Wyrok SN z dnia 4 lipca 2023 r., sygn. I USKP 90/22

W sytuacji, gdy ubezpieczony kontynuował zatrudnienie i opłacał składki na ubezpieczenie społeczne po pierwszorazowym przyznaniu prawa do emerytury, spełnia warunki do skorzystania z mechanizmu jednorazowego przeliczenia wysokości emerytury na podstawie art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, niezależnie od tego, czy w późniejszym czasie uzyskał kolejne prawo do emerytury.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Robert Stefanicki (przewodniczący)

‎SSN Leszek Bielecki

‎SSN Romuald Dalewski (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania T. W.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Zabrzu
‎o wysokość emerytury,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń 
‎Społecznych w dniu 4 lipca 2023 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach
‎z dnia 28 lipca 2021 r., sygn. akt III AUa 1484/19,

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania 
‎i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 2 lipca 2019 r. Sąd Okręgowy w Katowicach zmienił zaskarżone decyzje organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Zabrzu z 2 maja 2017 r. i z 26 maja 2017 r. w ten sposób, że zobowiązał organ rentowy do przeliczenia wysokości świadczenia ubezpieczonego T. W. w oparciu o przepis art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony T. W., urodzony […] 1947 r., nabył prawo do emerytury górniczej 1 lipca 1990 r. Z uwagi na kontynuację zatrudnienia wypłata świadczenia została zawieszona. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie z okresu od kwietnia 1986 r. do marca 1988 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (w.w.p.w.) emerytury wyniósł 353,99% i został ograniczony do 250%. Ubezpieczony był zatrudniony od 19 maja w 1965 r. do 28 stycznia 1991 r. w KWK „M”. 11 kwietnia 2017 r. ubezpieczony złożył wniosek, w którym domagał się przeliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w oparciu art. 110a ustawy emerytalnej. Organ rentowy zaskarżoną decyzją z 2 maja 2017 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do przeliczenia emerytury, ponieważ nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury, ustalony z dowolnie wybranych 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych nie przekraczał 250%. Maksymalny wskaźnik obliczonych 20 najkorzystniejszych lat wyniósł 222,41%. Organ rentowy dokonał przeliczenia podstawy wymiaru, na podstawie dokumentacji znajdującej się w akcie emerytalnym, przedłożonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1980-1985 i od 1989-1991 r., legitymacji ubezpieczeniowej, natomiast za brakujące okresy przyjęto wynagrodzenie minimalne. 12 maja 2017 r. ubezpieczony założył dodatkową dokumentację zarobkową, czyli Rp -7 z 15 czerwca 2017 r. na okoliczność uzyskanych zarobków w latach 1993-2002. W związku z powyższym organ rentowy ponownie rozpoznał wniosek z 11 kwietnia 2017 r. i 26 maja 2017 r. wydał decyzję odmawiającą przeliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w oparciu art.110a. Maksymalny wskaźnik obliczony z 20 najkorzystniejszych lat wyniósł jedynie 232,19%.