Interpretacja indywidualna z dnia 31 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.524.2023.2.MT

Wykorzystywany przez Pana w działalności nierejestrowej samochód osobowy nie stanowi środka trwałego w tej działalności i nie może zostać umieszczony ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe,

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie:

• zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wydatków na eksploatację samochodu osobowego oraz ubezpieczenia pojazdu w kosztach prowadzonej działalności nierejestrowej - jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 maja 2023 r. wpłynął Pana wniosek z dnia 27 maja 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uwzględnienia wydatków na eksploatację samochodu osobowego w kosztach prowadzonej działalności nierejestrowej oraz obowiązku zakwalifikowania tego samochodu jako środka trwałego i prowadzenia ewidencji środków trwałych.

Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 10 czerwca 2023 r. (data wpływu 10 czerwca 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego

Jest Pan osobą fizyczną, niebędącą czynnym podatnikiem od towarów i usług, prowadzącą działalność nierejestrową. Posiada Pan samochód osobowy z udziałem 100%, o wartości poniżej 150.000 zł. Korzysta Pan z samochodu w celu dojazdu do klientów, aby wykonać usługi zgodnie z umową. Stosunek przejechanego dystansu wynosi 90 km do działalności, a 10 km wykorzystania samochodu prywatnie. Kupuje Pan paliwo oraz pozostałe koszty eksploatacyjne pojazdu na faktury oraz paragony imienne w celu włączenia tych wydatków jako koszt uzyskania przychodu w działalności nierejestrowej.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Wskazał Pan, że:

1.Posiada Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

2.Główną usługą są usługi administracyjne z dostarczaniem dokumentów do siedziby zleceniodawcy, handel detaliczny.

3.Działalność, którą Pan wykonuje stanowi tzw. działalność nierejestrową, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców.

4.Do czasu złożenia wniosku w żadnym miesiącu nie został przekroczony przychód 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r. poz. 2177 oraz z 2019 r. poz. 1564). W przyszłości na podstawie aktualnych danych nie zostanie przekroczony.

5.Nigdy wcześniej nie była wykonywana działalność gospodarcza, w okresie 60 mieszący, ani wcześniej.

6.Działalność nierejestrowana wykonywana przez Pana nie wiąże się z koniecznością posiadania odpowiedniej koncesji, licencji lub pozwolenia.

7.Przychody osiągane z przedmiotowej działalności nierejestrowanej ewidencjonowane są na podstawie wystawianych przez Pana faktur.

8.„Pozostałe koszty eksploatacyjne pojazdu”, są to ogólne koszty eksploatacyjne pojazdu m.in. paliwo, koszty serwisu (w tym części czy płyny eksploatacyjne), myjnia, polisa.

9.Wartość pojazdu nie przekracza 150 000 zł.

10.Pojazd osoby użytkowany jest na dojazdy do sklepów z artykułami biurowymi w celu zakupu materiałów potrzebnych do wykonania usługi, dostarczenia wyniku pracy zleceniodawcy oraz zakupu materiałów do wytwarzania produktów w celu ich sprzedaży.

11.Na poniesione przez Pana wydatki posiada Pan dokumenty potwierdzające ich poniesienie tj. faktury oraz paragony z NIP, paragony imienne.

Przedstawił Pan również własne stanowisko w sprawie do pytania oznaczonego we wniosku Nr 2.

Pytania

1.Czy może Pan stosować się do art. 23 ust. 1 pkt 46a o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty eksploatacji oraz ubezpieczenia pojazdu może zaliczyć Pan jako koszt podatkowy pomniejszając o 25% poniesionych wydatków, czy w powyżej opisanym zdarzeniu musi zastosować się Pan do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 46 o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2.Czy pojazd może zostać zakwalifikowany jako środek trwały działalności nierejestrowej?

Pana stanowisko w sprawie

Ze względu na brak prowadzenia działalności gospodarczej nie jest prowadzona ewidencja środków trwałych, dlatego samochód osobowy nie może zostać w niej umieszczony. Może Pan zastosować się do art. 23 ust. 1 pkt 46a o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ korzysta Pan z pojazdu w przewyższającej części do działalności nierejestrowej.

Zgodnie z art. 22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prowadzące działalność nierejestrową, nie mają obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych określa źródła przychodów, jednym z nich – w myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy – są „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Stosownie do art. 20 ust. 1ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się również przychody osiągane z działalności, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Jak wynika z przytoczonych przepisów podatkowych, przychody osiągane z działalności, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, stosownie do art. 20 ust. 1ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są kwalifikowane do przychodów z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Natomiast w myśl art. 20 ust. 1bb o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W razie przekroczenia limitu przychodu należnego określonego w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców uznaje się, że podatnik, poczynając od dnia złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a jeżeli wniosek nie został złożony w terminie określonym w art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców - poczynając od dnia następującego po dniu, w którym nastąpił bezskuteczny upływ tego terminu, uzyskuje przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 162):

Nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną, której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r. poz. 2177 oraz z 2019 r. poz. 1564), i która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej.

W myśl natomiast art. 5 ust. 2 ustawy Prawo przedsiębiorców:

Osoba wykonująca działalność, o której mowa w ust. 1, może złożyć wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Działalność ta staje się działalnością gospodarczą z dniem określonym we wniosku.

Stosowanie tego przepisu to prawo, a nie obowiązek potencjalnego przedsiębiorcy – osoba wykonująca działalność może w każdej chwili złożyć wniosek o wpis do CEiDG, wchodząc w reżim obowiązujący zarejestrowanych przedsiębiorców.

Działalność określona w art. 5 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców stanowi tzw. działalność nierejestrową.

Zgodnie z art. 5 ust. 6 ustawy Prawo przedsiębiorców:

Przez przychód należny, o którym mowa w ust. 1, rozumie się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl natomiast art. 44 ust. 3 ustawy Prawo przedsiębiorców:

Jeżeli z odrębnych przepisów wynika, że wykonywanie działalności gospodarczej wymaga uzyskania koncesji, zezwolenia albo wpisu do rejestru działalności regulowanej, do działalności tej przepisu art. 5 ust. 1 nie stosuje się.

Zauważam także, że przepis art. 20 ust. 1ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odsyła wprost do zapisu art. 5 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców. Z kolei art. 5 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców wymienia warunki uznania działalności za działalność nierejestrową, nie wskazując innych ograniczeń, czy wyłączeń. Tak więc w rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiorców działalność będzie uznana za działalność nierejestrową, jeśli będzie wykonywana przez osobę fizyczną, której przychód należny z tej działalności nie przekroczy w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, i która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej.

Wskazał Pan, że prowadzi Pan działalność, która stanowi tzw. działalność nierejestrową, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców. W żadnym miesiącu nie został przekroczony przez Pana przychód 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r. poz. 2177 oraz z 2019 r. poz. 1564). W okresie 60 mieszący, ani wcześniej nie wykonywał Pan działalności gospodarczej. Posiada Pan samochód osobowy z udziałem 100%, o wartości poniżej 150.000 zł. Korzysta Pan z samochodu w celu dojazdu do klientów, aby wykonać usługi zgodnie z umową. Stosunek przejechanego dystansu wynosi 90 km do działalności, a 10 km wykorzystania samochodu prywatnie. Kupuje Pan paliwo oraz pozostałe koszty eksploatacyjne pojazdu (paliwo, koszty serwisu ,w tym części czy płyny eksploatacyjne, myjnia, polisa) w celu włączenia tych wydatków jako koszt uzyskania przychodu w działalności nierejestrowej. Na poniesione przez Pana wydatki posiada Pan dokumenty potwierdzające ich poniesienie, tj. faktury oraz paragony z NIP, paragony imienne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera szczególnych postanowień dotyczących kosztów uzyskania odnoszących się do źródła przychodów jakim jest działalność nierejestrowa. W związku z powyższym zastosowanie znajdzie w tym przypadku ogólna zasada wskazana w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie rzeczywiście poniesione przez podatnika, racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Jak z powyższego wynika, podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy - pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).

Natomiast jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Jak wynika z przytoczonego brzmienia przepisu dyspozycja art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje wprost na samochód „stanowiący własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą” i wykorzystywanie tego samochodu „również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika”, dotyczy też sytuacji gdy samochód jest wykorzystywany do celów prywatnych, jak i do celów działalności gospodarczej.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Również z brzmienia art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dotyczy sytuacji używania samochodu „na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej”.

Natomiast wysokość limitu, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47, branego pod uwagę przy określaniu jaka część składki na ubezpieczenie samochodu, innego niż określony w pkt 46, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu oraz wyłącznie w przypadku składek kalkulowanych w oparciu o wartość samochodu wynosi 150 000 zł. A contrario w całości więc mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów składki na ubezpieczenie samochodów osobowych, których wartość przyjęta do celów ubezpieczenia nie przekracza kwoty 150 000 zł.

Zatem, jeżeli składki na ubezpieczenie oraz wydatki z tytułu używania samochodu osobowego wykorzystywanego wyłącznie w prowadzonej działalności nierejestrowej pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i faktycznie dotyczą działalności nierejestrowej mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu w całości.

We wniosku wskazał Pan jednak, że samochód osobowy wykorzystywany jest przez Pana w sposób mieszany, tj. w części do działalności nierejestrowej i w części do celów prywatnych. Z uwagi na fakt, że w przypadku działalności nierejestrowej nie znajduje zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 46, pkt 46a i pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to koszty eksploatacji oraz ubezpieczenia pojazdu w sytuacji, gdy wydatki te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem i faktycznie zostaną poniesione przez Pana w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu może Pan zaliczyć do kosztów działalności nierejestrowej w takiej części, w jakiej samochód osobowy wykorzystywany jest do prowadzenia tej działalności.

Pana stanowisko do pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii zakwalifikowania samochodu osobowego do środków trwałych działalności nierejestrowej wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z powyższego przepisu wynika, że obowiązek prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów dotyczy osób fizycznych oraz spółek osobowych, prowadzących działalność gospodarczą. Natomiast przychody osób wykonujących działalność nierejestrową zaliczone zostały do przychodów z innych źródeł. Zatem, w przypadku prowadzenia działalności nieewidencjonowanej, nie ma obowiązku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Natomiast stosownie do art. 22n ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy prowadzący, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, księgi rachunkowe są obowiązani do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a-22m.

Z uwagi na fakt, że prowadzi Pan działalność nierejestrowaną, to nie ma Pan obowiązku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Co za tym idzie wykorzystywany przez Pana w działalności nierejestrowej samochód osobowy nie stanowi środka trwałego w tej działalności i nie może zostać umieszczony ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zatem Pana stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Podkreślić jednak należy, że okoliczność wykorzystywania samochodu osobowego w prowadzonej działalności nierejestrowej jak i związek przyczynowo-skutkowy poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem, zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów oraz sam fakt poniesienia wydatków może podlegać weryfikacji przez organ podatkowy w toku ewentualnej kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – może podlegać indywidualnej ocenie pod kątem zarówno związku z przychodem/źródłem przychodu, jak i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu/zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Organ w interpretacji indywidualnej dokonuje natomiast wykładni przepisów prawa podatkowego wyłącznie w oparciu o informacje i okoliczności faktyczne podawane przez Wnioskodawcę, jest związany treścią wniosku i nie ma uprawnień, ani nawet możliwości badania prawdziwości faktów czy stwierdzeń, podawanych przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie zgodny ze stanem rzeczywistym, w postępowaniu interpretacyjnym nie może być prowadzone postępowanie dowodowe. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego czy kontroli podatkowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j Dz. U. 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. 2022 r. poz. 2651 ze zm.).