Wyrok SN z dnia 6 grudnia 2022 r., sygn. III PSKP 40/22

Jeśli umowa o pracę odsyła do postanowień wypowiedzianego zakładowego układu zbiorowego w zakresie zasad przyznawania premii regulaminowej, a postanowienia te przewidywały dyskrecjonalne uprawnienia pracodawcy do jej wstrzymania lub ograniczenia wysokości premii bez konieczności zachowania szczególnego trybu realizacji tego uprawnienia, pracodawca może w dowolny sposób poinformować pracowników o warunkach skorzystania z tego prawa bez potrzeby uzyskania ich zgody lub dokonywania wypowiedzenia zmieniającego (art. 9 w związku z art. 241² § 1 oraz art. 42 § 2 k.p.).

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Leszek Bielecki (przewodniczący) ‎

SSN Robert Stefanicki (sprawozdawca) 

‎SSN Renata Żywicka

w sprawie z powództwa J.F. ‎przeciwko O. SA w B. i O.1 SA w O. ‎o odprawę pieniężną, ewentualnie o odszkodowanie, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 6 grudnia 2022 r., ‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu ‎z dnia 18 maja 2021 r., sygn. akt V Pa 6/21,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy w Opolu oddalił wyrokiem z dnia 16 listopada 2020 r. (IV P 256/16) powództwo J.P. przeciwko „O.” S.A. oraz „O.1” S.A. o odprawę pieniężną, ewentualnie o odszkodowanie oraz odstąpił od obciążenia go kosztami postępowania na rzecz pozwanych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód J.F. zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w części oddalającej jego powództwo. Zarzucił zarówno naruszenie przepisów prawa procesowego, jak i materialnego. W pierwszym z wymienionych zakresów wskazał na naruszenie: art. 327¹ § 1 pkt 1 i 2, art. 233 § 1 k.p.c.

Naruszenie przepisów prawa materialnego dotyczyć miało wykładni i stosowania art. 9 k.p. w zw. z art. 241 i art. 240 § 2 k.p. w zw. z art. 249 § 1 k.p. i w zw. z § 2 pkt 1 in fine Protokołu dodatkowego nr 10 z dnia 15 lutego 2011 r. do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy z dnia 4 lutego 2005 r.; art. 241 § 2 k.p. w zw. z art. 241§ 2, art. 18 § 2 k.p. i w zw. z art. 42 § 1 i 2 k.p., art. 45 § 1, art. 241 § 1 k.p. w zw. z treścią § 1 pkt 1 Protokołu dodatkowego nr 14 z dnia 9 listopada 2019 r. do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy z dnia 4 lutego 2005 r.; art. 8 k.p. w zw. z art. 32 Konstytucji RP w zw. z pkt 2 Porozumienia z dnia 18 maja 2011 r. oraz treścią Porozumienia, w świetle którego obowiązuje ono do dnia 20 maja 2015 r. w zw. z § 1 pkt 2 oraz 6 Protokołu dodatkowego nr 11 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy i § 5 Protokołu dodatkowego nr 12 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy oraz § 1 pkt 1 Protokołu dodatkowego nr 14 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy funkcjonującego przy Pozwanej; art. 8 k.p. w zw. z art. 4 § pkt 4 k.s.h.; art. 8 k.p. w zw. z § 2 pkt 1 Protokołu dodatkowego nr 10 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy z dnia 4 lutego 2005 r. funkcjonującego przy Pozwanej; art. 8 k.p. w zw. z art. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników; art. 393 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. w zw. z pkt. 2 Porozumienia z dnia 18 maja 2011 r.; art. 391 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. w zw. z pkt. 2 Porozumienia z dnia 18 maja 2011 r.; art. 366 § 1 k.c. w zw. z art. 369 k.c. oraz w zw. z art. 370 k.c., a także art. 300 k.p. i art. 65 § 2 k.c. w zw. z § 2 pkt. 1 Protokołu dodatkowego nr 10 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy z dnia 4 lutego 2005 r.; art. 471 k.c. w zw. z art. 393 § 1 k.c. w zw. z art. 391 § 1 k.c. i w zw. z art. 300 k.p.; art. 415 k.c. w zw. z art. 8 k.p. w zw. z art. 300 k.p. w zw. z pkt 2 Porozumienia z dnia 18 maja 2011 r. oraz w zw. z § 2 pkt 1 Protokołu dodatkowego nr 10 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy.