Interpretacja indywidualna z dnia 5 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.568.2023.1.MKA

Obowiązki płatnika w zakresie wystawienia PIT-4R.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe w części dotyczącej pytania nr 1 i nieprawidłowe w części dotyczącej pytania nr 2.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanów faktycznych

1. Informacje ogólne

(…) Sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową mającą siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Jednocześnie, Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż hurtowa (…).

2. Umowa o współpracy z (…) S.A.

29 marca 2019 r. została zawarta umowa o współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a (…) S.A. (dalej: „Spółka”). Umowa weszła w życie 1 kwietnia 2019 r. Zgodnie z tą umową, Spółce powierzono wykonywanie usług, w szczególności w zakresie:

1) obsługi działu sprzedaży w części dotyczącej artykułów spożywczych;

2) obsługi działu zakupów w części dotyczącej artykułów spożywczych;

3) logistyki w części dotyczącej artykułów spożywczych, w tym redystrybucji, i obsługi magazynu w (…).

Ww. artykuły spożywcze były nabywane w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy oraz zbywane w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. W okresie od nabycia do zbycia były własnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca w momencie zawarcia ww. umowy oraz przez cały czas jej trwania był akcjonariuszem Spółki.

Przedmiot umowy w szczególności obejmował:

1) pośredniczenie w negocjowaniu kontraktów z dostawcami artykułów spożywczych;

2) zamawianie artykułów spożywczych;

3) rozliczanie zakupów, w tym bonusów, rabatów lub upustów;

4) negocjowanie usług marketingowych w zakresie zakupów i sprzedaży artykułów spożywczych;

5) odbiór, rozładunek i przeładunek produktów;

6) kontrolę fizyczną oraz kontrolę w zakresie zgodności z dokumentami produktów;

7) czynności związane z magazynowaniem w pełnym zakresie, w tym w szczególności zarządzanie magazynem, ochrona magazynu, przeprowadzanie inwentaryzacji - zgodnie z procedurami ustalonymi przez Wnioskodawcę;

8) przygotowywanie towarów według dyspozycji wydania i organizację dostaw do odbiorców;

9) obsługę odbiorców artykułów spożywczych znajdujących się w ofercie Wnioskodawcy poprzez wyspecjalizowane służby handlowe;

10) nadzór nad rozliczaniem zawieranych z odbiorcami umów, w tym zamówień i ich realizację;

11) czynności związane z rozliczeniem należności z odbiorcami, w tym ewentualną windykację przedsądową;

12) zarządzanie przepływem informatycznym na bazie systemu informatycznego dostarczonego przez Wnioskodawcę;

13) inne dodatkowe świadczenia usług logistycznych dołączone lub podłączone do świadczeń powyżej cytowanych, opisanych cenowo w powyżej wskazanej umowie lub w innej pisemnej umowie zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką.

Wnioskodawca zlecił, aby w ramach powyżej wskazanej umowy i sprzedaży artykułów spożywczych z oferty Wnioskodawcy Spółka obsługiwała Wnioskodawcę służbami handlowymi Spółki w zakresie:

1) zakupów poprzez: (…);

2) magazynu poprzez: (…);

3) sprzedaży poprzez: (…).

Wnioskodawca do wykonania przedmiotu umowy przeznaczył magazyny, które stanowiły i do dnia złożenia niniejszego wniosku stanowią jego własność. Wnioskodawca ponosił i do dnia złożenia niniejszego wniosku ponosi koszty związane z utrzymaniem magazynu, tj. np. koszty ochrony, ubezpieczenia, zabezpieczenia itp.

W związku z realizacją przedmiotowej umowy Spółka zobowiązała się działać w oparciu o wewnętrzne procedury obowiązujące u Wnioskodawcy, jak również do przestrzegania wszelkich specyfikacji i instrukcji wskazanych przez Wnioskodawcę.

3. Upadłość (…) S.A.

Spółka 30 listopada 2021 r. złożyła wniosek o otwarcie postępowania sanacyjnego Postępowanie to zostało umorzone, ponieważ Spółka cofnęła przedmiotowy wniosek, gdyż (…) 2022 r. złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości. (…) 2023 r. Sąd Rejonowy dla (…) Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i restrukturyzacyjnych wydał postanowienie, mocą którego m.in. ogłosił upadłość Spółki.

4. Komunikacja między Wnioskodawcą i Spółką

Pismem z 16 marca 2022 r. Spółka poinformowała Wnioskodawcę m.in., że:

1) Naczelnik (…) Urzędu Skarbowego w (…) podjął czynności polegające na zajęciu rachunków bankowych Spółki oraz wierzytelności przysługujących Spółce;

2) w wyniku ww. czynności organu podatkowego Spółka nie mogła dokonać wypłaty bieżących wynagrodzeń pracowniczych za miesiąc luty 2022 r., których termin wypłaty upłynął zgodnie z regulaminem wynagradzania w 10 marca 2022 r.;

3) Spółka zatrudnia pracowników, którzy realizują zadania objęte umową współpracy z 29 marca 2019 r., zaś brak wypłaty wynagrodzeń pracowniczych może wpłynąć na realizację przedmiotu umowy;

4) aktualna sytuacja finansowa Spółki, w obliczu zajęcia rachunku bankowego oraz wierzytelności pieniężnych, w praktyce pozbawia Spółkę możliwości wykonania ciążących na niej zobowiązań z tytułu wynagrodzeń za miesiąc luty 2022 r., co może skutkować wypowiedzeniem umów łączących Spółkę z pracownikami, co uniemożliwi prawidłowe świadczenie usług w ramach umowy z 29 marca 2019 r.;

5) w związku z brakiem wypłaty wynagrodzeń za luty 2022 r. Spółka otrzymuje od pracowników informacje, że rozważają rozwiązanie umów o pracę bez wypowiedzenia oceniając brak wypłaty wynagrodzeń jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracodawcy;

6) celem zabezpieczenia ciągłości realizowania przedmiotu umowy z 29 marca 2019 r. wnosi o rozważenie przez Wnioskodawcę uregulowania wynagrodzeń pracowniczych za Spółkę w oparciu o art. 356 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r - Kodeks cywilny (dalej; „K.c"),

7) ewentualna zapłata pozwoli na utrzymanie ciągłości świadczenia usług w ramach umowy z 29 marca 2019 r.

Elementem ww. pisma było zestawienie obejmujące m.in. imiona i nazwiska pracowników Spółki, kwoty wynagrodzeń poszczególnych pracowników Spółki oraz numery rachunków bankowych pracowników Spółki.

Spółka przedstawiła też Wnioskodawcy kolejne pismo datowane na 16 marca 2022 r. w którym wskazała m.in., że w wyniku czynności podjętych przez Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego w (…) polegających na zajęciu rachunków bankowych Spółki oraz wierzytelności przysługujących Spółce, Spółka nie może realizować bieżących zobowiązań związanych z jej działalnością oraz realizacją umowy z 29 marca 2019 r., a co za tym idzie nie może spełnić świadczeń z niej wynikających, a taki stan ma już miejsce od dnia zajęcia. Spółka wniosła do Wnioskodawcy o podjęcie niezbędnych i niezwłocznych działań w celu zabezpieczenia części działalności obsługiwanej w ramach umowy z 29 marca 2019 r.

Wnioskodawca, w oparciu o art 492(1) K.c., skierował do Spółki oświadczenie z 17 marca 2022 r o odstąpieniu od umowy zawartej 29 marca 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że następuje to w związku z zaprzestaniem przez Spółkę świadczenia usług w ramach umowy zawartej 29 marca 2019 r. W tym oświadczeniu Wnioskodawca odniósł się również do kwestii faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy za usługi wynikające z umowy z 29 marca 2019 r., dotyczące okresu marzec 2022 r. (płatność z góry). Wnioskodawca oświadczył, że biorąc pod uwagę m.in. zaprzestanie w rzeczywistości świadczenia przez Spółkę usług w okresie od czasu zajęcia rachunków bankowych oraz wierzytelności przez Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego w (…), brak regulowania zobowiązań pracowniczych oraz wynikających z umów o współpracę, wynagrodzenie objęte tą fakturą było nienależne w wysokości wskazanej na tej fakturze.

Wnioskodawca wezwał Spółkę do podjęcia rozmów celem ugodowego rozwiązania zawisłego pomiędzy stronami sporu.

5. Umowa dzierżawy

31 marca 2022 r. Wnioskodawca i Spółka zawarli umowę, którą nazwano umową dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład której weszły następujące składniki:

1) ruchomości należące do Spółki położone na terenie obsługiwanego magazynu wraz z biurami w (…) oraz w (…), które szczegółowo wymieniono w załączniku nr 1 do umowy dzierżawy.

2) wartości niematerialne i prawne należące do Spółki, które szczegółowo wymieniono w załączniku nr 2 do umowy dzierżawy;

3) prawa i obowiązki z umów o pracę zawartych z pracownikami oraz współpracownikami zorganizowanej części przedsiębiorstwa, szczegółowo wymienione w załączniku nr 3 do umowy dzierżawy,

4) prawa z umów dotyczących funkcjonowania zorganizowanej części przedsiębiorstwa, szczegółowo wymienione w załączniku nr 4 do umowy.

Ww. składniki majątkowe służyły Spółce do wykonywania obowiązków wynikających z umowy o współpracy zawartej z Wnioskodawcą 29 marca 2019 r.

W związku z umową dzierżawy Wnioskodawca stał się z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy nawiązanych przez Spółkę.

Strony oświadczyły w umowie dzierżawy, że w wypadku, gdyby jakieś składniki nie zostały ujęte w ww. załącznikach do umowy, a były niezbędne do prowadzenia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w zakresie zadań związanych z organizacją procesów zakupów i sprzedaży, wspierania działań marketingowych i podnoszenia efektywności sprzedaży, w części dotyczącej obsługi sprzedaży artykułów spożywczych, które realizowane były w ramach umowy o współpracy z 29 marca 2019 r., to pozostają one objęte umową dzierżawy.

Tak opisany przedmiot dzierżawy Spółka oddała w dzierżawę Wnioskodawcy, a Wnioskodawca dzierżawę przyjął i zobowiązał się do zapłaty na rzecz Spółki miesięcznego czynszu dzierżawnego oraz wykonywania innych obowiązków wynikających z dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W ww. umowie strony oświadczyły, że Wnioskodawca nie odpowiada za żadne zobowiązania zorganizowanej części przedsiębiorstwa powstałe przed dniem wejścia w życie umowy, chyba że strony w odrębnym porozumieniu ustalą inaczej.

W zawartej umowie dzierżawy Spółka oświadczyła, że zorganizowana część przedsiębiorstwa będąca przedmiotem umowy stanowi zakład pracy w rozumieniu art. 23(1) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (dalej: „K.p."), w którym na dzień zawarcia umowy dzierżawy jest zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę 100 osób.

Strony umowy dzierżawy zgodnie oświadczyły, że zgodnie z treścią art. 23(1) K.p. z chwilą przejścia na Wnioskodawcę przedmiotu umowy, stał się on stroną stosunków pracy z zatrudnionymi przez Spółkę pracownikami. Spółka poinformowała o tym fakcie pracowników na piśmie wskazując m.in., że przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę nastąpiło z mocy prawa z dniem 31 marca 2022 r., co ma m.in. ten skutek, że Wnioskodawca staje się z tym dniem stroną w dotychczasowych stosunkach pracy.

Jednocześnie w umowie dzierżawy uregulowano, że rozwiązanie umowy z jakiejkolwiek przyczyny i przez którąkolwiek ze stron powoduje przejście zakładu pracy na Spółkę (przejście powrotne). W umowie ustalono jednak, że nie dotyczy to sytuacji, w której umowa ulegnie rozwiązaniu z powodu zawarcia umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (przedmiotu umowy) Spółki z Wnioskodawcą.

Ponadto, w umowie dzierżawy postanowiono, że w dniu wydania przedmiotu umowy przechodzą na Wnioskodawcę ciężary i obowiązki związane z ubezpieczeniem społecznym i zdrowotnym pracowników.

6. Rozliczenia

Wynagrodzenia należne pracownikom Spółki za pracę świadczoną w grudniu 2021 r. zostały uregulowane przez Spółkę w styczniu 2022 r. Spółka, jako płatnik, obliczyła i pobrała zaliczki na podatek dochodowy od ww. osób, które uzyskały od Spółki przychody ze stosunku pracy, a następnie w lutym 2022 r. przekazała kwoty pobranych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego.

Wynagrodzenia należne pracownikom Spółki za pracę świadczoną w styczniu 2022 r. zostały uregulowane przez Spółkę w lutym 2022 r. Spółka, jako płatnik, obliczyła i pobrała zaliczki na podatek dochodowy od ww. osób, które uzyskały od Spółki przychody ze stosunku pracy. Spółka nie przekazała kwot pobranych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego z uwagi na opisane wcześniej w ramach niniejszego wniosku czynności Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego w (…), które polegały na zajęciu rachunków bankowych Spółki oraz wierzytelności przysługujących Spółce.

Wynagrodzenia należne pracownikom Spółki za pracę świadczoną w lutym 2022 r. nie zostały uregulowane przez Spółkę. Spółka sporządziła listę płac, w ramach której obliczyła poszczególne składniki wynagrodzenia i pozycje związane z wynagrodzeniem pracowników, którzy świadczyli na jej rzecz pracę w lutym 2022 r., w tym zaliczki na podatek dochodowy. Spółka nie przekazała kwot zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego. Było to wynikiem opisanych wcześniej w ramach niniejszego wniosku czynności Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego w (…), które polegały na zajęciu rachunków bankowych Spółki oraz wierzytelności przysługujących Spółce.

W związku z opisanym powyżej faktem, iż wynagrodzenia należne pracownikom Spółki za pracę świadczoną w lutym 2022 r. nie zostały uregulowane przez Spółkę, 18 marca 2022 r. to Wnioskodawca zlecił przelewy na wskazane przez Spółkę w ww. oświadczeniu Spółki z 16 marca 2022 r. rachunki bankowe pracowników Spółki wskazując w tytułach przelewów, że spłaca dług Spółki z tytułu wynagrodzeń za luty 2022 r. Przelewy zostały zlecone na kwoty wynagrodzeń pracowników Spółki wynikające z oświadczenia Spółki z 16 marca 2022 r. jako kwoty wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r. Przedmiotowe kwoty były kwotami netto wynagrodzeń za pracę.

7. Ugoda

12 kwietnia 2022 r. Spółka i Wnioskodawca zawarli ugodę pozasądową. Strony potwierdziły w niej m.in. to, że Wnioskodawca był zmuszony w miesiącu marcu 2022 r. przejąć realizację obowiązków Spółki wynikających z umowy zawartej w dniu 29 marca 2019 r., w tym także pokrywać bezpośrednie koszty związane z realizacją tej umowy, celem zapewnienia ciągłości obsługi handlowej Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży artykułów spożywczych, w związku z czym Wnioskodawca zapłacił bezpośrednio m.in. pracownikom Spółki wynagrodzenia za miesiąc luty w wartościach opisanych wyżej.

8. Sporządzenie PIT-4R przez Wnioskodawcę i Spółkę w odniesieniu do pracowników

Spółka złożyła deklarację roczną o zaliczkach na podatek dochodowy za 2022 r. (PIT-4R), w której nie wykazała pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskały od Spółki przychody ze stosunku pracy (ani tych osób jako podatników) oraz z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia zawieranej poza ramami prowadzonej przez te osoby pozarolniczej działalności gospodarczej. W rzeczonej deklaracji Spółka wykazała jedynie zaliczki pobrane od świadczeń otrzymywanych przez osoby należące do składu zarządu Spółki w poz. 46 oraz 47., a następnie w poz. 70. oraz 71 a także pobrany podatek do przekazania do urzędu skarbowego z tego tytułu za poszczególne miesiące roku podatkowego w poz. 122 i 123, jak również należne z tego tytułu kwoty do wpłaty za poszczególne miesiące roku podatkowego w poz. 146 i 147.

Następnie Spółka, już jako podmiot w upadłości, skorygowała ww. deklarację w ten sposób, że:

• w poz. 10 wykazała 99 podatników, a w poz. 16 zaliczki na podatek dochodowy pobrane przez Spółkę, jako płatnika, od tych 99 osób, które uzyskały od Spółki przychody ze stosunku pracy. Chodzi o wynagrodzenia za pracę wykonaną na rzecz Spółki w grudniu 2021 r., które zostały wypłacone w miesiącu styczniu 2022 r.,

• w poz. 46 wykazała dodatkowo zaliczki na podatek dochodowy pobrane przez Spółkę, jako płatnika, od dwóch osób, które uzyskały od Spółki przychody z tytułu wykonywania usług w grudniu 2021 r. na rzecz Spółki na podstawie umowy zlecenia zawieranej poza ramami prowadzonej przez te osoby pozarolniczej działalności gospodarczej, przy czym wynagrodzenie to wypłacono w miesiącu styczniu 2022 r.

- co doprowadziło do odpowiedniego zwiększenia kwot prezentowanych w poz. 70, 122 oraz 146.

Wnioskodawca złożył deklarację roczną o zaliczkach na podatek dochodowy za 2022 r. (PIT-4R), w której m.in.:

• w poz. 10 wykazał 99 podatników, którym to Spółka, a nie Wnioskodawca, fizycznie i faktycznie wypłaciła w miesiącu styczniu 2022 r. wynagrodzenia za pracę wykonaną na rzecz Spółki w grudniu 2021 r.,

• w poz. 16 wykazał zaliczki na podatek dochodowy, które zostały pobrane fizycznie i faktycznie nie przez Wnioskodawcę, a przez Spółkę, jako płatnika, od tych 99 osób, które uzyskały faktycznie i fizycznie od Spółki, a nie od Wnioskodawcy wynagrodzenia za pracę wykonaną na rzecz Spółki w grudniu 2021 r. Wynagrodzenia te zostały wypłacone w miesiącu styczniu 2022 r. Wnioskodawca nie przekazał kwot tych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego do czasu realizacji prośby wyrażonej w upomnieniu, o którym będzie mowa w dalszej części niniejszego wniosku,

• w poz. 11 wykazał 540 podatników, w czym zawiera się liczba 99 podatników, którym to Spółka, a nie Wnioskodawca, fizycznie i faktycznie wypłaciła w miesiącu lutym 2022 r wynagrodzenia za pracę wykonaną na rzecz Spółki w styczniu 2022 r.,

• w poz. 17 wykazał m.in. zaliczki na podatek dochodowy, które zostały pobrane fizycznie i faktycznie nie przez Wnioskodawcę, a przez Spółkę, jako płatnika, od tych 99 osób, które uzyskały faktycznie i fizycznie od Spółki, a nie od Wnioskodawcy wynagrodzenia za pracę wykonaną na rzecz Spółki w styczniu 2022 r. Wynagrodzenia te zostały wypłacone w miesiącu lutym 2022 r. Ani Spółka, ani Wnioskodawca nie przekazali kwot tych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego do czasu realizacji prośby wyrażonej w upomnieniu, o którym będzie mowa w dalszej części niniejszego wniosku,

• w poz. 12 wykazał 537 podatników, w czym zawiera się liczba 99 podatników, na rzecz których Wnioskodawca 18 marca 2022 r. zlecił przelewy na wskazane przez Spółkę w ww. oświadczeniu Spółki z 16 marca 2022 r. rachunki bankowe w zakresie opisanym wcześniej w ramach niniejszego wniosku,

• w poz. 18 wykazał m.in. zaliczki na podatek dochodowy, które wynikały ze sporządzonej przez Spółkę listy płac, w ramach której Spółka obliczyła poszczególne składniki wynagrodzenia i pozycje związane z wynagrodzeniem tych ww. 99 pracowników, którzy świadczyli na jej rzecz pracę w lutym 2022 r., w tym zaliczki na podatek dochodowy. Ani Spółka, ani Wnioskodawca nie przekazali kwot tych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego do czasu realizacji prośby wyrażonej w upomnieniu, o którym będzie mowa w dalszej części niniejszego wniosku,

• w poz. 46 wykazał m.in. zaliczki na podatek dochodowy, fizycznie i faktycznie pobrane nie przez Wnioskodawcę, a przez Spółkę, jako płatnika, od dwóch osób, które uzyskały fizycznie i faktycznie od Spółki, a nie od Wnioskodawcy przychody z tytułu wykonywania usług na rzecz Spółki w grudniu 2021 r. na podstawie umowy zlecenia zawieranej poza ramami prowadzonej przez te osoby pozarolniczej działalności gospodarczej, przy czym wynagrodzenie za usługi wykonane w grudniu 2021 r. Spółka fizycznie i faktycznie wypłaciła w miesiącu styczniu 2022 r. Wnioskodawca nie przekazał kwot tych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego do czasu realizacji prośby wyrażonej w upomnieniu, o którym będzie mowa w dalszej części niniejszego wniosku,

Ww. kwoty zostały odpowiednio wykazane w poz. 70, 71, i 72 przedmiotowej deklaracji i znalazły swoje odzwierciedlenie w poz. 122, 123, 124 oraz 146, 147 i 148.

Następnie Wnioskodawca skorygował ww. deklarację w ten sposób, że:

• w poz. 10 wykazał wartość 0,

• w poz. 16 wykazał wartość 0,

• w poz. 46 wykazał wartość 0,

• w poz. 70 wykazał wartość 0,

• w poz. 122 wykazał wartość 0,

• w poz. 146 wykazał wartość 0.

24 lutego 2023 r., tj. po tym jak Wnioskodawca złożył deklarację roczną o zaliczkach na podatek dochodowy za 2022 r. (PIT-4R), a przed tym jak Wnioskodawca skorygował tę deklarację, Naczelnik (…) Urzędu Skarbowego w (…) wydał upomnienie, mocą którego poprosił, aby Wnioskodawca uregulował należności opisane jako „Podatek (PIT-4R)" za okresy 1/2022, 2/2022 i 3/2022 wraz z odsetkami za zwłokę oraz kosztami upomnienia. Wnioskodawca uregulował należności wskazane w rzeczonym upomnieniu.

Pytania

1) Czy Wnioskodawca miał i ma obowiązek uregulowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń za pracę wykonaną w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. przez tych pracowników, którzy w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. świadczyli pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowy o pracę zawarte ze Spółką, a następnie, w związku z zawarciem między Wnioskodawcą i Spółką umowy dzierżawy z 31 marca 2022 r., stali się pracownikami Wnioskodawcy?

2) Czy Wnioskodawca był i jest obowiązany do objęcia roczną deklaracją, o której mowa w art. 38 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2023 r., pracowników, o których mowa w pytaniu 1) powyżej za okresy, o których mowa w pytaniu 1) powyżej i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń tych pracowników za pracę świadczoną w miesiącach, o których mowa w pytaniu 1) powyżej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy - własne stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym:

1) nie miał i nie ma obowiązku uregulowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń za pracę wykonaną w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. przez tych pracowników, którzy w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. świadczyli pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowy o pracę zawarte ze Spółką, a następnie, w związku z zawarciem między Wnioskodawcą i Spółką umowy dzierżawy z 31 marca 2022 r., stali się pracownikami Wnioskodawcy,

2) nie był i nie jest obowiązany do objęcia roczną deklaracją, o której mowa w art. 38 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2023 r., pracowników, o których mowa w pytaniu 1) powyżej za okresy, o których mowa w pytaniu 1) powyżej i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń tych pracowników za pracę świadczoną w miesiącach, o których mowa w pytaniu 1) powyżej.

Uzasadnienie stanowiska własnego Wnioskodawcy

1.Kodeks pracy - przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę

Zgodnie z art. 23(1) § 1 K.p., w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów §5.

Art. 23(1) § 2 K.p. stanowi zaś, że za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie.

2. Podatek dochodowy od osób fizycznych

Z dniem 1 stycznia 2023 r. doszło do nowelizacji ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „uPIT”), wskutek której m.in. uchylono art. 31 oraz zmieniono art. 38 uPIT.

Niemniej jednak, w świetle art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 9 czerwca 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, przepisy art. 22 ust. 6bb. art 26eb ust. 2, art. 30c ust. 2b, art 31a-32, art. 33 ust. 2, art. 34 ust. 2 i 3, ust. 7 pkt 2, 5 i 7, art. 35, art. 38 ust. 1-1b i 2a, art. 39 ust. 1 i 2, art. 40-41b, art. 42f ust. 1, art. 42g ust. 1, art. 43 ust. 4, art. 44 ust. 3ab oraz art 45ba ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejsza ustawą stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2023 r. Ustawą zmienianą w art. 1 jest uPIT.

Zgodnie z art. 31 uPIT, w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2023 r., osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 38 ust. 1 uPIT, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2023 r. płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Stosownie do art. 38 ust. 1a uPIT, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2023 r., w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy Wnioskodawca prezentuje stanowisko własne, w świetle którego:

1) nie miał i nie ma obowiązku uregulowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń za pracę wykonaną w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. przez tych pracowników, którzy w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r świadczyli pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowy o pracę zawarte ze Spółką, a następnie, w związku z zawarciem między Wnioskodawcą i Spółką umowy dzierżawy z 31 marca 2022 r., stali się pracownikami Wnioskodawcy,

2) nie był i nie jest obowiązany do objęcia roczną deklaracją, o której mowa w art 38 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2023 r., pracowników, o których mowa w pytaniu 1) powyżej za okresy, o których mowa w pytaniu 1) powyżej i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń tych pracowników za pracę świadczoną w miesiącach, o których mowa w pytaniu 1) powyżej.

Własne stanowisko Wnioskodawcy odnośnie odpowiedzi na pytanie 1) zadane w ramach niniejszego wniosku wynika przede wszystkim z tego, że względem ww. osób, w ww. okresach, to Spółka, a nie Wnioskodawca była pracodawcą (zakładem pracy). Wnioskodawca uważa zaś, że powołane wyżej przepisy jednoznacznie wiążą funkcję i obowiązki płatnika m.in. z zakładem pracy, od którego pracownicy uzyskują przychody ze stosunku pracy.

Innymi słowy, Wnioskodawca prezentuje pogląd, że skoro w grudniu 2021 r, w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. nie był on zakładem pracy, od którego przychód ze stosunku pracy uzyskali/mieli uzyskać pracownicy, którzy w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. świadczyli pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowy o pracę zawarte ze Spółką, a następnie, w związku z zawarciem między Wnioskodawcą i Spółką umowy dzierżawy z 31 marca 2022 r., stali się pracownikami Wnioskodawcy, to ma to taki skutek, że Wnioskodawca nie pełnił względem ww. osób w ww. okresach funkcji płatnika i nie miał wówczas ani nigdy później obowiązku uregulowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń za pracę wykonaną w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. przez tych pracowników, którzy w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. świadczyli pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowy o pracę zawarte ze Spółką, a następnie, w związku z zawarciem między Wnioskodawcą i Spółką umowy dzierżawy z 31 marca 2022 r., stali się pracownikami Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wyraża podejście, zgodnie z którym ww. obowiązki spoczywały i nadal spoczywają wyłącznie na Spółce, a nie na Wnioskodawcy.

W tym miejscu Wnioskodawca zauważa również, że przeniesienie odpowiedzialności za ww. zaliczki ze Spółki na Wnioskodawcę (lub uczynienie jej solidarną) wymagałoby istnienia szczególnego przepisu prawa podatkowego, który wskazywałby, że w przypadku przejścia zakładu pracy lub jego części w trybie art. 23(1) K.p., „nowy" pracodawca odpowiada podatkowo ze „starym" pracodawcą za jego obowiązki jako płatnika, które są związane ze stosunkami pracy, w które wstępuje ów „nowy" pracodawca (lub te obowiązki przejmuje). W prawie podatkowym brak jest takiej regulacji. Mając zaś na uwadze zasadę wyłączności ustawy co do nakładania tego typu obciążeń (art 217 Konstytucji RP) trzeba ocenić, że Wnioskodawca nie przejmuje odpowiedzialności za obowiązki Spółki jako płatnika, które są związane ze stosunkami pracy, w które wstąpił Wnioskodawca (ani ta odpowiedzialność nie staje się solidarna).

Co prawda, na gruncie K.p. obowiązuje regulacja, w świetle której za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie (art. 23(1] § 2 K.p.). Jest to jednak regulacja odnosząca się do sfery prawa pracy i ewentualnych roszczeń, jakie jedna strona stosunku pracy - pracownik mógłby mieć do drugiej strony stosunku pracy – pracodawcy. Przepisy prawa pracy nie są właściwe do określania obowiązków podatkowych podatników, płatników i inkasentów. Sfera ta jest zarezerwowana dla przepisów prawa podatkowego.

Ponadto, obowiązki płatnika w zakresie obliczenia, poboru i wpłacenia podatku nie mieszczą się w zakresie znaczeniowym sformułowania „zobowiązania wynikające ze stosunku pracy" Są to bowiem „zobowiązania" podatkowe. To ustawa podatkowa, a nie pracownicza wskazuje stanowczo, kto jest płatnikiem i jakie obowiązki w związku z tym na nim spoczywają. W obliczu prymatu wykładni literalnej norm prawa podatkowego oraz zakazu analogii w prawie podatkowym niedopuszczalne jest wnioskowanie, wedle którego, skoro istnieje norma ustanawiająca solidarność „starego” i „nowego" pracodawcy w obszarze zobowiązań wynikających ze stosunku pracy, to należy przyjmować, że występuje solidarność „starego" i „nowego” pracodawcy w obszarze zobowiązań podatkowych. Także tych, które są związane ze stosunkami pracy, w które wstępuje ów „nowy" pracodawca.

Trzeba też dodać, że o słuszności podejścia Wnioskodawcy przekonuje również brzmienie art. 112 §1 i §4 pkt 1 w zw. z art. 107 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (dalej: „O.p."). Wynika z nich bowiem, że nawet w sytuacji nabycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa nabywca nie odpowiada za podatki niepobrane oraz pobrane, a niewpłacone przez płatników lub inkasentów. Skoro więc nawet nabywca przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części nie odpowiada za podatki niepobrane oraz pobrane, a niewpłacone przez płatnika, to tym bardziej dzierżawca przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części za nie nie odpowiada. Jest tak przede wszystkim dlatego, że jak już wskazywano wyżej, brak jest przepisów prawa podatkowego, które ustanawiałyby odpowiedzialność dzierżawcy przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części za podatki niepobrane oraz pobrane, a niewpłacone przez wydzierżawiającego jako płatnika lub inkasenta.

Dodać tu jeszcze należy, że zarówno w sytuacji nabycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jak i w przypadku dzierżawy przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa występuje skutek, o którym mowa w art. 23(1) K.p., a więc dochodzi do przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. Pomimo to, ustawodawca zdecydował się uregulować odpowiedzialność podatkową nabywcy przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a to właśnie dlatego, że art. 23(1) K.p. nie stanowi żadnej podstawy do przypisywania czy to nabywcy, czy to dzierżawcy przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa odpowiedzialności za zaległości podatkowe zbywcy czy tez wydzierżawiającego przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część. Gdyby było inaczej, to spora część regulacji art. 112 O.p. byłaby zbędna, a przeciwko takiemu podejściu występuje zakaz wykładni per non est.

Z uwagi na powyższe Wnioskodawca jest zdania, że nie miał i nie ma obowiązku uregulowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń za pracę wykonaną w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. przez tych pracowników, którzy w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. świadczyli pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowy o pracę zawarte ze Spółką, a następnie, w związku z zawarciem między Wnioskodawcą i Spółką umowy dzierżawy z 31 marca 2022 r., stali się pracownikami Wnioskodawcy.

Własne stanowisko Wnioskodawcy odnośnie odpowiedzi na pytanie 2) zadane w ramach niniejszego wniosku wynika z faktu, iż art. 38 ust. 1a uPIT, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2023 r., nakłada obowiązek przesłania deklaracji na płatnika, którym jest zakład pracy, od którego pracownicy uzyskują przychody ze stosunku pracy. Wnioskodawca uważa, że skoro nie był zakładem pracy, od którego pracownicy Spółki uzyskali przychody za pracę świadczoną w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r., to nie był i nie jest obowiązany do objęcia roczną deklaracją, o której mowa w art. 38 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2023 r., pracowników, o których mowa w pytaniu 1) powyżej za okresy, o których mowa w pytaniu 1) powyżej i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń tych pracowników za pracę świadczoną w miesiącach, o których mowa w pytaniu 1) powyżej.

Podobnie jak w kontekście własnego stanowiska Wnioskodawcy odnośnie odpowiedzi na pytanie 1) zadane w ramach niniejszego wniosku, tak i w kontekście własnego stanowiska Wnioskodawcy odnośnie odpowiedzi na pytanie 2) zadane w ramach niniejszego wniosku Wnioskodawca prezentuje podejście, że przeniesienie odpowiedzialności za objęcie roczną deklaracją, o której mowa w art. 38 ust. 1a uPIT, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2023 r., pracowników, o których mowa w pytaniu 1) powyżej za okresy, o których mowa w pytaniu 1) powyżej i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń tych pracowników za pracę świadczoną w miesiącach, o których mowa w pytaniu 1) powyżej ze Spółki na Wnioskodawcę (ewentualnie uczynienie tej powinności solidarną) wymagałoby istnienia szczególnego przepisu prawa podatkowego. W prawie podatkowym brak jest takiej regulacji. Mając zaś na uwadze zasadę wyłączności ustawy co do nakładania tego typu obciążeń (art. 217 Konstytucji RP) trzeba ocenić, że Wnioskodawca nie przejmuje przedmiotowej odpowiedzialności. Nie staje się on również solidarnie zobowiązany w tym zakresie.

Co prawda, na gruncie K.p. obowiązuje regulacja, w świetle której za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie (art. 23(1) § 2 K.p.). Jest to jednak regulacja odnosząca się do sfery prawa pracy i ewentualnych roszczeń, jakie jedna strona stosunku pracy - pracownik mógłby mieć do drugiej strony stosunku pracy – pracodawcy. Przepisy prawa pracy nie są właściwe do określania obowiązków podatkowych podatników, płatników i inkasentów. Sfera ta jest zarezerwowana dla przepisów prawa podatkowego.

Ponadto, obowiązki płatnika w zakresie sporządzania i przesyłania deklaracji nie mieszczą się w zakresie znaczeniowym sformułowania „zobowiązania wynikające ze stosunku pracy". Są to bowiem powinności podatkowe. To ustawa podatkowa, a nie pracownicza wskazuje stanowczo, kto jest płatnikiem i jakie obowiązki w związku z tym na nim spoczywają. W obliczu prymatu wykładni literalnej norm prawa podatkowego oraz zakazu analogii w prawie podatkowym niedopuszczalne jest wnioskowanie, wedle którego, skoro istnieje norma ustanawiająca solidarność „starego” i „nowego” pracodawcy w obszarze zobowiązań wynikających ze stosunku pracy, to należy przyjmować, że występuje solidarność „starego" i „nowego” pracodawcy w obszarze powinności podatkowych. Także tych, które są związane ze stosunkami pracy, w które wstępuje ów „nowy" pracodawca.

Jako dodatkowy argument przemawiający za słusznością stanowiska Wnioskodawcy podaje się, że to Spółka, a nie Wnioskodawca:

• obliczyła i pobrała zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskały od Spółki wynagrodzenie za pracę świadczoną na rzecz Spółki w grudniu 2021 r., a następnie w lutym 2022 r. przekazała kwoty pobranych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego,

• obliczyła i pobrała zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskały od Spółki wynagrodzenie za pracę świadczoną na rzecz Spółki w lutym 2022 r.,

• sporządziła listę płac, w ramach której obliczyła poszczególne składniki wynagrodzenia i pozycje związane z wynagrodzeniem pracowników, którzy świadczyli na jej rzecz pracę w lutym 2022 r., w tym zaliczki na podatek dochodowy.

Wnioskodawca jest bowiem zdania, że skoro to na Spółce, a nie na Wnioskodawcy spoczywały obowiązki płatnika i Spółka je częściowo wykonywała, to brak jest podstaw do twierdzenia, że to Wnioskodawca powinien przejąć lub przyjąć odpowiedzialność lub współodpowiedzialność za kontynuację realizacji tych obowiązków poprzez objęcie roczną deklaracją, o której mowa w art. 38 ust. 1a, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2023 r. pracowników, o których mowa w pytaniu 1) powyżej za okresy, o których mowa w pytaniu 1) powyżej i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń tych pracowników za pracę świadczoną w miesiącach, o których mowa w pytaniu 1) powyżej.

Wnioskodawca ponownie wyraża podejście, że brak jest przepisu prawa, który stanowiłby podstawę do sukcesji lub solidarności ww. obowiązków w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku. W szczególności, ze względów omówionych wyżej, nie jest tą podstawą art. 23(1) K.p.

W kontekście obu objętych wnioskiem kwestii trzeba też jeszcze zwrócić uwagę na szczególną sytuację dotyczącą wynagrodzeń należnych pracownikom Spółki za pracę w lutym 2022 r. Spółka nie uregulowała tych wynagrodzeń. Stąd też Wnioskodawca uważa, że także z tej przyczyny nie powinien ani płacić, ani wykazywać w składanej przez siebie deklaracji rocznej owych hipotetycznych zaliczek od niewypłaconych wynagrodzeń za pracę oraz podatników, którym nie wypłacono wynagrodzeń za pracę. Wnioskodawca stoi bowiem na stanowisku, że skoro przychód ze stosunku pracy powstaje zgodnie z metodą kasową, to oznacza, że kasowo powstaje również obowiązek przekazania kwot zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego. Innymi słowy, skoro Spółka nie wypłaciła pracownikom wynagrodzeń za pracę wykonywaną w lutym 2022 r., to oznacza, że nie powstał obowiązek wpłacenia z tego tytułu zaliczek przez jakikolwiek podmiot. Stąd też Wnioskodawca, składając deklarację roczną, o której mowa w art. 38 ust. 1a, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2023 r., także z tego powodu nie powinien prezentować w niej hipotetycznych zaliczek od hipotetycznego przychodu z należnych, ale niewypłaconych wynagrodzeń za pracę w lutym 2022 r. oraz podatników, którym tych wynagrodzeń nie wypłacono.

W tym miejscu Wnioskodawca zauważa również, że fakt, iż 18 marca 2022 r. to Wnioskodawca zlecił przelewy na wskazane przez Spółkę w ww. oświadczeniach Spółki z 16 marca 2022 r. rachunki bankowe pracowników Spółki wskazując w tytułach przelewów, że spłaca dług Spółki z tytułu wynagrodzeń za luty 2022 r. nie oznacza, że Wnioskodawca wypłacił rzeczonym pracownikom, jako zakład pracy, wynagrodzenie ze stosunku pracy. Wnioskodawca nie był bowiem wówczas pracodawcą w stosunku do tych pracowników, dlatego też jego płatności nie mogą być kwalifikowane jako wynagrodzenie ze stosunku pracy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.):

Analizując Państwa obowiązki w zakresie sporządzenia informacji podatkowych należy się odnieść do regulacji zawartych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2047 ze zm.).

Jak wynika z treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.:

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Z kolei ust. 1a tego artykułu stanowi, że:

Na podstawie art. 39 ust. 1 ww. ustawy:

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, że 31 marca 2022 r. zawarli Państwo ze Spółką umowę dzierżawy. Została ona nazwana umową dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład której weszły prawa i obowiązki z umów o pracę zawartych z pracownikami zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W związku z umową dzierżawy stali się Państwo z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy nawiązanych przez Spółkę. W zawartej umowie dzierżawy Spółka oświadczyła, że zorganizowana część przedsiębiorstwa będąca przedmiotem umowy stanowi zakład pracy w rozumieniu art. 23¹ Kodeksu pracy, w którym na dzień zawarcia umowy dzierżawy jest zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę 100 osób. Ponadto strony umowy dzierżawy oświadczyły, że zgodnie z treścią art. 23¹ Kodeksu pracy z chwilą przejścia na Państwa przedmiotu umowy, stali się Państwo stroną stosunków pracy z zatrudnionymi przez Spółkę pracownikami.

Wynagrodzenia należne pracownikom Spółki za pracę świadczoną w grudniu 2021 r. zostały uregulowane przez Spółkę w styczniu 2022 r. Spółka, jako płatnik, obliczyła i pobrała zaliczki na podatek dochodowy od ww. osób, które uzyskały od Spółki przychody ze stosunku pracy, a następnie w lutym 2022 r. przekazała kwoty pobranych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego. Wynagrodzenia należne pracownikom Spółki za pracę świadczoną w styczniu 2022 r. zostały uregulowane przez Spółkę w lutym 2022 r. Spółka, jako płatnik, obliczyła i pobrała zaliczki na podatek dochodowy od ww. osób, które uzyskały od Spółki przychody ze stosunku pracy. Spółka nie przekazała kwot pobranych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego. Wynagrodzenia należne pracownikom Spółki za pracę świadczoną w lutym 2022 r. nie zostały uregulowane przez Spółkę. Spółka sporządziła listę płac, w ramach której obliczyła poszczególne składniki wynagrodzenia i pozycje związane z wynagrodzeniem pracowników, którzy świadczyli na jej rzecz pracę w lutym 2022 r., w tym zaliczki na podatek dochodowy. Spółka nie przekazała kwot zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego. Wynagrodzenia należne pracownikom Spółki za pracę świadczoną w lutym 2022 r. nie zostały uregulowane przez Spółkę. To Państwo 18 marca 2022 r. zlecili przelewy na wskazane przez Spółkę w oświadczeniu Spółki z 16 marca 2022 r. rachunki bankowe pracowników Spółki wskazując w tytułach przelewów, że spłacają Państwo dług Spółki z tytułu wynagrodzeń za luty 2022 r. Przelewy zostały zlecone na kwoty wynagrodzeń pracowników Spółki wynikające z oświadczenia Spółki z 16 marca 2022 r. jako kwoty wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r. Przedmiotowe kwoty były kwotami netto wynagrodzeń za pracę.

W związku z powyższym powzięli Państwo wątpliwość, czy byliście Państwo/są Państwo zobowiązani do objęcia roczną deklaracją, o której mowa w art. 38 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – PIT-4R, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2023 r., pracowników, którzy w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. świadczyli pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowy o pracę zawarte ze Spółką z tytułu wynagrodzeń za pracę wykonaną w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. przez tych pracowników, którzy następnie w związku z zawarciem między Państwem i Spółką umowy dzierżawy z 31 marca 2022 r., stali się Państwa pracownikami.

W myśl art. 23¹ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1465 ze zm.):

Powołany przepis przyjmuje zatem konstrukcję automatycznego wejścia w stosunek pracy po stronie jednego zakładu pracy w miejsce drugiego, czyli wprowadza swoistą sukcesję uniwersalną w płaszczyźnie stosunków pracy. Opiera się ona przy tym na założeniu, że stosunek pracy w ogóle nie zostaje rozwiązany mimo przekształceń podmiotowych.

Z powyższego wynika, że obowiązki płatnika nałożone przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym obowiązek sporządzenia stosownych informacji, deklaracji i obowiązek poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy, nie ustają lecz przechodzą na nowego płatnika, który przejmując pracowników przejmuje także obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wszelkie inne obowiązki z tym związane. Powyższe okoliczności powodują, że przejmujący pracowników pracodawca winien kontynuować obowiązki płatnika nałożone m.in. przepisami art. 38 ust. 1 i ust. 1a oraz art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku stany faktyczne oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w myśl art. 38 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r. deklaracja roczna o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R), powinna obejmować zaliczki pobrane przejętym pracownikom zarówno za okres zatrudnienia w poprzednim zakładzie pracy tj. Spółce, jak i zaliczki pobrane przez Państwa jako pracodawcę przejmującego pracowników.

W konsekwencji w informacji tej winni Państwo wykazać zaliczki, które zostały pobrane przez Spółkę w związku z uzyskaniem przychodów od Spółki przez przejętych przez Państwa pracowników od wynagrodzeń wypłacanych w styczniu, lutym i marcu 2022 r. za prace świadczoną w miesiącach grudzień 2021 r. oraz styczeń i luty 2022 r.

W świetle powyższego zajęte przez Państwa stanowisko, w odniesieniu do pytania nr 2 uznałem za nieprawidłowe.

Ponadto powzięli Państwo wątpliwość, czy mieli i mają Państwo obowiązek uregulowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń za pracę wykonaną w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. przez tych pracowników, którzy w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. świadczyli pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowy o pracę zawarte ze Spółką, a następnie, w związku z zawarciem między Państwem i Spółką umowy dzierżawy z 31 marca 2022 r., stali się Państwa pracownikami.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać na przepisy ustawy ordynacja podatkowa.

W oparciu o wyżej cytowany art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1)obliczenie,

2)pobranie,

3)wpłacenie

- podatku, zaliczki.

W myśl art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Mając na uwadze powyższe – w przypadku, gdy przepisy prawa podatkowego przewidują pobór zaliczki na podatek dochodowy przez płatnika, odpowiedzialność za niepobranie zaliczki na podatek lub jej niewpłacenie w terminie, co do zasady ponosi płatnik.

Z przepisu art. 51 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że:

Zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności.

W myśl art. 51 § 2 ww. ustawy:

Za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku.

Stosownie do § 3 art. 55 ww. ustawy:

Przepisy § 1 i 2 stosuje się również do należności z tytułu podatków, zaliczek na podatki oraz rat podatków niewpłaconych w terminie płatności przez płatnika lub inkasenta.

Treść art. 59 § 2 ww. ustawy wskazuje, że:

Zobowiązanie płatnika lub inkasenta wygasa w całości lub w części wskutek:

Odpowiedzialność płatnika za niepobrane kwoty zaliczek na podatek dochodowy powstaje z upływem terminu do wpłaty tych zaliczek do urzędu skarbowego i ustaje z dniem wygaśnięcia zobowiązania podatnika.

Powyższe przepisy nie mają jednakże zastosowania w stosunku do Państwa, nie powstanie u Państwa niedopłata zaliczek (zaległość podatkowa) bowiem obowiązek odprowadzenia zaliczek za przychody uzyskane przez przejętych pracowników w miesiącach styczeń, luty i marzec spoczywał na ich dotychczasowym pracodawcy tj. Spółce. Przed przejęciem pracowników to Spółka jako płatnik była obowiązana do naliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy pracowników. Państwo stali się faktycznym płatnikiem w stosunku do przejętych pracowników dopiero od momentu ich przejęcia na podstawie zawartej 31 marca 2022 r. umowy dzierżawy.

Ponadto dodać należy, że przepisy ustawy Ordynacja podatkowa - w rozdziale 14 Prawa i obowiązki następców prawnych oraz podmiotów przekształconych - nie wymieniają podmiotu, który dzierżawi zorganizowaną część przedsiębiorstwa jako podmiotu wstępującego we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki podmiotu wydzierżawiającego.

W konsekwencji nie spoczywa/ nie spoczywał na Państwu obowiązek uregulowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń za pracę wykonaną w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. przez tych pracowników, którzy w grudniu 2021 r., w styczniu 2022 r. oraz w lutym 2022 r. świadczyli pracę na rzecz Spółki w oparciu o umowy o pracę zawarte ze Spółką, a następnie, w związku z zawarciem między Państwem i Spółką umowy dzierżawy z 31 marca 2022 r., stali się Państwa pracownikami.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w odniesieniu do pytania nr 1 uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzeń.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).