poziomu świadomości marki, promocji wizerunku firmy, a co za tym idzie zwiększenie poziomu sprzedaży oferowanych przez siebie usług. Jednym z rodzajów prowadzonej działalności marketingowej może być przekazywanie przez Państwo gadżetów z logo firmy.

W związku z powyższym, podejmują Państwo czynności prowadzące do przekazania różnego rodzaju produktów oznaczonych logo firmy (dalej: Gadżety) także swoim Pracownikom. Gadżety mają charakter rzeczowy i mogą one obejmować przykładowo: walizki, torby podróżne, torby na zakupy, plecaki, bluzy, koszulki, bidony, kalendarze, czapki, skarpety etc.

Dokonają Państwo wyboru rodzaju Gadżetu lub kilku rodzajów Gadżetów do przekazania Pracownikom mając na uwadze własne cele związane z promowaniem Państwa wizerunku. Przekazanie Gadżetów będzie miało charakter bezzwrotny i będzie nieodpłatne. Wydatki na nabycie Gadżetów będą finansowane z Państwa środków obrotowych.

Gadżety są lub planowane jest w przyszłości ich przekazywanie Pracownikom z okazji różnych wydarzeń lub okoliczności, takich jak np. Boże Narodzenie, imprezy okolicznościowe związane z Państwa sytuacją (np. rocznica powstania Spółki), imprezy integracyjne dla Pracowników, a także akcji związanych z branżą (…), w której Państwo działają. Przekazanie gadżetów Pracownikom może być również związane z jakąś konkretną akcją marketingową.

Państwa intencją jest także zachęcanie Pracowników do promocji Spółki w swoich mediach społecznościowych, przekazując w tym celu określone Gadżety, które mają być pokazane na publikowanych przez nich zdjęciach.

Kwestia przekazywania Gadżetów nie wynika ani nie będzie w przyszłości wynikać z zawieranych z Pracownikami umów, regulaminów bądź innych aktów wewnętrznych Spółki. Gadżety wręczane będą Pracownikom bez względu na ich poziom wynagrodzenia, stanowisko pracy, wyniki pracy czy wskaźniki absencji.

Pytanie

Czy przekazanie Gadżetów Pracownikom przez Państwo nie spowoduje powstania przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy na Państwu nie ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, przekazanie Pracownikom Gadżetów nie jest czynnością powodującą powstanie przychodu po stronie Pracowników, a w konsekwencji na Państwu nie ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.; dalej: ustawa o PIT), opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z art. 10 ust. 1 pkt 1-2 ustawy o PIT wynika, że źródłem przychodu jest m.in. stosunek pracy oraz działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 oraz 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o PIT z kolei, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4. zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Pojęcie „nieodpłatne świadczenie” nie zostało więc zdefiniowane w tym przepisie, brak też definicji legalnej w innym miejscu ustawy. Z tych przyczyn niezbędne jest dokonanie odpowiedniej wykładni w celu zdekodowania jego znaczenia.

Z pewnością sformułowanie przepisu nie powinno też prowadzić do konkluzji, że każde świadczenie spełnione na rzecz pracownika przez pracodawcę, bez ustalonej za nie zapłaty stanowi świadczenie podlegające opodatkowaniu.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia” zasadniczego znaczenia przy określaniu czy dane świadczenie jest świadczeniem nieodpłatnym podlegającym opodatkowaniu nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego (dalej: TK) z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947).

Ze względu na mnogość potencjalnych świadczeń i różnorodność stanów faktycznych, w wydanym wyroku TK nie wskazał enumeratywnie przypadków w odniesieniu do których dane świadczenie podlega opodatkowaniu, ale dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Zdaniem TK przychód z nieodpłatnych świadczeń powstaje, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

1.Świadczenie jest spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie). Innymi słowy wszelkie świadczenia, z których skorzystanie jest obowiązkowe nie skutkują powstaniem przychodu.

2.Świadczenia powinny być spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy. Powinny ponadto przynosić mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby w przeciwnym razie ponieść samodzielnie.

3.Po trzecie, korzyść ta powinna być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W niniejszej sytuacji nie ma wątpliwości, że doszło do spełnienia warunków określonych w punktach 1 i 3. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przekazanie Gadżetu Pracownikowi będzie musiało się odbyć za jego zgodą. Znane będą również dane osobowe Pracowników, którym będą przekazane Gadżety oraz koszt jednostkowy Gadżetów (na podstawie dokumentów zakupowych).

W Państwa ocenie, nie dochodzi jednak do spełnienia drugiego z warunków wskazanych przez TK. Przede wszystkim, po stronie Pracownika nie wystąpi żadne przysporzenie majątkowe (korzyść) – Gadżety nie będą bowiem przekazywane w interesie Pracownika. Przekazanie Gadżetów ma na celu w szczególności Państwa promocję poprzez m.in. zwiększanie świadomości marki Spółki (oczekują Państwo, że gadżety z logo Spółki będą wykorzystywane przez Pracowników) oraz/lub budowanie pozytywnego wizerunku Spółki jako Pracodawcy. Nie można także stwierdzić, że przekazanie Gadżetów spowoduje przyniesienie Pracownikom korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Nie sposób bowiem uznać, że gdyby Pracownik nie otrzymał Gadżetu od Państwa, to wydałby pieniądze na jego zakup samodzielnie, zwłaszcza mając na uwadze, że będą one oznaczone logo Spółki. Ponadto przy wyborze Gadżetów nie będą Państwo dokonywali analizy potencjalnych potrzeb Pracowników, lecz dokonywali wyboru produktów wedle własnego uznania, w tym w szczególności z uwzględnieniem branży w jakiej działa (stąd np. przekazywane mogą być walizki podręczne czy plecaki jako przedmioty kojarzące się z podróżą).

Stąd też należy uznać, że przekazanie Gadżetów jest dokonywane w interesie Państwa, a nie Pracownika. Oczekują Państwo bowiem, że powyższe działanie przyniesie jej korzyść związaną z promocją wizerunku/marki.

W konsekwencji, skoro nie zostały spełnione warunki opisane w wyroku TK, należy stwierdzić, że przekazanie Gadżetów Pracownikom nie stanowi dla nich przysporzenia, stąd też czynność ta nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, a Państwo nie są zobowiązany z tego tytułu do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Państwa stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo:

-interpretacja nr 0113-KDIPT2-3.4011.299.2022.1.MS z 21 czerwca 2022 r. gdzie podatnik wskazywał:

(organ uznał stanowisko podatnika za prawidłowe i odstąpił od uzasadnienia);

-interpretacja nr 0113-KDIPT2-3.4011.503.2021.2.ID z 16 września 2021 r., gdzie organ wskazywał, że:

-interpretacja nr 0113-KDIPT2-2.4011.373.2019.1.EC z 13 sierpnia 2019 r., gdzie organ wskazywał, że:

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.):

Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:

1)obliczenie,

2)pobranie,

3)wpłacenie

– podatku, zaliczki.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jednocześnie stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy:

Zgodnie z art. 11 ust. 2b powołanej ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy:

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej ustawy:

W myśl art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy:

Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika (pracownika) powstaniem przysporzenia majątkowego, uzyskane bezpośrednio lub pośrednio od pracodawcy i mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.).

W rezultacie, należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13.

W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy:

Zgodnie z ww. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Mając na uwadze opisane we wniosku okoliczności sprawy, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, stwierdzić należy, że obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca przekazuje w ramach promocji pozytywnego wizerunku firmy na rzecz swoich pracowników gadżety i upominki. W tym przypadku, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby pracownicy nie otrzymali firmowych gadżetów, to wydaliby pieniądze na ich zakup.

Reasumując, w przypadku przekazywania Pracownikom przez Państwo opisanych we wniosku Gadżetów, wartość tych świadczeń nie stanowi dla nich przysporzenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wartość ww. świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym po stronie Państwa nie powstaną obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).