Interpretacja indywidualna z dnia 13 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.513.2023.1.JŚ

Obowiązki płatnika w związku z nabywaniem wierzytelności.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą prawną działającą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Wnioskodawca”).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest działalność związana z nabywaniem wierzytelności od osób fizycznych poniżej ich wartości nominalnej w formie przelewu wierzytelności, a następnie dochodzenie tych wierzytelności we własnym imieniu w pełnej kwocie od dłużników.

Wnioskodawca został utworzony przez jedynego udziałowca, którym jest … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w … (KRS: …) (dalej: Spółka matka). Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym jak również rozlicza podatek dochodowy od osób prawnych (CIT) na zasadach ogólnych.

Wnioskodawca planuje przystąpić do realizacji projektu polegającego na nabywaniu od kredytobiorców roszczeń przysługujących im od kredytodawców (banków i instytucji finansowych). Kredytobiorcami, o których mowa w niniejszym wniosku, będą osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej lub prowadzące taką działalność, które jednak pozyskały od kredytobiorcy przedmiotowe finansowanie bez związku z prowadzoną działalnością.

Wnioskodawca będzie stroną umów przelewu wierzytelności SKD (umów cesji) jako cesjonariusz, natomiast cedentami będą kredytobiorcy (niepowiązane z Wnioskodawcą oraz Spółką matką, osoby fizyczne), którzy posiadają roszczenia pieniężne względem kredytodawców - banków i instytucji finansowych mających siedzibę na terytorium Polski. Przysługujące roszczenia kredytobiorców względem kredytodawców wynikają z nieprzestrzegania przez kredytodawców norm prawa powszechnie obowiązującego. Roszczenia te będą powstawały na skutek oświadczenia złożonego przez kredytobiorcę instytucji finansowej („Wierzytelności SKD”). Z treści cesji wynikać będzie oświadczenie kredytobiorcy - cedenta, że w związku z konkretną umową zawartą z kredytodawcą, przysługuje cedentowi wierzytelność o zapłatę w związku z naruszeniami prawa dokonanymi przez bank lub instytucję finansową. Z umowy nie będzie wynikał obowiązek dochodzenia cedowanej wierzytelności przez Wnioskodawcę, cedent zaś odpowiedzialny będzie jedynie za to, że wierzytelność mu przysługuje w momencie zbycia.

Z chwilą zawarcia umowy, cedent zbędzie Wierzytelności SKD za umówioną cenę (którą otrzyma od Wnioskodawcy na konto bankowe), a cesjonariusz - Wnioskodawca nabędzie Wierzytelności SKD (wierzytelność pieniężną) względem banku lub instytucji finansowej. Na cesjonariusza wraz z wierzytelnością przejdą wszelkie prawa z nią związane. Cena nabywanej Wierzytelności SKD płacona przez Wnioskodawcę na rzecz zbywców (osób fizycznych będących kredytobiorcami) będzie zawsze niższa niż jej wartość nominalna (tj. dochodzona później w postępowaniu przeciwko bankowi lub instytucji finansowej). Każdorazowo cena za sprzedawaną wierzytelność zostanie indywidualnie ustalona pomiędzy stronami. Po uzgodnieniu ceny za sprzedawaną wierzytelność, osoba fizyczna (cedent) otrzyma od Wnioskodawcy (cesjonariusza) umówioną cenę.

Jednocześnie wskazać należy, że Wnioskodawca nie przewiduje zawierania umów przelewu wierzytelności pod tytułem darmym, tj. bezpłatnego rozporządzenia przez cedenta wierzytelnością na rzecz Wnioskodawcy.

Wnioskodawca po zawarciu umowy nabycia wierzytelności, będzie dochodzić ich zapłaty od banku / instytucji finansowej we własnym imieniu.

Pytanie

Czy w związku z zakupem przez Wnioskodawcę wierzytelności pieniężnej nie powstanie u cedentów obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych, wynikający z uzyskania ceny za nabywaną przez Wnioskodawcę wierzytelność, a co za tym idzie, Wnioskodawca nie będzie pełnić funkcji płatnika tegoż podatku na podstawie art. 41 ust. 1 uPIT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, nie będzie On pełnił roli płatnika w odniesieniu do kwot wypłacanych na rzecz cedentów, bowiem kwota otrzymana przez cedenta nie stanowi dla tej osoby przychodu wskazanego w art. 9 ust. 1 uPIT. Jest to bowiem kwota, jaką cedent odzyskuje z tytułu nienależnie poniesionych wcześniej obciążeń finansowych (idea sankcji kredytu darmowego). Z tego też względu należy uznać, że cedent nie otrzymuje od cesjonariusza realnego przysporzenia finansowego, które podlegać może u cedenta opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że nie ciążą na nim obowiązki płatnika wskazane w ustawie art. 41 ust 1uPIT, bowiem u cedenta nie wystąpi dochód z tytułu sprzedaży wierzytelności a jedynie cedent dokona przeniesienia na cesjonariusza, tj. Wnioskodawcę, możliwość realizacji swojego prawa do odzyskania nienależnie zapłaconej kwoty. Zwrot takiej kwoty, nie może jednak zostać uznany za dochód (przychód) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 uPIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast art. 9 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ogólne wyjaśnienie pojęcia przychodu zawiera art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wskazać należy, że podstawą uzyskania przychodów mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego.

Dodatkowo wskazać należy na stanowisko organów podatkowych, zgodnie z którym, w przypadku zwrotu świadczenia na podstawie nieważnej umowy kredytowej (a w przypadku roszczeń z tyt. sankcji kredytu darmowego - następuje ustawowa konwersja umowy kredytowej na bezpłatną) kredytobiorca otrzymuje bowiem z powrotem swój kapitał - zwrot zapłaconych bankowi kwot. Nie ma zatem podstaw, aby zwrócone kwoty uznać za dochód podlegający opodatkowaniu. Dla celów podatkowych zwrot taki jest obojętny podatkowo. Potwierdzeniem powyższego może być treść indywidualnych interpretacji podatkowych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 maja 2023 r. 0114-KDIP3-2.4011.250.2023.1.MN jak również z dnia 29 czerwca 2022 r. 0113-KDIPT2- 2.4011.355.2022.1.SR.

Na uwagę zasługuje, że z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzić będzie działalność gospodarczą w formie spółki z o.o. Wnioskodawca, zwany również cesjonariuszem, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywać będzie od osób fizycznych (zwanych dalej cedentem) roszczenia przysługujące tym osobom względem pożyczkodawców/kredytodawców. Roszczenia te wynikają z przysługującego cedentowi prawa żądania względem pożyczkobiorcy/kredytobiorcy zwrotu wierzytelności stanowiącej zapłacone nienależne środki finansowe, w związku ze skorzystaniem przez cedentów (kredytobiorców/pożyczkobiorców) z sankcji kredytu darmowego. Zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim W przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. W przypadku jednak zakończenia umowy kredytowej powyżej wskazane odsetki i inne koszty kredytu podlegają zwrotowi na rzecz konsumenta.

Wnioskodawca nabywając powyższe wierzytelności cedentów (tj. powstałe w związku ze złożeniem przez cedentów oświadczenia o skorzystaniu z kredytu darmowego) podpisuje z cedentem umowę cesji wierzytelności (dalej: umowa cesji bądź cesja), w której cedent bezwarunkowo przelewa na rzecz spółki (cesjonariusza) przedmiotową wierzytelność, wraz ze wszelkimi związanymi z tą wierzytelnością prawami (w tym odsetkami za opóźnienie i zwłokę), zaś cesjonariusz przelew wierzytelności przyjmuje w celu jej dochodzenia na drodze sądowej lub pozasądowej do wyegzekwowania od pożyczkodawcy/kredytodawcy. Cedent otrzymuje od cesjonariusza cenę, która zostaje ustalona pomiędzy stronami umowy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), zaś podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 ustawy - Kodeks cywilny.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki - art. 509 § 2 ww. ustawy.

Stosownie do art. 510 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności, cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność.

Dla kwalifikacji podatkowej należności wypłacanych przez Wnioskodawcę osobom fizycznym istotny jest tytuł prawny, z którego wynika ich prawo do uzyskania tych należności. W analizowanym przypadku tym tytułem jest umowa cesji wierzytelności zawarta przez Wnioskodawcę (cesjonariusza) z osobami fizycznymi (cedentami).

W art. 10 uPIT, ustawodawca zawarł katalog źródeł przychodów, do których zaliczone zostały m.in. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c (art. 10 ust. 1 pkt 7).

Za przychód z praw majątkowych, zgodnie z art. 18 tej ustawy, uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Przepis ten nie zawiera zamkniętego katalogu przychodów z praw majątkowych, ale wskazuje na przykładowe przychody z tego tytułu („w szczególności”). Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do tego źródła przychodów zalicza się m.in. przychody z wierzytelności, jeśli nie są one związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mimo quasi restytucyjnego charakteru świadczenia Wnioskodawcy na rzecz kredytobiorców (wszak kredytobiorcy odzyskują część zapłaconych uprzednio bankowi odsetek i innych kosztów kredytowych), w ocenie Wnioskodawcy nie ma tu miejsca sytuacja, w odniesieniu do której część organów podatkowych przyjmuje, że spółka wypłacająca należność dla cedenta zobowiązana jest obliczyć i odprowadzić należny podatek dochodowy wedle obowiązujących stawek (przychód cedenta z praw majątkowych). Głównym argumentem przemawiającym za takim stanowiskiem organów podatkowych w przypadku spraw cesji odszkodowań (wskazywane analogicznie) jest brak odpowiedniego udokumentowania kosztów ponoszonych przez podatnika, i tak:

„(...) Stąd zatem przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy, kosztem uzyskania przychodów będą tylko te kwoty straty pieniężnej, które zostały udokumentowane prawomocnym wyrokiem Sądu lub uznaniem wysokości szkody w dalszym postępowaniu przez zakład ubezpieczeń.

Nie będą więc kosztem kwoty w wysokości wynikającej z wycen lub oszacowań; ich wysokość bowiem nie wynika z żadnego aktu lub dokumentu, który w sposób niepodważalny i ostateczny określa jej wartość (w rozpatrywanej sprawie wysokość należnego odszkodowania). Dopiero tak udokumentowana kwota pozwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości faktycznie poniesionej straty.” [Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2018-04-13, 0112-KDIL3-1.4011.90.2018.1.AA]

W sytuacji Wnioskodawcy jednak uszczerbek cedentów (tj. zapłacone koszty kredytu) będą znane w momencie nabycia wierzytelności, co więcej - będą to koszty prawidłowo udokumentowane, np. umową lub harmonogramem spłat.

W tym miejscu należy jednocześnie wskazać, w drodze analogii przyrównać powyżej opisane zdarzenie przyszłe, do mechanizmu opisanego w Interpretacji Ogólnej Ministra Finansów, Funduszy I Polityki Regionalnej dnia 15 lutego 2021 r. wydanej w sprawie o znaku DD5.8201.11.2020 w sprawie zasad ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodu przy zbyciu wierzytelności własnych w ramach umowy faktoringu.

Wskazano w niej, że:

(...) zdaniem Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej to, iż faktorant - dokonując zbycia takiej wierzytelności na rzecz faktora za 100% jej wartości nominalnej brutto - do swoich kosztów uzyskania przychodów zaliczyć mógł będzie wartość zbywanej wierzytelności pieniężnej w jej pełnej kwocie uwzględniającej podatek od towarów i usług, ponieważ limit z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT dotyczy stricte straty, która może być kosztem podatkowym do wysokości nieprzekraczającej jednak wartości uprzednio rozpoznanego przychodu należnego w kwocie netto.(...) Podsumowując, dla faktoranta przy zbyciu (cesji) wierzytelności na rzecz faktora podstawą ustalenia kosztów uzyskania przychodów jest zasada ogólna wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Kosztem poniesionym w rozumieniu art. 15 ust. 1 będzie - co do zasady - nominalna wartość zbytej wierzytelności w ujęciu brutto (tj. z uwzględnioną w wartości wierzytelności kwotą podatku VAT). Wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT nie stanowi o tym, co jest kosztem podatkowym, ale koryguje zasadę ogólną poprzez określenie, co nie może być uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów.

I dalej:

(.)Powyższe wyjaśnienia znajdują również zastosowanie na gruncie przepisów ustawy o PIT (art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 34).

Powyższa mechanika oznacza w analogii dla osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej objętej obowiązkiem z uPIT, że kosztem w zakresie sprzedawanej wierzytelności, przy założeniu, że przychód wykazany był na poziomie zerowym, gdyż roszczenie nie powstało w związku ze sprzedażą czy innym odpłatnym świadczeniem, a z niewłaściwym wykonaniem umowy w trakcie jej trwania, będzie wartość cesji pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a jej ceną.

Jak zostało wskazane powyżej we wniosku w zakresie opisu zdarzenia przyszłego oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do wypłacanej przez Wnioskodawcę ceny za przelew wierzytelności na rzecz cedentów z tytułu cesji wierzytelności nie dojdzie również do powstania przychodu w rozumieniu art. 11 uPIT, ponieważ nie wystąpi przychód podatkowy stanowiący przysporzenie o definitywnym charakterze, skutkujące przyrostem (zwiększeniem wartości) majątku podatnika, tj. jego wzbogaceniem się. Otrzymanie przez cedenta ww. należności nie spełnia tych warunków.

Zatem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany na podstawie art. 41 ust. 1 uPIT w związku z powyższymi wypłatami na rzecz cedentów jako płatnik do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 7:

Natomiast art. 18 ww. ustawy stanowi, że:

Zawarte w tym przepisie wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw jak również z ich zbycia.

W tym miejscu wskazać należy, że wierzytelność jest prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Przy podziale praw na majątkowe i niemajątkowe podstawę będzie stanowił interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są z interesem ekonomicznym danego podmiotu. Będą to więc także wierzytelności, wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, w wysokości wartości świadczeń majątkowych.

Instytucja zmiany wierzyciela została określona w artykułach 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego:

Przeniesienie takie w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być dokonany też w formie pisemnej. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności, wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne. Na gruncie przepisów podatkowych transakcja odpłatnego zbycia wierzytelności jest zdarzeniem wywołującym określone skutki podatkowe.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kwoty pieniężne, które będą wypłacane przez Państwo z tytułu zawierania umów cesji wierzytelności z osobami fizycznymi, będą stanowiły u zbywcy tej wierzytelności przychód z praw majątkowych.

Należy również wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku:

-tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;

-obliczenie i pobór podatku przez płatnika.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę, poprzez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w art. 32, 33, 34, 35, 41 i 42e tej ustawy. Jak wynika z powołanych przepisów, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez:

-określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz

-określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Jednym z przepisów normujących obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych jest art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu:

Adresatami powołanego przepisu są m.in. osoby prawne. Do tej kategorii podmiotów należą m.in. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Przy czym obowiązki płatnika określone w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ciążą na osobach prawnych, które dokonują świadczeń spełniających łącznie następujące warunki:

-świadczenia są na rzecz osób określonych w art. 3 ust. 1 ustawy, a więc osób fizycznych które mają miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy;

-tytułem świadczeń jest działalność, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 (tj. działalność podatnika mieszcząca się w kategorii działalności wykonywanej osobiście określonej w tych przepisach) lub art. 18 (tj. prawa majątkowe podatnika).

W sytuacji przedstawionej we wniosku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej planują Państwo nabywać w drodze cesji, za odpłatnością, wierzytelności osób fizycznych (cedentów).

Jak wyjaśniono już wcześniej, odpłatne przeniesienie wierzytelności jest dla cedenta źródłem przychodów z praw majątkowych (art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przedmiotowe wierzytelności stanowią bowiem zbywalne prawa majątkowe.

Zatem, w opisanym zdarzeniu przyszłym, na moment wypłaty na rzecz osób fizycznych należności z tytułu cesji wierzytelności będą Państwo dokonywać świadczeń z tytułu określonego w art. 18 ustawy (z odpłatnego zbycia prawa majątkowego). Wobec tego, będą na Państwu ciążyć obowiązki, o których mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powinni Państwo pobierać zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanych świadczeń najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (tj. stawkę podatku 12%).

Ponadto, na mocy art. 42 ust. 1 omawianej ustawy, będą Państwo mieć obowiązek przekazać kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według Państwa siedziby wykonuje swoje zadania.

Stosownie natomiast do art. 42 ust. 1a tej ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym będą Państwo mieć obowiązek przesłać do ww. urzędu skarbowego roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Na Państwu będą ciążyć również obowiązki o charakterze informacyjnym. Na mocy art. 42 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 42g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako płatnik będą Państwo mieć obowiązek przesłać:

-podatnikom mającym miejsce zamieszkania w Polsce (w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym) oraz

-urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania tych podatników wykonują swoje zadania (w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym)

imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Podsumowując, w związku z zakupem przez Państwa wierzytelności pieniężnej powstanie u cedentów przychód z praw majątkowych zgodnie z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie będą Państwo zobowiązani, na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).