Interpretacja indywidualna z dnia 8 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.336.2021.9.AW

Skutki podatkowe związane z transakcjami dokonywanymi przez Spółkę na terytorium Wielkiej Brytanii

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo:

1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 6 lipca 2021 r. (data wpływu 13 lipca 2021 r.), uzupełnionego 15 października 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 12 kwietnia 2022 r. sygn. akt I SA/Po 1093/21 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2022 r. sygn. akt II FSK 864/22;

2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 13 lipca 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z transakcjami dokonywanymi przez Spółkę na terytorium Wielkiej Brytanii.

Wniosek ten nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 1 października 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.336.2021.1.MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 15 października 2021 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej także jako: „Spółka”) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż towarów, w szczególności artykułów dziecięcych (dalej: „Towary”).

OPIS DZIAŁALNOŚCI SPÓŁKI

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje transakcji na terenie różnych państw, w tym na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (dalej: „Wielka Brytania”). Wśród transakcji dokonywanych przez Spółkę na terytorium Wielkiej Brytanii wskazać można między innymi sprzedaż Towarów do klientów, prowadzących działalność gospodarczą (dalej: „Kontrahenci”) oraz import Towarów na terytorium Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawca współpracuje obecnie z kilkunastoma Kontrahentami, którym sprzedaje Towary na terytorium Wielkiej Brytanii (miejscem świadczenia dla tych czynności jest terytorium Wielkiej Brytanii). Kontrahentami tymi są podmioty, których dane zostały podane na formularzu wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Co ważne, lista Kontrahentów z którymi Wnioskodawca dokonuje transakcji na terytorium Wielkiej Brytanii sukcesywnie się zwiększa. Bardzo prawdopodobnym jest zatem, że w przyszłości Wnioskodawca dostarczać będzie Towary również innym - nie wymienionym w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej - podmiotom.

W przyszłości Spółka także zamierza sprzedawać - na terytorium Wielkiej Brytanii - Towary osobom fizycznym, nieprowadzącym działalności gospodarczej, będącym konsumentami. W dalszej części wniosku konsumenci, na rzecz których Spółka będzie sprzedawać Towary oraz Kontrahenci będą łącznie zwani Nabywcami. Spółka importuje Towary na terytorium Wielkiej Brytanii od podmiotów, których dane zostały podane na formularzu wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

W przyszłości Spółka planuje dokonywać na terytorium Wielkiej Brytanii także krajowych (tj. brytyjskich) nabyć towarów i usług.

W celu prowadzenia na terytorium Wielkiej Brytanii wyżej opisanej działalności gospodarczej Spółka jest zarejestrowana dla celów rozliczeń z tytułu brytyjskiego „podatku od towarów i usług” (dalej: „Brytyjski VAT”), czyli posiada brytyjski NIP. Rejestracja na potrzeby podatku od towarów i usług obejmuje zarówno Wielką Brytanię jak i Irlandię Północną.

Spółka nie jest właścicielem jakiejkolwiek nieruchomości na terytorium Wielkiej Brytanii. W celu prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Wielkiej Brytanii Spółka korzysta z kompleksowych usług logistycznych świadczonych przez podmiot zlokalizowany na terytorium Wielkiej Brytanii (dalej: „Operator Logistyczny”). Operatorem Logistycznym jest spółka A z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Zgodnie z umową zawartą z Operatorem Logistycznym, Operator Logistyczny świadczy na rzecz Spółki m.in. usługi logistyczne, magazynowe oraz spedycyjne. Wnioskodawcy nie przysługuje żaden tytuł prawny (taki jak przykładowo własność czy najem) do jakiegokolwiek magazynu czy też części magazynu, znajdującego się na terytorium Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca na terytorium Wielkiej Brytanii nie zatrudnia jakichkolwiek pracowników, jak również nie posiada na terytorium Wielkiej Brytanii jakichkolwiek składników majątku.

OBOWIĄZKI ZWIĄZANE Z ROZLICZANIEM PRZEZ SPÓŁKĘ BRYTYJSKIEGO VAT

W związku z dokonywaniem krajowych (tj. brytyjskich) dostaw Towarów do Nabywców na terytorium Wielkiej Brytanii Spółka zobowiązana jest wystawiać faktury z Brytyjskim VAT należnym.

Co istotne, w przypadku gdy Spółka zacznie nabywać na terytorium Wielkiej Brytanii towary i usługi (które to towary i usługi będą związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, innymi słowy towary i usługi te będą wykorzystywane do wykonywania przez Spółkę czynności opodatkowanych) Spółka będzie otrzymywać faktury oraz regulować płatności w kwocie brutto, na którą będzie się składać kwota netto oraz kwota Brytyjskiego VAT naliczonego.

Zauważyć przy tym należy, że Brytyjski VAT opiera się na zasadzie neutralności charakterystycznej także dla konstrukcji polskiego podatku od towarów i usług, tj. suma kwot podatku należnego otrzymywanych od Nabywców - co do zasady - podlega wpłacie do HMRC (Her Majesty's Revenue and Customs, dalej: „brytyjski urząd skarbowy”), z tym że kwota podlegająca wpłacie do brytyjskiego urzędu skarbowego może być obniżona o sumę kwot Brytyjskiego VAT naliczonego wykazanego na fakturach otrzymywanych od dostawców i usługodawców. W przypadku zatem gdy w danym okresie rozliczeniowym kwota Brytyjskiego VAT naliczonego jest/będzie niższa od należnego, Spółka zobowiązana jest/będzie zapłacić na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego wartość podatku VAT wynikającą z różnicy pomiędzy VAT należnym a naliczonym, wynikającą z brytyjskiej deklaracji VAT. W przypadku natomiast gdyby w danym okresie rozliczeniowym kwota Brytyjskiego VAT naliczonego była/będzie wyższa od Brytyjskiego VAT należnego, Spółka mogłaby uzyskać zwrot Brytyjskiego VAT. Zwrot może być dokonany albo na rachunek bankowy Spółki albo poprzez wystawienie przez brytyjski urząd skarbowy czeku na Spółkę.

Dodatkowo odnotować należy, że zgodnie z brytyjskimi przepisami prawa podatkowego import Towarów na terytorium Wielkiej Brytanii rodzi obowiązek podatkowy z tytułu Brytyjskiego VAT. W rezultacie Spółka dotychczas każdorazowo zobowiązana była w pierwszej kolejności odprowadzić Brytyjski VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego a następnie Spółka - w brytyjskiej deklaracji VAT - rozliczała/odliczała Brytyjski VAT naliczony odpowiadający kwocie Brytyjskiego VAT należnego zapłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego za pośrednictwem agencji celnej.

Zauważyć należy, że brytyjski system prawa podatkowego przewiduje także instytucję zbliżoną do procedury uproszczonej, o której mowa w art. 33a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021, poz. 685; dalej: „ustawa o VAT”), tzw. procedurę postponed VAT (dalej: „Procedura postponed VAT”). Procedura postponed VAT polega na tym, że podatnik, który importuje towary może rozliczać kwotę podatku należnego oraz naliczonego z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu tych towarów. W efekcie, podatnik nie jest zobowiązany fizycznie płacić do brytyjskiego urzędu skarbowego Brytyjskiego VAT należnego, ponieważ w deklaracji podatkowej uwzględnia jednocześnie Brytyjski VAT należny i naliczony. Aktualnie Spółka wdraża stosowanie Procedury postponed VAT na terytorium Wielkiej Brytanii.

ZAKŁAD W ROZUMIENIU UMOWY W SPRAWIE UNIKANIA PODWÓJNEGO OPODATKOWANIA

Spółka nie posiada na terenie Wielkiej Brytanii zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r., nr 250, poz. 1840 ze zm.).

Pismem z 11 października 2021 r. Spółka uzupełniła wniosek, poprzez przesłanie zaktualizowanej listy podmiotów zagranicznych (Kontrahentów) wraz z ich numerami identyfikacyjnymi.

Pytania

 1. Czy kwoty Brytyjskiego VAT należnego wykazywane na fakturach sprzedażowych Spółki stanowią/ stanowić będą przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o CIT? (stan faktyczny/zdarzenie przyszłe)

 2. W przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe, w którym momencie Spółka powinna rozpoznać przychody wynikające z Brytyjskiego VAT należnego wykazywanego na fakturach sprzedażowych Spółki? (stan faktyczny/zdarzenie przyszłe)

 3. Czy kwoty Brytyjskiego VAT naliczonego wykazywane na fakturach zakupowych Spółki stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o CIT? (stan faktyczny/zdarzenie przyszłe)

 4. W przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 3 za prawidłowe, w którym momencie Spółka powinna rozpoznać koszty uzyskania przychodów wynikające z Brytyjskiego VAT naliczonego wykazywanego na fakturach zakupowych Spółki? (stan faktyczny/zdarzenie przyszłe)

 5. Czy kwota Brytyjskiego VAT wynikająca z brytyjskiej deklaracji VAT do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego każdorazowo stanowi/będzie stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o CIT? (stan faktyczny/zdarzenie przyszłe)

 6. W przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 5 za prawidłowe, w którym momencie Spółka powinna każdorazowo rozpoznawać koszty uzyskania przychodów wynikające z kwot Brytyjskiego VAT podlegających wpłacie do brytyjskiego urzędu skarbowego w oparciu o składane przez Spółkę brytyjskie deklaracje? (stan faktyczny/zdarzenie przyszłe)

 7. Czy wartość otrzymanego przez Spółkę zwrotu Brytyjskiego VAT jako nadwyżki Brytyjskiego VAT naliczonego nad należnym (na rachunek bankowy lub w formie czeku wystawionego na Spółkę) stanowić będzie każdorazowo dla Spółki przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o CIT? (stan faktyczny i zdarzenie przyszłe)

 8. W przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 7 za prawidłowe, czy momentem powstania przychodu podatkowego z tytułu każdorazowo otrzymanego zwrotu Brytyjskiego VAT będzie dzień otrzymania na rachunek bankowy Spółki tego zwrotu lub data wystawienia czeku na Spółkę? (stan faktyczny i zdarzenie przyszłe)

 9. Czy kwoty Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego z tytułu importu Towarów na terytorium Wielkiej Brytanii stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o CIT? (stan faktyczny/zdarzenie przyszłe)

10. W przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 9 za prawidłowe, w którym momencie Spółka powinna rozpoznać koszty uzyskania przychodów wynikające z Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego? (stan faktyczny/zdarzenie przyszłe)

11. Czy jednoczesne uwzględnienie w tej samej (jednej) brytyjskiej deklaracji VAT brytyjskiego VAT należnego od importu Towarów oraz brytyjskiego VAT naliczonego przy tym samym imporcie Towarów w Procedurze postponed VAT, gdzie wartość brytyjskiego VAT należnego będzie równa wartości brytyjskiego VAT naliczonego jest/będzie dla Wnioskodawcy na gruncie ustawy o CIT neutralne podatkowo? (stan faktyczny/zdarzenie przyszłe)

Państwa stanowisko w sprawie

Odpowiedź na pytanie nr 1

Kwoty Brytyjskiego VAT należnego wykazywane na fakturach sprzedażowych Spółki stanowią/będą stanowić przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Oznacza to, że przychodem podlegającym opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych jest/będzie kwota brutto wynikająca z faktur wystawionych na Nabywców.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT do przychodów podatkowych zalicza się m.in. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Co ważne, przepis art. 12 ust. 1 ustawy o CIT zawiera otwarty katalog pozycji, które mogą być przychodem podatkowym.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT: „Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont”. W tym miejscu odnotować należy, że do przychodów podatkowych nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (tak art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT). Ustawa o CIT nie wyjaśnia przy tym znaczenia pojęcia „należny podatek od towarów i usług”. Przepis art. 4a pkt 7 ustawy o CIT stanowi jedynie, że przez ustawę o podatku od towarów i usług rozumie się ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, 568, 1065 i 1106).

Nie ulega wątpliwości, że przepisy ustawy o VAT regulują przede wszystkim opodatkowanie polskim podatkiem od towarów i usług (art. 1 ust. 1 ustawy o VAT), a w wybranych kwestiach odwołują się także do podatku od wartości dodanej, przez który rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego ustawą o VAT (art. 2 pkt 11 ustawy o VAT). Aktualnie organy podatkowe - w oparciu o przywołane przepisy - prezentują stanowisko zgodnie, z którym: „(...) pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 października 2020 r. sygn. IPPB6/4510-279/16-4/S/AG).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że rozwiązanie zawarte w przepisie art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, na mocy którego do przychodów podatkowych nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług, należy odnosić zarówno do polskiego podatku od towarów i usług jak i do podatku od wartości dodanej, występującego w innych niż Polska państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Przechodząc w tym miejscu na grunt rozliczeń z tytułu Brytyjskiego VAT, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że od 1 lutego 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. w relacjach pomiędzy Wielką Brytanią a Unią Europejską obowiązywał okres przejściowy, w czasie którego Wielka Brytania w dalszym ciągu traktowana była jako państwo członkowskie Unii Europejskiej z zachowaniem zasadniczo wszelkich praw i obowiązków przysługujących państwu członkowskiemu. W rezultacie, do końca upływu okresu przejściowego, Brytyjski VAT kwalifikowany był jako podatek od wartości dodanej. Tym samym, w 2020 r. organy podatkowe prezentowały stanowisko, zgodnie z którym do przychodów podatkowych nie należało zaliczać Brytyjskiego VAT.

Na uwagę zasługuje tutaj chociażby interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 maja 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.70.2020.1.AM, w której organ podatkowy powtórzył, że z tego względu, iż pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej - w tym na terenie Wielkiej Brytanii - powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził przy tym, że: „uproszczony system rozliczania podatku od wartości dodanej, stosowany przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą oferowanych na terytorium Wielkiej Brytanii wyrobów, nie może stanowić podstawy do odmiennego traktowania tego podatku, a tym samym do odmiennego rozliczania uzyskanych przez Wnioskodawcę w ww. kraju przychodów i ponoszonych kosztów podatkowych. W konsekwencji przychodem Wnioskodawcy będzie kwota netto ze sprzedaży oferowanych na terytorium Wielkiej Brytanii produktów”.

W tym miejscu odnotować należy, że zasady współpracy z Wielką Brytanią zmieniły się wraz z upływem okresu przejściowego. Zakończenie okresu przejściowego począwszy od dnia 1 stycznia 2021 r. oznacza bowiem, że Wielka Brytania nie jest już państwem członkowskim Unii Europejskiej. Tym samym, wyżej przywołana interpretacja indywidualna z dnia 21 maja 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.70.2020.1.AM w gruncie rzeczy straciła swoją aktualność w zakresie transakcji realizowanych na terenie Wielkiej Brytanii.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2021 r. Wielka Brytania dla celów podatku od towarów i usług traktowana jest bowiem jako PAŃSTWO TRZECIE (tzn. państwo inne niż państwo członkowskie Unii Europejskiej). Przepisy ustawy o VAT nie odnoszą się natomiast do zagranicznego podatku obrotowego obowiązującego w państwie trzecim, który ani nie jest polskim podatkiem od towarów i usług ani podatkiem od wartości dodanej. Tym samym, w ocenie Spółki, brak jest podstaw prawnych, aby do Brytyjskiego VAT zastosować przepis art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT.

W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy przychody wynikające z faktur dokumentujących sprzedaż Towarów przez Spółkę na terytorium Wielkiej Brytanii na rzecz Nabywców nie powinny być pomniejszane o Brytyjski VAT należny rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Podatek rozliczany w państwie trzecim (jakim od 1 stycznia 2021 r. jest Wielka Brytania) nie jest bowiem tożsamy z podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT.

Analogiczny wniosek należy wyprowadzić z analizy dotychczas wydanych przez organy podatkowe interpretacji indywidulanych na tle zapłaty przez podatników norweskiego „podatku od towarów i usług”. Nie ulega wątpliwości, że interpretacje te nie są wiążące dla tutejszego Organu podatkowego, ale w ocenie Wnioskodawcy mogą stanowić istotną wskazówkę interpretacyjną, a mianowicie:

 1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 21 października 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.322.2020.1.PB stwierdził, że: „Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawcę przychody, wynikające z faktur wystawionych za świadczone prace remontowe, pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Norwegii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Norwegii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 updop. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, podatek zapłacony przez Wnioskodawcę na terenie Norwegii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zatem, przychodem Wnioskodawcy będzie wynikająca z wystawionych faktur kwota brutto, tj. razem z norweskim podatkiem Merverdiavigift, bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 updop nie ma zastosowania do podatku rozliczanego na terytorium Norwegii”.

 2. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji indywidualnej z dnia 14 sierpnia 2015 r., sygn. IPPB3/4510-436/15-3/PK1 odstępując od uzasadnienia prawnego (w trybie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej) uznał za w pełni prawidłowe następujące stanowisko wnioskodawcy: „Zdaniem wnioskodawcy, brak tożsamości podatku od towarów i usług wg ustawy z 11.4.2004 o podatku od towarów i usług i norweskiego podatku od wartości dodanej oznacza m.in., że dla celów ustalania w Polsce podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym elementy podatku norweskiego tracą swój przymiot neutralności, który zarezerwowany jest - jak wynika z punktów 1 i 2 powyżej - jedynie dla podatku od towarów i usług i unijnego „podatku od wartości dodanej”. W szczególności nie dotyczą zatem go postanowienia ustawy z 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do relacji pomiędzy elementami PTU a podstawowymi kategoriami podatku dochodowego, a więc art. 12 ustępu 4 pkt 9 dotyczącego relacji pomiędzy PTU należnym a przychodem i art. 16 ust. 1 pkt 46 dotyczącego relacji pomiędzy PTU naliczonym i należnym a kosztem uzyskania przychodu. (...) W konsekwencji, zdaniem wnioskodawcy, wartość brutto faktury norweskiej stanowi przychód należny, a więc obejmuje norweski VAT 25%”.

Analogiczne stanowisko zajął także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 28 kwietnia 2021 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.418.2020.2.JC, w której stwierdził, że: „w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawcę przychody, pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 updop. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, podatek zapłacony przez Wnioskodawcę na terenie Wielkiej Brytanii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zatem, przychodem Wnioskodawcy będzie wynikająca z wystawionych faktur kwota brutto, tj. razem z brytyjskim podatkiem VAT, bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 updop nie ma zastosowania do podatku rozliczanego na terytorium Wielkiej Brytanii”.

Podsumowując powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że przychodami podlegającymi opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych są/będą kwoty Brytyjskiego VAT należnego wykazywane na fakturach sprzedażowych Spółki, wystawianych za zrealizowane przez Spółkę na rzecz Nabywców dostawy towarów na terytorium Wielkiej Brytanii.

Odpowiedź na pytanie nr 2

W ocenie Spółki, w przypadku uznania jej stanowiska w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe, Spółka powinna rozpoznać przychody wynikające z Brytyjskiego VAT należnego w momencie rozpoznania przychodu w wysokości kwoty netto wynikającej z faktury sprzedażowej, tj. zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT. W przypadku bowiem uznania, że kwota Brytyjskiego VAT należnego stanowi przychód podatkowy, wówczas - w ocenie Spółki - powinna ona podzielić los świadczenia głównego (kwoty netto), jako że nie stanowi odrębnej od niego transakcji gospodarczej. W rezultacie powinna ona zostać rozpoznana jako przychód podatkowy w tym samym momencie co przychód w kwocie netto, tj. zgodnie z przepisem art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, w myśl którego za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j- 3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

Odpowiedź na pytanie nr 3

W pierwszej kolejności wskazać należy, że uwagi poczynione w uzasadnieniu do pytania nr 1, a dotyczące uznania, że Brytyjski VAT nie jest ani polskim podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w przepisach ustawy o CIT (w art. 12 ust. 1 pkt 4 pkt 9 ustawy o CIT) ani podatkiem od wartości dodanej ani nawet podatkiem tożsamym do podatku od towarów i usług pozostają aktualne również dla rozstrzygnięcia kwestii przysługującego Spółce prawa zaliczenia Brytyjskiego VAT naliczonego do kosztów uzyskania przychodów. W celu zatem uniknięcia zbędnych powtórzeń, Wnioskodawca przyjmuje stanowisko zaprezentowane w odpowiedzi na pytanie nr 1 także jako element własnego stanowiska zaprezentowanego w ramach odpowiedzi na pytanie nr 3.

W efekcie stwierdzić należy, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem dotyczy on polskiego podatku od towarów i usług, a nie podatku płaconego na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wyżej wyjaśniono, polskiego podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie można utożsamiać z podatkiem obowiązującym w Wielkiej Brytanii. W efekcie, w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na zakup towarów i usług na terenie Wielkiej Brytanii zastosowanie znajdzie przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, jeżeli spełnione zostaną warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii w kwocie brutto, tj. kwocie netto powiększonej o Brytyjski VAT.

Podsumowując, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca uprawniony będzie uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość faktur zakupowych dokumentujących poniesione koszty w kwocie brutto (koszt poniesiony), gdyż w przedstawionej sytuacji nie mają zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług. Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 21 października 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.322.2020.1.PB.

Co więcej, taki sam pogląd przedstawił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 28 kwietnia 2021 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.418.2020. 2.JC, w której stwierdził, że: „Analogicznie należy postąpić w przypadku otrzymania faktur za usługi nabywane przez Wnioskodawcę na terytorium Wielkiej Brytanii, dokumentujących poniesione koszty. Wskazać należy, że cyt. powyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem dotyczy on podatku od towarów i usług, a nie podatku płaconego na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wyżej wyjaśniono, podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie można utożsamiać z podatkiem obowiązującym w Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na zakup usług na terenie Wielkiej Brytanii zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 1 updop. W konsekwencji, jeżeli spełnione zostaną warunki wynikające z art. 15 ust. 1 updop, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii w kwocie brutto, tj. powiększonej o brytyjski podatek VAT”. Tym samym zdaniem Spółki kwoty Brytyjskiego VAT naliczonego, wykazywane na fakturach zakupowych Spółki stanowią koszty uzyskania przychodów.

Odpowiedź na pytanie nr 4

W ocenie Spółki, kwota Brytyjskiego VAT naliczonego wykazana na otrzymanych przez Spółkę fakturach zakupowych powinna być rozpoznana jako koszt na zasadach ogólnych (odpowiednio jako koszt bezpośrednio bądź pośrednio związany z uzyskanymi przychodami), analogicznie do kwoty netto wykazanej na tych fakturach zakupowych. Innymi słowy, Spółka stoi na stanowisku, że Brytyjski VAT naliczony powinien podzielać los świadczenia głównego (kwoty netto), jako że nie stanowi odrębnej od niego transakcji gospodarczej.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 listopada 2016 r., sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.878.2016.2.APO.

Odpowiedź na pytanie nr 5

Zdaniem Spółki kwota Brytyjskiego VAT wynikająca z brytyjskiej deklaracji VAT do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego stanowi/będzie stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Przechodząc do uzasadnienia tego stanowiska na wstępie wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym odnotować należy, że definicja kosztu uzyskania przychodu co do zasady składa się z dwóch przesłanek, które muszą być spełnione łącznie, a mianowicie:

 1. pierwszej przesłanki pozytywnej tj. koszt musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz

 2. drugiej przesłanki negatywnej, tj. koszt nie może być wymieniony w katalogu kosztów oraz wydatków wskazanych w treści przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Co istotne, konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że podatnik dokona ich oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. W rezultacie, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT co do zasady nie uważa się za koszt uzyskania przychodu podatku od towarów i usług. Jak była już o tym wyżej mowa w uzasadnieniu odpowiedzi na pytanie nr 1, zdaniem Spółki, wyłączenie to nie znajdzie jednak zastosowania do Brytyjskiego VAT.

Uwagi poczynione w uzasadnieniu do pytania nr 1, a dotyczące uznania, że Brytyjski VAT nie jest ani polskim podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w przepisach ustawy o CIT (w art. 12 ust. 1 pkt 4 pkt 9 ustawy o CIT) ani podatkiem od wartości dodanej, ani nawet podatkiem tożsamym do podatku od towarów i usług pozostają aktualne również dla rozstrzygnięcia kwestii przysługującego Spółce prawa zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty Brytyjskiego VAT wynikającego z brytyjskiej deklaracji do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego. W celu zatem uniknięcia zbędnych powtórzeń, Wnioskodawca przyjmuje stanowisko zaprezentowane w odpowiedzi na pytanie nr 1 także jako element własnego stanowiska zaprezentowanego w ramach odpowiedzi na pytanie nr 5. Tym samym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Brytyjski VAT nie może być uważany za tożsamy z podatkiem od towarów i usług. W efekcie, wyłączenie z kosztów podatkowych, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT nie dotyczy Brytyjskiego VAT.

Co jednak istotne - na co również zwrócił uwagę Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidulanej z dnia 21 października 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.322. 2020.1.PB - okoliczność, że Brytyjski VAT nie jest rodzajem podatku od towarów i usług wymienionym w treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT nie skutkuje jednak tym, iż można go automatycznie uznać za koszt uzyskania przychodów dla Spółki.

Zaliczenie do kosztów podatkowych Brytyjskiego VAT wynikającego z brytyjskiej deklaracji do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego możliwe jest jedynie pod warunkiem wykazania przez Spółkę związku z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. W tym miejscu zwrócić należy szczególną uwagę na zakres pojęciowy sformułowania „zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów”. Jak trafnie stwierdza się w literaturze: „W znaczeniu słownikowym zachowanie oznacza pozostanie w posiadaniu czegoś (zob. Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 2007), dochowanie czegoś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”. Z kolei zabezpieczenie to zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynienie bezpiecznym, zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie. Pobieżna analiza obu pojęć wskazuje, że są to pojęcia w pewnym sensie zbieżne znaczeniowo. W konsekwencji należy wskazać, że kosztami poniesionymi w celu zachowania źródeł przychodów będą wszelkie koszty poniesione w celu pozostania w posiadaniu przychodów, dochowania status quo w przypadku otrzymywanych przychodów. Jednocześnie koszty poniesione w celu zabezpieczenia źródeł przychodów będą oznaczać wszelkie koszty, które podatnik poniósł w celu utrzymania przychodów i uchronienia ich przed utratą przez podatnika” (K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019, uwagi do art. 15, Nb 13).

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienie, zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że wartość Brytyjskiego VAT wynikająca z brytyjskiej deklaracji VAT (jako nadwyżka Brytyjskiego VAT należnego nad naliczonym) zapłacona na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego stanowi koszty poniesione w celu zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki w postaci zapłaty do brytyjskiego urzędu skarbowego Brytyjskiego VAT ponoszone są bowiem po to, aby Spółka w dalszym ciągu uzyskiwała przychody z danego źródła przychodów oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Co więcej, odnotować należy, że za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Nie ulega przy tym wątpliwości, że Spółka zmuszona jest rozliczać Brytyjski VAT w składanych przez Spółkę deklaracjach z tytułu Brytyjskiego VAT i w przypadku, gdy z brytyjskiej deklaracji VAT wynika określona kwota brytyjskiego VAT do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego Spółka zobowiązana jest zapłacić tę kwotę do brytyjskiego urzędu skarbowego. Stanowi to bowiem obowiązek wynikający z obowiązujących na terenie Wielkiej Brytanii regulacji podatkowych. W przypadku natomiast, gdyby Spółka nie rozliczała Brytyjskiego VAT naraziłaby się na sankcje, które w skrajnym przypadku mogłyby spowodować pozbawienie Spółki możliwości sprzedaży towarów na terytorium Wielkiej Brytanii.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wartość Brytyjskiego VAT wynikająca z brytyjskiej deklaracji VAT do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu stanowi/będzie stanowić koszt uzyskania przychodów.

Analogiczny wniosek należy wyprowadzić z analizy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2015 r., sygn. IPPB3/4510-436/15-3/PK1, w której organ odstępując od uzasadnienia prawnego (w trybie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej) uznał za w pełni prawidłowe następujące stanowisko wnioskodawcy: „Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Zauważyć przy tym należy, że koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła.

Wprawdzie w myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy, co do zasady nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, to jednak w opinii wnioskodawcy wynikającej z wywodu przeprowadzonego powyżej, podatek norweski nie może być uważany za tożsamy z podatkiem od towarów i usług - a więc to wyłączenie z art. 16 go nie dotyczy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że zapłacony przez wnioskodawcę w Norwegii podatek od wartości dodanej, niezależnie od tego czy norweskim dostawcom/podwykonawcom czy do norweskiego urzędu skarbowego, stanowi jego koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. (...) W konkluzji, Wnioskodawca uważa, że w rachunku podatkowym norweski VAT wpływa na wynik podatkowy jako przychód podatkowy (w odniesieniu do VAT-u należnego) i jako koszt podatkowy (w odniesieniu do VAT-u naliczonego oraz wydatku na uregulowane zobowiązanie do norweskiego urzędu skarbowego)".

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 września 2018 r., sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.397. 2018.3.BO: „Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że przychodem podlegającym opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej na terytorium Szwajcarii winny być przychody uzyskane ze świadczonych usług na terytorium Szwajcarii wykazywane w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej.

Jednakże opłacony w Szwajcarii podatek od wartości dodanej, w związku z uzyskanymi przychodami z usług architektonicznych świadczonych w Szwajcarii, może stanowić koszt uzyskania przychodów w Polsce. Zatem, Wnioskodawczyni ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zapłaconego za usługi wykonane przez Nią na terytorium Szwajcarii”.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 kwietnia 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.556.2020.2.BG, w której tutejszy organ podatkowy stwierdził, że: „w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na terenie Wielkiej Brytanii zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, jeżeli spełnione zostaną warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii w kwocie brutto, tj. powiększonej o zapłacony brytyjski podatek VAT. Zasada ta dotyczy także zapłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjskiego VAT.

Podsumowując, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca jest zobowiązany uwzględniać:

- w przychodach podatkowych - wartość faktur wystawionych za sprzedaż towarów w kwocie brutto (przychód należny),

- w kosztach uzyskania przychodów - wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii wraz z zapłaconym przez spółkę podatkiem VAT czyli koszty poniesione w kwocie brutto, a także zapłacony przez Wnioskodawcę do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjski VAT, gdyż w przedstawionej sytuacji nie mają zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług”.

Odpowiedź na pytanie nr 6

Zdaniem Spółki, wydatek w postaci kwoty Brytyjskiego VAT wynikającego z brytyjskiej deklaracji do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego powinien dla celów podatkowych być każdorazowo zaliczany do kosztów uzyskania przychodów jako koszt pośredni, potrącalny jednorazowo w miesiącu jego poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Przechodząc do szczegółowego uzasadnienia tego stanowiska, wskazać należy, że w ocenie Spółki, wydatek w postaci kwoty Brytyjskiego VAT wynikającego z brytyjskiej deklaracji do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego stanowi koszt uzyskania przychodów, inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami, czyli koszt pośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Zgodnie natomiast z przepisem art. 15 ust. 4d ustawy o CIT: „Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów - w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT - uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W rezultacie w ocenie Spółki, Wnioskodawca powinien każdorazowo rozpoznawać koszty uzyskania przychodów w postaci kwoty Brytyjskiego VAT wynikającego z brytyjskiej deklaracji do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego w oparciu o przepis art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT.

Odpowiedź na pytanie nr 7

Zdaniem Spółki wartość otrzymanego przez Spółkę zwrotu Brytyjskiego VAT jako nadwyżki Brytyjskiego VAT naliczonego nad należnym (na rachunek bankowy lub w formie czeku wystawionego na Spółkę) stanowić będzie przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W tym miejscu wskazać należy, że uwagi poczynione w uzasadnieniu do pytania nr 1, a dotyczące uznania, że Brytyjski VAT nie jest ani podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w przepisach ustawy o CIT (w art. 12 ust. 1 pkt 4 pkt 9 ustawy o CIT) ani podatkiem od wartości dodanej ani nawet podatkiem tożsamym do podatku od towarów i usług pozostają aktualne również dla rozstrzygnięcia kwestii zaliczenia do przychodów podatkowych wartości otrzymanego przez Spółkę zwrotu Brytyjskiego VAT.

W celu zatem uniknięcia zbędnych powtórzeń, Wnioskodawca przyjmuje stanowisko zaprezentowane w odpowiedzi na pytanie nr 1 także jako element własnego stanowiska zaprezentowanego w ramach odpowiedzi na pytanie nr 7.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisko, że wartość otrzymanego przez Spółkę zwrotu Brytyjskiego VAT (na rachunek bankowy lub w formie czeku wystawionego na Spółkę) stanowić będzie przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Odpowiedź na pytanie nr 8

Zdaniem Spółki, momentem powstania przychodu podatkowego z tytułu wartości każdorazowo otrzymanego zwrotu Brytyjskiego VAT będzie dzień otrzymania na rachunek bankowy Spółki zwrotu Brytyjskiego VAT lub data wystawienia przez brytyjski urząd skarbowy czeku na Spółkę.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Art. 12 ust. 3a ustawy o CIT wskazuje, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

Co istotne, przepis ten wyraźnie odnosi się do takich pojęć jak: wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego i wykonanie usługi. Otrzymanie na rachunek bankowy Spółki zwrotu Brytyjskiego VAT lub wystawienie na Spółkę czeku nie stanowi natomiast wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego czy wykonania usługi. Oznacza to, że do ustalenia momentu powstania przychodu podatkowego w przedmiotowej sprawie nie można zastosować przepisu art. 12 ust. 3a ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, do przedstawionego zdarzenia przyszłego (winno być stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego) zastosowanie powinien znaleźć przepis art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, zgodnie z którym w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. W efekcie, zdaniem Spółki, momentem powstania przychodu podatkowego z tytułu wartości każdorazowo otrzymanego na rachunek bankowy Spółki zwrotu Brytyjskiego VAT będzie dzień otrzymania na rachunek bankowy Spółki zwrotu Brytyjskiego VAT lub data wystawienia przez brytyjski urząd skarbowy czeku na Spółkę.

Odpowiedź nr 9

Zdaniem Spółki, kwoty Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego z tytułu importu Towarów na terytorium Wielkiej Brytanii stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym wskazać należy, że definicja kosztu uzyskania przychodu co do zasady składa się z dwóch przesłanek, które muszą być spełnione łącznie, a mianowicie:

 1. pierwszej przesłanki pozytywnej tj. koszt musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz

 2. drugiej przesłanki negatywnej, tj. koszt nie może być wymieniony w katalogu kosztów oraz wydatków wskazanych w treści przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Co istotne, konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że podatnik dokona ich oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. W rezultacie, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT co do zasady nie uważa się za koszt uzyskania przychodu podatku od towarów i usług. Zdaniem Spółki wyłączenie to nie znajdzie zastosowania do Brytyjskiego VAT.

W tym miejscu wskazać należy, że uwagi poczynione w uzasadnieniu do pytania nr 1, a dotyczące uznania, że Brytyjski VAT nie jest ani polskim podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w przepisach ustawy o CIT (w art. 12 ust. 1 pkt 4 pkt 9 ustawy o CIT) ani podatkiem od wartości dodanej ani nawet podatkiem tożsamym do podatku od towarów i usług pozostają aktualne również dla rozstrzygnięcia kwestii przysługującego Spółce prawa zaliczenia Brytyjskiego VAT do kosztów uzyskania przychodów. W celu zatem uniknięcia zbędnych powtórzeń, Wnioskodawca przyjmuje stanowisko zaprezentowane w odpowiedzi na pytanie nr 1 także jako element własnego stanowiska zaprezentowanego w ramach odpowiedzi na pytanie nr 9. Tym samym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Brytyjski VAT nie może być uważany za tożsamy z podatkiem od towarów i usług. W efekcie, wyłączenie z kosztów podatkowych o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT nie dotyczy Brytyjskiego VAT.

Co jednak istotne okoliczność, że Brytyjski VAT nie jest rodzajem podatku od towarów i usług wymienionym w treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT nie skutkuje jednak tym, iż można go automatycznie uznać za koszt uzyskania przychodów dla Spółki.

Zaliczenie do kosztów podatkowych Brytyjskiego VAT należnego odprowadzanego do brytyjskiego urzędu skarbowego możliwe jest jedynie pod warunkiem wykazania przez Spółkę związku z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. W tym miejscu zwrócić należy szczególną uwagę na zakres pojęciowy sformułowania „zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów”. Jak trafnie stwierdza się w literaturze: „W znaczeniu słownikowym zachowanie oznacza pozostanie w posiadaniu czegoś (zob. Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 2007), dochowanie czegoś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności. Z kolei zabezpieczenie to zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynienie bezpiecznym, zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie. Pobieżna analiza obu pojęć wskazuje, że są to pojęcia w pewnym sensie zbieżne znaczeniowo. W konsekwencji należy wskazać, że kosztami poniesionymi w celu zachowania źródeł przychodów będą wszelkie koszty poniesione w celu pozostania w posiadaniu przychodów, dochowania status quo w przypadku otrzymywanych przychodów. Jednocześnie koszty poniesione w celu zabezpieczenia źródeł przychodów będą oznaczać wszelkie koszty, które podatnik poniósł w celu utrzymania przychodów i uchronienia ich przed utratą przez podatnika” (K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019, uwagi do art. 15, Nb 13).

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienie, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że kwoty Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego stanowią koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatek w postaci kwoty Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego ponoszony jest bowiem po to, aby Spółka w dalszym ciągu uzyskiwała przychody z danego źródła przychodów oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Co więcej, odnotować należy, że za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Nie ulega przy tym wątpliwości, że Spółka zmuszona jest rozliczać Brytyjski VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego. Stanowi to bowiem obowiązek wynikający z obowiązujących na terenie Wielkiej Brytanii regulacji podatkowych. W przypadku natomiast, gdyby Spółka nie rozliczała Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego Spółka naraziłaby się na sankcje, które w skrajnym przypadku mogłyby spowodować pozbawienie Spółki możliwości importowania i dalszej sprzedaży towarów na terytorium Wielkiej Brytanii.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kwoty Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego stanowią/będą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Odpowiedź na pytanie nr 10

W ocenie Spółki, kwota Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego powinna być rozpoznana jako koszty pośrednie, potrącalne jednorazowo w miesiącu ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, tj. w momencieujęcia w księgach rachunkowych Spółki (zaksięgowania) na podstawie brytyjskiego dokumentu celnego.

Po pierwsze, w ocenie Spółki, wydatek w postaci zapłaconej do brytyjskiego urzędu skarbowego kwoty Brytyjskiego VAT z tytułu importu Towarów stanowi koszt uzyskania przychodów, inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami, czyli koszt pośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Zgodnie natomiast z przepisem art. 15 ust. 4d ustawy o CIT: „Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów - w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT - uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W rezultacie w ocenie Spółki, Wnioskodawca powinien rozpoznać koszty uzyskania przychodów wynikające z Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego w oparciu o przepis art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT, tj. w momencie ujęcia w księgach rachunkowych Spółki (zaksięgowania) na podstawie brytyjskiego dokumentu celnego.

Odpowiedź na pytanie nr 11

Zdaniem Spółki uwzględnienie w brytyjskiej deklaracji VAT brytyjskiego VAT należnego od importu Towarów oraz brytyjskiego VAT naliczonego przy imporcie Towarów w ramach Procedury Postponed VAT jest/będzie dla Wnioskodawcy na gruncie ustawy o CIT neutralne podatkowo.

Na wstępie wskazać należy, że w wyniku zastosowania Procedury postponed VAT w składanej przez Spółkę brytyjskiej deklaracji VAT nastąpi zmiana w postaci równoczesnego wzrostu tej samej wysokości zarówno brytyjskiego VAT należnego jak i brytyjskiego VAT naliczonego. Innymi słowy ujęta w brytyjskiej deklaracji VAT wartość brytyjskiego VAT należnego od importu Towarów będzie równa wartość brytyjskiego VAT naliczonego. Spółka nie będzie w takiej sytuacji ponosić żadnego wydatku (płacić) z tytułu rozliczenia brytyjskiego VAT związanego z importem Towarów. W rezultacie stwierdzić należy, że po stronie Spółki ani nie powstanie przychód podatkowy z tytułu brytyjskiego VAT naliczonego przy imporcie Towarów ani koszt podatkowy z tytułu brytyjskiego VAT należnego.

Przechodząc do szczegółowego uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności - odnosząc się do kwestii powstania przychodu podatkowego - zauważyć należy, że przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji przychodów. W przepisie art. 12 ustawy o CIT ustawodawca wymienił jedynie przykładowe kategorie przysporzeń, których otrzymanie powoduje powstanie przychodów podatkowych (art. 12 ust. 1 ustawy o CIT), a także określone rodzaje przysporzeń, które z woli ustawodawcy zostały wyłączone z kategorii przychodów podatkowych (art. 12 ust. 4 ustawy o CIT).

Co jednak ważne, pomimo braku szczegółowego określenia warunków niezbędnych dla uznania danej wartości za przychód w rozumieniu ustawy o CIT, w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, iż przychody podatkowe stanowią przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, skutkujące definitywnym przyrostem majątku podatnika. Tytułem przykładu warto w tym miejscu wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 1998 r., sygn. SA/Sz 1305/97 w którym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że:

„Z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak w własnymi”.

Jak trafnie wskazał NSA w wyroku z dnia 9 sierpnia 2017 r. (sygn. II FSK 1908/15, Legalis) „Na pojęcie „przychodu” zawarte w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. składają się trwałe i realne zwiększenia majątku podatnika. Pojęcie przychodu, który ma charakter pierwotny warunkuje możliwość powstania dochodu albowiem jest ściśle związane z pojęciem dochodu, który zgodnie z art. 7 PDOPrU, jest - co do zasady - przedmiotem podatku dochodowego od osób prawnych”. Z powyższego wyroku - przedstawiciele doktryny - wywodzą, że „przychodem są wszelkie definitywne przysporzenia w majątku podatnika, które powiększają ten majątek w sposób trwały. Katalog przysporzeń wymienionych w art. 12 PDOPrU ma natomiast charakter przykładowy i wskazane w nim kategorie przychodów również muszą charakteryzować się definitywnością i trwałością” (zob. K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 3, Warszawa 2019, uwagi do art. 12).

Powyższe oznacza, że dla powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych konieczne jest aby:

1. przysporzenie skutkowało przyrostem majątku podatnika, tj. wzrostem aktywów bez jednoczesnego zwiększenia zobowiązań

oraz

2. przysporzenie otrzymane przez podatnika miało charakter definitywny, tj. nie podlegało zwrotowi i nie było warunkowe.

Tym samym - zdaniem Wnioskodawcy - uwzględnienie w brytyjskiej deklaracji VAT naliczonego przy imporcie Towarów nie stanowi/nie będzie stanowić przychodu podatkowego dla Spółki.

Przechodząc następnie do omówienia zasad zaliczania wydatków do kosztów podatkowych odnotować należy, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z powyższego wynika zatem, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

 1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

 2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

 3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

 4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

 5. został właściwie udokumentowany,

 6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, rozliczony w brytyjskiej deklaracji Brytyjski VAT należny nie jest/nie będzie kosztem podatkowym, ponieważ nie jest/nie będzie on pokryty z zasobów majątkowych Spółki i nie będzie miał definitywnego charakter.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że rozliczenie Brytyjskiego VAT w Procedurze postponed VAT jest/będzie dla Wnioskodawcy neutralne podatkowo, ponieważ uwzględnienie VAT naliczonego przy imporcie Towarów w brytyjskiej deklaracji VAT nie spowoduje powstania po stronie Spółki przychodu podatkowego, a jednocześnie rozliczenie VAT należnego od importu Towarów w brytyjskiej deklaracji VAT nie jest/nie będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT (winno być ustawy o CIT).

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 26 października 2021 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0111-KDIB1-2.4010.336.2021.2.MS, w której uznałem Państwa stanowisko w części za prawidłowe i w części za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 28 października 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 26 listopada 2021 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarga wpłynęła do mnie 2 grudnia 2021 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w części w jakiej Organ podatkowy uznał stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 6 za nieprawidłowe.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną – wyrokiem z 12 kwietnia 2022 r. sygn. akt I SA/Po 1093/21.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 3 listopada 2022 r. sygn. akt II FSK 864/22 oddalił moją skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny 3 listopada 2022 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny zwrócił akta sprawy 10 lutego 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia ustalenia skutków podatkowych dla Wnioskodawcy w związku z transakcji dokonywanymi na terytoriom Wielkiej Brytanii. Interpretacja swoim zakresem nie obejmuje skutków podatkowych związanych z transakcjami dokonywanymi na terytorium Irlandii Północnej.

Ad 1 i 2

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

W świetle art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Ustawa o CIT nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4a pkt 7 ustawy o CIT:

Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług:

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług:

Wskazać przy tym należy, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw funkcjonuje (obowiązuje) pod innymi nazwami. W przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej funkcjonuje pod pojęciem podatku od wartości dodanej.

Zauważyć należy, że Wielka Brytania nie jest obecnie państwem członkowskim Unii Europejskiej. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług Wielką Brytanię należy traktować jako terytorium państwa trzeciego. Podatek nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium Wielkiej Brytanii, nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie będzie bowiem stanowił podatku od towarów i usług, oraz nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług czyli podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. Urz. UE C 384 I z 12.11.2019, str. 1; dalej: „Umowa Brexitowa”) jest to porozumienie o charakterze międzynarodowym, na podstawie którego Wielka Brytania opuściła Unię Europejską – w art. 126 przewiduje, że:

Wdrażając postanowienia Umowy Brexitowej do polskiego ustawodawstwa, uchwalono ustawę z dnia 19 lipca 2019 r. o okresie przejściowym, o którym mowa w Umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1516; dalej: „Ustawa Brexitowa”).

Ustawa Brexitowa weszła w życie z dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej, który to dzień został ogłoszony w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (art. 3 i 4 Ustawy Brexitowej). Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie wejścia w życie Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (M.P. 2020 poz. 107), dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej oraz Ustawy Brexitowej jest 1 lutego 2020 r.

Art. 1 Ustawy Brexitowej stanowi, że:

Jednocześnie, w myśl art. 127 ust. 1 Umowy Brexitowej:

Zatem w okresie od 1 lutego 2020 r. (tj. od dnia wejścia w życie Umowy Brexitowej) do końca okresu przejściowego z art. 126 Umowy Brexitowej (do dnia 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania była w dalszym ciągu traktowana jako państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Natomiast z dniem 1 stycznia 2021 r., w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej, stała się krajem nienależącym do Unii Europejskiej.

Na powyższe wskazuje także stanowisko z broszury informacyjnej zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Finansów pt. „Konsekwencje na gruncie VAT upływu okresu przejściowego po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej”: „Po upływie okresu przejściowego (który zakończył się 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania będzie dla celów VAT traktowana jako państwo trzecie, z zastrzeżeniem postanowień Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej, zgodnie z którym na terytorium Irlandii Północnej w dalszym ciągu będą obowiązywać unijne regulacje VAT w odniesieniu do towarów (zastrzeżenie to nie obejmuje świadczenia usług)”.

Ponadto z ww. broszury wynika, że: „Po zakończeniu okresu przejściowego unijne i krajowe przepisy o VAT dotyczące przemieszczeń (dostaw) towarów dokonywanych pomiędzy państwami UE nie będą miały zastosowania do obrotu towarowego między państwami członkowskimi (UE-27) a Zjednoczonym Królestwem (z wyjątkiem terytorium Irlandii Północnej)”.

Powyższe skutkuje tym, że brytyjski podatek VAT po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i zakończeniu tzw. okresu przejściowego nie jest uznawany za podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium Unii Europejskiej. Zatem od 1 stycznia 2021 r. do brytyjskiego podatku VAT, nie może mieć zastosowania stanowisko odnoszące się do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Rzeczpospolita Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawcę przychody, pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, podatek zapłacony przez Wnioskodawcę na terenie Wielkiej Brytanii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zatem, przychodem Wnioskodawcy będzie wynikająca z wystawionych faktur kwota brutto, tj. razem z brytyjskim podatkiem VAT, bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT nie ma zastosowania do podatku rozliczanego na terytorium Wielkiej Brytanii.

Podsumowując, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca jest zobowiązany uwzględnić w przychodach podatkowych wartość faktur wystawionych za sprzedaż towarów w kwocie brutto (przychód należny).

Odnosząc się do momentu rozpoznania przychodów wynikających w Brytyjskiego VAT należnego wykazywanego na fakturach sprzedażowych Spółki, należy wskazać na art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, z którego wynika, że:

Jeżeli kwota Brytyjskiego VAT należnego stanowi przychód, wówczas dzieli ona los świadczenia głównego (kwoty netto), jako że nie stanowi odrębnej od niego transakcji gospodarczej i powinna zostać rozpoznana jako przychód w tym samym momencie co przychód w kwocie netto, tj. zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 i 2 należy uznać za prawidłowe.

Ad 3, 4 i 5

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- musi zostać właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o CIT).

Do kategorii kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Innymi słowy - posługując się językowym znaczeniem – przez koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu.

Z kolei pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Koszty te jednak są związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Kwota brytyjskiego VAT odprowadzana przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego będzie spełniać wszystkie z ww. warunków odnośnie możliwości zaliczenia jej do kosztów podatkowych.

Wydatek zostanie faktycznie poniesiony, gdyż Spółka odprowadzi ten podatek do właściwego organu podatkowego w Wielkiej Brytanii, a więc dokona faktycznej zapłaty tego podatku.

Celem poniesienia wydatków jest osiągniecie przychodów. Wnioskodawca zapłaci Brytyjski VAT w związku ze sprzedażą swoich towarów, a więc w związku z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, opodatkowanej w całości na terytorium Polski. Zapłata Brytyjskiego VAT będzie zatem realizacją publicznoprawnego obowiązku nałożonego na Wnioskodawcę. Spółka będzie musiała realizować ten obowiązek, aby móc sprzedawać towary na terytorium Wielkiej Brytanii, a w konsekwencji uzyskiwać przychody.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT:

Wskazać należy, że cyt. powyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem dotyczy on podatku od towarów i usług, a nie podatku płaconego na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wyżej wyjaśniono, podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie można utożsamiać z podatkiem obowiązującym w Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na terenie Wielkiej Brytanii zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Kwota Brytyjskiego VAT naliczonego wykazana na otrzymanych przez Spółkę fakturach zakupowych powinna być rozpoznana jako koszt na zasadach ogólnych (odpowiednio jako koszt bezpośrednio bądź pośrednio związany z uzyskanymi przychodami), analogicznie do kwoty netto wykazanej na tych fakturach z uwagi na fakt, że podatek VAT dzieli los świadczenia głównego (kwoty netto), jako że nie stanowi odrębnej od niego transakcji gospodarczej.

W konsekwencji, jeżeli spełnione zostaną warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii w kwocie brutto, tj. powiększonej o zapłacony brytyjski podatek VAT. Zasada ta dotyczy także zapłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjskiego VAT.

Podsumowując, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca jest zobowiązany uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii wraz z zapłaconym przez Spółkę podatkiem VAT czyli koszty poniesione w kwocie brutto, a także zapłacony przez Wnioskodawcę do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjski VAT, gdyż w przedstawionej sytuacji nie mają zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 3, 4 i 5 należy uznać za prawidłowe.

Ad 6

Przechodząc do momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów wynikających z kwot Brytyjskiego VAT podlegających wpłacie do brytyjskiego urzędu skarbowego należy stwierdzić, że wydatki te powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu jako koszty pośrednie potrącalne jednorazowo w miesiącu ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT:

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji kosztów uzyskania przychodów „bezpośrednio” związanych z przychodami. Konieczne jest zatem ustalenie znaczenia tego pojęcia w oparciu o definicję pojęcia „bezpośredni” w Słowniku języka polskiego PWN, zgodnie z którą to definicją „bezpośredni” to „dotyczący kogoś lub czegoś wprost”, „znajdujący się bardzo blisko, niczym nieprzedzielony” (https://sjp.pwn.pl). W literaturze przedmiotu wskazuje się, że „Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami to zatem koszty, które są ściśle związane z uzyskiwanymi przychodami, jakie osiąga dany podmiot gospodarczy (podatnik) w związku z charakterem prowadzonej przez niego działalności. To ścisłe powiązanie oznacza, że można ustalić, jakie konkretnie przychody zostały uzyskane w wyniku poniesienia konkretnych kosztów (por. W. Dmoch, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2021, uwagi do art. 15). Ponadto podkreśla się, że: „przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te rodzaje kosztów, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu, tzn. istnieje bezpośrednia łączność, bez etapów pośrednich, pomiędzy danym przychodem i poniesionym kosztem. Tego rodzaju związek można utożsamiać także ze stanowiskiem, że poniesienie określonego kosztu powinno stanowić warunek konieczny uzyskania konkretnego przychodu” (por. K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2019, uwagi do art. 15).

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan sprawy podzielić należy stanowisko Wnioskodawcy, że kwota Brytyjskiego VAT wynikająca z deklaracji VAT złożonej do brytyjskiego urzędu skarbowego, a podlegająca wpłacie przez Spółkę do tego urzędu nie jest powiązana z konkretnym przychodem. Kwota Brytyjskiego VAT podlegająca wpłacie przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego jest bowiem powiązana z sumą przychodów z okresu rozliczeniowego objętego brytyjską deklaracją oraz sumą wydatków poniesionych w tym samym okresie rozliczeniowym.

Brytyjska deklaracja VAT składana jest przez spółkę kwartalnie, a Brytyjski VAT płacony jest w terminie do 7. dnia drugiego miesiąca następującego po rozliczanym kwartale. Tym samym, kwota Brytyjskiego VAT podlegająca wpłacie przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego powiązana jest z sumą przychodów z danego kwartału, a nie jednostkowym przychodem. Ponadto, w sytuacji gdy dany jednostkowy wydatek pozwala na osiągnięcie więcej niż jednego konkretnie zidentyfikowanego przychodu, to bez wątpienia nie jest on kosztem bezpośrednio związanym z określonym konkretnym przychodem (nie jest kosztem bezpośrednim). Odnotować bowiem należy, że przypisanie kosztów do grupy przychodów, bez możliwości wskazania konkretnego przychodu, z którym koszt jest bezpośrednio powiązany, decyduje o tym, że taki koszt powinien być uznany za pośredni.

W konsekwencji, wydatek w postaci kwoty Brytyjskiego VAT wynikającego z brytyjskiej deklaracji do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego powinien być traktowany jako koszt pośredni, o którym mowa w przepisie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Ponadto kwota Brytyjskiego VAT wynikająca z brytyjskiej deklaracji do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego nie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów również z tego względu, że uwzględnia ona zarówno Brytyjski VAT należny, jak i Brytyjski VAT naliczony. Kwota Brytyjskiego VAT do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego stanowi bowiem wynik obliczeń, w ramach których kwotę Brytyjskiego VAT należnego pomniejsza się o kwotę Brytyjskiego VAT naliczonego. Kwota Brytyjskiego VAT do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego nie stanowi zatem wydatku ściśle (bezpośrednio) związanego z konkretnym przychodem, osiągniętym z tytułu sprzedaży konkretnej partii towarów. Co więcej, w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka dokona sprzedaży towarów nie zawsze musi powstać kwota Brytyjskiego VAT wynikająca z brytyjskiej deklaracji VAT, która podlegałaby wpłacie do tamtejszego urzędu skarbowego. Taka okoliczność będzie miała miejsce w okresie rozliczeniowym, w którym wystąpi nadwyżka Brytyjskiego VAT naliczonego nad Brytyjskim VAT należnym. W takim okresie rozliczeniowym, pomimo osiągnięcia przychodów ze sprzedaży przez Spółkę, nie wystąpi koszt w postaci zapłaty Brytyjskiego VAT wynikającego z brytyjskiej deklaracji VAT. Trudno uznać, że w takich okolicznościach występuje ścisły związek pomiędzy poniesionym kosztem, a osiągniętym przychodem. Skoro możliwe są sytuacje, w których pomimo wystąpienia przychodu w danym okresie rozliczeniowym koszt powstaje lub też nie powstaje to nie sposób uznać taki koszt za koszt bezpośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4 ustawy o CIT. Niewątpliwie taki koszt stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, tj. koszt pośredni o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Zatem wydatek w postaci kwoty Brytyjskiego VAT wynikającego z brytyjskiej deklaracji do zapłaty na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego powinien dla celów podatkowych być każdorazowo zaliczany do kosztów uzyskania przychodów jako koszt pośredni, potrącalny jednorazowo w miesiącu jego poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 6 należy uznać za prawidłowe.

Ad 7 i 8

Odnosząc się do kwestii powstania przychodu podatkowego w związku z wartością otrzymanego przez Spółkę zwrotu Brytyjskiego VAT jako nadwyżki Brytyjskiego VAT naliczonego nad należnym oraz momentu powstania tego przychodu należy wskazać ponownie na art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Na podstawie wyżej cytowanej regulacji, można stwierdzić, że - co do zasady - przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną. Przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika. Tym samym, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Ustawa o CIT przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in. przychodów z działalności gospodarczej i z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT).

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego.

Powyższy przepis nakazuje ujmować do celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Świadczenie należne podatnikowi musi być przy tym skonkretyzowane i wynikać z treści zobowiązania, którego jest on stroną. O jego wymagalności można natomiast mówić od momentu, gdy podatnik jako wierzyciel ma prawo do dochodzenia spełnienia tego świadczenia, a dłużnik obowiązek jego realizacji. Regulacja opisana w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, dotyczy wyłącznie przychodów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika i z działami specjalnymi produkcji rolnej.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT:

Jednocześnie, w art. 12 ust. 3c-3g ustawy o CIT, ustawodawca przewidział wyjątki od powyższej zasady ogólnej.

Zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT:

Przepis ten ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony uzgodnią, że regulowanie ich wzajemnych należności i zobowiązań będzie obejmować kolejne wyodrębnione umownie okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy. Zatem w odniesieniu do usług rozliczanych okresowo (w okresach rozliczeniowych), co powinno wynikać z ustaleń między stronami, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze.

Z kolei jak wynika z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT:

Mając na uwadze powyższe, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wartość otrzymanego przez Spółkę zwrotu Brytyjskiego VAT (na rachunek bankowy lub w formie czeku wystawionego na Spółkę) stanowić będzie przychód podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Jednocześnie należy zauważyć, że przychód ten nie wiąże się bezpośrednio z wydaniem rzeczy, wykonaniem usługi, zbyciem prawa majątkowego ani nie jest dokumentowany fakturą.

Wobec powyższego Spółka powinna rozliczyć go w momencie otrzymania należności, tj. w momencie wpływu środków na rachunek bankowy lub w momencie wystawienia przez brytyjski urząd skarbowy czeku na Spółkę.

Tym samym, do powyższego zastosowanie znajdzie regulacja określona w art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, która stanowi dopełnienie zasad ogólnych stanowiąc, że w każdym przypadku, w którym przychodu nie można rozpoznać w oparciu o regulacje ogólne (ust. 3a, 3c, 3d i 3f), za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 7 i 8 należy uznać za prawidłowe.

Ad 9 i 10

Jak już wyżej wyjaśniono, podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie można utożsamiać z podatkiem obowiązującym w Wielkiej Brytanii.

Cytowany powyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem dotyczy on podatku od towarów i usług, a nie podatku płaconego na terytorium Wielkiej Brytanii.

Okoliczność powyższa nie skutkuje jednak tym, że można go automatycznie uznać za koszt uzyskania przychodów.

Zaliczenie Brytyjskiego VAT należnego od importu Towarów do kosztów uzyskania przychodów jest możliwe przy spełnieniu warunków wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Wskazać należy, że zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia wskazanych wyżej wydatków z tytułu Brytyjskiego VAT należnego od importu Towarów, do kosztów uzyskania przychodu ma określenie, czy powyższe koszty zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996, przez pojęcie „zachować” („zachowywać”) należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nie naruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” („zabezpieczać”) oznacza „uczynić bezpiecznym - nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić”. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby źródło to funkcjonowało w bezpieczny sposób. Zatem wydatki, które przyczynią się do zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodu, to takie wydatki, które w efekcie pozwolą w przyszłości osiągnąć przychód z tego źródła.

W ocenie Organu koszty te będą wykazywać związek przyczynowo-skutkowy, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego z tytułu importu Towarów na terytorium Wielkiej Brytanii.

Odnosząc się do kwestii momentu ujęcia powyższego wydatku w kosztach podatkowych, zdaniem tut. Organu, podatek VAT wykazywany od importu Towarów powinien być kwalifikowany do kosztów bezpośrednich. Skoro podatek VAT dotyczy importu Towarów, należy go traktować jako koszt nabycia towaru. Wobec powyższego, jeżeli wartość VAT jest w ten sposób ustalana, to istnieje możliwość jego odniesienia do konkretnego towaru, a więc można go połączyć z konkretnym przychodem.

Jak już wyżej wskazano regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT:

Tym samym Wnioskodawca powinien rozpoznać koszty uzyskania przychodów wynikające z Brytyjskiego VAT od importu Towarów należnego na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego w tym samym okresie, w którym powstanie przychód.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 9 należy uznać za prawidłowe, a w zakresie pytania nr 10 za nieprawidłowe.

Ad 11

Odnosząc się do zagadnienia poruszonego w pytaniu nr 11, dotyczącego ustalenia, czy jednoczesne uwzględnienie w tej samej (jednej) brytyjskiej deklaracji VAT brytyjskiego VAT należnego od importu Towarów oraz brytyjskiego VAT naliczonego przy tym samym imporcie Towarów w Procedurze postponed VAT, gdzie wartość brytyjskiego VAT należnego będzie równa wartości brytyjskiego VAT naliczonego jest/będzie dla Wnioskodawcy na gruncie ustawy o CIT neutralne podatkowo ponownie należy wskazać na art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym przychodami są, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 tej ustawy w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W doktrynie i orzecznictwie powszechnie akceptowane jest stanowisko, zgodnie z którym ze względu na charakter podatku dochodowego przychód podlegający opodatkowaniu stanowić mogą jedynie świadczenia powodujące u podatnika definitywny przyrost majątku (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 listopada 2003 r., sygn. akt III SA 3382/02, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 23 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1461/10).

Kwestię kosztów uzyskania przychodów reguluje natomiast art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Podobnie, jak w przypadku przychodów, o koszcie podatkowym można mówić jedynie, gdy ma on charakter definitywny, tj. wpływa na trwałe uszczuplenie majątku podatnika (por. wyrok NSA z 10 września 2019 r., sygn. akt II FSK 839/18).

Trwałego charakteru nie mają z pewnością świadczenia zaliczkowe, podlegające późniejszym rozliczeniom, bądź świadczenia ze swojej istoty zwrotne.

Procedura uproszczona, o której mowa w art. 33a ustawy o VAT, do której Wnioskodawca przyrównuje tzw. procedurę postponed VAT, którą aktualnie wdraża na terytorium Wielkiej Brytanii, jest pewnym rodzajem preferencji w rozliczeniu podatku.

Istotą uproszczenia w rozliczeniu importu jest możliwość rozliczenia kwoty podatku VAT należnego (z tytułu importu towarów) bezpośrednio w deklaracji podatkowej, składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów. W tym samym okresie ujmuje się także podatek naliczony, przez co w efekcie transakcja ta na gruncie VAT jest neutralna nie tylko podatkowo, ale także finansowo.

W przypadku standardowej procedury także mamy do czynienia z neutralnością podatkową importu towarów, niemniej podatek należny należy wpłacić na konto urzędu skarbowego dużo wcześniej niż będzie można rozliczyć podatek naliczony w deklaracji. W efekcie, pomimo że na gruncie ustawy o VAT oba sposoby są uznawane za neutralne, to z perspektywy płynności finansowej stosowanie uproszczenia jest znacznie bardziej efektywne.

Jak wynika z opisu sprawy w wyniku zastosowania Procedury postponed VAT w składanej przez Spółkę brytyjskiej deklaracji VAT wartość brytyjskiego VAT należnego od importu Towarów będzie równa wartość brytyjskiego VAT naliczonego. Spółka nie będzie w takiej sytuacji ponosić żadnego wydatku (nie będzie płacić) z tytułu rozliczenia brytyjskiego VAT związanego z importem Towarów.

W konsekwencji po stronie Spółki nie powstanie przychód podatkowy z tytułu brytyjskiego VAT naliczonego przy imporcie Towarów, ani koszt podatkowy z tytułu brytyjskiego VAT należnego.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że rozliczenie Brytyjskiego VAT w Procedurze postponed VAT jest/będzie dla Wnioskodawcy neutralne podatkowo, ponieważ uwzględnienie VAT naliczonego przy imporcie Towarów w brytyjskiej deklaracji VAT nie spowoduje powstania po stronie Spółki przychodu podatkowego, a jednocześnie rozliczenie VAT należnego od importu Towarów w brytyjskiej deklaracji VAT nie jest/nie będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 11 należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).